La Bibbia

 

Genesis 31

Studio

   

1 ηκουσεν δε ιακωβ τα ρηματα των υιων λαβαν λεγοντων ειληφεν ιακωβ παντα τα του πατρος ημων και εκ των του πατρος ημων πεποιηκεν πασαν την δοξαν ταυτην

2 και ειδεν ιακωβ το προσωπον του λαβαν και ιδου ουκ ην προς αυτον ως εχθες και τριτην ημεραν

3 ειπεν δε κυριος προς ιακωβ αποστρεφου εις την γην του πατρος σου και εις την γενεαν σου και εσομαι μετα σου

4 αποστειλας δε ιακωβ εκαλεσεν ραχηλ και λειαν εις το πεδιον ου τα ποιμνια

5 και ειπεν αυταις ορω εγω το προσωπον του πατρος υμων οτι ουκ εστιν προς εμου ως εχθες και τριτην ημεραν ο δε θεος του πατρος μου ην μετ' εμου

6 και αυται δε οιδατε οτι εν παση τη ισχυι μου δεδουλευκα τω πατρι υμων

7 ο δε πατηρ υμων παρεκρουσατο με και ηλλαξεν τον μισθον μου των δεκα αμνων και ουκ εδωκεν αυτω ο θεος κακοποιησαι με

8 εαν ουτως ειπη τα ποικιλα εσται σου μισθος και τεξεται παντα τα προβατα ποικιλα εαν δε ειπη τα λευκα εσται σου μισθος και τεξεται παντα τα προβατα λευκα

9 και αφειλατο ο θεος παντα τα κτηνη του πατρος υμων και εδωκεν μοι αυτα

10 και εγενετο ηνικα ενεκισσων τα προβατα και ειδον τοις οφθαλμοις αυτα εν τω υπνω και ιδου οι τραγοι και οι κριοι αναβαινοντες ησαν επι τα προβατα και τας αιγας διαλευκοι και ποικιλοι και σποδοειδεις ραντοι

11 και ειπεν μοι ο αγγελος του θεου καθ' υπνον ιακωβ εγω δε ειπα τι εστιν

12 και ειπεν αναβλεψον τοις οφθαλμοις σου και ιδε τους τραγους και τους κριους αναβαινοντας επι τα προβατα και τας αιγας διαλευκους και ποικιλους και σποδοειδεις ραντους εωρακα γαρ οσα σοι λαβαν ποιει

13 εγω ειμι ο θεος ο οφθεις σοι εν τοπω θεου ου ηλειψας μοι εκει στηλην και ηυξω μοι εκει ευχην νυν ουν αναστηθι και εξελθε εκ της γης ταυτης και απελθε εις την γην της γενεσεως σου και εσομαι μετα σου

14 και αποκριθεισα ραχηλ και λεια ειπαν αυτω μη εστιν ημιν ετι μερις η κληρονομια εν τω οικω του πατρος ημων

15 ουχ ως αι αλλοτριαι λελογισμεθα αυτω πεπρακεν γαρ ημας και κατεφαγεν καταβρωσει το αργυριον ημων

16 παντα τον πλουτον και την δοξαν ην αφειλατο ο θεος του πατρος ημων ημιν εσται και τοις τεκνοις ημων νυν ουν οσα ειρηκεν σοι ο θεος ποιει

17 αναστας δε ιακωβ ελαβεν τας γυναικας αυτου και τα παιδια αυτου επι τας καμηλους

18 και απηγαγεν παντα τα υπαρχοντα αυτου και πασαν την αποσκευην αυτου ην περιεποιησατο εν τη μεσοποταμια και παντα τα αυτου απελθειν προς ισαακ τον πατερα αυτου εις γην χανααν

19 λαβαν δε ωχετο κειραι τα προβατα αυτου εκλεψεν δε ραχηλ τα ειδωλα του πατρος αυτης

20 εκρυψεν δε ιακωβ λαβαν τον συρον του μη αναγγειλαι αυτω οτι αποδιδρασκει

21 και απεδρα αυτος και παντα τα αυτου και διεβη τον ποταμον και ωρμησεν εις το ορος γαλααδ

22 ανηγγελη δε λαβαν τω συρω τη τριτη ημερα οτι απεδρα ιακωβ

23 και παραλαβων παντας τους αδελφους αυτου μεθ' εαυτου εδιωξεν οπισω αυτου οδον ημερων επτα και κατελαβεν αυτον εν τω ορει τω γαλααδ

24 ηλθεν δε ο θεος προς λαβαν τον συρον καθ' υπνον την νυκτα και ειπεν αυτω φυλαξαι σεαυτον μηποτε λαλησης μετα ιακωβ πονηρα

25 και κατελαβεν λαβαν τον ιακωβ ιακωβ δε επηξεν την σκηνην αυτου εν τω ορει λαβαν δε εστησεν τους αδελφους αυτου εν τω ορει γαλααδ

26 ειπεν δε λαβαν τω ιακωβ τι εποιησας ινα τι κρυφη απεδρας και εκλοποφορησας με και απηγαγες τας θυγατερας μου ως αιχμαλωτιδας μαχαιρα

27 και ει ανηγγειλας μοι εξαπεστειλα αν σε μετ' ευφροσυνης και μετα μουσικων τυμπανων και κιθαρας

28 ουκ ηξιωθην καταφιλησαι τα παιδια μου και τας θυγατερας μου νυν δε αφρονως επραξας

29 και νυν ισχυει η χειρ μου κακοποιησαι σε ο δε θεος του πατρος σου εχθες ειπεν προς με λεγων φυλαξαι σεαυτον μηποτε λαλησης μετα ιακωβ πονηρα

30 νυν ουν πεπορευσαι επιθυμια γαρ επεθυμησας απελθειν εις τον οικον του πατρος σου ινα τι εκλεψας τους θεους μου

31 αποκριθεις δε ιακωβ ειπεν τω λαβαν ειπα γαρ μηποτε αφελης τας θυγατερας σου απ' εμου και παντα τα εμα

32 επιγνωθι τι εστιν των σων παρ' εμοι και λαβε και ουκ επεγνω παρ' αυτω ουθεν και ειπεν αυτω ιακωβ παρ' ω εαν ευρης τους θεους σου ου ζησεται εναντιον των αδελφων ημων ουκ ηδει δε ιακωβ οτι ραχηλ η γυνη αυτου εκλεψεν αυτους

33 εισελθων δε λαβαν ηρευνησεν εις τον οικον λειας και ουχ ευρεν και εξελθων εκ του οικου λειας ηρευνησεν τον οικον ιακωβ και εν τω οικω των δυο παιδισκων και ουχ ευρεν εισηλθεν δε και εις τον οικον ραχηλ

34 ραχηλ δε ελαβεν τα ειδωλα και ενεβαλεν αυτα εις τα σαγματα της καμηλου και επεκαθισεν αυτοις

35 και ειπεν τω πατρι αυτης μη βαρεως φερε κυριε ου δυναμαι αναστηναι ενωπιον σου οτι το κατ' εθισμον των γυναικων μοι εστιν ηρευνησεν δε λαβαν εν ολω τω οικω και ουχ ευρεν τα ειδωλα

36 ωργισθη δε ιακωβ και εμαχεσατο τω λαβαν αποκριθεις δε ιακωβ ειπεν τω λαβαν τι το αδικημα μου και τι το αμαρτημα μου οτι κατεδιωξας οπισω μου

37 και οτι ηρευνησας παντα τα σκευη μου τι ευρες απο παντων των σκευων του οικου σου θες ωδε εναντιον των αδελφων μου και των αδελφων σου και ελεγξατωσαν ανα μεσον των δυο ημων

38 ταυτα μοι εικοσι ετη εγω ειμι μετα σου τα προβατα σου και αι αιγες σου ουκ ητεκνωθησαν κριους των προβατων σου ου κατεφαγον

39 θηριαλωτον ουκ ανενηνοχα σοι εγω απετιννυον παρ' εμαυτου κλεμματα ημερας και κλεμματα νυκτος

40 εγινομην της ημερας συγκαιομενος τω καυματι και παγετω της νυκτος και αφιστατο ο υπνος απο των οφθαλμων μου

41 ταυτα μοι εικοσι ετη εγω ειμι εν τη οικια σου εδουλευσα σοι δεκα τεσσαρα ετη αντι των δυο θυγατερων σου και εξ ετη εν τοις προβατοις σου και παρελογισω τον μισθον μου δεκα αμνασιν

42 ει μη ο θεος του πατρος μου αβρααμ και ο φοβος ισαακ ην μοι νυν αν κενον με εξαπεστειλας την ταπεινωσιν μου και τον κοπον των χειρων μου ειδεν ο θεος και ηλεγξεν σε εχθες

43 αποκριθεις δε λαβαν ειπεν τω ιακωβ αι θυγατερες θυγατερες μου και οι υιοι υιοι μου και τα κτηνη κτηνη μου και παντα οσα συ ορας εμα εστιν και των θυγατερων μου τι ποιησω ταυταις σημερον η τοις τεκνοις αυτων οις ετεκον

44 νυν ουν δευρο διαθωμεθα διαθηκην εγω και συ και εσται εις μαρτυριον ανα μεσον εμου και σου ειπεν δε αυτω ιδου ουθεις μεθ' ημων εστιν ιδε ο θεος μαρτυς ανα μεσον εμου και σου

45 λαβων δε ιακωβ λιθον εστησεν αυτον στηλην

46 ειπεν δε ιακωβ τοις αδελφοις αυτου συλλεγετε λιθους και συνελεξαν λιθους και εποιησαν βουνον και εφαγον και επιον εκει επι του βουνου και ειπεν αυτω λαβαν ο βουνος ουτος μαρτυρει ανα μεσον εμου και σου σημερον

47 και εκαλεσεν αυτον λαβαν βουνος της μαρτυριας ιακωβ δε εκαλεσεν αυτον βουνος μαρτυς

48 ειπεν δε λαβαν τω ιακωβ ιδου ο βουνος ουτος και η στηλη αυτη ην εστησα ανα μεσον εμου και σου μαρτυρει ο βουνος ουτος και μαρτυρει η στηλη αυτη δια τουτο εκληθη το ονομα αυτου βουνος μαρτυρει

49 και η ορασις ην ειπεν επιδοι ο θεος ανα μεσον εμου και σου οτι αποστησομεθα ετερος απο του ετερου

50 ει ταπεινωσεις τας θυγατερας μου ει λημψη γυναικας επι ταις θυγατρασιν μου ορα ουθεις μεθ' ημων εστιν

52 εαν τε γαρ εγω μη διαβω προς σε μηδε συ διαβης προς με τον βουνον τουτον και την στηλην ταυτην επι κακια

53 ο θεος αβρααμ και ο θεος ναχωρ κρινει ανα μεσον ημων και ωμοσεν ιακωβ κατα του φοβου του πατρος αυτου ισαακ

54 και εθυσεν ιακωβ θυσιαν εν τω ορει και εκαλεσεν τους αδελφους αυτου και εφαγον και επιον και εκοιμηθησαν εν τω ορει

   

Dalle opere di Swedenborg

 

Arcana Coelestia #4364

Studia questo passo

  
/ 10837  
  

4364. 'He said, What do you mean by all this camp which I met?' means the specific things which came from the good of truth. This is clear from the meaning of 'camp' here as things that are specific, for these are meant by the animals mentioned in verses 14, 15 of the previous chapter - two hundred she-goats and twenty he-goats, two hundred sheep and twenty rams, thirty milking camels and their colts, forty young cows and ten young bulls, twenty she-asses and ten foals. By these are meant the goods and truths together with the things that are subservient, by means of which the instillation was to be effected, see 4263, 4264, and so mean those that are specific. The specific ones meant here are nothing other than those which serve to prove that truths really are truths and forms of good really are forms of good. They support a person's thoughts and affections - that is, the things he knows and the things he loves - which lead him to favour an idea and maintain that it is true. The gifts which in the Church of old were made to kings and to priests also held the same meaning It is well known that another is led to one's own way of thinking - that is, to the things which one says are good and true - both by the use of rational arguments and by the appeal to affections. It is the actual supporting proofs to which the term 'specific' applies and that are meant at this point by 'this camp'. This is the reason why the words 'to find favour in the eyes of my lord' appear, explaining why 'the camp' was sent, and after that, 'If now I have found favour in your eyes, then take my gift from my hand'.

[2] It is similar with spiritual things or matters of faith, when these are being joined to the good of charity. People believe that goods and truths flow in immediately from heaven, and so without any intermediate agents in man; but in this they are much mistaken. The Lord leads everyone through the agency of his affections and in so doing bends him by means of a Providence working silently; for He leads people by means of their freedom, 1937, 1947. All freedom entails a person's affection or love, see 2870, 2873. Consequently every joining together of good and truth takes place in freedom and not under compulsion, 2875-2878, 2881, 3145, 3146, 3158, 4031. When therefore a person has been brought in freedom to good, truths find acceptance and are implanted. That person also starts to be stirred by an affection for them and is in this manner introduced little by little into heavenly freedom. One who is regenerate, that is, who loves the neighbour - more so one who loves the Lord - will discover, if he reflects on his life before then, that he has been led to that point by many ideas present in his thought and many impulses of his affection.

[3] What exactly is meant here by the things which came from the good of truth may be seen more easily from examples. Let truth which has to be introduced into good be exemplified by the truth that man has life after death. Unless this is supported by specific truths, it does not find acceptance, that is, not unless it is supported by the following: Man is able to think not only about the things he sees and perceives with the senses but also about those which he does not see or perceive with the senses. Also his affection can be stirred by them; and through his affection he can become linked to them and therefore to heaven, indeed to the Lord Himself. And those who are able to be linked to the Divine can never die. These and many more like them are the specific truths which present themselves before that truth is instilled into good, that is, before it is believed fully. That truth does indeed submit itself first, yet these specific truths nevertheless cause it to find acceptance.

[4] Take as another example the truth that man is a spirit and that he is clothed with a body while he lives in the world. This also is a truth that has to be instilled into good, for if it is not instilled he has no concern for heaven, in which case he looks on himself in the same way as he does on animals. But this truth cannot be instilled except by means of specific ones such as the following: The body which a person carries around ministers to uses in the world; that is to say, it enables him by means of material eyes to see things that are in the world, and to perform actions by means of material muscles, which give him power that is sufficient to lift heavy objects. Nevertheless some more interior part of him exists which thinks and wills, and for which the body is the instrumental or material organ. Also his spirit is his true self, or the person himself, who performs actions and has sensory perception through these organic forms. And there are many other personal experiences by which he can prove that truth to be so once he believes it. All of these are specific truths which are put forward first and which cause that truth itself to be instilled into good and also to come from it. It is these and other things like them that are meant here by 'a camp'.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.

Dalle opere di Swedenborg

 

Arcana Coelestia #4263

Studia questo passo

  
/ 10837  
  

4263. 'Two hundred she-goats and twenty he-goats; two hundred sheep and twenty rams' means Divine goods and accompanying truths. This is clear from the meaning of 'she-goats and sheep' as goods, dealt with in 3995, 4006, 4169; from the meaning of 'he-goats and rams' as truths, dealt with in 4005, 4170, in this case Divine goods and truths. The reason why goods and truths are mentioned so many times, and why they are meant by so many different things, is that everything in heaven or in the Church has a relationship with them - everything of love and charity with good, and everything of faith with truth. Yet the genera and species of good and truth are countless, indeed limitless, as becomes clear from the fact that all who are governed by good are within the Lord's kingdom and yet good is not one and the same with one community as it is with another, nor is it even one and the same with one individual within a community as it is with another. For it is by no means possible for one and the same good to exist in two individuals, still less in many, for if one and the same good existed in them, there would not even be two, let alone many of them. Every single whole consists of varying parts, doing so through heavenly harmony and concord.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.