Hoofdstuk 16.

Meer tekenen vragen

1. En de Farizeeën en Sadduceeën, die in verleiding kwamen, vroegen Hem om hun een teken uit de hemel te tonen.

2. En Hij antwoordde hun: Wanneer het avond is, zegt gij: [Er zal] rust zijn, want de hemel is rood;

3. En 's morgens zegt gij: "Vandaag zal het stormen, want de hemel is rood en somber. Huichelaars, jullie weten wel het gezicht van de hemel te onderscheiden, maar de tekenen van de tijd kunnen jullie niet onderscheiden.

4. Een goddeloos en overspelig geslacht zoekt een teken, en er zal het geen teken worden gegeven, behalve het teken van de profeet Jona." En Hij verliet hen en ging weg.

Van de hoge bergtop, waar Jezus de menigte voedt, keren we terug naar de rand van de zee. Het decor is de streek van Magdala, aan de westkust van Galilea. Het is hier dat de religieuze leiders Jezus opnieuw confronteren. Ook al heeft Jezus talloze wonderen verricht, ze blijven niet overtuigd. Ze willen dat Jezus hun een teken uit de hemel laat zien (16:1). Dit geeft iets weer over de menselijke conditie. Hoe vaak heeft God niet op wonderbaarlijke wijze onze toestand veranderd en ons uit onze droefheid en wanhoop getild - zelfs zonder de omstandigheden te veranderen? En toch kunnen ook wij niet overtuigd blijven van Zijn wonderbaarlijk vermogen om onze geest te vernieuwen en onze ziel nieuw leven in te blazen.

Daarom komen ook wij, net als de ongelovige religieuze leiders, tot God en zeggen: "Laat ons een teken uit de hemel zien", ons niet realiserend dat het kloppen van ons hart, het opkomen van de zon en het lachen van een kind allemaal tekenen uit de hemel zijn. In het besef dat de religieuze leiders niet echt geïnteresseerd zijn in een teken, maar Hem alleen maar op de proef stellen, zegt Jezus: "Als het avond is zeggen jullie: 'Het wordt mooi weer, want de lucht is rood'; en 's morgens: 'Het wordt vandaag slecht weer, want de lucht is rood en dreigend.' Huichelaars. Jullie weten het gezicht van de hemel te onderscheiden, maar de tekenen der tijden kunnen jullie niet onderscheiden" (16:2-3). ¹

Met deze woorden suggereert Jezus dat deze religieuze leiders misschien wel het weer nauwkeurig kunnen voorspellen, maar dat zij geen inzicht hebben in de geestelijke werkelijkheid. De Messias is gekomen. Deze langverwachte gebeurtenis, die door de profeten was voorspeld en veel belangrijker is dan welke weersvoorspelling dan ook, vindt nu voor hun ogen plaats. En toch zien ze niets. De Messias zelf staat in hun midden, maar door hun zelfabsorptie beseffen ze niet dat Hij er is.

De situatie is niet anders dan de onze. Verzonken in materialistische zorgen over onze toekomst, bestuderen we weersvoorspellingen, politieke trends en beursvoorspellingen, ons niet bewust van de vele wonderen die op dit moment plaatsvinden. ²

De religieuze leiders weten het gezicht van de hemel te onderscheiden; zij zijn bedreven in het voorspellen van het weer. Maar zij zijn niet in staat Jezus te zien als de beloofde Messias, wiens komst door de profeten was voorspeld. Hun onvermogen om voorbij hun eigengerechtigheid te kijken heeft hen verblind voor de goddelijke waarheid die voor hen staat.

Toch eisen ze nog steeds "een teken uit de hemel". Jezus heeft al vele wonderen verricht, en toch zijn ze niet overtuigd. Zal nog een wonderbaarlijk teken iets veranderen? Bij twee eerdere gelegenheden, toen Jezus demonen uitdreef, beweerden de religieuze leiders dat Zijn macht om dit te doen van de duivel kwam (9:34 en 12:24). Met andere woorden, omdat zij reeds gebonden en vastbesloten zijn Hem te vernietigen, is er niets meer dat Hij voor hen kan doen; geen teken zal hen ervan overtuigen dat Hij inderdaad de Messias is.

Bovendien is het in strijd met de goddelijke orde om iemand met geweld te overtuigen. God dwingt ons geloof niet af. Ieder van ons wordt in vrijheid gehouden, zodat we vrij kunnen kiezen om God te aanvaarden - of Hem te verwerpen - als we dat willen. ³ En wij aanvaarden Hem door te leven volgens zijn leer, in het geloof dat Hij alleen ons de kracht daartoe kan geven. In dit proces raken wij steeds meer verbonden met de Heer, tot het punt waarop het lijkt alsof onze wil één is geworden met zijn wil. Dit is het proces van de wedergeboorte - het bewust afleggen van ons oude leven, zodat we kunnen worden herboren tot een nieuw leven. Er is geen andere weg, en er is geen uiterlijk "teken" dat deze innerlijke werkelijkheid voor ons kan bewijzen. "Een goddeloos en overspelig geslacht zoekt een teken", zegt Jezus. "En geen teken zal haar gegeven worden, behalve het teken van de profeet Jona" (16:4).

Zoals we hebben gezien (12:39), het "teken van de profeet Jona" is onze individuele ervaring van wedergeboorte als wij dagelijks proberen te leven volgens de leer van onze godsdienst. Naarmate we dit doen, beginnen we subtiele maar belangrijke veranderingen in ons karakter op te merken - veranderingen die alleen ervaren kunnen worden door hen die ernaar streven hun godsdienst te beleven. Het sleutelwoord hier is "leven". Religie is niet iets om alleen maar in te geloven - het moet geleefd worden. Als we wachten tot de geldigheid ervan op een andere manier wordt bewezen, bijvoorbeeld door te wachten op een teken uit de hemel, wachten we tevergeefs.

Maar hoe meer we besluiten te leven naar de wil van de Heer, hoe meer we wonderlijke "tekenen" ontvangen dat er vooruitgang wordt geboekt. Enkele daarvan zijn een verzacht hart, een grotere gevoeligheid voor de behoeften van anderen, een vergevingsgezinde houding, een geduldige instelling, een groeiend gemak om fouten toe te geven en een grotere mate van tevredenheid. Dit, en nog veel meer, zijn de "tekenen van de profeet Jona" (16:4). ⁴ En in zijn barmhartigheid laat de Heer ons tot op zekere hoogte deze wonderlijke innerlijke veranderingen waarnemen. ⁵

Als de religieuze leiders hun godsdienst werkelijk hadden gepraktiseerd - leven naar de geboden van God, in plaats van naar "de tradities van de ouderen", dan hadden zij alle tekenen gehad die zij nodig hadden. Door een diep spiritueel leven te leiden, zouden zij zover geëvolueerd zijn dat zij Jezus als de Messias zouden hebben herkend. Maar dit was niet het geval. Zij wilden - en konden - niet verder kijken dan hun eigen vooroordelen en vooroordelen. Als gevolg daarvan kon Jezus weinig voor hen doen. Dus "verliet Hij hen en vertrok" (16:4).

Vergeten brood te nemen

5. En toen Zijn discipelen aan de andere kant gekomen waren, hadden zij vergeten brood te nemen.

6. En Jezus zeide tot hen: "Ziet toe en hoedt u voor het zuurdesem der Farizeeën en der Sadduceeën."

7. En zij redeneerden in zichzelf, zeggende: "Het is omdat wij geen brood hebben genomen."

8. En Jezus, die het wist, zeide tot hen: "Waarom redeneert gij in uzelf, gij kleingelovigen, omdat gij geen brood hebt genomen?

9. Overweegt gij nog niet, noch gedenkt gij de vijf broden van de vijfduizend, en hoeveel manden gij genomen hebt?

10. Noch de zeven broden van de vierduizend, en hoeveel manden u nam?

11. Overweegt gij niet, dat ik u niet gezegd heb, dat gij u moet hoeden voor het zuurdesem der Farizeeën en Sadduceeën?"

12. Toen begrepen zij dat Hij niet zei dat zij moesten oppassen voor het zuurdesem van het brood, maar voor de leer van de Farizeeën en Sadduceeën.

Tegen die tijd is het heel duidelijk geworden dat de religieuze leiders Jezus willen vernietigen die hun leer en hun praktijken rechtstreeks uitdaagt. Jezus is vooral bezorgd over hun arrogante, minachtende houding, omdat zij geloven dat alleen zij "rein" zijn, terwijl alle anderen die niet geloven wat zij leren "onrein" zijn. Zoals zuurdesem in een brood zijn zij opgeblazen, opgeblazen en vervuld van eigendunk. Daarom waarschuwt Jezus nu zijn discipelen: "Wees op uw hoede voor het zuurdesem van de Farizeeën en Sadduceeën" (16:6).

De discipelen begrijpen de waarschuwing van Jezus over "het zuurdesem van de Farizeeën en Sadduceeën" niet. Zij denken dat Jezus met de term "zuurdesem" het fysieke brood bedoelt, omdat dit het essentiële ingrediënt is dat brood doet rijzen. Als ze Jezus' waarschuwing letterlijk nemen, kunnen ze alleen maar aannemen dat Jezus niet wil dat ze fysiek brood van de religieuze leiders aannemen. Dus zeggen ze tegen elkaar: "Dat komt omdat we geen brood bij ons hebben" (16:7).

De discipelen hebben het punt gemist. Jezus heeft het niet over materieel brood, maar over een arrogante, "opgeblazen" houding - het "zuurdesem van de Farizeeën". Jezus' waarschuwing geldt voor iedereen. Telkens wanneer wij ons voelen afglijden naar minachting voor anderen, ons op de een of andere manier superieur voelen, of geloven dat anderen moeten denken zoals wij en zich moeten gedragen op de manier die wij als "rechtvaardig" beschouwen, geven wij ons over aan "het zuurdesem van de Farizeeën en Sadduceeën". Dit "zuurdesem" waarvan Jezus ons zegt "op te passen" kan ons heimelijk vullen met vertrouwen in onszelf in plaats van in God, blaast ons op met gevoelens van trots in plaats van nederigheid, en misleidt ons in de gedachte dat we boven anderen zijn uitgestegen.

Om te voorkomen dat we op deze manier "gezuurd" worden, is het belangrijk te bedenken dat de Heer altijd zal zorgen voor "het ware brood" - niet het zuurdesem van de Farizeeën en Sadduceeën. Hij zal voorzien in alles wat we nodig hebben en meer, net zoals Hij op wonderbaarlijke wijze de menigte voedde. Daarom zegt Jezus tegen zijn discipelen: "Herinnert u zich niet de vijf broden voor de vijfduizend en hoeveel manden u verzamelde, of de zeven broden voor de vierduizend en hoeveel manden u verzamelde?" (16:10).

Toen beseften de discipelen dat Jezus niet tot hen had gesproken over fysiek brood, maar over de misleidende leer en de arrogante houding van de Farizeeën en Sadduceeën. Ze begonnen te begrijpen dat als ze de leer en de houding van de Farizeeën en Sadduceeën zouden volgen, die allemaal "gezuurd" zijn met arrogantie en minachting, ze op een treurige manier misleid zouden worden.

Peters geloofsbelijdenis

13. En Jezus, komende op de kusten van Caesarea Philippi, verzocht Zijn discipelen, zeggende: "Wie zeggen de mensen, dat Ik, de Zoon des mensen, ben?"

14. En zij zeiden: "Sommigen zeggen Johannes de Doper, anderen Elia, en weer anderen Jeremia of een van de profeten."

15. Hij zeide tot hen: "Maar wie zegt gij dat ik ben?"

16. En Simon Petrus antwoordde: "Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God."

17. En Jezus antwoordde hem: "Gelukkig zijt gij, Simon Barjona, want vlees en bloed heeft het u niet geopenbaard, maar Mijn Vader die in de hemelen is.

18. En Ik zeg u ook, dat gij Petrus zijt, en op deze rots zal Ik Mijn kerk bouwen, en de poorten der hel zullen haar niet overweldigen.

19. En Ik zal u de sleutels geven van het koninkrijk der hemelen, en wat gij zult binden op de aarde, zal gebonden zijn in de hemelen; en wat gij zult losmaken op de aarde, zal losgemaakt zijn in de hemelen".

20. Daarna droeg Hij Zijn discipelen op dat zij tegen niemand zouden zeggen dat Hij Jezus de Christus is.

In de vorige aflevering waarschuwde Jezus Zijn discipelen om "op te passen voor het zuurdesem van de Farizeeën en Sadduceeën." Zoals we al eerder opmerkten, brengt zuurdesem een gistingsproces op gang waardoor onzuiverheden worden afgescheiden en brood wordt vervolmaakt (13:33). Dus ook al heeft Jezus zijn discipelen gewaarschuwd voor het zuurdesem dat de religieuze leiders vertegenwoordigen, wij moeten nog steeds afrekenen met "zuurdesem" in ons leven - de voortdurende verleiding om toe te geven aan de overtuigingen en houdingen die de religieuze leiders vertegenwoordigen. Maar als we er op de juiste manier mee omgaan, kan er in ons een proces plaatsvinden dat vergelijkbaar is met het zuurdesem van brood en het gisten van wijn; we kunnen vooruitgang boeken op onze geestelijke reis. ⁶

Het zuurdesemproces komt dus overeen met wat er in ons gebeurt in tijden van geestelijke verleiding in ons leven. Aangezien er geen wedergeboorte is zonder verzoeking, is dit een vitale fase in onze geestelijke ontwikkeling. ⁷ Maar om te kunnen zegevieren in de strijd van verleiding, moeten we weten dat ze komen, dat ze niet vermeden kunnen worden, en dat er geestelijke waarheden zijn om ermee om te gaan. van alle waarheden die beschikbaar zijn om met succes door deze tijden van geestelijke beproeving te gaan, is er één waarheid boven alles noodzakelijk. Het is het fundament van alle andere waarheden.

Deze aflevering gaat over die waarheid.

Hij begint aan de voet van de berg Hermon, in de streek van Caesarea Filippi. Jezus vraagt zijn discipelen: "Wie zeggen de mensen dat ik, de Mensenzoon, ben?" (16:13). Rapporterend wat zij anderen hebben horen zeggen, antwoorden zij: "Sommigen zeggen Johannes de Doper, anderen Elia, en weer anderen Jeremia of een van de profeten" (16:14). Dit is natuurlijk van horen zeggen - slechts de mening van anderen, de roddels en geruchten die in die tijd de ronde deden. Niets daarvan is van belang, want het doet er weinig toe wat anderen over Jezus zeggen, of wie zij denken dat Hij is. Wat er echt toe doet is wat ieder van ons in zijn eigen hart denkt. En dus zegt Jezus: "Maar wie zeggen jullie dat ik ben?" (16:15).

Het is een vraag die centraal staat in dit evangelie, alle evangeliën en het christendom zelf: "Wie zeggen jullie dat ik ben?" (16:15).

Zonder enige aarzeling antwoordt Petrus en zegt: "U bent de Christus, de Zoon van de levende God" (16:16). En Jezus antwoordt: "Gezegend ben je, Simon Bar-Jona, want vlees en bloed heeft je dit niet geopenbaard, maar Mijn Vader die in de hemel is." Duidelijk tevreden over Petrus' antwoord voegt Jezus eraan toe: "En Ik zeg u ook dat u Petrus bent, en op deze rots zal Ik Mijn gemeente bouwen, en de poorten van de hel zullen haar niet overweldigen" (16:17-18). Dit is de rots van de waarheid; de eerste steen waarop alle andere waarheden rusten, en de fundamentele leer om in gedachten te houden als wij onze eigen strijd tegen de verleiding aangaan.

Eerder in dit evangelie, toen Jezus de Bergrede afsloot, verwees Hij ook naar deze grote waarheid, maar was minder specifiek over wat het betekende. Het was het verhaal over een man die zijn huis bouwde op een rots: "De regen daalde neer, de overstromingen kwamen, en de winden bliezen en sloegen op dat huis; en het viel niet, want het was gegrondvest op de rots" (7:25).

Nu Jezus Zijn discipelen voorbereidt op de verleidingsstrijd, onthult Hij meer informatie over de aard van "de rots". Jezus erkent dat Hij "de Zoon van de levende God" is. Dit is het eerste wat de discipelen moeten weten als zij zich voorbereiden om zich te verdedigen tegen het zuurdesem van de Farizeeën en Sadduceeën. Deze waarheid is zo krachtig dat "de poorten van de hel niet zullen overwinnen" (16:18); met andere woorden, het zal elk kwaad overwinnen en onderwerpen dat het dreigt aan te vallen.

Opgemerkt zij dat Petrus Jezus weliswaar de Zoon van de levende God noemt, maar niet zegt dat Jezus zelf God is. Voorlopig is dat voldoende. In feite is Jezus meer dan tevreden met Petrus' antwoord. Hij zegt hem dat dit eerste begrip de deur zal openen naar nog diepere waarheden, want het is de sleutel tot het koninkrijk der hemelen: "En ik zal u de sleutels geven van het koninkrijk der hemelen, en wat gij op aarde bindt, zal in de hemel gebonden zijn, en wat gij op aarde losmaakt, zal in de hemel losgemaakt zijn" (16:19).

Hoewel deze passage traditioneel zo is opgevat dat Petrus letterlijk de hemelpoorten zal kunnen openen en sluiten, ligt de betekenis veel hoger. Het gaat er niet om dat Petrus aan de "hemelpoort" staat en beslist of hij ons al dan niet toelaat tot de hemel. Het gaat veeleer om de geestelijke waarheden die ons in het Woord van de Heer worden gegeven. Wanneer deze waarheden in de geest worden opgenomen, geliefd en beleefd, worden zij "sleutels" die de deur naar de hel sluiten - zodat niets kwaads of onwaars in onze geest kan binnendringen - en de deur naar de hemel openen, zodat al het goede en ware kan binnenstromen. Wat schadelijk is voor onze geest wordt "gebonden"; en wat levensbevorderend is voor onze geest wordt "losgemaakt". En de "sleutel der sleutels", de rots der waarheid waarop alle andere waarheden staan, is de belijdenis dat Jezus "de Zoon van de levende God" is. ⁸

De kruisweg

21. Van toen af begon Jezus aan zijn discipelen te tonen dat Hij naar Jeruzalem moest gaan, en vele dingen moest lijden van de oudsten en overpriesters en schriftgeleerden, en gedood worden, en de derde dag weer worden opgewekt.

22. En Petrus, Hem nemend, begon Hem te berispen, zeggende: "Heb medelijden met U Heer, dit zal U niet geschieden."

23. Maar Zich omkerende zei Hij tot Petrus: "Ga achter Mij staan, Satan; gij zijt Mij een aanstoot, omdat gij niet wijs zijt in de dingen die van God zijn, maar die van mensen zijn."

24. Toen zei Jezus tot Zijn discipelen: "Indien iemand achter Mij wil komen, laat hij zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Mij volgen.

25. Want wie zijn ziel wil redden, zal haar verliezen, maar wie zijn ziel zal verliezen om Mijnentwil, zal haar vinden.

26. Want wat zal een mens geven in ruil voor zijn ziel?

27. Want de Zoon des mensen staat op het punt te komen in de heerlijkheid van Zijn Vader, met Zijn engelen; en dan zal Hij een ieder vergelden naar zijn doen.

28. Amen Ik zeg u: Er staan hier sommigen, die de dood niet zullen smaken, totdat zij de Mensenzoon zien komen in zijn koninkrijk."

Jezus heeft zijn discipelen gestaag voorbereid op de onvermijdelijke verzoekingen die zij zullen ondergaan. In deze volgende aflevering begint Hij openlijk te spreken over Zijn eigen verzoekingen en het lijden dat Hijzelf zal ondergaan. Zoals geschreven staat: "Vanaf dat moment begon Jezus zijn discipelen te tonen dat Hij naar Jeruzalem moest gaan en vele dingen moest lijden ... en gedood worden ... en op de derde dag weer worden opgewekt" (16:21).

Petrus neemt het niet goed op. Hoewel hij de eerste van de discipelen is die Jezus' goddelijkheid erkent, kan hij de gedachte aan zijn kruisiging niet verdragen. Daarom roept hij uit: "Verre van U, Heer, dit zal U niet overkomen" (16:22).

Net als de andere discipelen koestert Petrus de hoop dat Jezus spoedig hun grote kampioen zal worden en hen zal leiden naar de overwinning op al hun natuurlijke vijanden. Zij kijken uit naar de dag waarop Hij zich zal opwerpen als hun rechtmatige koning, de langverwachte Messias die zijn volk zal bevrijden en de heerser over alle volken zal zijn. Misschien waren zij bekend met de profetie die in Daniël staat opgetekend: "Ik zag, en iemand als de Mensenzoon, komende met de wolken des hemels ... Hem werd heerschappij en heerlijkheid gegeven en een koninkrijk, opdat alle volkeren, naties en talen Hem zouden dienen. Zijn heerschappij is een eeuwige heerschappij die niet zal vergaan" (Daniël 7:13-14).

Het is gemakkelijk voor te stellen dat Petrus denkt in termen van aardse in plaats van hemelse beloningen. Het ligt voor de hand dat hij grote verwachtingen heeft van dit nieuwe en glorieuze koninkrijk, met Jezus als koning. Het zou op zijn minst het einde betekenen van de Romeinse overheersing en een nieuw begin voor zijn volk. Er zou zelfs een speciale plaats zijn voor Petrus in het nieuwe bestuur!

Maar dit is een misverstand over het ware doel van Jezus' leven op aarde. Het werkelijke doel van Jezus' missie is het overwinnen en onderwerpen van geestelijke vijanden, niet van natuurlijke vijanden. Het evangelie begint immers met de profetie: "Hij zal zijn volk redden van hun zonden" - niet van hun fysieke onderdrukkers (1:21).

Dit is een nieuw en ander soort verlossing, heel anders dan wat van een Messias werd verwacht. Dit soort verlossing kon alleen worden bereikt door Jezus' ervaren strijd tegen elk kwaad dat de mensheid ooit zou kunnen overvallen. De noodzaak van dit proces ontkennen, denken dat er een andere, gemakkelijkere manier is, is het doel van de komst van de Heer ontkennen. Toen Petrus dus tegen Jezus zei: "Dit zal u niet overkomen, Heer", kwam dat neer op een afwijzing van dit essentiële proces. Daarom reageert Jezus op Petrus' verloochening met deze woorden: "Ga achter Mij staan, Satan. Je bent een belediging voor Mij, want je hebt geen oog voor de dingen van God, maar voor de dingen van mensen" (16:23).

Het is natuurlijk om de voorkeur te geven aan de gemakkelijke weg. Maar zonder geestelijke beproevingen en strijd is er geen geestelijke groei. Dit wordt ook wel "de weg van het kruis" genoemd. In feite zou het kruis de enige weg zijn; geestelijke verleiding zou onvermijdelijk zijn, zowel voor Jezus als voor zijn volgelingen. Daarom voegt Jezus deze woorden toe: "Indien iemand achter Mij wil komen, laat hij dan zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Mij volgen. Want wie zijn leven wil redden, zal het verliezen, en wie zijn leven verliest omwille van Mij, zal het vinden. Want wat baat het een mens, als hij de hele wereld wint, en zijn eigen ziel verliest? Of wat zal een mens geven in ruil voor zijn ziel?" (16:24-26).

Hoe onaangenaam of onwelkom dit nieuws ook is, het is precies wat de discipelen op dit punt in hun geestelijke ontwikkeling moeten horen. Jezus maakt hun overduidelijk dat verzoeking onvermijdelijk zal zijn, en dat deze niet moet worden vermeden. Petrus heeft de eerste stap gezet om werkelijk christen te worden. Hij heeft beleden dat Jezus de Zoon van de levende God is. Maar als hij van deze geloofsbelijdenis een levende realiteit wil maken, moet hij voortaan streven naar hemelse beloningen, niet naar aardse. Hij moet zelfs bereid zijn zijn leven af te leggen "want wie zijn leven wil redden, zal het verliezen, en wie zijn leven verliest omwille van Mij, zal het vinden." (16:25).

Jezus voegt er dan een grote belofte aan toe: "Want de Mensenzoon zal komen in de heerlijkheid van zijn Vader met zijn engelen, en dan zal Hij ieder belonen naar zijn werken" (16:27). Het zal zeker zwaar zijn, en het zal zelfs de bereidheid inhouden om zijn leven op te geven. Maar er wordt een grote beloning beloofd, en zij zullen ook niet lang hoeven te wachten: "Zeker, ik zeg u, er staan hier sommigen die de dood niet zullen smaken totdat zij de Mensenzoon zien komen in zijn koninkrijk" (16:28).

Voor de discipelen, die deze woorden letterlijk opvatten, lijkt Jezus te zeggen dat Hij op het punt staat zijn fysieke koninkrijk op te richten, en dat dit tijdens hun leven zal gebeuren. Met andere woorden, voordat zij sterven, of zelfs maar "de dood proeven", zal Jezus zijn nieuwe koninkrijk vestigen.

Maar Jezus spreekt over iets veel meer innerlijks. Hij spreekt over hoe het hemelse koninkrijk in ieder van ons wordt gevestigd in elk van onze levens.

De vestiging van dat koninkrijk begint met een besluit om gebruik te maken van ons door God gegeven vermogen om onze geest te verheffen boven de louter natuurlijke graad van ons leven, zodat we de wetten van de geestelijke werkelijkheid kunnen begrijpen. Dit vermogen, dat iedereen vanaf de schepping is ingeplant, stelt ons in staat onze geestelijke ogen te openen, zodat wij de goddelijke waarheid (de "Mensenzoon") tijdens ons leven kunnen zien en begrijpen. Telkens wanneer wij gebruik maken van dit vermogen en ons begrip verheffen boven materiële zorgen, komen wij tot een nieuw inzicht. Wij zien alle dingen in het heldere licht van de hogere waarheid. Het is dit meer innerlijke zicht waar Jezus over spreekt als Hij zegt: "Er zijn hier sommigen die de dood niet zullen smaken totdat zij de Mensenzoon zien komen in zijn koninkrijk" (16:28). ⁹

Voetnoten: