9144. I naiđe (uhvati) na trnje. Da ovo označava koje ako stignu do obmana, vidi se iz značenja naiđe (uhvati), kada se kaže o gnevu koji potiče od osećanja zla, što je uhvatiti (zahvatiti), pa stoga i zapaliti; i iz značenja trnja, što su obmane (o kojima u onome što sledi). Prvo će se nešto reći o tome kakav je ovo slučaj. Ljubavi u čoveku su vatre njegovog života (vidi br. 9055). Te ljubavi, koje su ljubav prema sebi i svetu, su vatre koje izgaraju dobra i istine koje pripadaju samome životu. Ove vatre čine život čovekove volje, a svetlost od ovh vatri čini život njegovog razuma. Sve dok se vatre zla drže zatvorene u volji, razum je u svetlosti, pa je stoga u stanju da opaža dobro i istinu. Ali kada ove vatre bace svoje svetlo u razum, onda se prethodna svetlost izgubi, i čovek je u tami u pogledu opažanja dobra i istine, i to u srazmeri u kojoj se ljubavi prema sebi i svetu povećavaju; dok na krajuove ljubavi zaguše i ugase svu istinu, skupa sa svim dobrom.

[2] Kada su ove ljubavi napadnute, tada vatra iz volje izbija i ulazi u razum, i tamo zapali vatru. Ta se vatra naziva gnevom. Otuda kad je gnevan, za čoveka se kaže da se zagrejao, ili zapalio, ili da je u plamenu. Ovaj plamen napada istine i dobra koja su u razumu, i ne samo da ih sakriva nego ih i izgori; i (ovo je tajna) kad ova zla vatra izbije iz volje u razum, ovaj se zatvara prema gore a otvara prema dole; to jest, zatvara se tamo gde gleda prema nebu, a otvara se gde gleda prema paklu. Zbog toga sledi to da kada se zao čovek upali gnevom, zla i obmane se ulivaju, koje gore kao plamen. Slučaj je kao da opekotinom (vatrom, febrom) u telu, koja, ako se dodirne vrhom igle, odmh se zgrči i zatvori, i tako spreči da povreda ne prodre dalje i napadne život u njegovim počecima. Pored toga, kada se obmana pokaže vidu, ona izgleda kao naoštrena (prim. prev. Autor vjerovatno ima na umu ono što se vidi u duhovnom svetu, kada se govori o obmani).

[3] Stanje zloga čoveka, kada je gnevan, slično je dimu, koji se , kad mu se približi vatra, zapali u plamen; jer zla obmana u razumu je kao dim; a gnev je kao plamen zapaljenog dima. Među njima postoji i korespondencija, pa stoga u Reči dim označava ono što je lažno; a njegov plamen označava gnev; kao kod Davida: Dim je izbijao iz nozdrva njegovijeh, i oganj iz usta njegovijerh; ugljevlje je gorelo u njemu (Psalam 18;5?). I kod Isaije: jer će se razgorjeti bezbožnost kao oganj, koji sažiže čkalj i trnje, pa upali gustu šumu, i otide u dim visoko. Od gnjeva Jehove nad vojskama zamračićese zemlja i narod će biti kao hrana ognju, niko neće požaliti brata svojega (Isa. (9:18. 19). gde dim označaba obmanu, od čijega se palenja stvara gnev. (Da dim označava obmanu, vidi br. 1861.)

[4] Iz svega ovoga sada je jasno šta je označeno u unutrašnjem smislu oganjem koji je izbio, i zahvatiće trnje, i strnjiku, i žito koje stoji, naime, da ako zlo osećanje izbije u oganj, i zahvati obmane od požuda, i ako izgori istine i dobra vere. Svaka osoba koja misli, može da vidi da mora da postoji razlog da ovaj zakon leži sakriven i da se ne pokazuje; jer nema nigde zakona o tome da ako vatra zahvati trnje i izgori stabljiku, ili žito koje stoji; jer se ovakve stvari retko dešavaju; dok je nešto svakodnevno da vatra zla i gnev od požuda zahvate i i zapale obmane od požuda i tako unište istine i dobra crkve.

[5] Da trnje označava obmane od požuda, vidi se iz sledećih odlomaka.

Kod Isaije: Trnje i čkalj niknuće na zemlji naroda mojega (Isa (32:13). zemlja označava crkvu; trnje i čkalj označavaju obmane, i zla iz njih.

Opet: zatrudnjećete slamom, rodićete strnjiku; gnjev će vaš proždrijeti vas kao oganj; i narodi će biti kao peći krečne; izgorjeće ognjem kao trnjeposječeno (Isa. (33:11-12); trnj će se upaliti ognjem označava obmane koje izbijaju kao plamen, i uništavaju istine i dobra.

[6] Kod Jezikilja: i ne će više biti domu Izrailjevu trn koji bode i žalac koji zadaje bol (Jez. 28:24). Žalac koji zadaje bol označava obmanu požuda koje dolaze od ljubavi prema sebi; trn, obmanu požuda ljubavi prema svetu.

Kod Osije: jer se mati njihova kurva, sramoti se roditeljka njihova; Za to, evo, ja ću joj zagraditi put trnjem i zazidaću zidom da ne nađe staza svojih (Osija 2:5-6). putovi i staze označavaju istine, a trnje, obmane umesto istina.

[7] Opet: I oboriće se visine Abenske, grijeh Izrailjev; trnje će i čkalj rasti po oltarima njihovijem (Osija 10:8). čkalj i trnje označavaju zlo i obmanu koje pustoše dobra i istine bogoštovanja.

Kod Davida: Opkoliše me kao pčele sat, i ugasiše se kao oganj u trnju (Psalam 118:12). oganj u trnju označava požudu od zla.

Kod Mateje: P lodovima njihovijem poznaćete ih. Bere li se grožđe sa trnja, a smokve sa čkalja? (Mat. 7:16). brati grožđe sa trnja označava dobra vere i i ljubavi prema bližnjem od obmana od požuda (da grožđe označava ova dobra, vidi br. 1071, 5117, 6378).

[8] Kod Marka: a drugo padne u trnje; i naraste trnje, i udavi ga, i ne donese roda; A ono što se u trnju sije je koji slušaju riječ. Ali brige ovoga svijeta i prijevara bogatstva i ostale slasti uđu i zaguše riječ, i bez roda ostane(Marko 4:7, 18-19). ovde se objašnjava šta je označeno zasijanim u trnje, stoga šta je trnje. Isto je označeno i sa sijati među trnjem, i sa žeti trnje kod Jeremije: jer ovako veli Jehova Judejcima i Jerusalimljanima: orite sebi krčevinu, i ne sijte u trnje (Jer. 4:3). Sijaće pšenicu, a trnje će žeti; mučiće se, a koristi ne će imati, i stidjeće se ljetine svoje, sa žestokoga gnjeva Jehovinog (Jer. 12:13)/9] Obmane od požuda, koje su označene trnjem, su obmane koje potvrđuju one stvari koje pripadaju svetu i njegovim slastima, jer više od drugih, ove obmane se upaljuju i plamte, jer su od onih požuda u telu koje su ostale; stoga one i zatvaraju unutrašnjeg čoveka, tako da ne ceni ono što se odnosi na spasenje duše, i na večni život.

[10] Da: su stavili krunu od trnje na Gospodovu glavu, kad su ga razapeli, i da su ga pozdrvljali kao cara Judejskog, i rekli, Evo čovjeka (Jovan 19:2-3, 5). pretstavlja stanje Božanske Reči u to vreme u Jevrejskoj crkvi; naime, da je bila zagušena obmanama požuda. Kralj Jevreja , kako su ga pozdravljali, označava istinu Božansku . (Da se kraljem u Reči označava istina od Božanskog, vidi br. 1672, 2015, 6148; i da je slično označeno pomazanikom, što je na Hebrejskom jeziku mesija, a na Grčkom hrist, br. 3004, 3008, 3732) Judom u najvišem smislu označen je Gospod kao Božansko dobro, a u unutzrašnjem smislu kao Reč, pa stoga i kao doktrina iz Reči (br. 3881); i da kada je Gospodu na glavu stavljena kruna, i kada je rečeno Evo čovjeka (Ecce homo), označeno je, evoBožanske istine kakva je sada u crkvi. Jer Božanska istina, koja proističe od Gospoda u nebu, je čovek; stoga nebo je veliki čovek, i to preko influksa i po korespondenciji, kao što je pokazano na kraju nekoliko poglavlja (vidi br. 1871, 1276, 8547, 8988). Zbog ovoga se i Gospodova nebeska crkva naziva čovjekom (vidi br. 478, 479), pošto je to bila crkva koja je bila pretstavljena preko Jevreja (br. 6363, 6364, 8770). Iz ovoga je jasno šta je označeno trnovom krunom, kao i kraljem Jevreja i natpisom na krstu Isus Nazarećanin, kralj Jevreja (Jovan 19:19. 20); naime, da je Božanska istina, ili Reč, bila tako gledana i tako su s njom postupali Jevreji, među kojima j ila crkva. (Da sve stvari koje su Jevreji učinili Gospodu kod razapinjanja označavaju stanja njihove crkve u odnosu na istinuBožansku, ili Reč, vidi br. 9093.) Da je Gospod bio Reč, vidi se kod Jovana: U početku bješe Riječ, i Riječ bješe u Boga, i Bog bješe Riječ. I Riječ postade tijelo, i obitava među nama, i mi gledasmo slavu njegovu (Jovan 1:1, 14); Riječ označava Božansku istinu.

8988. (Stih 6.) Onda neka ga gospodar dovede pred sudije (pred Boga). Da ovo označava stanje u koje on tada ulazi u skladu s Božanskim redom, vidi se iz značenja dovesti pred Boga (pred sudije), kada se govori o onima koji u istinama a ne mogu biti I u dobru, što je učiniti da uđu u stanje koje je u skladu s Božanskim redom; jer se sa dovesti ih označava ući; a sa pred Boga označava se Božanski red (o kojemu u onome što sledi). Da su ove stvari označene, jasno je iz stvari koje slede u ovome stihu, u kojima se opisuje stanje onih koji su u istnama ali ne I u odgovarajućem dobru, naime, koji su u stanju neprekidne poslušnosti; jer oni koji su u ovome stanju, ti su relativno u ropstvu u odnosu na one koji su u dobru koje koresponditra istinama; jer ovi, pošto deluju iz dobra, deluju iz osećanja, dok oni koji deluju iz osećanja, deluju iz volje, stoga iz sebe samih; jer što god pripda volji kod čoveka, njegovo je vlastito, jer je Esse [Biće, ili Biti] čovekovog života u njegovoj volji. Ali oni koji deluju samo iz poslušnosti, ne deluju po svojoj vlastitoj volji, nego po volju svoga gospodara, stoga ne od sebe nego od nekoga drugoga, zbog čega su relativnio u ropstvu. Postupati samo iz poslušnosti a ne iz dobra, je postupati iz Intelektualnog [dela], jer se istine odnose na Intelektualno a dobra na Voljno; a postupati iz Intelektualnog a ne iz Voljnog, je postupati iz onoga što stoji napolju a ne unutra, I iz onoga što služi, jer je razum dat čoveku da prima istine, I da ih uvede u volju, kako bi postale dobra; jer istine, kada pripadnu volji, 2nazivaju se dobrima. Ali služiti Gospoda postupajući u skladu s Njegovim zapovestima, I tako biti poslušan, nije biti rob, nego biti slobodan, jer se istinskačovekov loboda sastoji u tome da ga Gospod vodi (br. 982, 905, 2870, 2872); jer Gospod udahnjuje u samu čovekovu volju dobrom iz koje on postupa; iako je to od Gospoda, ipak se opaža kao da je od sebe, to jest iz slobode. Oni koji su u Gospodu, imaju ovu slobodu, I ona je spojena s neizrecivom srećom. Da u ovome stihuBog označava Božanski red, jer zato što se u Reči kaže Bog onda kada se 3 govori o istini, a Jehova tamo gde se govori o dobru (br. 2769, 2807, 2822, 3921 kraj, 4402, 7010, 7268, 8867); zboga toga je u najvišem smislu Božanska Istina koja proizlazi od Božanskog Dobra Gospodovog, Bog, a Njegovo Božansko Dobro od koje je Božanska Istina, je Jehova. Razlog je to što je Božansko Gospodovo Esse, a Božanska Istina je Existere iz toga (iz Božanskog Dobra]; ili što je isto, ljubav ka Gospodu I ljubav ka bližnjemu su samo Esse neba I crkve, , a vera jeExistere otuda [iz Esse] . Iz svega ovoga jasno je otkuda to da Bog označava Božanski red, jer je to Božanska Istina koja proističe od Gospoda, koja sačinjava red u nebu, pošto je ona red sami. (Da je Božanska Istina red, vidi br. 1728, 1919, 7995, 8700). Stoga kada čovek ili anđeo prima Božansku Istinu od Gospoda u dobru, u čoveku postoji red koji je I u nebima, stoga je on u nebu ili u Gospodovom carstvu posebno, I to u onom stepenu u kojemu je u dobru od istina, a posle u kojem je stepenu u istinama od dobra; I – što je tajna – sami anđeli se pokazuju u ljudskoj formi u nebima sasvim u skladu s istinama kod njih koje su u dobru, s lepotom I sjajem u skladu s tim kakvo je dobro od istina: na sličan način, u pogledu duša, izgledaju ljudi crkve u nebu. Sama Božanska Istina koja proističe od Gospoda, stvara tu formu, kao što se može videti iz onoga što je navedeno o nebu kao o Velikom Čoveku, I o 4 njegovoj korespondenciji sa svim u čoveku, na kraju svakoga poglavlja. Na ovu se tajnu misli u ovim rečima kod Jovana u Otkrovenju: I razmjeri zid njegov na sto I četrdeset I četiri lakta, po mjeri čovječijoj, koja je anđelova Otkrivenju 21:17. Ko bi ikada mogao da razume ove reči ko ne zna šta znači svetiJerusalim, njegovi zidovi, šta mjera, a šta brojsto četrdeset I četiri, I šta je označeno sa [mjera] čovjekova, I anđelova? Novim I svetimJerusalimom se označava Gospodova Nova Crkva koja treba da dođe posle Gospodove Hrišćanske Crkve u sadašnje vreme (br. 2117); zidom se označavaju istine vere koje će braniti tu crkvu (br. 1419); mjerenjem I mjerom označava se stanje u pogledu istine (br. 3104); brojem stočetrdeset I četiri označava se slično što I sa dvanaest, jer je sto četrdeset I četiri dvanaest pomnoženio sa dvanaest.

(Da se ovim brojevima označavaju sve istine u kompleksu, vidi br. 7973.) Otuda je jasno šta je označeno mjerom čovjekovom, koja je I anđelova, naime, istina sama koja proizilazi od Gospoda u svojoj vlastitoj formi, koja, kao što je gore rečeno, forma čoveka-anđela u nebu. Otuda je tajna u gornjim rečima postala jasna, naime, da su ovim rečima označene istine te Crkve 5 koja treba da dođe posle Hrišćanska Crkvae, koja postoji danas. Da su ovo istine od dobra, opisano je u stihu koji sledi neposredno, u ovim rečima: I bješe građa zida njegova jaspis, I grad zlato čisto, kao čisto staklo (stih 18.) Jaspisom se označava istina kao što će biti ona u toj crkvi; jer se kamenjem u opšte označavaju istine (br. 1298, 3720, 6426), a dragim kamenjem, istine koje su od Gospoda (br, 643); zlatom se označava dobro ljubavi I mjdrosti (br 113, 1551, 1552, 5658). Ko bi ikada naslutio da stvari koje su sadržane u ovim rečima? I ko ne može da vidi da bezbrojne tajne leže sakrivene u Reči, a koje se ne pokazuju nikome osim preko unutrašnjeg smisla? I da se ovim smislom, kao ključem, otvaraju Istine Božanske onakve kakve su u nebu, stoga I nebo I Gospod Sam, koji je Sve u svemu Reči u najdubljem smislu.