2186. Dat de woorden ‘en hij stond voor Hen onder de boom’ de daaruit voortvloeiende innerlijke gewaarwording betekenen, volgt uit de betekenis van de boom, namelijk de innerlijke gewaarwording, waarover in nr. 103, 2163. Eerder, in vers 4, werd gezegd, dat de drie mannen, die tot Abraham kwamen, onder de boom leunden, waardoor werd aangeduid, dat het Goddelijke tot de innerlijke gewaarwording van die staat, waarin de Heer toen was, was toegetreden; hier wordt echter gezegd, dat Abraham onder de boom stond, waardoor wordt aangeduid, dat de Heer tot de Goddelijke gewaarwording was genaderd, nadat Hij zich had voorbereid; dit is het wederkerige. Eenieder kan zien, dat het niet zonder reden is, dat er van de drie Mannen en van Abraham gezegd wordt, dat zij onder de boom stonden, en dat het bijgevolg gezegd werd ter wille van deze verborgenheden die hierin verscholen liggen.

880. Dat de woorden ‘hij wachtte nog zeven dagen af’, het begin van de tweede staat van de wedergeboorte betekenen, kan hieruit blijken, dat daarmede de tijd beschreven wordt, welke verliep tussen de eerste staat, waarvan in het vlak voorafgaande 8ste en 9de vers, en deze tweede staat, waarvan in de verzen 10 en 11 sprake is. Deze tijd nu welke daartussen ligt, wordt ter wille van de historische samenhang, uitgedrukt door de woorden ‘hij wachtte af’. Hoe het met de tweede staat van de wedergeboorte gesteld is, kan enigermate blijken uit hetgeen ten aanzien van de eerste staat is gezegd en aangetoond, welke daarin bestond, dat de waarheden van het geloof nog niet wortel konden schieten, omdat de valsheden nog in de weg stonden. Eerst dan schieten de waarheden van het geloof wortel, wanneer de mens begint te erkennen en te geloven, eerder zijn zij niet ingeworteld. Wat de mens uit het Woord hoort en in het geheugen vasthoudt, is slechts het inzaaien; maar het wortel schieten begint nooit tenzij de mens eerst het goede van de naastenliefde aanneemt en opneemt. Al het ware door het geloof wortelt door het goede van het geloof, dat wil zeggen, door het goede van de naastenliefde. Het gaat hiermee als met zaad, dat in de aarde geworpen wordt, wanneer het nog winter is, of wanneer de aarde koud is; dan ligt het er weliswaar in, maar het schiet geen wortel. Zodra echter de zon de aarde verwarmt, hetgeen met het begin van de lente gebeurt, begint het zaad eerst een wortel in zichzelf te vormen en daarna in de aarde uit te zenden. Evenzo is het met het geestelijk zaad gesteld dat wordt ingeplant; dit wortelt geenszins, vooraleer het goede van de naastenliefde het als het ware verwarmt, dan vormt het eerst een wortel in zichzelf, die het daarna voortbrengt. Er zijn drie dingen bij de mens, welke samenwerken en zich verenigen, namelijk het natuurlijke, het geestelijke en het hemelse. Het natuurlijke van de mens ontvangt nooit enig leven dan door het geestelijke, en het geestelijke nooit enig leven dan door het hemelse, en het hemelse van de Heer alleen, Die het Leven Zelf is. Maar om er nog een vollediger voorstelling van te krijgen: het natuurlijke is de vergaarplaats welke ontvangt, of het vat waarin het geestelijke wordt gegoten; en het geestelijke is de vergaarplaats welke ontvangt, of het vat waarin het hemelse wordt gegoten, en op deze wijze komt het leven door middel van de hemelse dingen van de Heer; van dien aard is de invloed. Het hemelse is al het goede van het geloof; bij de geestelijke mens is het het goede van de naastenliefde; het geestelijke is het ware, wat geenszins tot het ware van het geloof wordt, wanneer daarin niet het goede van het geloof is, of het goede van de naastenliefde, waarin het eigenlijke leven uit de Heer is. Opdat men echter nog duidelijker weet hoe het hiermee gesteld is: het is het natuurlijke van de mens, dat het werk van de naastenliefde doet, en wel óf met de hand óf met de mond, dus door middel van de organen van het lichaam; maar dit alles is in zichzelf dood, en leeft niet dan alleen door het geestelijke dat in het werk is, en het geestelijke leeft niet dan alleen door het hemelse, dat van de Heer komt. Omdat het hiermee zo gesteld is, kan het eenieder duidelijk zijn, dat in elk werk van de naastenliefde het werk zelf niets is dan alleen iets stoffelijks, maar dat het aan het ware van het geloof, hetwelk in het werk is, te danken heeft, dat het bezield is. En voorts, dat het ware van het geloof ook niets is dan alleen iets onbezields, maar dat het aan het goede van het geloof te danken heeft, dat het levend is; en dat het goede van het geloof niet levend is dan door de Heer alleen, Die het Goede Zelf en het Leven Zelf is. Hieruit blijkt, waarom de hemelse engelen niets willen horen over het geloof, nog minder over het werk, (zie nr. 202);

omdat zij zowel het geloof als het werk afleiden van de liefde, en het geloof betrachten uit de liefde, en het werk zelf van het geloof doen uit liefde, zodat voor hen zowel het werk als het geloof verdwijnt, en alleen de liefde en het goede uit haar overblijft, en in hun liefde is de Heer. Deze engelen zijn, omdat zij zo hemelse voorstellingen hebben, onderscheiden van de engelen, die geestelijke engelen worden genoemd, en hun denken en spreken zelf is vandaar veel onbegrijpelijker dan het denken en spreken van de geestelijke engelen.