ადამიანებთან საერთო ტენდენციაა სხვა ადამიანების მიმართ უარყოფითი განსჯა. საშუალო სკოლებში ეს ტენდენცია კლიშეებში ჩანს. რამდენიმე პოპულარული ბავშვი ჯგუფში შედის და თანდათანობით იწყებს აზრს, რომ სხვებზე უკეთესია, რადგან მათ უკეთესები მოსწონთ. ბავშვები, რომლებიც "არ არიან", შეიძლება იქცეს საცოდავად, ზიზღით, ან თუნდაც სასტიკი ხუმრობით. ამ გზით ან კლიკზე სხვისი დაქვემდებარებული განაჩენი გამოდის სხვებზე, როგორც ადამიანთა უფრო დაბალი დონის.

სხვებისადმი განწყობის იგივე ტენდენცია სხვადასხვა რელიგიაშიც ჩანს. ზოგი რელიგიური ჯგუფი იმდენად ეგოისტური ხდება, რომ მათ სჯერათ, რომ ვერავინ განსხვავებულ რწმენას ვერ შეძლებს სამოთხეში. უკიდურეს შემთხვევაში, ამგვარი დამოკიდებულება ბევრად უფრო სასტიკია, ვიდრე თოჯინების თინეიჯერული კლიშეები.

ბიბლიის სწავლებები ამის საპირისპიროა. დასაწყისისთვის, ღვთის სიტყვა გვეუბნება, რომ ჩვენ არ უნდა დავასახელოთ ხალხი, როგორც "შენახული" ან "ცოდვილი". თქვა იესომ

"ნუ განსაჯეთ, რომ არ გაამართლოთ. რატომ უყურებთ ნაკვერს ძმის თვალში, მაგრამ თვლით არ ჩათვლით?" (მათე7:1, 3)

მოწაფე ჯეიმსმა ასე თქვა: "არის ერთი კანონმდებელი, რომელსაც შეუძლია გადარჩენა და განადგურება. ვინ ხარ შენ, ვინ განსაჯე?" (იაკობი4:1)

როდესაც უფალი დედამიწაზე იყო, მოსამართლეთა დამოკიდებულება ჭარბობდა ეკლესიის ლიდერებს შორის. ბევრი ფიქრობდა, რომ როდესაც მესია მოვიდოდა, ის იხსნიდა იუდეველებს და არა სხვებს. როდესაც მოვიდა იესო, მათ დაგმეს იგი, რადგანაც არა ებრაელები და იუდეველები ერთობოდნენ.

იესო იმედგაცრუებული იყო ამგვარი დამოკიდებულებისგან. ერთხელ ის საუბრობდა ზოგიერთ ხალხთან, რომლებიც "საკუთარ თავს ენდობოდნენ", რომ ისინი გადარჩნენ, სხვები კი არა. მან მათ ორი ლოცვის განხილვა სთხოვა: "ღმერთო, მადლობას ვუხდი, რომ მე სხვა კაცები არ ვარ" და "ღმერთო, შემიწყალე მე, ცოდვილი!" იესომ შეაქო ადამიანი, ვინც თვლიდა რომ ცოდვილია. (ლუკა18:9-14)

სჯობს საკუთარ თავს ცოდვილზე იფიქროთ, ვიდრე იფიქროთ, რომ გადარჩენილი ხართ.

თქვენ შეიძლება გახსოვდეთ კარგი სამარიელის იგავიც, რომელიც გზაჯვარედინზე დაეხმარა დაჭრილის დასახმარებლად. მიუხედავად იმისა, რომ ამ სამარიელს "არასწორი" რწმენა ჰქონდა (ებრაული თვალსაზრისით), იესომ თქვა, რომ სამარიელს უნდა უყვარდეს, როგორც მეზობელი, რადგან ის კარგი ადამიანი იყო. სინამდვილეში, მან თქვა, რომ ადამიანი, ვისაც სურს საუკუნო სიცოცხლე, უნდა იყოს ასეთი სამარიელი (ლუკა10:29-37), მიუხედავად იმისა, რომ სამარიელი არც ქრისტიანი იყო და არც ებრაელი. იესომ დაინახა - და ხედავს - რა არის ადამიანის გულში, არა მხოლოდ ის, რასაც ეკლესია ეკუთვნის.

ბიბლია ნათლად ამბობს, რომ ეს ადამიანი ცხოვრობს და არა მხოლოდ ის, რისიც სჯერა, განსაზღვრავს თუ არა იგი სამოთხეში. იესომ თქვა: "ყველას, ვინც მე მეუბნება," უფალო, უფალო, "არ შევა ცათა სასუფეველში, არამედ ის, ვინც ასრულებს ჩემი მამაჩემის ნებას ცაში." (მათე7:21)

ისევ და ისევ, "მან დააჯილდოვა ყველას თავისი ნამუშევრების მიხედვით". (მათე16:27)

"ისინი, ვინც გააკეთეს სიკეთე," ამბობს ის, წავა "სიცოცხლის აღდგომამდე და მათ, ვინც ბოროტება ჩაიდინა, განაჩენის აღდგომამდე." (იოანე5:29)

ვინაიდან ადამიანის სიცოცხლე და არა მხოლოდ მისი რწმენა განსაზღვრავს მის მარადიულ ლოტს, იესომ იწინასწარმეტყველა, რომ ბევრი ქრისტიანი არ იხსნებოდა, რადგან ისინი ცხოვრობდნენ ბოროტი ცხოვრებით.

"ბევრი იმ დღეს მეტყვის ჩემზე:" უფალო, უფალო, ხომ არ გვითქვამს შენს სახელით წინასწარმეტყველები, არ გამოგვყარეს დემონები შენი სახელით და მრავალი საოცრება გავაკეთე შენი სახელით? " შემდეგ კი მე ვუცხადებ მათ: ”მე არასოდეს გიცნობდით: დაშორდით ჩემგან, თქვენ, ვინც იმოქმედეთ უკანონობა!” ”(მათე27:22-23, ლუკა13:25-27)

ერთ-ერთი მიზეზი იმისა, თუ რატომ შეიძლება არაქრისტიანული გადარჩენა, არის ის, რომ მას შეუძლია მოყვასის სიყვარული. ვინც გულწრფელად უყვარს თავისი მეზობელი, ასევე უყვარს ქრისტე, თუმც შეიძლება მან ეს არ გააცნობიეროს. იესომ თქვა: "რამდენადაც ამ ძმაკაცთაგან ერთ-ერთი ყველაზე ნაკლებად მსახურობდით, თქვენ ეს გააკეთეთ ჩემთვის". (მათე25:40)

იესოსადმი რწმენა, მოყვასისადმი სიყვარულის გარეშე, უაზროა.

"მიუხედავად იმისა, რომ მე მაქვს მთელი რწმენა, რათა მთები გავშალო, მაგრამ სიყვარული არ მაქვს. მე არაფერი ვარ." (1 კორინთელთა13:2)

მეორეს მხრივ, ნამდვილი სიყვარული არის იმის ნიშანი, რომ ადამიანი იცნობს უფალს თავის გულში, მიუხედავად რელიგიისა, რომელსაც ის გარეგნულად ასწავლის.

"სიყვარულს სჯერა ყოველივე." (1 კორინთელთა13:7)

"ის, ვინც სიკეთეს აკეთებს, არის ღმერთი, მაგრამ ის, ვინც ბოროტებას აკეთებს, არ უნახავს ღმერთი." (3 იოანე1:11)

"გვიყვარდეს ერთმანეთი, რადგან სიყვარული ღვთისაა. და ყველას, ვინც უყვარს, ღვთისგან იბადება და იცნობს ღმერთი. (1 იოანე4:7-11)

Შემაჯამებელი:

ზოგი ქრისტიანული ეკლესია ამას ასწავლის: მხოლოდ ქრისტიანები არიან გადარჩენილი.

რას ამბობს ბიბლია სინამდვილეში (და რას ასწავლის ახალი ქრისტიანული ეკლესია): ყველა რელიგიისგან კარგი ხალხია შენახული.

ზოგიერთი ცნობა ახალი ქრისტიანული ეკლესიის სწავლებების შესახებ: სამოთხის და ჯოჯოხეთის შესახებ318-328, ღვთიური სწავლება326

ნახმარი ჯონ ოდნერის ნებართვით, ამ ძალიან სასარგებლო საიტის ავტორია: http://whatthebiblesays.info/Introduction.html

774. Verse 1. And I saw a beast coming out of the sea, signifies reasonings from the natural man confirming the separation of faith from life. This is evident from the signification of "a beast coming up out of the sea," as being the things that belong to the natural man; for "beasts" signify in the Word the affections of the natural man, in both senses (See above, n. 650; and the "sea" signifies the various things of the natural man that have reference to its knowledges [scientifica] both true and false, and to thoughts and reasonings therefrom (See also above, n. 275, 342, 511, 537, 538, 600). Thence it is clear that "a beast coming up out of the sea" signifies reasonings from the natural man. It is evident that these are reasonings that confirm the separation of faith from life, because in this chapter the dragon is further described, "the beast coming up out of the sea," signifies the reasonings of the dragon from the natural man confirming the separation of faith from life, and "the beast coming up out of the earth" signifies the confirmations of the dragon from the sense of the letter of the Word, and the falsification of it (See below, from verse 13:11-18 the end of this chapter).

[2] That the dragon is further described in this chapter, and is also meant by the two beasts, is evident from its being said that "the dragon gave to the beast coming up out of the sea his power and his throne and great authority," and furthermore, that "they worshipped the dragon which gave authority unto the beast;" also that "the other beast that came up out of the earth spake as a dragon, and exercised all the authority of the first beast before the dragon." Thence it is clear that so far as those who separate faith from life (who are signified by "the dragon, ") confirm that separation by reasonings from the natural man, they are represented by "the beast coming up out of the sea;" while so far as they confirm that separation by the sense of the letter of the Word, and thereby falsify that sense, they are described by "the beast coming up out of the earth." That this is so can be fully seen from the description of each that follows.

[3] That reasonings from the natural man enter into the dogmas of those who make faith the only means of salvation, thus the very essential of the church, and so separate it from life or from charity, which they do not acknowledge as a means of salvation and as an essential of the church; this is but little seen, and consequently but little known, by the followers and those learned in that doctrine, because their thought is continually fixed on those passages of the Word by which they confirm that doctrine. And as the dogmas they confirm by the ultimate sense of the Word, which is the sense of the letter of the Word, are falsities, they must needs take their reasonings from the natural man, for without these it would not be possible to make falsities appear as truths. But this shall be illustrated by an example. That life or charity may be separated from faith, they contend 1. That by Adam's fall man lost all freedom to do good from himself; and 2. for this reason man is in no wise able to fulfill the law; and 3. without the fulfilling of the law there is no salvation; and 4. that the Lord came into the world that He might fulfill the law, and thus His righteousness and merit might be imputed to man, and by that imputation man might be loosed from the yoke of the law even to the extent that nothing condemns him; and 5. that man accepts the imputation of the Lord's merit by faith alone, and not at all by works. That these are mostly reasonings from the natural man confirming the assumed principle of faith alone and its connecting derivatives can be seen from a survey of these particulars in their order.

[4] 1. "By Adam's fall man lost his free will, which is a freedom to do good from himself." This reasoning is from falsities; for no man has or can have a freedom to do good from himself, since man is merely a recipient; consequently the good that man receives is not man's but is the Lord's with him. Nor do angels even have any good except from the Lord; and the more they acknowledge and perceive this the more they are angels, that is, higher and wiser than the others. Still less, therefore, could Adam, who was not yet an angel, be in a state of good from himself. His integrity consisted in a fuller reception of good and truth, and thus of intelligence and wisdom from the Lord, than his posterity enjoyed. This also was the image of God; for a man becomes an image by receiving the Lord, and he becomes an image in the measure of this reception. In a word, to do good from the Lord is freedom; and to do good from self is slavery. Thence it is clear that this reasoning originates in falsities that flow forth from fallacies, which are all from the natural man. Moreover, it is not in accordance with truth that hereditary evil was ingenerated in the whole human race by Adam's fall; its origin was from another source.

[5] 2. "From this it is that man is in no wise able to fulfill the law." This reasoning, too, is from the natural man. The spiritual man knows that doing the law and fulfilling it in external form does not save; but that so far as man does the law in the external form from the internal, it does save. The internal form, or the internal of the law, is to love what is good, sincere, and just; and its external is to do this. This the Lord teaches in Matthew:

Cleanse first the inside of the cup and the platter, that the outside of them may become clean also (Matthew 23:26).

Man fulfills the law so far as he does it from the internal, but not so far as he does it from the external apart from the internal. The internal of man is his love and will. But to love what is good, sincere, and just, and from love to will it, is from the Lord alone. Therefore to fulfill the law is to be led by the Lord. But this will be more fully illustrated in what follows.

[6] 3. "Without the fulfilling of the law there is no salvation." This involves that if man were able to fulfill the law of himself he would be saved, which yet in itself is false; and since it is false, and yet appears as if true because it is a received dogma, it must be confirmed by reasonings from the natural man. That it is false is clear from this, that man is unable to do anything good from self, but everything good is from the Lord; also from this, that no such state of integrity is possible that any good that is in itself good can be from man and be done by man, as has been said above respecting Adam. And as such a state of integrity never did and never can exist, it follows that the law must be fulfilled by the Lord, according to what has just been said above. Nevertheless, he who does not believe that man must do everything as of himself, although he does it from the Lord, is much deceived.

[7] 4. "The Lord came into the world that He might fulfill the law, and thus His righteousness and merit might be imputed to man; and by that imputation man is loosed from the yoke of the law, even to the extent that after justification by faith alone nothing condemns him." This, too, is reasoning from the natural man. It was not for this that the Lord came into the world, but that He might effect a judgment, and thereby reduce to order all things in the heavens and in the hells, and at the same time glorify His Human. By this have been saved, and are still saved all who have done good and do good from the Lord and not from self, thus not by any imputation of His merit and righteousness. For the Lord teaches:

I came not to destroy the law and the prophet; ¹ I came not to destroy but to fulfill. Whosoever shall break the least of these commandments, and shall teach men so, shall be called least in the kingdom of the heavens; but whosoever doeth and teacheth them, he shall be called great in the kingdom of the heavens (Matthew 5:17, 19, seq.).

[8] 5. "Man accepts the imputation of the Lord's merit by faith alone, and not at all by works." This is a conclusion deduced from the reasonings that precede; and as those reasonings are from the natural man, and not from the rational enlightened by the spiritual, and consequently are from falsities and not from truths, it follows that the conclusion drawn from them falls to the ground.

From this it can be seen that to confirm any principle that is in itself false there must be reasonings from the natural man, and confirmations from the sense of the letter of the Word, for reasonings will give an appearance of consistency to passages selected from the sense of the letter of the Word. This is why reasonings from the natural man are signified by "the beast out of the sea," and confirmations from the sense of the letter of the Word by "the beast coming up out of the earth."

Note a piè di pagina: