La Bibbia

 

Ιεζεκιήλ 20

Studio

   

1 Και εν τω εβδομω ετει, τω πεμπτω μηνι, τη δεκατη του μηνος, ηλθον τινες εκ των πρεσβυτερων του Ισραηλ δια να επερωτησωσι τον Κυριον, και εκαθησαν εμπροσθεν μου.

2 Και εγεινε λογος Κυριου προς εμε, λεγων,

3 Υιε ανθρωπου, λαλησον προς τους πρεσβυτερους του Ισραηλ και ειπε προς αυτους, Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Ηλθετε δια να με επερωτησητε; Ζω εγω, λεγει Κυριος ο Θεος, δεν θελω επερωτηθη απο σας.

4 Θελεις κρινει αυτους; υιε ανθρωπου, θελεις κρινει; δειξον εις αυτους τα βδελυγματα των πατερων αυτων·

5 και ειπε προς αυτους, Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Εν τη ημερα καθ' ην εξελεξα τον Ισραηλ και υψωσα την χειρα μου προς το σπερμα του οικου Ιακωβ και εγνωρισθην εις αυτους εν Αιγυπτω και υψωσα την χειρα μου προς αυτους, λεγων, Εγω ειμαι Κυριος ο Θεος σας,

6 εν εκεινη τη ημερα υψωσα την χειρα μου προς αυτους οτι θελω εξαγαγει αυτους εκ γης Αιγυπτου εις γην την οποιαν προεβλεψα δι' αυτους, γην ρεουσαν γαλα και μελι, ητις ειναι η δοξα πασων των γαιων.

7 Και ειπα προς αυτους, Απορριψατε εκαστος τα βδελυγματα των οφθαλμων αυτου και μη μιαινεσθε με τα ειδωλα της Αιγυπτου· εγω ειμαι Κυριος ο Θεος σας.

8 Αυτοι ομως απεστατησαν απ' εμου και δεν ηθελησαν να μου ακουσωσι· δεν απερριψαν εκαστος τα βδελυγματα των οφθαλμων αυτων και δεν εγκατελιπον τα ειδωλα της Αιγυπτου. Τοτε ειπα να εκχεω τον θυμον μου επ' αυτους, δια να συντελεσω την οργην μου εναντιον αυτων εν μεσω της γης Αιγυπτου.

9 Πλην ενεκεν του ονοματος μου, δια να μη βεβηλωθη ενωπιον των εθνων, μεταξυ των οποιων ησαν και εμπροσθεν των οποιων εγνωρισθην εις αυτους, εκαμον τουτο, να εξαγαγω αυτους εκ γης Αιγυπτου.

10 Και εξηγαγον αυτους εκ γης Αιγυπτου και εφερα αυτους εις την ερημον·

11 και εδωκα εις αυτους τα διαταγματα μου και εκαμον εις αυτους γνωστας τας κρισεις μου, τας οποιας καμνων ο ανθρωπος θελει ζησει δι' αυτων.

12 Και τα σαββατα μου εδωκα ετι εις αυτους, δια να ηναι μεταξυ εμου και αυτων σημειον, ωστε να γνωριζωσιν οτι εγω ειμαι ο Κυριος ο αγιαζων αυτους.

13 Αλλ' ο οικος Ισραηλ απεστατησεν απ' εμου εν τη ερημω· εν τοις διαταγμασι μου δεν περιεπατησαν και τας κρισεις μου απερριψαν, τας οποιας καμνων ο ανθρωπος θελει ζησει δι' αυτων· και τα σαββατα μου εβεβηλωσαν σφοδρα· τοτε ειπα να εκχεω τον θυμον μου επ' αυτους εν τη ερημω, δια να εξολοθρευσω αυτους.

14 Πλην εκαμον τουτο ενεκεν του ονοματος μου, δια να μη βεβηλωθη ενωπιον των εθνων, εμπροσθεν των οποιων εξηγαγον αυτους.

15 Και εγω υψωσα οτι προς αυτους την χειρα μου εν τη ερημω, οτι δεν θελω φερει αυτους εις την γην, την οποιαν εδωκα εις αυτους, γην ρεουσαν γαλα και μελι, ητις ειναι δοξα πασων των γαιων·

16 διοτι τας κρισεις μου απερριψαν και εν τοις διαταγμασι μου δεν περιεπατησαν και τα σαββατα μου εβεβηλωσαν· διοτι αι καρδιαι αυτων επορευοντο κατοπιν των ειδωλων αυτων.

17 Και εφεισθη ο οφθαλμος μου επ' αυτους, ωστε να μη εξαλειψω αυτους, και δεν συνετελεσα αυτους εν τη ερημω.

18 Αλλ' ειπα προς τα τεκνα αυτων εν τη ερημω, Μη περιπατειτε εν τοις διαταγμασι των πατερων σας και μη φυλαττετε τας κρισεις αυτων και μη μιαινεσθε με τα ειδωλα αυτων·

19 εγω ειμαι Κυριος ο Θεος σας· εν τοις διαταγμασι μου περιπατειτε· και τας κρισεις μου φυλαττετε και εκτελειτε αυτας·

20 και αγιαζετε τα σαββατα μου, και ας ηναι μεταξυ εμου και υμων σημειον, ωστε να γνωριζητε οτι εγω ειμαι Κυριος ο Θεος σας.

21 Τα τεκνα ομως απεστατησαν απ' εμου· εν τοις διαταγμασι μου δεν περιεπατησαν και τας κρισεις μου δεν εφυλαξαν, ωστε να εκτελωσιν αυτας, τας οποιας καμνων ο ανθρωπος θελει ζησει δι' αυτων· τα σαββατα μου εβεβηλωσαν· τοτε ειπα να εκχεω τον θυμον μου επ' αυτους, δια να συντελεσω την οργην μου εναντιον αυτων εν τη ερημω.

22 Και απεστρεψα την χειρα μου και εκαμον τουτο ενεκεν του ονοματος μου, δια να μη βεβηλωθη ενωπιον των εθνων, εμπροσθεν των οποιων εξηγαγον αυτους.

23 Υψωσα ετι εγω την χειρα μου προς αυτους εν τη ερημω, οτι ηθελον διασκορπισει αυτους μεταξυ των εθνων και διασπειρει αυτους εις τους τοπους·

24 διοτι τας κρισεις μου δεν εξετελεσαν και τα διαταγματα μου απερριψαν και τα σαββατα μου εβεβηλωσαν, και οι οφθαλμοι αυτων ησαν κατοπιν των ειδωλων των πατερων αυτων.

25 Δια τουτο και εγω εδωκα εις αυτους διαταγματα ουχι καλα και κρισεις, δια των οποιων δεν ηθελον ζησει·

26 και εμιανα αυτους εις τας προσφορας αυτων, εις το οτι διεβιβαζον δια του πυρος παν διανοιγον μητραν, δια να ερημωσω αυτους, ωστε να γνωρισωσιν οτι εγω ειμαι ο Κυριος.

27 Δια τουτο, υιε ανθρωπου, λαλησον προς τον οικον Ισραηλ και ειπε προς αυτους, Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· κατα τουτο οτι οι πατερες σας υβρισαν εις εμε, καμνοντες παραβασιν εναντιον μου.

28 Διοτι αφου εφερα αυτους εις την γην, περι της οποιας υψωσα την χειρα μου οτι θελω δωσει αυτην εις αυτους, τοτε ενεβλεψαν εις παντα λοφον υψηλον και εις παν δενδρον κατασκιον, και εκει προσεφεραν τας θυσιας αυτων και εστησαν εκει τας παροργιστικας προσφορας αυτων, και εθεσαν εκει οσμην ευωδιας αυτων και εκαμον εκει τας σπονδας αυτων.

29 Και ειπα προς αυτους, Τι δηλοι ο υψηλος τοπος, εις τον οποιον σεις υπαγετε; και το ονομα αυτου εκληθη Βαμα, εως της σημερον.

30 Δια τουτο ειπε προς τον οικον Ισραηλ, Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Ενω σεις μιαινεσθε εν τη οδω των πατερων σας και εκπορνευετε κατοπιν των βδελυγματων αυτων

31 και μιαινεσθε με παντα τα ειδωλα σας εως της σημερον, προσφεροντες τα δωρα σας, διαβιβαζοντες τους υιους σας δια του πυρος, και εγω θελω επερωτηθη απο σας, οικος Ισραηλ; Ζω εγω, λεγει Κυριος ο Θεος, δεν θελω επερωτηθη απο σας.

32 Και εκεινο το οποιον διαβουλευεσθε, ουδολως θελει γεινει· διοτι σεις λεγετε, Θελομεν εισθαι ως τα εθνη, ως αι οικογενειαι των τοπων, εις το να λατρευωμεν ξυλα και λιθους.

33 Ζω εγω, λεγει Κυριος ο Θεος, εξαπαντος εν χειρι κραταια και εν βραχιονι εξηπλωμενω και εν θυμω εκχεομενω θελω βασιλευσει εφ' υμας.

34 Και θελω σας εξαγαγει εκ των λαων και θελω σας συναξει εκ των τοπων, εις τους οποιους εισθε διεσκορπισμενοι, εν χειρι κραταια και εν βραχιονι εξηπλωμενω και εν θυμω εκχεομενω.

35 Και θελω σας φερει εις την ερημον των λαων και εκει θελω κριθη με σας προσωπον προς προσωπον·

36 καθως εκριθην με τους πατερας σας εν τη ερημω της γης Αιγυπτου, ουτω θελω σας κρινει, λεγει Κυριος ο Θεος.

37 Και θελω σας περασει υπο την ραβδον και θελω σας φερει εις τους δεσμους της διαθηκης.

38 Και θελω εκκαθαρισει εκ μεσου υμων τους αποστατας και τους ασεβησαντας εις εμε· θελω εκβαλει αυτους εκ της γης της παροικιας αυτων και δεν θελουσιν εισελθει εις γην Ισραηλ, και θελετε γνωρισει οτι εγω ειμαι ο Κυριος.

39 Σεις δε, οικος Ισραηλ, ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Υπαγετε, λατρευετε εκαστος τα ειδωλα αυτου, και του λοιπου, εαν δεν θελητε να μου ακουητε· και μη βεβηλονετε πλεον το ονομα μου το αγιον με τα δωρα σας και με τα ειδωλα σας.

40 Διοτι επι του ορους του αγιου μου, επι του υψηλου ορους του Ισραηλ, λεγει Κυριος ο Θεος, εκει πας ο οικος του Ισραηλ, παντες οι εν τη γη θελουσι με λατρευσει· εκει θελω δεχθη αυτους και εκει θελω ζητησει τας προσφορας σας και τας απαρχας των δωρων σας με παντα τα αγια σας.

41 Θελω σας δεχθη με οσμην ευωδιας, οταν σας εξαγαγω εκ των λαων και σας συναξω εκ των τοπων εις τους οποιους διεσκορπισθητε· και θελω αγιασθη εις εσας ενωπιον των εθνων.

42 Και θελετε γνωρισει οτι εγω ειμαι ο Κυριος, οταν σας φερω εις γην Ισραηλ, εις γην περι της οποιας υψωσα την χειρα μου οτι θελω δωσει αυτην εις τους πατερας σας.

43 Και εκει θελετε ενθυμηθη τας οδους σας και παντα τα εργα σας, εις τα οποια εμιανθητε· και θελετε αποστραφη αυτοι εαυτους εμπροσθεν των οφθαλμων σας, δια παντα τα κακα σας οσα επραξατε.

44 Και θελετε γνωρισει οτι εγω ειμαι ο Κυριος, οταν καμω ουτως εις εσας ενεκεν του ονοματος μου, ουχι κατα τας πονηρας οδους σας ουδε κατα τα διεφθαρμενα εργα σας, οικος Ισραηλ, λεγει Κυριος ο Θεος.

45 Και εγεινε λογος Κυριου προς εμε, λεγων,

46 Υιε ανθρωπου, στηριξον το προσωπον σου προς μεσημβριαν και σταλαξον λογον προς μεσημβριαν και προφητευσον κατα του δασους της μεσημβρινης πεδιαδος·

47 και ειπε προς το δασος της μεσημβριας, Ακουσον τον λογον του Κυριου· Ουτω λεγει Κυριος ο Θεος· Ιδου, εγω θελω αναψει πυρ εν σοι, και θελει καταφαγει εν σοι παν δενδρον χλωρον και παν δενδρον ξηρον· η φλοξ η εξαφθεισα δεν θελει σβεσθη, και παν προσωπον απο μεσημβριας μεχρι βορρα θελει καυθη εν αυτω.

48 Και πασα σαρξ θελει ιδει, οτι εγω ο Κυριος εξεκαυσα αυτο· δεν θελει σβεσθη.

49 Και εγω ειπα, Φευ Κυριε Θεε αυτοι λεγουσι περι εμου, δεν λαλει ουτος παροιμιας;

   

Dalle opere di Swedenborg

 

Arcana Coelestia #9010

Studia questo passo

  
/ 10837  
  

9010. 'And God caused it to happen at his hand' means appearing as something happening by chance. This is clear from ancient people's idea of chance, which was that whatever happened was brought about by God; and this was why they expressed the idea of chance by saying that 'God caused it to happen at someone's hand'. Those who belonged to the ancient Churches knew that the Lord's providence was present in every single thing, and that contingencies, that is, things which appeared to happen by chance, were providential. Simple people therefore who could see no difference between things that happened because He permitted them and those that happened because He was well pleased by them attributed to the Lord both good and evil, good because they knew that He was the author of everything good, but evil on account of the appearance. For when a person performs evil deeds, and by performing them turns away from the Lord, the appearance is that the Lord turns away; at this time the Lord appears to him to be behind, not in front of him. These then are the reasons why if anyone struck another by chance, that is, his will had not contemplated the deed beforehand, the words 'God caused it to happen at his hand' were used to express it.

The Lord's providence is in every single thing, see 1919 (end), 4329, 5122 (end), 5155, 5195, 5894 (end), 6058, 6481-6487, 6489, 6491, 7004, 7007, 8478, 8717.

Contingencies or chance occurrences are providential, 5508, 6493, 6494.

Evil is attributed to the Lord, when in fact it originates in man, 2447, 5798, 6071, 6832, 6991, 6997, 7533, 7877, 7926, 8197, 8227, 8228, 8282, 8284, 8483, 8632.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.

Dalle opere di Swedenborg

 

Arcana Coelestia #6997

Studia questo passo

  
/ 10837  
  

6997. 'And the anger of Jehovah was kindled against Moses' means leniency. This is clear from the meaning of 'the anger of Jehovah' as not anger but the opposite of anger, which is mercy or in this instance leniency. The absence of any anger in Jehovah is evident from the consideration that He is love itself, goodness itself, and mercy itself, while anger is the opposite and is also a failing, which is inapplicable to God. For this reason when anger in the Word is attributed to Jehovah or the Lord, the angels do not discern anger but either mercy or the removal of the wicked from heaven. Here they discern leniency because what is said is addressed to Moses, who represents the Lord when He was in the world in respect of Divine Truth.

[2] The Word attributes anger to Jehovah or the Lord because of the very general truth that all things come from God, thus the bad as well as the good. But this very general truth, which young children, older ones, and simple people need to have, must at a later stage be clarified. That is to say, it must be shown that bad things are assignable to man, though they may seem to be assignable to God, and have been declared to be so to the end that people may learn to fear God, so as not to be destroyed by wicked things they themselves do, and may then come to love Him. Fear must come before love in order that love may have holy fear within it; for when fear is instilled into love that fear is made holy by the holiness of love. Once it is made holy it is not a fear that the Lord will be angry and punish them, but a fear that they may act contrary to Goodness itself; for to do that will torment their conscience.

[3] Furthermore it was by means of punishments that the Israelites and the Jews were compelled to fulfill the external and formal requirements of religious laws and commands. This led them to think that Jehovah was angry and punished them, when in fact they themselves through their idolatrous behaviour were the ones who brought such things upon themselves and cut themselves off from heaven. Their own behaviour brought about their punishments, as it also says in Isaiah,

Your iniquities cause division between you and your God; and your sins hide [His] face from you. Isaiah 59:1.

And since the Israelites and the Jews were confined to the fulfillment of external requirements and knew nothing internal they continued to believe that Jehovah was angry and punished them. For people who concern themselves only with things of an external nature but not with anything internal do everything out of fear and nothing out of love.

[4] From all this one may now see what 'the anger' and 'the wrath' of Jehovah are used to mean in the Word, namely punishments, as in Isaiah,

Behold, the name of Jehovah comes from afar, burning with His anger, and the heaviness of the burden. His lips are full of indignation, and His tongue like a burning fire. Isaiah 30:27.

'Anger' stands for reproof, and for a warning in order that evils may not destroy them. In the same prophet,

In an overflowing of anger I hid My face from you for a moment. Isaiah 54:8.

'An overflowing of anger' stands for temptation, during which evils bring pain and torment. In Jeremiah,

I Myself will fight with you with an outstretched hand and a strong arm, and in anger, and in fury, and in great indignation. Lest My fury go forth like fire, and burn so that there is none to quench it because of the wickedness of your works. Jeremiah 21:5, 12.

In the same prophet,

. . . to fill those places with the corpses of people whom I smote in My anger and in My wrath. Jeremiah 33:5.

In Zephaniah,

I will pour out onto them My indignation, all My fierce anger, 1 for in the fire of My zeal the whole earth will be devoured. Zephaniah 3:8.

In David,

He let loose on them His fierce anger, 2 indignation, fury, distress, and a mission of evil angels. Psalms 78:49.

[5] In addition to these there are many other places in which, as in these, 'anger , 'wrath', 'fury', and 'fire' are used to mean states of punishment or damnation into which a person casts himself when he enters into evil ways. For it is in keeping with Divine order that rewards should go with ways that are good, and therefore that punishments should go with those that are evil, so much so that they are bound up in one another. Punishment and damnation are also meant by the day of Jehovah's anger in Isaiah 13:9, 17; Lamentations 2:1; Zephaniah 2:3; Revelation 6:17; 11:18; also by the wine of God's anger and the cup of God's anger in Jeremiah 25:15, 28; Revelation 14:10; 16:19; as well as by the winepress of God's anger and fury in Revelation 14:19; 19:15.

[6] The fact that punishment and damnation are meant by 'anger' is also evident in Matthew,

Brood of vipers, who has shown you to flee from the anger to come? Matthew 3:7.

In John,

He who does not believe in the Son will not see life, but the anger of God rests upon him. John 3:36.

In Luke,

In the final period there will be great distress over the earth, and anger on that people. Luke 21:23.

From these places it is evident that 'the anger of Jehovah' means forms of punishment and damnation. The reason why 'anger' is used to mean leniency and mercy is that all forms of punishment that the evil suffer arise because of the Lord's mercy shown towards the good to protect them from harm done by the evil. Yet the Lord does not inflict punishments on the evil; rather, it is they who inflict them on themselves since evils and forms of punishment in the next life are bound up with one another. The evil especially inflict punishments on themselves when the Lord acts mercifully towards the good, for at such times the evils and the resulting punishments are on the increase in them. This explains why instead of 'the anger of Jehovah', which means forms of punishment suffered by the evil, angels understand mercy.

[7] From all this one may recognize what the Word in the sense of the letter is like and also what God's truth in its most general form is like - that it presents matters in ways that accord with outward appearances. The reason for this is that man is by nature such that he believes what he can see and apprehend with his senses, but does not believe and for that reason does not accept what he cannot see or apprehend with his senses. This is why the Word in the sense of the letter presents matters in accordance with outward appearances; nevertheless it has genuine truths concealed in its more internal recesses, while in its inmost recesses it conceals God's truth itself going forth directly from the Lord, and so Divine Good, which is the Lord Himself.

Note a piè di pagina:

1. literally, all the wrath of My anger

2. literally, the wrath of His anger

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.