273. 1. Dat het natuurlijk gemoed dat in boze dingen en in valse dingen daaruit is, een vorm en beeld van de hel is. Hoedanig het natuurlijk gemoed in zijn substantiële vorm is bij de mens, of hoedanig het is in zijn vorm vanuit de substanties van de ene en de andere wereld samengeweven in de hersenen, waar dat gemoed in zijn eerste dingen zetelt, kan hier niet worden beschreven. De universele idee ten aanzien van die vorm zal gegeven worden in de volgende dingen waar gehandeld moet worden over de overeenstemming van het gemoed en van het lichaam. Hier zal alleen iets gezegd worden over de vorm daarvan naar de staten en de veranderingen ervan, waardoor het waarnemen, het denken, bedoelen en willen en de dingen die daarvan zijn, optreden. Want het natuurlijk gemoed dat in boze dingen en de valse dingen daaruit is, is ten aanzien daarvan een vorm en beeld van de hel. Zo’n vorm veronderstelt een substantiële vorm als subject, want veranderingen van staat zonder substantiële vorm die het subject is, kunnen er niet zijn, geheel zoals het gezicht niet zonder het oog en het gehoor zonder het oor. Wat dus de vorm of het beeld betreft waarmee het natuurlijk gemoed op de hel gelijkt, die vorm en dat beeld is zodanig dat de regerende liefde met de begeerten ervan, wat de universele staat van dit gemoed is, is zoals in de hel de duivel is en dat de gedachten van het valse die opkomen vanuit die regerende liefde, zijn zoals de duivelse bende. Onder de duivel en onder de bende van hem wordt ook niets anders in het Woord verstaan. De zaak is ook eender, want in de hel is de liefde van heersen vanuit de eigenliefde de regerende liefde; deze wordt daar de duivel geheten; en de aandoeningen van het valse met de gedachten die opkomen vanuit die liefde, worden de bende van hem geheten. Het eendere is in elk willekeurig gezelschap van de hel, met verschillen zodanig als de specifieke verschillen zijn van een enkel geslacht. In een eendere vorm is ook het natuurlijk gemoed dat in boze dingen en in valse dingen daaruit is. Daarom ook komt de natuurlijke mens die zodanig is, na de dood in een gezelschap van de hel dat aan hem eender is en dan handelt hij in alle en in de afzonderlijke dingen één hiermee, want hij komt in zijn vorm, dat wil zeggen, in de staat van zijn gemoed. Er is eveneens een andere liefde, die satan wordt geheten, deze is ondergeordend aan de eerdergenoemde liefde die duivel wordt geheten. Dit is de liefde van goederen van anderen willen bezitten door onverschillig welke boze kunst; scherpzinnige boosaardigheden en arglistigheden zijn de bende van hem. Wie in deze hel zijn, die worden in het algemeen satans geheten en wie in de vorige zijn, die worden in het algemeen duivels geheten, en wie daar niet op heimelijke wijze handelen, wijzen hun naam niet af; vandaar is het dat de hellen in het samengestelde, duivel en satan worden genoemd. Dat de twee hellen volgens die twee liefden in het algemeen zijn onderscheiden, is omdat alle hemelen in twee rijken: het hemelse en het geestelijke, volgens twee liefden zijn onderscheiden; en de duivelse hel vanuit het tegenovergestelde overeenstemt met het hemels rijk en de satanische hel vanuit het tegengestelde overeenstemt met het geestelijk rijk. Dat de hemelen in twee rijken, het hemelse en het geestelijke, zijn onderscheiden, kan men zien in het werk Hemel en Hel 20-28 n.. Dat het natuurlijk gemoed dat zodanig is, in vorm een hel is, is omdat elke geestelijke vorm in grootste en kleinste dingen aan zichzelf eender is; vandaar is het, dat iedere engel een hemel in kleinere vorm is, zoals eveneens in het werk Hemel en Hel 51-58 is getoond. Hier vanuit volgt ook dat iedere mens of geest die een duivel of een satan is, een hel in kleinere vorm is.

20. DE HEMEL WORDT IN TWEE KONINKRIJKENONDERSCHEIDEN

Aangeziener in de hemel oneindige verscheidenheid is en geen gezelschap, ja zelfs geen engel onderling precies hetzelfde is, wordt de hemel in het geheel, regionaal en plaatselijk verdeeld. Het geheel is verdeeld in twee rijken, regionaal in drie hemelen, en plaatselijk in ontelbare gezelschappen. De details zullen in hetgeen nu volgt worden besproken. Ze worden koninkrijken geheten omdat de hemel het Koninkrijk Gods wordt genoemd.

1947. 'Because Jehovah has hearkened to your affliction' means since it was submitting itself. This is clear from what has been stated above in 1937 about 'humiliating oneself and flinging oneself down' as meaning submitting oneself beneath the controlling power of the internal man, which submission was discussed there and was shown to consist in self-compulsion. It was also shown that in self-compulsion there is freedom, that is, what is willing and spontaneous, and that this distinguishes self-compulsion from being compelled. It was also shown that without this freedom, or willingness and spontaneity, a person cannot possibly be reformed and receive any heavenly proprium; also that though the contrary seems to be the case, there is more freedom in times of temptation than there is outside of them. Indeed at such times freedom increases as assaults are made by evils and falsities and it is consolidated by the Lord in order that a heavenly proprium may be given to the person. For that reason also the Lord is closer in times of temptation. It was shown as well that the Lord in no way compels anybody. No one who is compelled to think that which is true and to do that which is good is reformed, but instead thinks all the more what is false and wills all the more what is evil. This is so with all compulsion, as may also become clear from all the experience and lessons of life, which when learned prove two things - first, that human consciences will not allow themselves to be coerced, and second, that we strive after the forbidden.

[2] Furthermore everyone who is not free desires to become so, for this is his life. From this it is evident that nothing is in any way pleasing to the Lord that is not done in freedom, that is, spontaneously or willingly. For when anyone worships the Lord under circumstances in which he is not free he worships Him with nothing of himself. In his case that which moves the external is the external, that is, it is moved under compulsion - the internal being non-existent, or else incompatible, and even contradictory. When a person is being regenerated he compels himself from the freedom the Lord imparts to him, and humbles, and indeed afflicts, his rational, so that it may submit itself, and in consequence he receives a heavenly proprium. This proprium is then gradually perfected by the Lord and it becomes more and more free, so that as a result it becomes the affection for good and for truth deriving from that good, and possesses delight. And in that affection and delight there is happiness such as the angels experience. This freedom is what the Lord Himself is referring to in John.

The truth makes you free. If the Son makes you free, you are truly free. John 8:32, 36. ¹

[3] What this freedom is, is totally unknown to those who do not have conscience, for they identify freedom with feelings of being at liberty and without restraint to think and utter what is false, and to will and do what is evil, and not to control and humble, still less to afflict, those feelings. Yet this is the complete reverse of freedom, as the Lord again teaches in the same place,

Everyone who commits sin is a slave of sin. John 8:34.

People acquire this slave-like freedom from the hellish spirits who reside with them and who inject it into them. When the life of those hellish spirits takes possession of them so do the loves and desires of those same spirits; for an unclean and utterly disgusting delight blows upon them, and being carried away so to speak in a stream they imagine themselves to be in freedom; but it is hellish freedom. The difference between this hellish freedom and heavenly freedom is that the former spells death and drags them down into hell, while the latter, that is, heavenly freedom, promises life and lifts them up to heaven.

[4] That all true internal worship springs from freedom, not from compulsion, and that unless it springs from freedom it is not internal worship, is clear from the Word, from the sacrifices - free-will, votive, and peace or eucharistic - which were called offerings and oblations, mentioned in Numbers 15:3 and following verses; Deuteronomy 12:6; 16:10-11; 23:23; and elsewhere. In David,

With a free-will offering I will sacrifice to You; I will confess Your name, O Jehovah, for it is good. Psalms 54:6.

From the thruma, ² or the collection which the people were to contribute towards the Tabernacle and sacred vestments, referred to in Moses,

Speak to the children of Israel and let them receive for Me a collection; from every man whose heart makes him willing you shall receive My collection. Exodus 25:2.

And elsewhere in Moses,

Everyone who is willing in heart shall bring it, Jehovah's collection. Exodus 35:5.

[5] The humbling of the rational man, or affliction of it - as stated, from freedom - was also represented by the affliction souls underwent during festivals, referred to in Moses,

It shall be a statute to you for ever: in the seventh month, on the tenth day of the month, you shall afflict your souls. Leviticus 16:29.

And elsewhere in Moses,

On the tenth day of the seventh month is the day of atonement; it shall be a holy convocation for you, and you shall afflict your souls. Every soul who does not afflict himself on that very day shall be cut off from his peoples. Leviticus 23:27, 29.

It is for this reason that unleavened bread in which no fermentation has taken place is called the bread of affliction in Deuteronomy 16:2-3. Affliction is referred to in David in the following way,

O Jehovah, who will sojourn in Your tent? Who will dwell on Your holy mountain? He who walks blameless and performs righteousness, who swears to the affliction of himself and changes not. Psalms 15:1-2, 4.

[6] That 'affliction' is the taming and subduing of evils and falsities rising up from the external man into the rational man may become clear from what has been stated. Thus it is not any reduction of oneself to poverty and misery - not a renunciation of bodily enjoyments - that is meant by affliction. No taming and subduing of evil can result from doing that; indeed it may give rise to an additional evil, namely the desire to receive merit for such a renunciation; and what is more, man's freedom suffers, in which alone, as its ground, the good and truth of faith is able to be sown. Affliction also means temptation; see what has been said already in 1846.

Voetnoten: