In dit zeer korte verhaal in het Boek van Jozua, hoofdstuk 5, een engel verschijnt aan Jozua, nabij Jericho, en zegt hem zijn schoenen uit te trekken, want hij staat op heilige grond.

Er is een soortgelijke maar meer bekende passage in het verhaal van Mozes en de brandende struik, in Exodus 3:5, waar Jehovah Mozes beveelt zijn schoenen uit te trekken, opnieuw omdat hij op heilige grond is.

Wat betekenen deze verhalen?

In beide verhalen is er een waarschuwing. De engel die Jozua confronteert, doet dat met getrokken zwaard. In Exodus is er een brandende braamstruik, en Jehovah waarschuwt Mozes: "Kom niet in de buurt van deze plaats." Deze waarschuwingen betekenen dat Mozes en Jozua verder moeten groeien dan het denken over het Goddelijke vanuit een zintuiglijk niveau. In plaats daarvan moeten zij het Goddelijke gaan benaderen met hun meer innerlijke geest, door wat zij liefhebben en begrijpen.

Hen wordt beiden verteld hun schoenen uit te trekken. Waarom? Schoenen vertegenwoordigen het laagste, zinnelijke deel van onze geest. Dat lage, lichamelijk georiënteerde deel van onze geest kan in de weg staan van ons vermogen om onze geest te verheffen en helder te gaan denken over geestelijke dingen.

Dat is interessant. We moeten in staat zijn onze geest te verheffen om geestelijke waarheden te kunnen ontvangen en erover na te denken, en we moeten ze ook uitleven met onze natuurlijke geest in de natuurlijke wereld. We moeten goed worden in het gebruik van deze spanning tussen verheffing en aarding.

Als we vooruitgang boeken in ons geestelijk denken, en in het uitleven van de waarheden die we kennen, wordt geleidelijk ook ons natuurlijk verstand hervormd, zodat het in staat is om ook influx van de Heer te ontvangen. Hier zijn links naar twee van de belangrijkste passages in Swedenborgs werken die dit verder uitleggen:

Arcana Coelestia 6843, en Arcana Coelestia 6844.

6313. Wanneer de mens naar de innerlijke dingen wordt opgeheven, dan komt hij vanuit een grof zinlijk schijnsel in een milder schijnsel en dan wordt hij tegelijk weggeleid uit de invloeiing van de ergerlijke en vuile dingen en nader heengeleid tot de dingen die van het gerechte en het billijke zijn, omdat hij nader wordt heengeleid tot de engelen die bij hem zijn, dus nader tot het licht van de hemel. Deze opheffing uit de zinlijke dingen was bekend aan de Ouden, ook aan de heidenen en daarom zeiden hun wijzen, wanneer het gemoed wordt weggeleid uit de zinlijke dingen, dat men dan in een innerlijk licht komt en tegelijk in een kalme staat en in een bepaalde hemelse gezegendheid; daaruit hebben zij ook een gevolgtrekking gemaakt ten aanzien van de onsterfelijkheid van het gemoed. De mens kan nog innerlijker worden opgeheven en hoe innerlijker dit gebeurt, in een des te helderder licht komt hij en tenslotte in het licht van de hemel en dit licht is niets anders dan de wijsheid en het inzicht uit de Heer. De drie hemelen zijn niet anders onderscheiden dan volgens de verheffingen naar de innerlijke dingen, dus eveneens volgens de graden van het licht; de derde hemel is, omdat die in de binnenste dingen is, in het grootste licht, dus in de wijsheid, die veruit de wijsheid van de lagere hemelen te boven gaat.