In dit zeer korte verhaal in het Boek van Jozua, hoofdstuk 5, een engel verschijnt aan Jozua, nabij Jericho, en zegt hem zijn schoenen uit te trekken, want hij staat op heilige grond.

Er is een soortgelijke maar meer bekende passage in het verhaal van Mozes en de brandende struik, in Exodus 3:5, waar Jehovah Mozes beveelt zijn schoenen uit te trekken, opnieuw omdat hij op heilige grond is.

Wat betekenen deze verhalen?

In beide verhalen is er een waarschuwing. De engel die Jozua confronteert, doet dat met getrokken zwaard. In Exodus is er een brandende braamstruik, en Jehovah waarschuwt Mozes: "Kom niet in de buurt van deze plaats." Deze waarschuwingen betekenen dat Mozes en Jozua verder moeten groeien dan het denken over het Goddelijke vanuit een zintuiglijk niveau. In plaats daarvan moeten zij het Goddelijke gaan benaderen met hun meer innerlijke geest, door wat zij liefhebben en begrijpen.

Hen wordt beiden verteld hun schoenen uit te trekken. Waarom? Schoenen vertegenwoordigen het laagste, zinnelijke deel van onze geest. Dat lage, lichamelijk georiënteerde deel van onze geest kan in de weg staan van ons vermogen om onze geest te verheffen en helder te gaan denken over geestelijke dingen.

Dat is interessant. We moeten in staat zijn onze geest te verheffen om geestelijke waarheden te kunnen ontvangen en erover na te denken, en we moeten ze ook uitleven met onze natuurlijke geest in de natuurlijke wereld. We moeten goed worden in het gebruik van deze spanning tussen verheffing en aarding.

Als we vooruitgang boeken in ons geestelijk denken, en in het uitleven van de waarheden die we kennen, wordt geleidelijk ook ons natuurlijk verstand hervormd, zodat het in staat is om ook influx van de Heer te ontvangen. Hier zijn links naar twee van de belangrijkste passages in Swedenborgs werken die dit verder uitleggen:

Arcana Coelestia 6843, en Arcana Coelestia 6844.

6843. En Hij zei: Nader hier niet toe; dat dit betekent dat hij nog niet over het Goddelijke moest denken vanuit de zinlijke dingen, staat vast uit de betekenis van tot Jehovah naderen; namelijk denken over het Goddelijke; dat naderen, wanneer het wordt gezegd van de mens tot God, het denken over het Goddelijke is, komt omdat de mens niet tot het Goddelijke kan toetreden met het lichaam zoals een mens tot een mens, maar met het gemoed, dus met de gedachte en de wil; er is geen ander toetreden tot het Goddelijke, omdat het Goddelijke boven de dingen is die van plaats en tijd zijn; het is in de dingen bij de mens die staten worden genoemd, namelijk staten van liefde en staten van geloof, dus de beide staten van de vermogens van het gemoed, namelijk van de wil en het denken, daardoor kan de mens tot het Goddelijke naderen; vandaar komt het, dat hier met ‘nader hier niet toe’ wordt aangeduid dat hij niet over het Goddelijke moest denken, namelijk vanuit de uiterlijke, zinlijke dingen, die worden aangeduid met de schoenen die hij eerst moest uittrekken.

Er wordt ‘nog’ gezegd, omdat de uiterlijke zinlijke dingen van het natuurlijke het laatst worden wederverwekt en zo het laatst de invloeiing uit het Goddelijke opnemen; en de staat waarover hier wordt gehandeld, was nog niet daar zodat de zinlijke dingen die zouden kunnen opnemen; ten aanzien van de zinlijke dingen, zie in wat volgt.