3019. Dat de woorden ‘Abraham zei tot zijn knecht, de oudste van zijn huis’ de ordening en de invloeiing van de Heer betekenen in Zijn natuurlijke, hetgeen ‘de knecht, de oudste van het huis’ is, blijkt uit de betekenis van ‘zeggen’ hier, te weten bevelen, aangezien het tot een knecht is gericht; en aangezien er gehandeld wordt over de rangschikking van de dingen die in de natuurlijke mens zijn door het Goddelijke, betekent ‘zeggen’ ordenen en invloeien, want al wat gedaan wordt in de natuurlijke of uiterlijke mens, wordt geordend door de redelijke of innerlijke mens en vindt plaats door invloeiing. Dat ‘de knecht, de oudste van het huis’ het natuurlijke of de natuurlijke mens is, kan blijken uit de betekenis van de knecht, namelijk dat wat lager is en het hogere dient, of wat hetzelfde is, wat meer uiterlijk is en dient wat innerlijker is, zie de nrs. 2541, 2567. Alle dingen die tot de natuurlijke mens behoren, zoals wetenschappelijke dingen van elke soort, zijn niets anders dan dienstbare dingen, want zij zijn dienstbaar aan het redelijke, opdat dit evenwichtig kan denken en juist willen. Dat ‘de oudste van het huis’ de natuurlijk mens is, kan blijken uit wat hierna volgt.

3158. Dat de woorden ‘geeft het mij te kennen, en zo niet, geeft het mij te kennen’ hun vrije staat van overweging betekenen, blijkt uit de zin van de woorden. Uit alles wat voorafgaat, blijkt dat de woorden die in de zin van de letter in dit hoofdstuk handelen over de verloving en het huwelijk van Rebekka met Izaäk, in de innerlijke zin handelen over de inwijding en verbinding van het goede en het ware, want de inwijding en de verbinding van het ware en het goede zijn de geestelijke verloving en de geestelijke verbinding. In elk van beide wordt een vrije staat van overweging vereist. Dat dit zo is in de verloving en in het huwelijk, is bekend, maar dat het zo is in de inwijding en verbinding van het goede en het ware, is niet zo bekend, omdat dit niet aan de natuurlijke mens verschijnt en omdat deze dingen onder diegene behoren, die plaatsvinden zonder dat de mens erover nadenkt, terwijl het toch elk ogenblik, wanneer de mens hervormd en wederverwekt wordt, plaatsvindt, namelijk dat hij in een vrije staat is, wanneer het ware met het goede verbonden wordt. Eenieder kan, wanneer hij er maar aandacht aan schenkt, weten dat nooit iets van de mens is, als van hemzelf, wanneer het niet tot zijn wil behoort; want wat tot de wil behoort, maakt het ‘zijn’ van het leven van de mens uit; wat echter tot het verstand behoort, maakt het daaruit voortvloeiende ‘bestaan’ van zijn leven uit. De instemming uit het verstand alleen is geen instemming, maar alle instemming komt voort uit de wil; wanneer daarom het ware van het geloof, dat tot het verstand behoort, niet ontvangen wordt door het goede van de liefde, dat tot de wil behoort, is het nooit het ware dat erkend is en dus niet het geloof. Opdat het ware ontvangen zal worden door het goede dat tot de wil behoort, is het noodzakelijk, dat er een vrije staat is. Alles wat tot de wil behoort, schijnt vrij; de staat zelf van de wil is de vrijheid, want wat ik wil, dat kies ik uit, dat verlang ik, omdat ik dat liefheb en erken als het goede. Hieruit kan blijken, dat het ware, dat van het geloof is nooit van de mens wordt, als van hemzelf, alvorens het ontvangen is door de wil, dat wil zeggen, ingewijd in en verbonden met het goede daar; en dat dit alleen kan plaatsvinden in een vrije staat.