82. Vers 1. En volbracht zijn de hemelen en de aarde en al hun heir.

Hieronder wordt verstaan dat de mens nu geestelijk is geworden, in zoverre hij de zesde dag is. De hemel is zijn innerlijke mens en de aarde zijn uiterlijke mens; hun heir zijn de liefde, het geloof en de erkentenissen daarvan, die eerder zijn aangeduid door de grote lichten en de sterren. Dat de innerlijke mens hemel, en de uiterlijke mens aarde wordt genoemd, kan uit de aangehaalde plaatsen van het Woord in het voorgaande hoofdstuk blijken; waaraan ik mag toevoegen wat bij Jesaja staat:

‘Ik zal de stervelingen zeldzamer maken dan gelouterd goud en de mensen dan fijn goud van Ofir; Daarom zal Ik de hemel doen wankelen en de aarde zal bevend van haar plaats wijken door de verbolgenheid’, ( Jesaja 13:12, 13). En elders:

‘Dat gij vergeet Jehovah, uw Maker, die de hemel uitspande en de aarde grondvestte; dat gij bestendig, de gehele dag, verschrikt zijt vanwege de grimmigheid van de verdrukker, wanneer hij uit is op verderven? Waar is nu de grimmigheid van de verdrukker? Ik heb mijn woorden in uw mond gelegd en met de schaduw van mijn hand heb Ik u bedekt, Ik, die de hemel uitspan en de aarde grondvest en tot Sion zeg: Gij zijt mijn volk’, (Jesaja 51:13, 16). Hierbij blijkt dat bij de mens zowel van hemel als van aarde gesproken wordt; weliswaar betreft het de Oudste Kerk, maar het innerlijke van het Woord is van dien aard, dat al hetgeen van de Kerk gezegd wordt, ook van ieder lid van de kerk gezegd wordt: hij zou geen deel van de Kerk uitmaken als hij zelf geen Kerk was, evenals hij, die geen tempel van de Heer is, niet datgene kan zijn wat door de tempel wordt aangeduid, namelijk de Kerk en de hemel. Het is daarom dan ook dat de Oudste Kerk Mens in het enkelvoud wordt genoemd.

8042. Heilig Mij alle eerstgeborene; dat dit het geloof betekent, dat het van de Heer is, staat vast uit de betekenis van aan Jehovah of de Heer heiligen, namelijk aan Hem toekennen, dat wil zeggen, belijden en erkennen dat het van Hem is; en uit de betekenis van het eerstgeborene, dus het geloof, nrs. 352, 2435, 6344, 7035.

Wanneer er wordt gezegd het geloof, dan wordt al het ware verstaan dat van de geestelijke Kerk is en omdat al het ware van de Kerk wordt verstaan, wordt ook de geestelijke Kerk zelf verstaan, want het wezenlijke van deze Kerk is het ware; weliswaar is het goede het wezenlijke van de Kerk en is dit het daadwerkelijk de eerstgeborene, nrs. 2435, 3325, 4925, 4926, 4928, 4930, maar het goede dat degenen hebben die van de geestelijke Kerk zijn, is in zich het ware; wanneer zij immers handelen volgens het ware dat van hun leer is, dan wordt het ware het goede genoemd; dan gaat het van het verstand in de wil over en van de wil in de daad; dat wat vanuit de wil gebeurt wordt het goede genoemd.

Dat dit goede niettemin in zich en in zijn wezen het ware is, komt omdat voor hen de leerstellingen van de Kerk waarheden zijn en de leerstellingen in de Kerk wijken van elkaar af, dus ook de waarheden; toch worden zij, hoewel zij zo verschillend zijn, door die te willen en te doen, goedheden, zoals eerder is gezegd.

Wanneer de mens wordt wederverwekt, wordt hij door het geloof met het verstand of met de leer geleid tot het geloof met de wil of met het leven, dat wil zeggen, door het ware van het geloof tot het goede van de naastenliefde, dan is hij wederverwekt; en dan verwekt hij vanuit dat goede waarheden, die de waarheden van het goede worden genoemd.

Het zijn deze waarheden die de eigenlijke waarheden zelf van het geloof zijn, die onder de eerstgeborenen worden verstaan.

Het is immers met de verwekkingen of de geboorten van de waarheden vanuit het goede zo gesteld als het gesteld is met de verwekking of de geboorte van zonen en dochters uit een ouder en daarna van kleinzonen en kleindochters en daarna achterkleinzonen en achterkleindochters enzovoort.

De eerste of rechtstreekse verwekking of geboorte, welke die is van de zonen en dochters, is die welke wordt aangeduid met eerstgeborene, hoevelen het er ook zijn; maar niet de tweede en de derde, tenzij ten opzichte van hun ouders.

Dat die aan Jehovah of de Heer geheiligd werden komt omdat alle afgeleide of afdalende waarheden en goedheden hun wezen trekken uit de oorsprong.

In dit geestelijke wordt het recht van de eerstgeborenen gegrondvest, waarvan in het Woord sprake is.

1416. Dat de woorden ‘Ik zal u tot een grote natie maken’ het rijk in de hemel en op aarde betekenen, kan uit de betekenis van de natie blijken, welke in de innerlijke zin het hemelse van de liefde en van de naastenliefde is. Omdat hier in de innerlijke zin van de Heer sprake is, wordt al het hemelse en al het goede daarvan bedoeld, dus Zijn rijk, dat bij degenen is, die in de liefde en in de naastenliefde zijn. In de hoogste zin is de Heer Zelf de grote natie, omdat Hij het hemelse Zelf en het Goede Zelf is, want al het goede van de liefde en van de naastenliefde is van Hem alleen; daarom is de Heer ook Zijn rijk Zelf, dat wil zeggen, alles in allen van Zijn rijk, zoals ook door alle engelen in de hemel wordt erkend. Hieruit blijkt nu, dat de woorden 'Ik zal u tot een grote natie maken’ het rijk van de Heer in de hemelen en op aarde betekenen. Dat de natie in de innerlijke zin, waarin over de Heer en over de hemelse dingen van de liefde wordt gehandeld, Hem en alle hemelse dingen betekent, kan ook blijken uit wat over de betekenis van de natie en van de natiën in de nrs. 1258, 1259 is aangehaald, wat ook nog door het navolgende bevestigd kan worden; met betrekking tot Abram wordt verderop gezegd:

‘En uw naam zal niet meer genoemd worden Abram, en uw naam zal wezen Abraham, omdat Ik u gesteld heb tot een vader van menigte van natiën’, (Genesis 17:5);

uit de naam van Jehovah is de letter h genomen in Abraham, vanwege de uitbeelding van Jehovah of van de Heer. Op dezelfde wijze aangaande Sarai:

‘Gij zult haar naam niet Sarai noemen, maar haar naam zal zijn Sarah; en Ik zal haar zegenen en u ook uit haar een zoon geven; zo zal Ik haar zegenen, en zij zal tot natiën worden, koningen van volken zullen uit haar zijn’, (Genesis 17:15, 16);

waar de natiën voor de hemelse dingen van de liefde staan, de koningen van volken voor de geestelijke dingen van het geloof daarvan, welke alleen van de Heer zijn. Over Jakob eveneens:

‘Niet meer zal uw naam Jakob genoemd worden, maar Israël; en Hij noemde zijn naam Israël; en God zei: Ik ben God de bliksemende; groei en vermenigvuldig, een natie en een vergadering van natiën zal uit u worden, en koningen zullen uit uw lendenen voortkomen’, (Genesis 35:10, 11);

waar Israël voor de Heer staat, die, zoals sommigen bekend is, Israël in de hoogste zin Zelf is; en omdat Hij dit is, blijkt duidelijk, dat de natie en de vergadering van natiën, en de koningen uit Zijn lenden, de hemelse en geestelijke dingen van de liefde zijn, zo ook allen die in de hemelse en geestelijke dingen van de liefde zijn. Over Ismaël, de zoon van Abram uit Hagar:

‘De zoon van de dienstmaagd, Ik zal hem tot een natie stellen, omdat hij uw zaad is’, (Genesis 21:13, 18);

wat door Ismaël wordt uitgebeeld, zal men daar ter plaatse zien; het zaad van Abram is de liefde zelf, en vanwege deze liefde wordt het woord natie op het geslacht van Ismaël toegepast. Dat de natie de hemelse dingen van de liefde betekent, blijkt bij Mozes:

‘Indien gij horende Mijn stem zult horen en Mijn verbond houden, zult gij Mij een eigendom uit alle volken zijn, en gij zult Mij een koninkrijk van priesters en een heilige natie zijn’, (Exodus 19:5, 6);

waar het koninkrijk van priesters, dat het rijk van de Heer in de hemelen en op aarde is, krachtens de hemelse dingen van de liefde, duidelijk een heilige natie wordt genoemd; daarentegen komt het ‘rijk van de Heer krachtens Zijn Koningschap’ uit de geestelijke dingen van de liefde, en wordt een heilig volk genoemd. Vandaar zijn ‘de koningen uit de lenden’ waarvan eerder sprake was, de geestelijke dingen.

Bij Jeremia:

‘Indien deze ordeningen voor Mij zullen wijken, zegt Jehovah, zullen ook zij, het zaad van Israël, ophouden, dat het geen natie zij voor Mij, al de dagen’, (Jeremia 31:36);

zaad van Israël voor het hemelse van de naastenliefde, en wanneer dat ophoudt, is het geen natie meer voor de Heer.

Bij Jesaja:

‘Het volk, zij, die wandelen in duisternis, hebben een groot licht gezien; gij hebt de natie vermenigvuldigd’, (Jesaja 9:2, 3);

hier wordt in het bijzonder gehandeld over de Kerk van de natiën, en in het algemeen over allen, die in onwetendheid verkeren en in naastenliefde leven; dezen zijn de natie, omdat zij tot het rijk van de Heer behoren.

Bij David:

‘Opdat ik aanschouwen zal het goede van uw uitverkorenen; opdat ik mij zal verblijden met de blijdschap van uw natie; opdat ik mij zal beroemen met Uw erfdeel’, (Psalm 106:5);

waar de natie duidelijk voor het rijk van de Heer staat. De betekenis van de natie, namelijk dat zij het hemelse van de liefde is en het goede dat daaruit voortkomt, ontstond uit deze innerlijke gewaarwording, dat de mensen van de Oudste Kerk, in huizen, families en natiën waren onderscheiden en daarbij het rijk van de Heer innerlijk gewaar werden, en omdat zij het rijk van de Heer gewaar werden, ontwaarden zij het hemelse zelf; uit deze gewaarwording ontstond de aanduiding, uit deze aanduiding de uitbeelding.