81. DE INNERLIJKE ZIN.

In dit hoofdstuk wordt over de hemelse mens gehandeld, in het voorgaande is gesproken over de geestelijke mens, die uit de dode mens gemaakt is; omdat echter heden ten dage niemand weet wat een hemels mens is, en nauwelijks wat een geestelijk mens is, evenmin wat een dood mens is, mag ik, opdat men zal weten wat het verschil is, in het kort uiteenzetten, hoe de een is en hoe de andere. Ten eerste: de dode mens erkent geen andere waarheid en goedheid, dan hetgeen tot het lichaam en de wereld behoort, en dit aanbidt hij ook. De geestelijke mens erkent het geestelijke en het hemelse ware en goede, maar dit vanuit het geloof waaruit hij ook handelt, maar niet zozeer uit liefde. De hemelse mens gelooft en voelt het geestelijke en hemelse ware en goede en hij erkent geen ander geloof dan hetgeen uit de liefde is, waaruit hij ook handelt. Ten tweede: de doeleinden van de dode mens beogen alleen het lichamelijke en wereldse leven, en hij weet niet wat het eeuwige leven is en wat de Heer, en als hij het weet, gelooft hij het niet. De doeleinden van de geestelijke mens beogen het eeuwige leven, en dus de Heer. De doeleinden van de hemelse mens zijn gericht op de Heer, en zo op Zijn koninkrijk en op het eeuwige leven. Ten derde: wanneer de dode mens in strijd is, bezwijkt hij bijna altijd; wanneer hij niet in strijd is, heersen bij hem het kwade en het valse en hij is een slaaf. Zijn banden zijn uiterlijke, zoals vrees voor de wet, voor het verlies van het leven, van rijkdommen, weelde en goede naam. De geestelijke mens is in strijd, maar overwint altijd; de banden die over hem heersen, zijn innerlijke en worden banden van het geweten genoemd. De hemelse mens is niet in strijd; als het kwade en het valse hem belagen, veracht hij ze, waarom hij ook overwinnaar wordt genoemd; hij heeft geen waarneembare banden, waardoor hij in toom gehouden wordt, maar hij is vrij. Zijn banden, die zich niet vertonen, zijn de innerlijke gewaarwordingen van het goede en ware.

1733. Dat de woorden ‘Bezitter van de hemelen en van de aarde’ de verbinding van de binnenste mens of Jehovah met de innerlijke en uiterlijke mens betekenen, blijkt uit de betekenis van de hemel en de aarde. Hemel wordt datgene genoemd, wat innerlijk in de mens is en aarde datgenen wat uiterlijk is. dat de hemel datgene betekent wat innerlijk is in de mens, komt omdat de mens naar de innerlijke dingen een beeld van de hemel is en dus een hemel in het klein. De innerlijke mens van de Heer is in de meest eigenlijke zin de hemel, daar de Heer alles in alle dingen van de hemel is en dus de hemel zelf. Dat de uiterlijke mens de aarde wordt genoemd, volgt hieruit. Daarom wordt dan ook onder de nieuwe hemelen en de nieuwe aarde, waarvan bij de profeten en in de Openbaring sprake is, niets anders verstaan dan het rijk van de Heer, en eenieder die het rijk van de Heer is, of in wie het rijk van de Heer is. Dat de hemel en de aarde dit betekenen, zie men met betrekking tot de hemel de nrs. 82, 911, en over de aarde in de nrs. 82, 620, 636, 913.

Dat ‘de Allerhoogste God, Bezitter van de hemelen en de aarde’ hier de verbinding van de binnenste mens met de innerlijke en uiterlijke mens bij de Heer betekenen, kan hieruit blijken, dat de Heer naar de Binnenste Mens Jehovah Zelf was, en daar de binnenste mens, of Jehovah de uiterlijke mens leidde en onderwees als een vader de Zoon, wordt de Heer naar de uiterlijke mens met betrekking tot Jehovah ‘Zoon Gods’ genoemd, echter met betrekking tot de moeder ‘Zoon des Mensen’. De binnenste mens van de Heer, die Jehovah Zelf is, is degene die hier de Allerhoogste God wordt genoemd, en voordat de volledige verbinding had plaatsgevonden, wordt Hij Bezitter van de hemelen en de aarde genoemd, dat wil zeggen, Bezitter van alle dingen, welke bij de innerlijke en de uiterlijke mens zijn, die hier, zoals gezegd, met de hemelen en de aarde worden bedoeld.

1999. That 'Abram fell on his face' ¹ means adoration is clear without explanation. Falling on one's face' was the reverent way in which the Most Ancient Church, and as a consequence the ancients, expressed adoration. The reason they expressed it in this way was that 'the face' meant the inward parts, and 'falling on one's face' ¹ represented a state of humiliation of those inward parts; and from this it became in the Jewish representative Church an act of reverence. True adoration or humility of heart entails prostration before the Lord face-downwards on the ground as the natural action resulting from it. Indeed humiliation of heart entails the acknowledgement of oneself as being nothing but uncleanness, and at the same time the acknowledgement of the Lord's infinite mercy towards such. When these acknowledgements are fixed in the mind, the mind itself casts itself down towards hell and prostrates the body. Nor does it raise itself until raised up by the Lord, as happens in all true humiliation, accompanied by a perception that such raising up is of the Lord's mercy. Such was the humiliation of members of the Most Ancient Church. It is different however with adoration which does not flow from humiliation of heart, see 1153.

[2] It is well known from the Word, in the Gospels, that the Lord adored and prayed to Jehovah, His Father, and that He did so as though to Someone other than Himself, even though Jehovah was within Him. But the state that the Lord experienced at such times was the state of His humiliation, the nature of which has been discussed in Volume One, namely this, that at such times as these He was in the infirm human derived from the mother. But to the extent He cast this off and took on the Divine His state was different, which state is called the state of His glorification. In the first state He adored Jehovah as Someone other than Himself, even though He was within Him, for, as has been stated, His Internal was Jehovah. In the latter state however, that is to say, the state of glorification, He spoke to Jehovah as to Himself, since He was Jehovah Himself.

[3] The truth of all this however cannot be grasped unless one knows what the internal is and how the internal operates into the external, and furthermore how the internal and external are distinct and separate and yet joined together. The matter may be illustrated however by means of something similar, namely by means of the internal with man and of its influx and operation into the external with him. For the fact that man has an internal, an interior or rational, and an external, see what has appeared already in 1889, 1940. Man's internal is that which makes him human and distinguishes him from animals. It is by means of this internal that man lives on after death and for ever, and by means of it the Lord can raise him up among angels. It is the prior or primary form from which anyone becomes and is a human being, and it is by means of this internal that the Lord is united to man. The heaven itself that is nearest to the Lord consists of these human internals, but being above even the inmost angelic heaven these internals therefore belong to the Lord Himself. In this way the entire human race is directly present beneath the eyes of the Lord. Distance, a visible feature of this sublunary world, does not exist in heaven, still less above heaven - see what has been mentioned from experience in 1275, 1277.

[4] These inward aspects of men possess no life in themselves but are recipient forms of the Lord's life. To the extent then that anyone is under the influence of evil, both that of his own doing and that which is hereditary, he has been so to speak separated from this internal which is the Lord's and resides with the Lord, and so has been separated from the Lord. For although that human internal is joined to the person and cannot be separated from him, yet to the extent he moves away from the Lord he does in a way separate himself from it, see 1594. But such separation is not a complete severance from that human internal - for if it were, man would no longer be able to live after death; but it is a lack of harmony and agreement with it on the part of his capacities which are beneath it, that is, of his rational and external man. Insofar as disharmony and disagreement are present there is no conjunction, but insofar as they are absent man is joined to the Lord by means of the internal, which is achieved in the measure that he is moved by love and charity, for love and charity effect conjunction. Such is the situation with man.

[5] But the Lord's Internal was Jehovah Himself, since He was conceived from Jehovah, who cannot be divided or become the relative of another, like a son who has been conceived from a human father. For unlike the human, the Divine is not capable of being divided but is and remains one and the same. To this Internal the Lord united the Human Essence. Moreover because the Lord's Internal was Jehovah it was not, like man's internal, a recipient form of life, but life itself. Through that union His Human Essence as well became life itself. Hence the Lord's frequent declaration that He is Life, as in John,

As the Father has Life in Himself, so He has granted the Son to have Life in Himself. John 5:26.

And elsewhere besides this in the same gospel, 1:4; 5:21; 6:33, 35, 48; 11:25. 'The Son' is used to mean the Lord's Human Essence. To the extent therefore that the Lord was in the human which He received by heredity from the mother, He appeared to be distinct and separate from Jehovah, and worshipped Jehovah as Someone other than Himself. But to the extent He cast off this human, the Lord was not distinct and separate from Jehovah but one with Him. The first state, as has been mentioned, was the state of the Lord's humiliation, but the second the state of His glorification.

각주: