464. Hoewel de mens na de dood zijn uiterlijk of natuurlijk geheugen behoudt, worden toch de uitsluitend natuurlijke zaken die het heeft opgenomen in het andere leven niet teruggeroepen, maar in plaats daarvan de geestelijke zaken die aan de natuurlijke zaken door overeenstemming waren verbonden, die evenwel als zij verschijnen, in geheel dezelfde vorm zijn als in de natuurlijke wereld; want alle voorwerpen die in de hemelen verschijnen, vertonen geheel en al dezelfde vorm als in de wereld, ofschoon zij naar hun wezen niet natuurlijk zijn, maar geestelijk, zoals dit werd aangetoond in het hoofdstuk over de uitbeeldende dingen en schijnbaarheden in de hemel (zie nr. 170-176). et uiterlijk of natuurlijk geheugen, in zoverre het dingen daarin betreft iets gemeen hebben met het stoffelijke, met tijd en ruimte en met al het overige dat aan de natuur eigen is, verleent aan de geest niet dezelfde dienst als in de wereld, omdat de mens in de wereld, wanneer hij door middel van zijn uiterlijke zintuigen en niet tegelijk door zijn innerlijke zintuigen verstandelijk denkt, natuurlijk en niet geestelijk denkt. In het andere leven echter, waar hij een geest is in een geestelijke wereld, denkt hij geestelijk en niet natuurlijk. Geestelijk denken is verstandig of redelijk denken. Daarom is het dat het uiterlijk of natuurlijk geheugen dan ten opzichte van zijn stoffelijke inhoud rust en dat alleen datgene in gebruik komt, wat door het denkvermogen is opgenomen en als met een redelijk karakter is bedeeld. De oorzaak waarom het uiterlijk geheugen ten opzichte van geheel natuurlijke zaken rust, is omdat zulke zaken niet teruggeroepen kunnen worden; want de geesten en engelen spreken uit de aandoeningen van hun gemoed en uit de gedachten die daaruit voortvloeien; zij kunnen dus niets uiten, wat daarmee niet overeenkomt, zoals blijken kan uit hetgeen gezegd is over de taal van de engelen in de hemel en hun spreken met de mens (zie nr. 234-257). aardoor komt het dat naarmate de mens in de wereld door middel van een bekendheid met talen en wetenschappen redelijk geworden is, hij in die mate redelijk is na de dood; niet echter naar de mate van de blote uitbreiding van zijn bekendheid met talen en wetenschappen. Ik sprak met velen die in de wereld voor geleerden golden door hun kennis van de oude talen, zoals Hebreeuws, Grieks en Latijn, maar die hun rede niet hadden ontwikkeld door de boeken die in deze talen waren geschreven. Sommigen van hen waren even onontwikkeld als wanneer zij met die talen niet waren bekend geweest; anderen waren zelfs geheel en al stom, hoewel zij een verbeelding bezaten alsof zij wijzer waren dan anderen. Ik sprak met sommigen die zich tijdens hun leven in de wereld voorstelden dat de wijsheid afhing van de opvulling van hun geheugen en die daarom hun geheugen hadden opgevuld met een grote massa zaken en bijna alleen daarover spraken, dus niet uit zichzelf, maar uit anderen, zonder hun rede verbeterd te hebben door hetgeen hun geheugen bevatte. Enigen van hen waren geheel stom; anderen waren idioten of dwazen die volstrekt geen waarheid konden beoordelen, en zien of het waarheid was of niet en die alle dwalingen omhelsden die door hen die zich geleerd noemden, voor waar werden uitgegeven, want zij waren niet in staat om voor zichzelf te zien wat waarheid is of niet; zij kunnen derhalve niets van wat zij van anderen vernemen, met verstand beoordelen. Ook heb ik gesproken met sommigen die in de wereld veel over verschillende wetenschappelijke onderwerpen hadden geschreven en daarom bij de wereld als geleerden naam hadden gemaakt. Sommigen van deze konden werkelijk over waarheden redeneren en een twistgesprek voeren, of iets zo was of niet. Als enigen van hen in aanraking kwamen met hen die zich in het licht van de waarheid verheugden, konden zij wel begrijpen wat waarheid was, maar zij wilden haar niet verstaan; wanneer zij dan ieder in hun eigen leugen terugzonken, en daardoor in zichzelf, ontkenden zij ze weer. Anderen waren even onwetend als het ongeletterde publiek. Zij verschillen dus van elkaar naarmate zij door de wetenschappelijke werken die zij hadden geschreven of nageschreven, hun redelijke aanleg hadden ontwikkeld. Zij echter die zich tegen de waarheden van de kerk hadden gekeerd en hun gedachten hadden beziggehouden met uitsluitend wetenschappelijke zaken en die zich daardoor hadden bevestigd in de leugen, hadden niet een beschaafde, redelijke aanleg, maar alleen de kunst om te redeneren. De wereld noemt die kunst de rede, maar zij is een bekwaamheid die met de rede niets gemeens heeft; want zij is een kunst om alles waarin de mens behagen schept, als waarheid te verdedigen, en om uit aangenomen beginselen en leugen de leugen als waarheid aan te zien, maar de waarheid zelf niet te kennen. Zulke mensen kunnen nooit tot de kennis van de waarheid komen, omdat de waarheid niet door de leugen kan gezien worden, maar de leugen wel door het ware kan worden gezien. De redelijke aanleg van een mens is gelijk aan een tuin of aan een bloembed, of gelijk bouwland; het geheugen is de grond, wetenschappelijke waarheden en kennis zijn de zaden, het licht en de warmte brengen groeikracht, zonder deze geen groei. Zo kan er, wanneer het licht van de hemel, dat de Goddelijke waarheid is, en de warmte van de hemel, die de Goddelijke liefde tot het gemoed is, niet worden toegelaten, geen groeikracht aanwezig zijn; want alleen daardoor heeft de rede haar bestaan. De engelen bedroeven zich zeer dat zo vele geleerden alles aan de natuur toeschrijven en daardoor het innerlijk van hun gemoed hebben gesloten, zodat zij niets van de waarheid kunnen zien door het licht van de waarheid, dat is door het licht van de hemel. In het andere leven worden zij daarom beroofd van het vermogen om te redeneren, opdat zij door hun redenering geen leugen onder de eenvoudige goeden zouden uitstrooien en hen zo zouden verleiden. Zij zelf worden naar een woeste plaats verbannen.

222. And I will write upon him the name of My God, signifies their quality in respect to Divine truth implanted in the life. This is evident from the signification of "writing upon one," when spoken of the Lord, as being to implant in the life (of which presently); also from the signification of "name," as being quality of state (See above, n. 148); and also from the signification of "God," as being Divine truth proceeding from the Lord in heaven, thus the Lord in heaven (concerning which see above, n. 220; for the Lord is above the heavens, appearing to those who are in heaven as a sun (See the work on Heaven and Hell 116-125). The Divine proceeding therefrom, which is called Divine truth, and which makes heaven in general and in particular, is what is meant in the Word by "God;" from this it is that angels are called "gods," and that "God," in the Hebrew is Elohim, in the plural. This makes clear why the Lord here says, "the name of My God;" and above, "I will make him a pillar in the temple of My God" n. 219; and below, "I will write upon him the name of the city of My God, of the New Jerusalem, which is coming down out of heaven from My God" n. 223.

[2] "To write upon one" means to implant in the life, because to write is to commit to paper anything from the memory, thought, or mind, that is to be preserved; in the spiritual sense, therefore, it signifies that which is to endure in man's life, inscribed on it and implanted in it. Thus the natural sense of this expression is turned into a spiritual sense; for it is natural to write upon paper and in a book, but it is spiritual to inscribe on the life, which is done when anything is implanted in the faith and love, since love and faith make man's spiritual life. Because "to write" signifies to implant in the life, it is said of Jehovah or the Lord that "He writes," and that "He has written in a book," meaning that which is inscribed by the Lord on man's spirit, that is, on his heart and soul, or what is the same, on his love and faith. Thus, in David:

My bone was not hidden from Thee when I was made in secret; upon Thy book were written all the days when they were fashioned, and not one of them is wanting (Psalms 139:15-16).

In the same :

Let them be blotted out of the book of lives, and not be written with the righteous (Psalms 69:28).

In Daniel:

The people shall be delivered, everyone that shall be found written in the book (Daniel 12:1).

In Moses:

Blot me, I pray Thee, out of the book which Thou hast written. And Jehovah said, Whosoever hath sinned against Me will I blot out of My book (Exodus 32:32-33).

In Revelation:

A book written within and on the back, sealed with seven seals, which no one could open but the Lamb only (Revelation 5:1).

Again:

All shall worship the beast whose names have not been written in the Lamb's book of life (Revelation 13:8; 17:8).

Again:

I saw that the books were opened: and another book was opened which is that of life; and the dead were judged out of those things which were written in the book, ¹ according to their works. And if anyone was not found written in the book of life, he was cast into the lake of fire (Revelation 20:12-13, 20:15).

Again :

And there shall enter into the New Jerusalem only they that are written in the Lamb's book of life (Revelation 21:27).

In these passages it is not meant that they are written in a book, but that all things of faith and love are inscribed on man's spirit (as may be seen from the things shown in the work on Heaven and Hell 461-469).

[3] That "to write," in the Word, signifies to inscribe on and implant in the life, is clear from other passages where "writing" is mentioned. Thus in Jeremiah:

I will give My law in the midst of them, and will write it on their heart (Jeremiah 31:33).

"To give the law in the midst of them" means Divine truths in them; "in the midst" signifies inwardly with man (See Arcana Coelestia 1074, 2940, 2973); and "to write it on the heart" is to impress upon the love, for "heart" signifies love (See Arcana Coelestia 7542, 9050, 10336). In Ezekiel:

The prophet saw a roll of a book written front and back, and there were written thereon plaints, moaning, and woe (Ezekiel 2:9, 10; 3:1-3).

"The roll of a book written front and back" signifies the state of the church at that time, thus what the life was of those of the church; therefore "the roll of the book" means the same as "the book of life" mentioned above; and as their life was destitute of the goods of love and the truths of faith, it is said that "there were written thereon plaints, moaning, and woe":

That the law was inscribed on tables of stone, and written with the finger of God (Exodus 31:18; Deuteronomy 4:13; 9:10); signified that it must be impressed on the life (Arcana Coelestia 9416); for "the law," in a strict sense, means the ten commandments of the Decalogue, but in a broad sense, the whole Word (See Arcana Coelestia 6752, 7463); and "stone" signifies truth, here Divine truth (Arcana Coelestia 643[1-4], 1298, 3720, 6426, 8609, 10376). The like is signified by :

Their writing the words of the law upon the twelve stones taken out of the Jordan (Deuteronomy 27:2-4, 8; Joshua 4:3, seq .)

[4] In Ezekiel:

Son of man, take thee one stick, and write upon it, For Judah and for the sons of Israel, his fellows; and take another stick, and write upon it, For Joseph, the stick of Ephraim, and of all the house of Israel, his fellows; and then join them for thee one to another into one stick, that they both may be one in My ² hand (Ezekiel 37:16, 17).

What these things signify no one can know unless he knows what was represented by "Judah," and what by "Joseph." "Judah" represented the Lord's celestial kingdom, and "Joseph" His spiritual kingdom; and "writing them upon two sticks" signifies each one's state of love and of life therefrom. Their conjunction into one heaven is signified by "joining them one to another into one stick, that they both may be one in My hand." The signification of these words is like that of the Lord's words:

Other sheep also I have, which are not of this fold; them also I must bring; and there shall be one flock and one shepherd (John 10:16).

The writing was to be upon a stick, because a "stick (wood)" signifies good, and it is good that conjoins. (But these things will be more evident from what is shown in the Arcana Coelestia, namely, that the spiritual kingdom before the Lord's coming was not as it was after His coming, n. 6372, 8054; that it was the spiritual especially that were saved by the Lord's coming into the world, and that they were then conjoined with those who were of His celestial kingdom into one heaven, n. 2661, 2716, 2833, 2834, 3969, 6854, 6914, 7035, 7091, 7828, 7932, 8018, 8159, 8321, 9684. That there are two kingdoms, the celestial and spiritual, and that there are three heavens, and that these are conjoined into one heaven, see the work on Heaven 20-28, 29-40. That "Judah" in the representative sense signifies the Lord's celestial kingdom, Arcana Coelestia 3654, 3881, 5583, 5603, 5782, 6363; that " Joseph" signifies the Lord's spiritual kingdom, n. 3969, 3971, 4669, 6417; that " Ephraim" signifies the intellectual of the spiritual church, n. 3969, 5354, 6222, 6234, 6238, 6267, 6296; that "wood" signifies the good of love, n. 643, 3720, 8354.)

[5] In Isaiah:

This one shall say, I am Jehovah's; and another shall call himself by the name of Jacob; and another shall subscribe with his hand unto Jehovah, and surname himself by the name of Israel (Isaiah 44:5).

These things are said of the Lord and of His Divine Human. "Jacob" and "Israel," where the Lord is treated of, signifies His Human, and that the Human is Jehovah is meant by "This one shall say, I am Jehovah's," and "he shall subscribe with his hand unto Jehovah." (That "Israel" and "Jacob" are, in the highest sense, the Lord, see Arcana Coelestia 4286, 4570, 6424)

[6] In Jeremiah :

O Jehovah, the hope of Israel, all that forsake Me shall be ashamed, and they that depart from Me shall be written on the earth, because they have forsaken Jehovah, the fountain of living waters. Heal me, O Jehovah, that I may be healed (Jeremiah 17:13, 14). "To be written in the earth" is to be condemned on account of the state of life, since "earth" signifies what is condemned (See Arcana Coelestia n. 2327, 7418, 8306).

[7] This makes clear what is signified by the Lord's writing with His finger in the earth in John:

The Scribes and Pharisees brought to Jesus in the temple a woman taken in adultery; and they said, This woman was taken in the very act. They asked whether she should be stoned according to the law of Moses. Jesus stooped down, and with His finger wrote in the earth; and rising He said, He that is without sin among you let him first cast a stone at her; and again stooping down, He wrote in the earth. And when they heard these things, they went out one after another; and Jesus was left alone, and the woman; and He said to her, Woman, where are thine accusers; hath no man condemned thee? And He said, Go and sin no more (John 8:2-11).

The Lord's "writing in the earth" signifies the same as above in Jeremiah, "they that depart from Me shall be written in the earth," namely, that they also were condemned on account of adulteries; therefore He said, "He that is without sin among you, let him first cast a stone at her." The Lord's "writing twice in the earth" in the temple, signified their condemnation for adulteries in the spiritual sense; for the Scribes and Pharisees were those who adulterated the goods and falsified the truths of the Word, thus of the church; and "adulteries" in the spiritual sense are adulterations of good and falsifications of truth (See above, n. 141, 161); therefore that nation was also called by the Lord:

An adulterous and sinful generation (Mark 8:38).

Voetnoten:

6913. Verses 21-22 And I will give this people favour ¹ in the eyes of the Egyptians; and so it will be when you go, that you will not go empty-handed. And let a woman ask of her female neighbour, and of the female guest in her house, vessels of silver and vessels of gold, and clothes; and you shall put them on your sons and on your daughters. And you shall plunder the Egyptians.

'And I will give this people favour ¹ in the eyes of the Egyptians' means fear, on account of the plagues, which those steeped in falsities had of those belonging to the spiritual Church. 'And so it will be when you go, that you will not go empty-handed' means a life no longer destitute so far as the contents of the natural mind are concerned. 'And let a woman ask of her female neighbour, and of the female guest in her house' means that everyone's good will be enriched with such things as are suited to it. 'Vessels of silver' means factual knowledge of what is true. 'And vessels of gold' means factual knowledge of what is good. 'And clothes' means inferior factual knowledge corresponding to these. 'And you shall put them on your sons' means application to their truths. 'And on your daughters' means application to their forms of good. 'And you shall plunder the Egyptians' means that such things are to be taken away from those who are steeped in falsities and in evils arising from them.

Voetnoten: