4585. Zij reisden van Bethel en er was nog een streek lands om te komen tot Efrath; dat dit betekent dat het nu het geestelijke van het hemelse is, staat vast uit de betekenis van reizen van Bethel, namelijk de voortzetting van de voortgang van het Goddelijke uit het Goddelijk Natuurlijke; dat reizen de voortzetting is, zie nr. 4554; hier in de hoogste zin de voortzetting van de voortgang van het Goddelijke; en dat Bethel het Goddelijk Natuurlijke is, zie de nrs. 4559, 4560;

uit de betekenis van een streek lands om te komen, namelijk het bemiddelende, waarover hierna; en uit de betekenis van Efrath, namelijk het geestelijke van het hemelse in de vorige staat, waarover hierna, waar sprake is van Bethlehem, volgende vers 19. In deze verzen wordt gehandeld over de voortgang van het Goddelijke van de Heer naar de innerlijke dingen; de Heer immers schreed, toen Hij Zijn Menselijke Goddelijk maakte, in een eendere orde voort als waarin Hij de mens door de wederverwekking nieuw maakt, namelijk vanuit het uiterlijke tot de innerlijke dingen, dus vanuit het ware, dat in het laatste van de orde is, tot het goede dat innerlijk is en het geestelijk goede wordt genoemd en van daar tot het hemels goede; maar deze dingen kunnen niet in het verstand van iemand vallen tenzij men weet wat de uiterlijke en wat de innerlijke mens is en dat deze van elkaar zijn onderscheiden, hoewel zij, wanneer de mens in het lichaam leeft, als één verschijnen; en verder tenzij men weet dat het natuurlijke de uiterlijke mens uitmaakt en het redelijke de innerlijke; en bovendien tenzij men weet wat het geestelijke en wat het hemelse is. Deze dingen zijn weliswaar eerder enige malen ontvouwd; maar toch kunnen degenen die eerder daarover geen idee hebben gehad – met als oorzaak dat zij daarover niet enig verlangen hebben gehad om de dingen die van het eeuwige leven zijn, te weten – ook niet enig idee hebben; deze mensen zullen zeggen:

‘Wat is de innerlijke mens? Kan hij onderscheiden zijn van de uiterlijke?’ en verder:

‘Wat is het natuurlijke en wat het redelijke? Zijn zij niet één?’ en bovendien:

‘Wat is het geestelijke en het hemelse? Is het geen nieuw onderscheid? Van het geestelijke hebben wij gehoord; dat het hemelse iets anders is hebben wij niet gehoord.’ Niettemin is het hiermee als volgt gesteld: degenen die zich daarover eerder niet enig idee hebben verworven, vanwege de oorzaak dat de zorgen van de wereld en van het lichaam alles van het denken in beslag nemen en alles van het verlangen om iets anders te weten, wegnemen, of omdat zij menen dat het genoeg is zoveel van de leerstellige dingen te weten als het gewone volk doet en dat het van geen belang is daar verder boven uit te denken, want de wereld zien wij, het andere leven zien wij niet, misschien is het er en misschien niet; laten zij die zodanig zijn, deze dingen van zich verwijderen, want zij verwerpen ze toch met het hart bij de eerste aanblik. Omdat evenwel de dingen die in de innerlijke zin van het Woord zijn bevat, zodanig zijn en zij zonder passende termen niet kunnen worden ontvouwd en er geen passender termen bestaan om de uiterlijke dingen uit te drukken dan door het natuurlijke en de innerlijke dingen door het redelijke en de dingen die van het ware zijn door het geestelijke en de dingen die van het goede zijn door het hemelse, zo kan men wel niet anders dan deze woorden in gebruik nemen, want zonder woorden die de zaak zijn aangemeten, kan niets worden beschreven. Opdat dus diegenen die in het verlangen zijn om te weten, enig idee ontvangen van wat het geestelijke van het hemelse is, dat Benjamin uitbeeldt en dat Bethlehem aanduidt, moet het in het kort worden gezegd. In de hoogste zin is gehandeld over de verheerlijking van het Natuurlijke van de Heer en in de betrekkelijke zin over de wederverwekking van de mens ten aanzien van zijn natuurlijke. Dat Jakob de mens van de Kerk ten aanzien van het uiterlijke van hem uitbeeldde en Israël ten aanzien van het innerlijke, dus Jakob ten aanzien van het uiterlijk natuurlijke van hem en Israël ten aanzien van het innerlijke, nr. 4286, is in het voorgaande getoond; want de geestelijke mens is vanuit het natuurlijke, de hemelse echter vanuit het redelijke; verder is er getoond dat de verheerlijking van de Heer is voortgegaan vanuit de uiterlijke dingen tot de innerlijke, eender als de wederverwekking van de mens voortgaat; en dat Jakob met als oorzaak deze uitbeelding, Israël werd genoemd; nu wordt echter gehandeld over de verdere voortgang naar de innerlijke dingen; namelijk naar het redelijke, want zoals eerder werd gezegd: het redelijke maakt de innerlijke mens uit; het is het bemiddelende tussen het innerlijke van het natuurlijke en het uiterlijke van het redelijke, dat wordt verstaan onder het geestelijke van het hemelse, dat wordt aangeduid met Efrath en Bethlehem en wordt uitgebeeld door Benjamin; dit bemiddelende trekt iets vanuit het innerlijke van het natuurlijke, te weten Israël en uit het uiterlijke van het redelijke, te weten Jozef; dat wat immers bemiddelend is, moet iets uit het ene en uit het andere trekken, anders kan het niet als bemiddelend van dienst zijn. Opdat iemand van geestelijk hemels wordt, moet hij noodzakelijkerwijs door dit bemiddelende voortgaan; het is niet mogelijk zonder een bemiddelende tot de hogere dingen op te klimmen. Hoedanig dus de voortgang is door dat bemiddelende, wordt hier in de innerlijke zin daarmee beschreven dat Jakob tot Efrath kwam en dat daar Rachel Benjamin baarde; daaruit blijkt dat ‘met zij reisden van Bethel en er was nog een streek lands om te komen tot Efrath’ het voortgezette wordt aangeduid van de voortgang van het Goddelijke van de Heer, van het Goddelijk Natuurlijke tot het geestelijke van het hemelse, dat met Efrath en Bethlehem wordt aangeduid en door Benjamin wordt uitgebeeld. Het geestelijke van het hemelse is dat bemiddelende waarover werd gesproken; het wordt geestelijk genoemd naar de geestelijke mens, die in zich beschouwd innerlijk-natuurlijk is en het wordt hemels genoemd naar de hemelse mens, die in zich beschouwd redelijk is; Jozef is de uiterlijk redelijke en daarom wordt met betrekking tot hem gesproken van het hemelse van het geestelijke vanuit het redelijke.

4963. 'And Joseph' means the celestial of the spiritual from the rational. This is clear from the representation of 'Joseph' as the celestial-spiritual man that comes from the rational, dealt with in 4286. Here therefore, since the Lord is the subject, the Lord's Internal Man is represented by him. Everyone born a human being is external and internal. His external man is that which is seen with the eyes; it is that which enables him to live in association with other people and enables him to carry out what belongs properly to the natural world. But the internal man is one that is not seen with the eyes; it is what enables a person to live in association with spirits and angels and to carry through what belongs properly to the spiritual world. Everyone has an internal and an external, that is, the internal man and the external man exist, to the end that through man heaven may be joined to the world. For heaven flows by way of the internal man into the external and from that influx gains a perception of what exists in the world, while the external man in the world gains from the same influx a perception of what exists in heaven. It is to this end that the human being has been created the way he has.

[2] The Lord's Human too had an External and an Internal because it pleased Him to be born like any other human being. The External, or His External Man, has been represented by 'Jacob' and after that by 'Israel', but His Internal Man is represented by 'Joseph'. The latter - the Internal Man - is what is called the celestial-spiritual man from the rational; or what amounts to the same, the Lord's Internal, which was the Human, was the celestial of the spiritual from the rational. This, and the glorification of it, are dealt with in the internal sense of the present chapter and those that follow it in which Joseph is the subject. What the celestial of the spiritual from the rational is has been explained already in 4286, 4585, 4592, 4594, namely that which comes above the celestial of the spiritual from the natural, represented by 'Israel'.

[3] The Lord was indeed born like any other human being. But it is well known that everyone who is born depends for his make-up on both his father and his mother; also that he derives his inmost self from his father, but his more external aspects, or those which clothe his inmost self, from his mother. That is to say, both what he derives from his father and what he derives from his mother are defiled with hereditary evil. But in the Lord's case it was different. That which He derived from His mother possessed a hereditary nature essentially the same as that existing in any other human being; but what He derived from His Father, who was Jehovah, was Divine. Consequently the Lord's Internal Man was unlike the internal of any other human being, for His Inmost Self was Jehovah. Being intermediate this is therefore called the celestial of the spiritual from the rational. But in the Lord's Divine mercy more will be said about this later on.

4585. 'They travelled on from Bethel, and there was still a stretch of land to go to Ephrath' means the spiritual of the celestial at this point. This is clear from the meaning of 'travelling on from Bethel' as a continuation of the progress of the Divine from the Divine Natural - 'travelling on' meaning a continuation, see 4554, and here in the highest sense a continuation of the progress made by the Divine, while 'Bethel' means the Divine Natural, 4559, 4560; from the meaning of 'a stretch of land to go' as that which exists in between, dealt with below; and from the meaning of 'Ephrath' as the spiritual of the celestial within the initial state, dealt with below where Bethlehem is the subject. ¹ 'Bethlehem' means the spiritual of the celestial within the new state, and this is why the phrase 'Ephrath, that is, Bethlehem' is used in verse 19 below.

[2] In these verses progress made by the Lord's Divine towards aspects more interior is the subject, for when the Lord made His Human Divine His progress involved a similar order to that employed by Him when He makes man new through regeneration. That is to say, it was a progression from external things to more interior ones, and so from truth as this exists in the ultimate degree of order to good which is more interior and is called spiritual good, and from this to celestial good. But ideas about these things do not come within the mental grasp of anyone unless he knows what the external man is and what the internal man is, and that the former is distinct and separate from the latter, though the two seem to be one and the same while a person lives in the body. Nor do those ideas come within his grasp unless he knows that the natural constitutes the external man, and the rational the internal man, and above all unless he knows what the spiritual is, and what the celestial is.

[3] These matters, it is true, have been explained several times already. Even so, those who have not previously had any idea concerning them - for the reason that they have not had any desire to know the things which belong to eternal life - are incapable of having any such idea. These people say, 'What is the internal man? How can it be anything different from the external man?' They also say, 'What is the natural, or the rational? Are these not one and the same thing?' Then they ask, 'What is the spiritual and the celestial? Isn't this some new distinction? We've heard about the spiritual, but not that the celestial is something different'. But the fact of the matter is that these are people who have not previously acquired any idea of these matters. They have failed to do so either because the cares of the world and of the body occupy their whole thought and take away all desire to know anything else, or because they suppose that no one needs to know anything beyond what the common people are taught and that there is nothing to be gained if their thought goes any further. For these say, 'The world we see, but the next life we do not see. Maybe it exists, maybe it doesn't'. People like these push those ideas away from themselves, for at heart they reject them the moment they see them.

[4] All the same, because such ideas are contained in the internal sense of the Word, though they cannot be explained without suitable terms to depict them, and as no terms more suitable exist than 'natural' to express exterior things and 'rational' to express interior, or 'spiritual' to express matters of truth and 'celestial' matters of good, the use of words like these is unavoidable. For without the right words nothing can be described. Therefore so that some idea may be formed by those who have a desire to know what the spiritual of the celestial is, which 'Benjamin' represents and which 'Bethlehem' means, a brief reference to it must be made here. The subject so far in the highest sense has been the glorification of the Lord's Natural, and in the relative sense the regeneration of man's natural. It was shown above, in 4286, that 'Jacob' represented the external man of one who belongs to the Church, and 'Israel' his internal man, thus that 'Jacob' represented the exterior aspect of the natural and 'Israel' the interior aspect; for the spiritual man develops out of the natural, but the celestial man out of the rational. It was also shown that the Lord's glorification advanced, even as the regeneration of man advances, from external things to more interior ones, and that for the sake of such a representation Jacob received the name Israel.

[5] But now the subject is further progress towards aspects more interior still, that is, towards the rational, for as stated immediately above, the rational constitutes the internal man. The part which exists between the internal of the natural and the external of the rational is what the term 'the spiritual of the celestial' - meant by 'Ephrath' and 'Bethlehem', and represented by 'Benjamin' - is used to denote. This intermediate part is derived to some extent from the internal of the natural, meant by 'Israel', and to some extent from the external of the rational, meant by 'Joseph'; for that intermediate part must be derived to some extent from each one, or else it cannot serve as an intermediary. So that anyone who is already spiritual can be made celestial he must of necessity make progress by means of this intermediate part. Without it no advance to higher things is possible.

[6] The nature of the progress made therefore by means of this intermediate part is described here in the internal sense by the statements that Jacob went to Ephrath, and that Rachel gave birth to Benjamin there. From this it is evident that 'they travelled on from Bethel, and there was still a stretch of land to go to Ephrath' means a continuation of the progress of the Lord's Divine from the Divine Natural to the spiritual of the celestial, meant by 'Ephrath' and 'Bethlehem', and represented by 'Benjamin'. The spiritual of the celestial is the intermediate part about which something is said above; it is spiritual insofar as it is derived from the spiritual man, which regarded in itself is the interior natural man, and it is [celestial] insofar as it is derived from the celestial man, which regarded in itself is the rational man. 'Joseph' is the exterior rational man, and therefore he is spoken of as the celestial of the spiritual derived from the rational.

Voetnoten: