5128. Toen gij zijn schenker waart; dat dit betekent zoals de zinlijke dingen van dat geslacht plegen te zijn, staat vast uit de betekenis van de schenker, namelijk de zinlijke dingen, of die dingen van de zinlijke dingen die onderworpen zijn aan het verstandelijke deel, nrs. 5077, 5082;

dat zij zijn zoals zij plegen te zijn, wordt aangeduid met ‘toen gij waart’. Daarover dat de zinlijke dingen onderworpen en ondergeschikt aan de redelijke dingen, is nu gehandeld in wat voorafgaat; en omdat hier in de innerlijke zin over die onderwerping en onderschikking wordt gehandeld, moet nog gezegd worden hoe het met die zaak is gesteld. De mens bij wie de zinlijke dingen onderworpen zijn, wordt redelijk genoemd, maar de mens bij wie zij niet onderworpen zijn wordt zinlijk genoemd. Maar of een mens redelijk dan wel zinlijk is, kan bezwaarlijk door anderen worden onderscheiden, maar wel door hemzelf indien hij zijn innerlijke dingen onderzoekt, dat wil zeggen, zijn willen en zijn denken. Of een mens zinlijk dan wel redelijk is, kan door anderen niet worden geweten vanuit de spraak, noch uit de handeling, want het leven van het denken dat in de spraak is en het leven van de wil, dat in de handeling is, verschijnen niet voor enige zin van het lichaam; men hoort slechts de toon en ziet het gebaar met de aandoening en het wordt niet onderkend of deze geveinsd dan wel waar is; maar in het andere leven wordt door hen die in het goede zijn, duidelijk onderscheiden doorvat zowel wat in de spraak als wat in de handeling is, dus hoedanig het leven is en eveneens vanwaar het leven is wat daarin is. Niettemin bestaan er in de wereld ettelijke aanwijzingen waaruit men enigermate kan opmaken of de zinlijke dingen aan het redelijke zijn onderworpen, dan wel het redelijke aan de zinlijke dingen, of wat hetzelfde is, of de mens redelijk dan wel alleen zinlijk is. Die aanwijzingen zijn de volgende: indien men bemerkt dat een mens in de beginselen van het valse is en zich niet laat verlichten, maar de ware dingen geheel en al verwerpt en zonder rede de valse dingen hardnekkig verdedigt, is het een aanwijzing dat hij een zinlijk en niet een redelijk mens is; het redelijke is voor hem toegesloten, zodat het het licht van de hemel niet toelaat. Nog meer zinlijk zijn zij die in de overreding van het valse zijn; de overreding immers van het valse sluit het redelijke geheel en al toe; iets anders is het in de beginselen van het valse te zijn en iets anders in de overreding van het valse. Zij die in de overreding van het valse zijn, hebben in hun natuurlijke enig licht, maar zodanig als het licht van de winter is; dit licht verschijnt in het andere leven bij hen sneeuwig; maar zodra het hemels licht daarin valt, wordt het verduisterd en volgens de graad en de hoedanigheid van de overreding wordt het donker als van de nacht. Dit blijkt eveneens uit hen wanneer zij in de wereld leven; dan immers kunnen zij hoegenaamd niets van het ware zien, ja zelfs zijn vanwege het duistere of nachtelijke van hun valse de ware dingen voor hen als van geen waarde en zij lachen eveneens daarom. Zulke mensen verschijnen voor de eenvoudigen soms als redelijke mensen, want door middel van dat sneeuwige winterlicht kunnen zij door redeneringen behendig de valse dingen bevestigen totdat die als ware dingen verschijnen. In een zodanige overreding zijn meer dan de overigen verscheidenen onder de geleerden; zij hebben immers de valse dingen bij zich door redeneren en filosoferen en tenslotte door tal van wetenschappelijke dingen bevestigd; zulke mensen werden door de Ouden ‘slangen van de boom der wetenschap’ genoemd, nrs 195-197; maar heden ten dage kunnen zij ‘innerlijk zinlijken zonder redelijke’ worden genoemd. Een aanwijzing of een mens alleen zinlijk, dan wel redelijk is, komt vooral in zijn leven uit; onder het leven wordt niet het leven verstaan zodanig als het in een gesprek en de werken verschijnt, maar zodanig als het in het gesprek en in de werken is; het leven immers van het gesprek is vanuit het denken en het leven van de werken is vanuit de wil, het ene en het andere uit de bedoeling of het einddoel; hoedanig dus de bedoeling of het einddoel is in een gesprek en in de werken, zodanig is het leven, want het gesprek zonder innerlijk leven is slechts een klank en het werk zonder innerlijk leven is alleen beweging. Het is dat leven dat wordt verstaan wanneer er wordt gezegd dat het leven na de dood blijft. Indien de mens redelijk is, spreekt hij vanuit wel denken en handelt hij vanuit wel willen, dat wil zeggen, spreekt hij vanuit het geloof en handelt hij vanuit de naastenliefde; maar indien de mens niet redelijk is, kan hij weliswaar op geveinsde wijze handelen als een redelijk mens en eender spreken, maar toch is er niets van het leven vanuit het redelijke daarin; immers, het leven van het boze sluit alle leven of alle vergemeenschapping met het redelijke toe en maakt dat hij louter natuurlijk en zinlijk is. Er zijn twee dingen die niet alleen de weg van de vergemeenschapping toesluiten, maar de mens ook beroven van het vermogen om ooit redelijk te kunnen worden: het zijn de sluwheid en de ontwijding. De sluwheid is zoals een subtiel vergif dat de innerlijke dingen besmet en de ontwijding is dat wat de valse dingen met de ware dingen en de boze dingen met de goede dingen vermengt; vanwege die beide vergaat het redelijke geheel en al. Er zijn bij ieder mens goede en ware dingen, door de Heer weggeborgen vanaf de kindsheid en deze goede en ware dingen worden in het Woord overblijfselen genoemd, waarover de nrs. 468, 530, 560, 561, 661, 1050, 1738, 1906, 2284;

deze overblijfselen worden besmet met sluwheid en vermengt met ontwijding; wat ontwijding is, , zie de nrs. 593, 1008, 1010, 1059, 1327, 1328, 2051, 2426, 3398, 3402, 3489, 3898, 4289, 4601. Uit deze aanwijzingen kan men enigermate weten wie een redelijk mens is en wie een zinlijk mens. Wanneer de zinlijke dingen aan het redelijke zijn onderworpen, dan worden die zinlijke dingen, waar vanuit de eerste verbeelding van de mens is, verlicht door het licht dat door de hemel uit de Heer komt en eveneens worden dan de zinlijke dingen in orde geschikt om het licht op te nemen en om overeen te stemmen. Wanneer de zinlijke dingen in die staat zijn, verhinderen zij niet langer dat de ware dingen zowel erkend als gezien worden; die welke niet samenstemmen zijn dan als het ware in de middelpunten en die welke niet samenstemmen, zijn in de omtrekken; die welke in de middelpunten zijn, worden als het ware naar de hemel opgeheven en die welke in de omtrekken zijn, hangen als het ware naar beneden; die welke in de middelpunten zijn, nemen het licht op door het redelijke en zij verschijnen, wanneer zij zich in het andere leven zichtbaar vertonen, zoals sterretjes die flonkeren en het licht overal rondom sprenkelen tot aan de omtrekken toe, met een vermindering van licht volgens de graden. In een zodanige vorm worden de natuurlijke en de zinlijke dingen geschikt wanneer het redelijke de heerschappij heeft en de zinlijke dingen onderworpen zijn. Dit vindt plaats als de mens wordt wederverwekt; dan heeft hij de staat om de ware dingen in volle omvang te zien en te erkennen. Maar wanneer het redelijke is onderworpen aan de zinlijke dingen, gebeurt het tegendeel; dan zijn immers de valse dingen in het midden of in het middelpunt en in de omtrekken zijn de ware dingen; die welke in het middelpunt zijn, zijn daar in een zeker schijnsel, maar in een dwaallicht, of zoiets als uit een kolenvuur oprijst; daarin vloeit van alle kanten uit de hel een schijnsel in; het is dit schijnsel dat de duisternis wordt genoemd, want zodra iets van licht vanuit de hemel daarin vloeit, wordt het in duisternis verkeerd.

9726. 'And you shall make for it a grating, a network' means the level of sensory perception, which is the last and lowest. This is clear from the meaning of 'a grating, a network' as external sensory perception, thus that which forms for a person the last and lowest level of life; and since this lowest level is meant by the grating it was placed all the way round the altar. Such sensory perception was represented by the grating because it first sifts so to speak and sorts out those things which enter the human mind and present themselves to the understanding and will, namely truths and forms of good. If the sensory perception is composed of good it does not let anything through other than forms of good, and truths derived from good, and rejects evils and the falsities arising from evil. For sensory perception is the actual ability to perceive things which belong to the understanding and to sense those which belong to the will as they exist on outermost levels, an ability that is perfectly fashioned for the affections for those things. The nature of all this may be illustrated by very many things in the body. Everywhere in the outermost parts within the body there are forms that resemble nets and there are so to speak gratings which sort out the things that flow towards them from the world. Those that are suitable are let through because they are desirable, and those that are unsuitable are rejected because they are loathsome. Extremely sensitive systems such as these exist in the stomach. These let through into the blood the suitable juices of the chyle, because these juices are useful and therefore desirable, and reject the unsuitable because they are harmful and therefore loathsome. The situation is similar with sensory perception, which is the last and lowest level of a person's life. But this level with a person has become totally wrecked, the reason why being that it stands right next to and is exposed to the world and is therefore the last to be regenerated, indeed scarcely anyone at the present day is able to be regenerated down to that level. As regards what the level of sensory perception is like with these people, see what has been shown already concerning it in 4009, 5077, 5081, 5084, 5094, 5125, 5128, 5580, 5767, 5774, 6183, 6201, 6310-6318, 6564, 6598, 6612, 6614, 6622, 6624, 6844, 6845, 6948, 6949, 7442, 7645, 7693, 9212, 9216.

Therefore if a person is to see and have an understanding of the truths of faith and the forms of the good of love he must be raised by the Lord above that level to more internal levels. But the sensory perception meant by 'the grating, the network' around the altar is the sensory perception belonging to the Lord's Divine Human, since the altar is representative of the Lord and of the worship of Him that springs from the good of love, 9714.

5128. 'When you were his cupbearer' means as is the normal position for sensory impressions of this kind. This is clear from the meaning of 'cupbearer' as the powers of the senses, that is, those of them that are subject to the understanding part of the mind, dealt with in 5077, 5082 - the normal position being meant by the expression 'when you were'. The need for sensory impressions to be subject and subordinate to rational ideas has been referred to already in what has gone before; but since the subjection and subordination of them is the subject here in the internal sense, something more must be said about the nature of this.

[2] The person with whom the senses have been made subject is called a rational person, but a person with whom they have not is called one ruled by his senses. But whether a person is rational or whether he is one ruled by his senses is scarcely discernible by others; only the individual himself can know, if he examines himself inwardly, that is, if he examines what he wills and what he thinks. Others cannot know from a person's speech whether he is one ruled by his senses or whether he is a rational person, nor can they know it from his actions, because the life of his thought held within his speech and the life of his will held within his actions cannot be perceived by any of the physical senses. These hear merely the sound he utters, or they see the movement made by his body together with the affection that impels him to make it. One cannot tell whether this affection is artificial or genuine. In the next life however those who are governed by good perceive clearly both what is held within a person's speech and what is held within his actions, and so perceive the nature of the life within them and where that life has its origin. Yet even in the world several indications exist which enable one to deduce to some extent whether the senses are subject to the rational, or the rational to the senses; or what amounts to the same, whether a person is rational or ruled solely by his senses. Those indications are as follows: If one notices that a person who makes false assumptions is not ready to become more enlightened but casts truths altogether aside, dispenses with reason, and obstinately defends falsities, this is an indication that he is ruled by his senses and is not a rational person. His rational is closed, so that it does not let in the light of heaven.

[3] Ruled even more by their senses are those who are quite convinced by what is false, for such a conviction closes the rational altogether. It is one thing to make false assumptions, another to be convinced by what is false. Those convinced by what is false do have some light shining within their natural, but this is like the light in winter. When it shines among them in the next life that light is as bright as snow; but as soon as the light of heaven falls on it, it becomes a dull light, the degree and nature of their conviction making it dark as night. The same is also evident in these people while they are living in the world, for during that time they are unable to see the faintest glimmer of truth. Indeed because of the dullness and benightedness due to the falsity of which they are convinced, they see no value at all in truths and laugh at them. To the simple those people sometimes give the impression that they are rational, for by means of that snowy-white wintry light they are able to employ clever reasonings to substantiate falsities and make them look like truths. This kind of conviction exists in many of the learned, more than in every other kind of person, for they have used syllogistic and philosophical reasonings, and finally much factual knowledge to become firmly convinced by falsities. Among the ancients such people were called serpents belonging to the tree of knowledge, 195-197, but today they may be called those who are ruled inwardly by their senses and are devoid of true rationality.

[4] The main indication that shows whether someone is ruled wholly by his senses or whether he is a rational person exists in the life he leads. By this one does not mean the kind of life that is evident in his words and deeds but the kind that is held inwardly in these. For the source of the life within his words is his thought, and the source of the life within his deeds is his will, both having their origin in his intentions or end in view. The nature therefore of the intentions or end in view present within his words and deeds determines the nature of the life they hold within them, for without the life within them words are mere sounds, while deeds are mere motions. This kind of life is also what is meant when one speaks of life continuing after death. If a person is rational his words flow from right thinking and his deeds from right willing; that is, his words are a product of faith and his deeds a product of charity. But if a person is not rational he can, it is true, make a pretence of acting as one who is rational, and likewise of speaking as one who is such; but no life at all is coming from his rational. For a life of evil closes entirely the path to or communication with the rational, which causes him to be a merely natural person or one ruled by his senses.

[5] There are two things which not only close that path of communication but also rob a person of the ability ever to become rational - deceit and profanation. Deceit is like a subtle poison which affects the inward parts, while profanation is that which mixes up falsities with truths and evils with forms of good. The two completely destroy the rational. Present with everyone there are forms of good and truth which have been stored away by the Lord since earliest childhood. In the Word these forms of good and truth are called remnants, regarding which see 468, 530, 560, 561, 661, 1050, 1738, 1906, 2284; and it is these remnants that deceit poisons and that profanation mixes up with falsities and evils. For what profanation is, see 593, 1008, 1010, 1059, 1327, 1328, 2051, 2426, 3398, 3402, 3489, 3898, 4289, 4601. All these indications show to some extent who a rational person is and who one ruled by his senses is.

[6] When the senses have become subject to the rational, the sensory powers that serve to form a person's first mental images receive light which comes through heaven from the Lord; they are at the same time brought into a state of order that enables them to receive that light and agree with the rational. Once they exist in this condition sensory impressions are no longer a barrier that prevents truths from being either acknowledged or seen, for those that are not in keeping with truths are instantly set aside, while those which are in keeping are accepted. Those that are in keeping are now so to speak at the centre and those that are not are on the fringes. Those at the centre are so to speak raised up towards heaven, while those on the fringes are hanging downwards. Those at the centre receive light from the rational, and when they are manifested visually in the next life they look like small glittering stars which radiate light, gradually decreasing, out to the fringes. This is the kind of form that natural or sensory images are being brought into when the rational has dominion and the senses exist subject to it. This is what happens to a person while he is being regenerated, bringing him as a consequence into a state in which truths can be seen and acknowledged by him in abundance. But when the rational is subject to the senses the opposite happens, for in this case falsities are in the middle or at the centre and truths are on the fringes. The falsities at the centre dwell in a certain kind of light, which however is an inferior and deceptive one, like that emitted by a coal fire. Into this there is flowing light on every side from hell. This inferior light is that which is called darkness, for as soon as any light from heaven flows into it, it is converted into darkness.