1. Dat het Woord van het Oude Testament verborgenheden van de hemel bevat, en dat zowel het geheel als elke bijzonderheid daarvan op de Heer betrekking heeft, op Zijn hemel, op de Kerk, op het geloof en de dingen van het geloof, kan geen sterveling uit de letter opmaken. Uit de letter of uit de letterlijke zin ziet niemand iets anders, dan dat het in het algemeen gaat over de uiterlijke dingen van de Joodse Kerk, terwijl er overal een innerlijke zin is, dat nergens in het uiterlijke aan het licht komt, behalve dan het zeer weinige dat de Heer onthuld heeft en aan de apostelen heeft ontvouwd; zo bijvoorbeeld, dat de offeranden de Heer betekenen, het land Kanaän en Jeruzalem en ook het Paradijs, de hemel betekenen, waarom dan ook van het hemelse Kanaän en Jeruzalem gesproken wordt.

5449. Farao leve; dat dit het zekere betekent, staat hieruit vast dat Farao leve een formule van verzekering is, dus dat het zeker is; weliswaar wist Jozef dat zij niet verspieders waren en dat zij niet gekomen waren om de naaktheid des lands te zien, maar toch verzekerde hij het zo omdat het zeker was wat in de innerlijke zin is, namelijk dat de ware dingen van de Kerk zonder verbinding door het goede met de innerlijke mens, niets anders ten doel hebben dan gewin, onverschillig bij wie zij zijn, maar dat zij wanneer zij verbonden zijn door het goede met de innerlijke mens, het goede en het ware zelf ten doel hebben, dus de Kerk, het rijk van de Heer en de Heer Zelf; en wanneer zij deze dingen ten doel hebben, dan valt hun ook zoveel gewin toe als zij nodig hebben, volgens de woorden van de Heer bij Mattheüs:

‘Zoekt eerst het Koninkrijk Gods en zijn Gerechtigheid en alle dingen zullen u toegeworpen worden’, (Mattheüs 6:33).