5286. En nu zie Farao; dat dit het vooruitzien van het natuurlijke betekent, staat vast uit de betekenis van zien, namelijk vooruitzien, want zien sluit hier het actieve in, namelijk opdat men het zal doen; wanneer zien echter niet insluit dat iets moet worden gedaan, betekent het verstaan en bemerken, zoals in de nrs. 2150, 2325, 2807, 3764, 3863, 4403-4421, 4567, 4723, 5114 is getoond. Met het vooruitzien van het natuurlijke is het als volgt gesteld: het natuurlijke van de mens of zijn natuurlijk gemoed, dat beneden zijn redelijk gemoed is, ziet niet wat ook vooruit vanuit zich, hoewel het wel zo schijnt alsof het dit uit zich doet, maar dit vooruitzien is uit het innerlijke; dit ziet vooruit in het uiterlijke, bijna zoals een mens zichzelf in een spiegel ziet, waarin het beeld verschijnt alsof het daar was; dit wordt eveneens in de innerlijke zin daarmee voorgesteld dat Jozef het tot Farao zegt en door Jozef wordt het hemelse van het geestelijke uitgebeeld, dat innerlijk is en door Farao het natuurlijke dat uiterlijk is; en Jozef verscheen aan Farao als die inzichtsvolle en wijze man zelf over wie wordt gesproken.

2070. Vers 17. En Abraham viel op zijn aangezichten en hij lachte en hij zei in zijn hart: Zal een zoon van honderd jaren geboren worden, en zal Sarah, een dochter van negentig jaren, baren?

Abraham voel op zijn aangezichten, betekent de aanbidding; en hij lachte, betekent de neiging tot het ware; en hij zei in zijn hart, betekent dat Hij zo dacht; zal een zoon van honderd jaren geboren worden, betekent dat dan het redelijke van het Menselijk Wezen van de Heer verenigd zou worden met het Goddelijk Wezen; en zal Sarah, een dochter van negentig jaren, baren, betekent dat het met het goede verbonden ware dit doen zal.