273. 1. Dat het natuurlijk gemoed dat in boze dingen en in valse dingen daaruit is, een vorm en beeld van de hel is. Hoedanig het natuurlijk gemoed in zijn substantiële vorm is bij de mens, of hoedanig het is in zijn vorm vanuit de substanties van de ene en de andere wereld samengeweven in de hersenen, waar dat gemoed in zijn eerste dingen zetelt, kan hier niet worden beschreven. De universele idee ten aanzien van die vorm zal gegeven worden in de volgende dingen waar gehandeld moet worden over de overeenstemming van het gemoed en van het lichaam. Hier zal alleen iets gezegd worden over de vorm daarvan naar de staten en de veranderingen ervan, waardoor het waarnemen, het denken, bedoelen en willen en de dingen die daarvan zijn, optreden. Want het natuurlijk gemoed dat in boze dingen en de valse dingen daaruit is, is ten aanzien daarvan een vorm en beeld van de hel. Zo’n vorm veronderstelt een substantiële vorm als subject, want veranderingen van staat zonder substantiële vorm die het subject is, kunnen er niet zijn, geheel zoals het gezicht niet zonder het oog en het gehoor zonder het oor. Wat dus de vorm of het beeld betreft waarmee het natuurlijk gemoed op de hel gelijkt, die vorm en dat beeld is zodanig dat de regerende liefde met de begeerten ervan, wat de universele staat van dit gemoed is, is zoals in de hel de duivel is en dat de gedachten van het valse die opkomen vanuit die regerende liefde, zijn zoals de duivelse bende. Onder de duivel en onder de bende van hem wordt ook niets anders in het Woord verstaan. De zaak is ook eender, want in de hel is de liefde van heersen vanuit de eigenliefde de regerende liefde; deze wordt daar de duivel geheten; en de aandoeningen van het valse met de gedachten die opkomen vanuit die liefde, worden de bende van hem geheten. Het eendere is in elk willekeurig gezelschap van de hel, met verschillen zodanig als de specifieke verschillen zijn van een enkel geslacht. In een eendere vorm is ook het natuurlijk gemoed dat in boze dingen en in valse dingen daaruit is. Daarom ook komt de natuurlijke mens die zodanig is, na de dood in een gezelschap van de hel dat aan hem eender is en dan handelt hij in alle en in de afzonderlijke dingen één hiermee, want hij komt in zijn vorm, dat wil zeggen, in de staat van zijn gemoed. Er is eveneens een andere liefde, die satan wordt geheten, deze is ondergeordend aan de eerdergenoemde liefde die duivel wordt geheten. Dit is de liefde van goederen van anderen willen bezitten door onverschillig welke boze kunst; scherpzinnige boosaardigheden en arglistigheden zijn de bende van hem. Wie in deze hel zijn, die worden in het algemeen satans geheten en wie in de vorige zijn, die worden in het algemeen duivels geheten, en wie daar niet op heimelijke wijze handelen, wijzen hun naam niet af; vandaar is het dat de hellen in het samengestelde, duivel en satan worden genoemd. Dat de twee hellen volgens die twee liefden in het algemeen zijn onderscheiden, is omdat alle hemelen in twee rijken: het hemelse en het geestelijke, volgens twee liefden zijn onderscheiden; en de duivelse hel vanuit het tegenovergestelde overeenstemt met het hemels rijk en de satanische hel vanuit het tegengestelde overeenstemt met het geestelijk rijk. Dat de hemelen in twee rijken, het hemelse en het geestelijke, zijn onderscheiden, kan men zien in het werk Hemel en Hel 20-28 n.. Dat het natuurlijk gemoed dat zodanig is, in vorm een hel is, is omdat elke geestelijke vorm in grootste en kleinste dingen aan zichzelf eender is; vandaar is het, dat iedere engel een hemel in kleinere vorm is, zoals eveneens in het werk Hemel en Hel 51-58 is getoond. Hier vanuit volgt ook dat iedere mens of geest die een duivel of een satan is, een hel in kleinere vorm is.

51. IEDER GEZELSCHAP IS DE HEMEL IN KLEINERE VORM EN IEDERE ENGEL IS HET IN DE KLEINSTEVORM

Iedergezelschap is de hemel in kleinere vorm en iedere engel in de kleinste vorm, omdat het goede van de liefde en het geloof de hemel maakt en dit goede is in ieder gezelschap van de hemel en in iedere engel van een gezelschap. Het doet er niet toe dat dit goede overal verschilt en varieert, het is toch het goede van de hemel. Het verschil bestaat alleen hierin, dat de hemel hier een andere kwaliteit heeft dan daar. Dus als iemand tot een gezelschap van de hemel verheven wordt, zegt men dat hij in de hemel komt en van hen die daar zijn, dat ze in de hemel zijn, eenieder in zijn eigen. Dit weet iedereen die in het andere leven is. Daarom zeggen zij die buiten of onder de hemel staan en uit de verte naar gezelschappen van engelen kijken, dat de hemel hier is of daar. Het is te vergelijken met de regeerders, functionarissen en dienaren in een paleis of aan een hof. Alhoewel ze allemaal afzonderlijk in hun afdelingen of kamers verblijven, de een hoger de ander lager, zijn ze toch in één paleis of hof, ieder zijn eigen plichten in dienst van de koning uitvoerend. Dit maakt de betekenis duidelijk van de woorden van de Heer: In Mijn Vaders huis zijn vele woningen (Johannes 14:2), en ook wat bedoeld wordt bij de profeten met de Woningen des Hemels en met de hemel der hemelen.

10252. 'The best myrrh' means the perception of truth on the level of the senses. This is clear from the meaning of 'odour-bearing myrrh' as the perception of truth on the level of the senses; for its 'odour' means perception, as immediately above, and 'myrrh' truth on the level of the senses. The subject in the verses that come now is the anointing oil, by which celestial good, which is the Divine Good of the Lord's Divine Love in the inmost heaven, is meant. The nature of that good is described by the fragrant substances from which it was made. These were the best myrrh, sweet-smelling cinnamon, sweet-smelling calamus, cassia, and olive oil, which mean celestial truths and forms of good in their proper order, that is to say, ranging from those which are last and lowest in order to those which are first, or from those which are outermost to those which are inmost, the last or outermost being meant by 'myrrh'. The reason why celestial good, or the good of the inmost heaven, is described in this manner is that the truths meant by those spices are the means by which such good comes into being and is also kept in being.

[2] But since this matter demands to be investigated more deeply, the whole nature of it must be explained more fully. In order that the birth of celestial good, which is inmost good, may take place in a person, which is accomplished through being regenerated by the Lord, truths must be acquired from the Word, or from the teachings of the Church which are drawn from the Word. These truths first find ¹ their seat in the memory within the natural or external man. From there they are summoned by the Lord into the internal man, which happens when the person leads a life in keeping with them. And so far as the person has an affection for them, that is, loves them, they are raised by the Lord to an even higher or more internal level, where they are transformed into celestial good.

[3] Celestial good is the good of the love which desires to put truths from the Word into practice for the sake of good, thus for the Lord's sake since the Lord is the source of good and therefore is such good. This is how that good comes to be born, from which it is evident that such good is brought into being by means of truths from the Word, first by their presence on the most external level in a person, which is that of the senses, then by their being raised to an internal level, and finally to the inmost one itself, where those truths are transformed into celestial good. And since that good is brought into being in this way by means of truths in their own order, so subsequently is it kept in being in similar order by means of those very truths; for continuance in being is a perpetual coming into being. When good is kept in being in that manner, the same as it had been brought into being, it is complete. For now higher things descending in order have lower ones to depend on as an infrastructure for their continued existence, for a resting-place, and for a plane of support.

[4] And they have outermost or last and lowest ones, which are truths present within knowledge on the level of the senses, as a foundation. These truths are described in John, in the Book of Revelation, by the precious stones forming the foundations of the wall of the Holy Jerusalem coming down out of heaven, Revelation 21:19-20. By 'precious stones' God's truths received within good are meant, see 9476, 9863, 9873, 9905.

The fact that 'odour-bearing myrrh' means truth on the level of the senses is also clear in David,

You have loved righteousness; therefore God, Your God, has anointed You with the oil of gladness more than Your companions. With myrrh, aloes, and kessia ² [He has anointed] all Your garments. Psalms 45:7-8.

These words refer to the Lord, who alone is Jehovah's Anointed, because the Divine Good of Divine Love, meant by 'anointing oil', was within Him, 9954. By 'His garments', which are said to have been anointed with myrrh, aloes, and kessia, Divine Truths springing from His Divine Good, present in the natural degree, are meant, 5954, 9212, 9216, 9814, so that 'myrrh' means Divine Truth on the level of the senses since it is mentioned first.

[5] In Matthew,

Opening their treasures the wise men from the east offered gifts to the new-born Lord - gold, frankincense, and myrrh. Matthew 2:11.

'Gold' here means good, 'frankincense' internal truth, and 'myrrh' external truth; both kinds of truth spring from good. In this instance 'gold' is the first to be mentioned because it means good, which is inmost; 'frankincense' is the second because it means internal truth springing from good; and 'myrrh' is the third or last to be mentioned because it means external truth springing from good. For the meaning of 'gold' as good, see in the places referred to in 9874, 9881; and for that of 'frankincense' as internal truth springing from good, see below at verse 34 of the present chapter.

[6] The wise men from the east offered those gifts to the Lord born at that time to indicate His Divinity within His Humanity; for having a knowledge of correspondences and representations they knew what gold, frankincense, and myrrh each served to mean. That knowledge was the chief kind that existed in those times among Arabs, Ethiopians, and others in the east, which also explains why in the Word those who possess cognitions or knowledge of heavenly things are meant in the internal sense by Arabia, Ethiopia, and 'the sons of the east', 1171, 3240, 3242, 3762. But such knowledge during that time perished, for when the good of life passed away the knowledge was turned into magic. First it was erased among the Israelite nation, and subsequently among all the rest. At the present day it has been erased to such an extent that people do not even know of its existence; indeed it is so completely absent from the Christian world that if anyone tells them that all things in the literal sense of the Word serve by virtue of their correspondence to mean heavenly realities, and that these constitute its internal sense, they do not know what to make of it.

[7] Because myrrh served to mean the most external truth, which is truth on the level of the senses, and perception of that truth, the bodies of those who had died were anointed in former times with myrrh and aloes. That anointing served to mean the preservation of all of a person's truths and forms of good, and also to mean resurrection. Therefore also such [spices] were used as served to mean the last and lowest level of a person's life, called the life of the senses. The Lord's body was anointed with such, and together with them was wrapped in a linen cloth; and this was the custom among the Jews, see John 19:39-40, and also Luke 23:55-56. But it should be remembered that things said in the Word about the Lord Himself are to be understood in a pre-eminent sense. Consequently the spices mentioned in those verses mean His Divine life on the level of the senses, which is the life proper to the body, and also the resurrection of this with Him. As is well known, unlike anyone else the Lord rose again with the whole body He had in the world, for He left nothing in the tomb. Therefore also, when the disciples beheld the Lord and thought that they were seeing a spirit, He said to them,

Why are you troubled? See My hands and My feet; handle Me, see; for a spirit does not have flesh and bones as you see Me have. Luke 24:38-39.

Voetnoten: