1. Dat het Woord van het Oude Testament verborgenheden van de hemel bevat, en dat zowel het geheel als elke bijzonderheid daarvan op de Heer betrekking heeft, op Zijn hemel, op de Kerk, op het geloof en de dingen van het geloof, kan geen sterveling uit de letter opmaken. Uit de letter of uit de letterlijke zin ziet niemand iets anders, dan dat het in het algemeen gaat over de uiterlijke dingen van de Joodse Kerk, terwijl er overal een innerlijke zin is, dat nergens in het uiterlijke aan het licht komt, behalve dan het zeer weinige dat de Heer onthuld heeft en aan de apostelen heeft ontvouwd; zo bijvoorbeeld, dat de offeranden de Heer betekenen, het land Kanaän en Jeruzalem en ook het Paradijs, de hemel betekenen, waarom dan ook van het hemelse Kanaän en Jeruzalem gesproken wordt.

1885. Maar deze beide soorten van gezichten zijn buitengewoon en zij zijn mij alleen getoond met het doel, dat ik weten zou van welke aard zij zijn. Tot het op gewone wijzen geziene echter behoort alles wat men door de Goddelijke barmhartigheid van de Heer, in dit eerste deel vindt meegedeeld, en aan het begin van elk hoofdstuk werd geplaatst en ook erachteraan toegevoegd. Maar dit zijn geen gezichten, maar geziene dingen bij volledig wakker zijn van het lichaam en wel nu reeds sinds verscheidene jaren. Einde van hoofdstuk 15 -----

64. Dit is nu de innerlijke zin van het Woord, het meest wezenlijke leven zelf ervan, dat nergens uit de letterlijke zin blijkt. Maar de verborgenheden zijn er zoveel, dat boekdelen niet zouden kunnen volstaan om ze te verklaren. Niet dan zeer weinige zijn hier medegedeeld, en wel van dien aard, dat zij kunnen bevestigen, dat hier over de wedergeboorte wordt gehandeld, en dat deze voortschrijdt van de uiterlijke mens naar de innerlijke. Zo worden de engelen het Woord gewaar; van al wat de letter betreft weten zij niets; zelfs kennen zij niet een enkel woord naar dezelfde dichtstbij zijnde betekenis, zoveel te minder de namen van: landen, steden, rivieren, personen, namen die zo vaak in de historische en profetische boeken voorkomen. Zij hebben enkel en alleen een denkbeeld van die dingen, welke met de woorden en namen worden bedoeld. Zo verstaan zij onder Adam in het paradijs de Oudste kerk, en zelfs nog niet eens de kerk, maar het geloof van de Oudste Kerk in de Heer; onder Noach de Kerk die bij het nageslacht overbleef en voortduurde tot Abrams tijd; onder Abraham geenszins hem die als mens geleefd heeft, maar het heilbrengend geloof dat hij uitbeeldde, en zo verder; dus geestelijke en hemelse dingen, geheel en al onttrokken aan de dichtstbij zijnde betekenis van woorden en namen.