586. Dat het gedichtsel van de gedachten van het hart te allen dage alleen kwaad was, betekent dat er geen innerlijke gewaarwording van het goede en het ware meer bestond, omdat zij, als gezegd en aangetoond, de leerstellingen van het geloof hadden ondergedompeld in hun schandelijke begeerten; toen dat gebeurde, ging alle innerlijke gewaarwording verloren en in de plaats van de gewaarwording kwam afgrijselijke overreding of de hardnekkigste en dodelijkste verbeelding, welke ook de oorzaak van hun verdelging en verstikking was; deze dodelijke overreding wordt hier aangeduid door gedichtsel van de gedachten van het hart; daarentegen betekent gedichtsel van het hart, zonder het woord ‘van de gedachten’ het kwade van de eigenliefde of van de begeerte, zoals in het volgende achtste hoofdstuk, vers 21; waar Jehovah, nadat Noach brandoffers geofferd had, zei: Ik zal voortaan de aardbodem niet meer vervloeken omwille van de mens, want het gedichtsel van het hart van de mens is boos van zijn jeugd aan. Gedichtsel is wat de mens bij zichzelf verzint, en wat hij zich wijs maakt; zoals bij Habakuk:

‘Wat baat het gesneden beeld, dat zijn formeerder het gesneden heeft, het gegoten beeld, en wie leugen leert, dat de formeerder op zijn formeersel vertrouwt, om stomme afgoden te maken?’, (Habakuk 2:18);

gesneden beeld betekent valse overtuigingen uit de ontvangen en bij zichzelf uitgebroede beginselen; een formeerder is hij, die zichzelf overreedt en hem wordt het formeersel [of gedichtsel] toegeschreven.

Bij Jesaja:

‘Jullie verkeerdheid! zal dan als leem de pottenbakker geacht worden, dat het maaksel barmhartig van zijn maker: Hij heeft mij niet gemaakt, en zal het geformeerde tot zijn formeerder zeggen: Hij heeft het niet verstaan’, (Jesaja 29:16);

het geformeerde hier voor het denken uit het eigen ik en vandaar de overreding in het valse. Gedichtsel in het algemeen is wat de mens uit het hart of de wil verdicht, alsmede uit het denken en de zelfoverreding, zoals bij David:

‘Jehovah weet ons gedichtsel, indachtig, dat wij stof zijn’, (Psalm 103:14).

Bij Mozes:

‘Ik weet zijn gedichtsel, dat hij heden maakt, aleer Ik hem inbreng in het land’, (Deuteronomium 31:21).

6272. 'Crosswise he put out his hands' means thus out of keeping with true order. This is clear from the meaning of 'crosswise putting out one's hands' as not in keeping with true order; for by acting in that way Israel makes the younger the firstborn and the older the later-born, so that the truth of faith is made prior and higher and the good of charity posterior and lower. (For the birthright consists in holding the prior and higher position, 3325.) How much evil is introduced into the Church by that exchange of positions is perfectly plain, for by making the exchange people cast themselves into such obscurity that they do not know what good is, or thus what truth is. For good is like a flame and truth is like the light that shines from it. If you take away the flame the light perishes too; or if any light is visible it is like a false light which does not come from the flame. That exchange of positions also causes Churches to clash and quarrel with one another about what is true, one group declaring that this idea is true, another that it is false. Worse than that, once they make faith take precedence in a group of people forming the Church, they begin to separate faith from charity, to rate charity as nothing in comparison with faith, and so to have no concern about the life they lead - a way of thinking to which a person is by natural disposition also inclined. The Church as a consequence perishes, for the life he leads is what constitutes the Church in a person, not doctrine divorced from life. Nor thus does trust, which is a high degree of faith, constitute the Church; for genuine trust cannot exist except with those who have charity since a life filled with trust springs from charity. Besides, the good of charity is in reality the firstborn, that is, occupies the first place, while the truth of faith only appears to be, see 3324, 3539, 3548, 3556, 3563, 3570, 3576, 3603, 3701, 4243, 4244, 4247, 4337, 4925, 4926, 4928, 4930, 4977.

4930. 'And he called his name Zerah' means the essential nature of it. This is clear from the meaning of 'calling the name' as the essential nature, as above in 4927. The essential nature meant by 'Zerah' is the nature of the reality which has been the subject in the internal sense up to this point, this reality being that in actual fact good is the firstborn but that truth appears to be such. That nature contains countless details, countless details such as cannot be seen in the light of the world, only in the light of heaven, and so by the eyes of the angels. If man could see the essential nature of a single reality like those visible to the angels he would be dumbfounded and would confess he would never have believed it, adding that compared with the angels he knew scarcely anything. In the original language Zerah means 'the rise' and is used to refer to the sun and the first sign of its light. This explains why this son was named Zerah, for good behaves in a similar way in the case of one who is being regenerated. Good first rises and sheds light, and from this light things within the natural man are lightened, enabling them to be seen, acknowledged, and finally believed. If light did not flow from the good present within that person he would never be able to see truths so that he could acknowledge and believe them. Instead he would see them as no more than the kind of things that have to be called truths for the common people's sake, or else as falsities.