2243. Dat de woorden ‘of zij, naar haar geroep, dat tot Mij gekomen is, de voleinding gedaan hebben, en zo niet, Ik zal het weten’ betekenen, of het boze het toppunt bereikt heeft, blijkt uit de betekenis van het geroep, namelijk het valse, waarover kort tevoren in nr. 2240; er zijn twee soorten valse, zoals daar aan het einde is gezegd: namelijk het valse dat uit het boze voortkomt en het valse dat het boze voortbrengt. Het valse dat uit het boze voortkomt, is alles wat de mens denkt wanneer hij in het boze is, namelijk wat het boze begunstigt, zoals bijvoorbeeld wanneer hij de echt breekt, dat hij dan over de echtbreuk denkt, dat het geoorloofd is, dat het gepast is, dat het een bekoring van het leven is, dat de voortbrenging van kinderen er door bevorderd wordt en dergelijke meer, hetgeen alle valsheden uit het boze zijn. Het valse dat het boze voortbrengt is echter dit, wanneer de mens het een of ander beginsel vanwege zijn religie aanneemt en dientengevolge gelooft, dat het goed of heilig is, hoewel het toch in zichzelf boos is, zo bijvoorbeeld, doet degene die vanwege zijn religie gelooft dat een mens zalig kan maken en deze mens daarom vereert en aanbidt, uit dit valse het boze; dus uit elke andere religie, die in zichzelf vals is. Daar het valse uit het boze voortkomt en het valse het boze voortbrengt, wordt het hier een geroep genoemd en betekent als iets algemeens, wat het insluit, namelijk het boze, hetgeen ook duidelijk hieruit blijkt, dat gezegd wordt ‘of zij naar haar geroep, dat tot Mij gekomen is, de voleinding gedaan hebben’ waar haar geroep in het enkelvoud wordt gezegd, en ‘zij hebben voleinding gedaan’ in het meervoud. Wat de voleinding is, is in het eerste deel in nr. 1857 aangetoond; bovendien kan men uit de Kerken opmaken, wat de voleinding is: de Oudste Kerk, Mens genaamd, was van alle de meest hemelse; deze ontaardde in de loop van de tijd zozeer van het goede van de liefde, dat er tenslotte niets hemels meer overbleef en toen was haar voleinding daar, en dit wordt beschreven door hun staat vóór de vloed. De Oude Kerk, die na de vloed bestond en Noach werd genoemd en minder hemels was, week ook na verloop van tijd zozeer van het goede van de naastenliefde af, dat er niets van de naastenliefde overbleef, want zij werd deels in magie veranderd, deels in afgoderij en deels in iets van de naastenliefde gescheiden dogmatisch, en toen was haar voleinding daar. Daarop volgde een andere Kerk, die de Hebreeuwse werd genoemd en nog minder hemels en geestelijk was; in uiterlijke riten stelden zij een bepaalde heilige eredienst; deze werd na verloop van tijd op velerlei wijze misvormd, en die uiterlijke eredienst veranderde in een afgodische, en toen was haar voleinding daar. De vierde Kerk werd daarna hersteld bij Jakobs nakomelingen, en deze had niets hemels en geestelijks, maar alleen het uitbeeldende daarvan, waarom deze Kerk een uitbeeldende Kerk van de hemelse en geestelijke dingen was, want wat de riten uitbeeldden en betekenden, wisten zij niet; maar zij werd ingesteld, opdat er toch nog enig verband zou zijn tussen de mens en de hemel, zoals er is tussen de uitbeeldingen van het goede en het ware en het goede en ware zelf; deze Kerk ging tenslotte zozeer in valsheden en boosheden over, dat elke rite een afgodische werd, en toen was haar voleinding daar. Toen dan ook, na de zo geleidelijk slinkende Kerken, in de laatste het verband tussen het menselijk geslacht en de hemel geheel en al verbroken was, dermate dat het menselijk geslacht te gronde zou zijn gegaan, daar er geen Kerk was om een verbinding of band te vormen, zie de nrs. 468, 637, 931, 2054, kwam de Heer in de wereld en verbond door de vereniging van het Goddelijk wezen met het Menselijk wezen in Zichzelf de hemel met de aarde en stichtte toen tevens de nieuwe Kerk, die de Christelijke Kerk werd genoemd. Deze Kerk was aanvankelijk in het goede van het geloof en men leefde onderling als broeders in naastenliefde, maar in de loop van de tijd week zij op verschillende wijzen af en is heden ten dage van dien aard geworden, dat men zelfs niet eens meer weet, dat de grondslag van het geloof de liefde tot de Heer en de liefde jegens de naaste is, en hoewel men volgens de leer zegt, dat de Heer de Zaligmaker van het menselijk geslacht is en men na de dood zal opstaan, dat er een hemel en een hel is, geloven het toch maar weinigen; daar deze Kerk van dien aard is geworden, is haar voleinding niet ver weg. Hieruit kan blijken wat de voleinding is, namelijk dat zij daar is, wanneer het boze het toppunt heeft bereikt; evenzo is het in het bijzonder gesteld, namelijk bij ieder mens; maar hoe het met de voleinding in het bijzonder bij eenieder is gesteld, zal door de Goddelijke barmhartigheid, gezegd worden in hetgeen volgt. In het Woord wordt herhaaldelijk over de voleinding gehandeld en de staat die voorafgaat beschreven door verwoesting en verlating, waarop bezoeking volgt.

246. FROM THE ARCANA COELESTIA.

The church exists specifically where the Word is, and where the Lord is thereby known, and thus where Divine truths are revealed (n. 3857, 10761). Still they who are born where the Word is, and where the Lord is thereby known, are not of the church, but they who are regenerated by the Lord by the truths of the Word, that is, they who live the life of charity (n. 6637, 10143, 10153, 10578, 10645, 10829). They who are of the church, or in whom the church is, are in the affection of truth for the sake of truth, that is, they love truth because it is truth; and they examine from the Word whether the doctrinals of the church in which they were born are true (n. 5432, 6047). Otherwise the truth possessed by everyone would be derived from another, and from his native soil (n. 6047).

The church of the Lord is with all in the whole world who live in good according to their religious principles (n. 3263, 6637, 10765). All who live in good wherever they are, and acknowledge one God, are accepted by the Lord and come into heaven; since all who are in good acknowledge the Lord, because good is from the Lord, and the Lord is in good (n. 2589-2604, 2861, 2862, 3263, 4190, 4197, 6700, 9256). The universal church on earth before the Lord is as one man (n. 7396, 9276). As heaven is, because the church is heaven or the kingdom of the Lord on earth (n. 2853, 2996, 2998, 3624-3629, 3636-3643, 3741-3745, 4625). But the church, where the Lord is known and where the Word is, is like the heart and lungs in man in respect to the other parts of the body, which live from the heart and lungs as from the fountains of their life (n. 637, 931, 2054, 2853). Hence it is, that unless there were a church where the Word is, and where the Lord is thereby known, the human race could not be saved (n. 468, 637, 931, 4545, 10452). The church is the foundation of heaven (n. 4060).

The church is internal and external (n. 1242, 6587, 9375, 9680, 10762). The internal of the church is love to the Lord and charity towards the neighbor. Thence they who are in the affection of good and truth from love to the Lord and from charity towards the neighbor, constitute the internal church; and they who are in external worship from obedience and faith, constitute the external church (n. 1083, 1098, 4288, 6380, 6587, 7840, 8762). To know truth and good, and to act from thence, is the external of the church, but to will and love truth and good, and to act from thence, is the internal of the church (n. 4899, 6775). The internal of the church is in the worship of those who are of the external church, although in obscurity (n. 6775). The internal and external church make one church (n. 409, 10762). Man has an internal and an external, an internal after the image of heaven, and an external after the image of the world; and therefore, in order that the man may be a church, his external must act in unity with his internal (n. 3628, 4523-4524, 6057, 6314, 9706, 10472). The church is in the internal of man and at the same time in the external, but not in the external without the internal (n. 1795[1-2], 6580, 10691). The internal of the church is according to truths and their quality, and according to their implantation in good by life (n. 1238).

The church like heaven is in man, and thus the church in general consists of the men in whom the church is (n. 3884). In order that a church may exist, there must be the doctrine of life, that is, the doctrine of charity (n. 3445, 10763-10764). Charity makes the church, and not faith separated from charity (n. 916). Consequently, not the doctrine of faith separated from charity, but the doctrine of faith conjoined therewith, and a life conformable to it (n. 809, 1798-1799, 1834, 1844, 4468, 4672, 4689, 4766, 5826, 6637). The church is not with man, unless the truths of doctrine are implanted in the good of charity with him, thus in the life (n. 3310, 3963, 5826). There is no church with man, if he is only in the truths, which are called the truths of faith (n. 5826). How much good would be in the church, if charity were in the first place and faith in the second (n. 6269). And how much evil, if faith is in the first place (n. 6272). In the ancient churches charity was the principal and essential of the church (n. 4680). The church would be like heaven, if all had charity (n. 2385, 2853). If good were the characteristic of the church, and not truth without good, thus if charity were its characteristic, and not faith separate, the church would be one, and differences with respect to the doctrinals of faith, and external worship, would be accounted as nothing (n. 1285, 1316, 2982, 3267, 3445, 3451).

Every church begins from charity, but declines therefrom in process of time (n. 494, 501, 1327, 3773, 4689). Thus to falsities from evil, and at length to evils (n. 1834-1835, 2910, 4683, 4689). A comparison of the church at its beginning and decline with the infancy and old age of man (n. 10134). And also with the rising and the setting of the sun (n. 1837). Concerning the successive states of the Christian Church even to its last state; wherein are explained the particulars which the Lord foretold concerning "the consummation of the age," and His "coming," in Matt. chap. 24 from the beginning to the end (n. 3353-3356, 3486-3489, 3650-3655, 3751-3757, ¹ 3897-3901, 4057-4060, 4229-4231, 4332-4335, 4422-4424, 4635-4638, 4807-4810, 4954-4959, 5063-5071). The Christian church is at this day in its last states, there being no faith therein because there is no charity (n. 3489, 4689). The Last Judgment is the last time of the church (n. 2118, 3353, 4057, 4333, 4535). Of the vastation of the church (n. 407-411). The consummation of the age and the coming of the Lord is the last time of the old church and the beginning of the new (n. 2243, 4535, 10622). When the old church is vastated, interior truths are revealed for the service of the new church which is then established (n. 3398, 3786). Concerning the establishment of the church with the Gentiles (n. 1366, 2986, 4747, 9256).

Voetnoten: