4009. I predade ih (u ruke) sinovima svojim. Da ovo označava da su istine i dobra, koji su bili odvojeni, dati istinama, jasno je iz značenja sinova, što su istine (vidi br. 49, 491, 533, 2623, 3373).

Dati u njihove ruke je dati ih (staviti ih) pod njihovu vlast na njihovo raspolaganje, jer se rukom označava vlast (moć) (br. 878, 3387). Ovde seistine označene sinovima nazivaju čulnim, jer pripadaju čulima tela, i jer su najviše spoljašnje stvari prirodnog uma. Jer čovekovo Prirodno povezuje se edno strane sa čulnim stvarima tela, a s druge strane s racionlnim stvarima racionalnog uma. Preko ovih posrednih, ostvaruje se uspon od čulnih stvari tela i onih koje su otvorene svetu, prema racionalnim stvarima racionalnog uma i prema onima koje su otvorene prema nebu; ali isto tako silaženje od ovih, to jest, od neba ka svetu; ali ovo se sve događa u čoveku. Ovo uspinjanje i silaženje je predmet o kome se govori u unutrašnjem smislu ovih poglavlja; a da bi ova i druge stvari bile prikazane predstavama, Racionalno je predstavljeno Isakom i Rebekom; Prirodno Jakovom i njegovim dvema ženama; a čulno njehovim sinovima. Ali stoga što u čulnom, kao u poslednjem reda, prethodne stvari postoje zajedno, kao što je već pokazano, to svaki sin predstavlja nešto opšte u čemu su oni (predstavljeni).

49. Stih 26. Potom Bog reče: Da načinimo čoveka po svojem liku, po obličju našem, koji će biti gospodar riba morskih i ptica nebeskih, i stoke i cijele zemlje, i svijeh životinja što se miču po zemlji.

Gospod se pojavljivao kao čovek članovima Pradrevne crkve i razgovarao s njima licem u lice; o čemu se mnogo toga može reći, ali za to još nije vreme. Odmah se može reći da oni nisu nikoga zvali čovekom osim Jedinog Gospoda i ono što je proizlazilo iz Njega; niti su sebe smatrali ljudima osim onoga što su u sebi opažali da je od Gospoda. Za to bi rekli da je od čoveka jer je bilo od Gospoda. Otuda se pod pojmovima Čovek i Sin čovečji kod proroka misli u najvišem smislu na Gospoda; a u unutrašnjem smislu, na mudrost i inteligenciju, a to znači na svakoga koji se ponovo rodio, kao kod Jeremije:

Pogledah na zemlju, a gle, bez obličja je i pusta; i na nebu svjetlosti njegove nema. Pogledah, gle, nema čovjeka, i sve ptice nebeske odletješe. (Jeremija 4:23, 25)

Kod Isaije se u unutrašnjem smislu pod čovekom misli na preporođenu osobu, a u najvišem smislu na Gospoda Samog kao jedinog čoveka.

Ovako veli Gospod svetac Izrailjev i Tvorac njegov: Ja sam načinio zemlju i čovjeka na njoj stvorio, ja sam razapeo nebesa svojim rukama i svoj vojsci njihovoj dao zapovjest. (Izaija 45:11, 12)

Gospod se pokazivao prorocima kao čovek, kao kod Jezekilja:

Ozgo, na onom nebu što im bijaše nad glavama, bijaše kao prijesto, po viđenju kao kamen safir, i na prijestolju bijaše po obličju kao čovjek. (Postanje 1:26).

Kada ga je video Danilo, nazvao Ga je Sinom čovečjim, to jest Čovekom, što je jedno te isto:

Vidjeh u utvarama noćnijem i gle, kao Sin čovječji iđaše s oblacima nebeskim, i dođe do starca i sjede pred njim. I dadu mu se vlast i slava i carstvo da mu služe svi narodi i plemena i jezici; vlast je njegova vlast vječna, koja neće proći, i carstvo se njegovo neće rasuti. (Danijel 7:13, 14)

I Gospod sebe često naziva Sinom čovečjim, to jest Čovekom, pa kao kod Danila predskazuje predstojeću slavu:

I tada će vidjeti Sina čovečjega na oblacima nebeskim u sili i slavi velikoj. (Mateja 24:30)

Oblaci nebeski su doslovni smisao Reči; sila i slava je unutrašnji smisao Reči, gde se sve, kako opšte tako i posebno, odnosi samo na Gospoda i njegovo carstvo; i upravo iz tog smisla unutrašnji smisao ima silu i slavu.