1. ദിവ്യ സ്നേഹവും ജ്ഞാനവും

ദൈവിക സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ദൂതജ്ഞാനം

ഭാഗം 1

സ്നേഹമാണ് നമ്മുടെ ജീവിതം. മിക്ക ആളുകൾക്കും, സ്നേഹത്തിന്റെ അസ്തിത്വം നൽകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, എന്നാൽ സ്നേഹത്തിന്റെ സ്വഭാവം ഒരു രഹസ്യമാണ്. സ്നേഹത്തിന്റെ നിലനിൽപ്പിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ഇത് നമുക്ക് ദൈനംദിന ഭാഷയിൽ നിന്ന് അറിയാം. ആരെങ്കിലും നമ്മെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും രാജാക്കന്മാർ തങ്ങളുടെ പ്രജകളെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും പ്രജകൾ അവരുടെ രാജാവിനെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും നാം പറയുന്നു. ഒരു ഭർത്താവ് ഭാര്യയെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും ഒരു അമ്മ തന്റെ മക്കളെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും തിരിച്ചും പറയുന്നു. ആളുകൾ അവരുടെ രാജ്യത്തെയും സഹ പൗരന്മാരെയും അയൽക്കാരനെയും സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്ന് നാം പറയുന്നു. അമൂർത്തമായ വസ്തുക്കളെക്കുറിച്ച് നാം ഒരേ ഭാഷയാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നത്, ആരെങ്കിലും ഇത് അല്ലെങ്കിൽ ആ കാര്യം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുവെന്ന് പറയുന്നത്.

"സ്നേഹം" എന്ന വാക്ക് നമ്മുടെ നാവിൽ സാധാരണമാണെങ്കിലും, സ്നേഹം എന്താണെന്ന് ആർക്കും അറിയില്ല. നമ്മൾ അതിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നത് നിർത്തുമ്പോൾ, നമ്മുടെ ചിന്തകളിൽ നമുക്ക് അതിന്റെ ഒരു പ്രതിച്ഛായ രൂപീകരിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് നാം കാണുന്നു, അതിനാൽ അത് ശരിക്കും ഒന്നുമല്ല അല്ലെങ്കിൽ അത് നമ്മുടെ കാഴ്ച, കേൾവി, സ്പർശനം എന്നിവയിൽ നിന്ന് നമ്മിലേക്ക് ഒഴുകുന്ന ഒന്നാണെന്ന് നാം പറയുന്നു. സംഭാഷണവും അതിനാൽ നമ്മെ സ്വാധീനിക്കുന്നു. നമ്മുടെ മുഴുവൻ ശരീരത്തിന്റെയും നമ്മുടെ എല്ലാ ചിന്തകളുടെയും പൊതുജീവിതം മാത്രമല്ല, അവയുടെ ഏറ്റവും ചെറിയ വിശദാംശങ്ങളുടെ ജീവിതമാണ്-അത് നമ്മുടെ ജീവിതമാണെന്ന് നമുക്കു പൂർണ്ണമായും അറിയില്ല. "സ്നേഹത്തിന്റെ ഫലങ്ങൾ നിങ്ങൾ എടുത്തുകളഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾക്ക് എന്തെങ്കിലും ചിന്തിക്കാനാകുമോ? നിങ്ങൾക്ക് എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ കഴിയുമോ? സ്നേഹത്തിന്റെ ഊഷ്മളത നഷ്ടപ്പെടുമ്പോൾ, ചിന്തയും സംസാരവും പ്രവർത്തനവും നഷ്ടപ്പെടുന്നില്ലേ?" എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ ജ്ഞാനികൾക്ക് ഇത് ഗ്രഹിക്കാനാകും. സ്നേഹം ചൂടുപിടിക്കുമ്പോൾ അവർ ചൂടാകുന്നില്ലേ? " എന്നിട്ടും, ഈ ജ്ഞാനികളുടെ ഗ്രഹണം സ്നേഹമാണ് നമ്മുടെ ജീവിതം എന്ന ചിന്തയിലല്ല, മറിച്ച് കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെയാണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന അവരുടെ അനുഭവത്തിലാണ്.

371. ഇച്ഛാശക്തി ഹൃദയത്തോടും ഗ്രഹണശക്തി ശ്വാസകോശത്തോടും താദാത്മ്യപ്പെട്ടാണ് ഇരിക്കുന്നത്. ഇത് വിശദീകരിക്കേണ്ടത് താഴെപ്പറയുന്ന ക്രമത്തില്‍ ആയിരിക്കേണ്ടതുണ്.

1. ഒരുവന്‍റെ മനസ്സില്‍ ഉള്ള സര്‍വ്വ സംഗതികളും ഇച്ഛാശക്തിയോടും തിരിച്ചറിവിനോടും ബന്ധപ്പെട്ടാണ് ഇരിക്കുന്നതെങ്കില്‍ ശരീരത്തില്‍ ഉള്ളവ ഹൃദയത്തോടും ശ്വാസകോശത്തോടും ബന്ധപ്പെട്ട് ഇരിക്കുന്നു.

2. ഇച്ഛാശക്തി, തിരിച്ചറിവ് ഇവ ഹൃദയം, ശ്വാസകോശം എന്നിവയുമായി സംവേദനം പുലര്‍ത്തുന്നുണ്ട്; അങ്ങനെ ഒരുവന്‍റെ മനസ്സില്‍ എന്തൊക്കെയുണ്ടോ അവയെല്ലാം ശരീരത്തില്‍ ഉള്ളവയുമായി സംവദിക്കുന്നുണ്ട്.

3. ഇച്ഛാശക്തി ഹൃദയത്തോട് സംവദിക്കുന്നു.

4. തിരിച്ചറിവ് ശ്വാസകോശത്തോട് സംവദിക്കുന്നു

5. സംവേദനം കൊണ്ട് ഇച്ഛാശക്തിയോടും തിരിച്ചറിവിനോടും ബന്ധപ്പെട്ടതും അതുകൊണ്ടുതന്നെ സ്നേഹത്തോടും ജ്ഞാനത്തോടും ചേര്‍ന്നു പോകുന്നതുമായ വിവിധ മര്‍മ്മങ്ങള്‍ വെളിവാക്കപ്പെടുന്നു.

6. മനുഷ്യന്‍റെ മനസ്സ് ആത്മാവാണെങ്കില്‍ ആത്മാവ് മനുഷ്യനാകുന്നു; മനസോ ആത്മാവോ അനുഭവിക്കുന്നവയും അവയുടെ ഈ ലോക പ്രവൃത്തികളും ശരീരം എന്ന ബാഹ്യതലത്തില്‍ കൂടി ആയിരിക്കും.

7. മനുഷ്യന്‍റെ ആത്മാവ് ശരീരത്തോട് ഒന്നാകുന്നത് അവന്‍റെ ഇച്ഛാശക്തിയും തിരിച്ചറിവും ഹൃദയവുമായും ശ്വാസകോശവുമായും നടത്തുന്ന സംവേദനം അനുസരിച്ചാണ്; സംവേദനം ഇല്ലായെങ്കില്‍ അവ വേര്‍പിരിയുന്നു.

69. ദൈവം സ്ഥലപരിമിതികള്‍ക്കപ്പുറമായി പ്രപഞ്ചമാകമാനം നിറഞ്ഞൂ നില്‍ക്കുന്നു. പ്രകൃതിയുടെ സുപ്രധാനമായ രണ്ട് സാമാന്യ വാസ്തവങ്ങളാണ് സ്ഥലകാലങ്ങള്‍. സ്ഥലകാല പരിമിതകള്‍ക്കുള്ളില്‍ നിന്നുകൊണ്ടാണ് ഈ പ്രപഞ്ചത്തില്‍ അധിവസിക്കുന്ന മനഷ്യന്‍ അവന്‍റെ ചിന്തകള്‍ക്കും ആലോചനകള്‍ക്കും രൂപം കൊടുത്തുകൊണ്ട് അവന്‍റെ അപഗ്രഥന വ്യാപാരങ്ങളെ പരിപാകപ്പെടുത്തുന്നത്. ഈ ദൃശചിന്തകളില്‍ സംതൃപ്തി അടയുന്ന മനുഷ്യന്‍ അവന്‍റെ മനസ്സിനെ ഉയര്‍ന്ന തലങ്ങളിലേക്ക് എത്തിക്കുവാന്‍ വിമുഖത കാട്ടുന്നിടത്തോളം അവന് ആത്മീയ സത്യങ്ങളെയോ ദൈവീകതയുടെ തലങ്ങളെയോക്കുറിച്ച് ഒരു ധാരണയില്‍ എത്തുവാന്‍ തക്കവണ്ണം ജ്ഞാനം ആര്‍ജ്ജിക്കുവാന്‍ കഴിയുന്നില്ല, കാരണം അവന്‍റെ ചിന്തകളത്രയും സ്ഥലകാല പരിധികള്‍ക്കുള്ളില്‍ തളച്ചിടപ്പെട്ടിരിക്കുകായാണ്. അങ്ങനെയെങ്കില്‍ അവന്‍റെ അപഗ്രഥനശേഷിയുടെ പ്രകാശനം വെറും പ്രാപഞ്ചിക സത്യങ്ങളില്‍ മാത്രമായി ഒരുങ്ങിപ്പോകുന്നു. ഇത്തരം പ്രകാശതലത്തില്‍ നിന്നുകൊണ്ട് ആത്മീയ, ദിവ്യസത്യങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കുവാന്‍ നടത്തുന്ന പരിശ്രമങ്ങള്‍ അങ്ങേയറ്റത്തെ അന്ധകാരത്തില്‍ അഭിരമിച്ചുകൊണ്ട് പൂര്‍ണ്ണപ്രകാശത്തില്‍ മാത്രം പ്രത്യക്ഷീഭവിക്കുന്ന വസ്തുക്കളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നതിനു സമാനമത്രെ. ഇതില്‍ നിന്നാണ് പ്രകൃതിയെ ആരാധിക്കുക എന്ന സമ്പ്രദായം ഉരുത്തിരിഞ്ഞുവന്നത്.

എന്നാല്‍ മേല്‍പറഞ്ഞ തരത്തില്‍ സ്ഥലകാല പരിധികള്‍ക്കുള്ളില്‍ നിന്ന് രൂപപ്പെടുന്ന ആശയങ്ങള്‍ക്ക് അതീതമായി, അന്ധകാരത്തിന്‍റെ തടവറയില്‍ നിന്ന് പ്രകാശത്തിന്‍റെ ശോഭയിലേക്ക് തന്‍റെ മനസ്സിനെ ഉയര്‍ത്തുവാന്‍ സാധിക്കുന്ന മനുഷ്യന് ആത്മീയ തലത്തിലും ദിവ്യതയുടെ തലത്തിലും ഉള്ള വസ്തുക്കളെ തിരിച്ചറിയുവാനും അങ്ങനെ അവയെ മനസ്സിലാക്കിക്കൊണ്ട് ആ പ്രകാശധാരയാല്‍ പ്രപഞ്ചത്തിലെ അന്ധകാരത്തെ നിര്‍മ്മാര്‍ജ്ജനം ചെയ്യുവാനും അന്ധകാര ശക്തികളെ മുഖ്യധാരയില്‍നിന്ന് മാറ്റി നിര്‍ത്തുവാനും സാധിക്കുന്നു.

ശരിയായ തിരിച്ചറിവ് ആര്‍ജ്ജിച്ചിട്ടുള്ള ഏതൊരു മനുഷ്യനും തന്‍റെ ചിന്തകളെ സ്ഫുടം ചെയ്തുകൊണ്ട് പ്രപഞ്ചത്തിലെ വിവിധ പ്രകൃതങ്ങളെ തന്‍റെ ചിന്താശക്തിയാല്‍ പ്രകാശിതമാക്കുവാനും അങ്ങനെ ദൈവത്വം തിരിച്ചറിഞ്ഞ് തന്നില്‍ രൂഢമൂലമാക്കുവാനും ഇടയാകുന്നു. കാരണം ദൈവം സര്‍വവ്യാപിയാണ്, സ്ഥലകാല പരിധികളില്‍ ഒതുങ്ങുന്നതല്ല അങ്ങനെ, മേല്‍ സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന എല്ലാ സംഗതികളെയും തന്നില്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളുവാന്‍ ഇടയാകുന്നു. എന്നാല്‍ ദൈവത്തിന്‍റെ സര്‍വ്വ വ്യാപിത്വം നിഷേധിച്ചുകൊണ്ട് എല്ലാ സംഗതികളെയും പ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെത് എന്ന നിലയില്‍ കാണുകയാണെങ്കില്‍ ഒരിക്കലും അയാള്‍ ഉന്നതതലങ്ങളിലേക്ക് ആരോഹണം ചെയ്യപ്പെടുവാന്‍ താല്‍പര്യപ്പെടുന്നില്ല എന്ന് സമ്മതിക്കേണ്ടിവരും, അതിന് പ്രാപ്തനാണെങ്കില്‍ പോലും.