81. DE INNERLIJKE ZIN.

In dit hoofdstuk wordt over de hemelse mens gehandeld, in het voorgaande is gesproken over de geestelijke mens, die uit de dode mens gemaakt is; omdat echter heden ten dage niemand weet wat een hemels mens is, en nauwelijks wat een geestelijk mens is, evenmin wat een dood mens is, mag ik, opdat men zal weten wat het verschil is, in het kort uiteenzetten, hoe de een is en hoe de andere. Ten eerste: de dode mens erkent geen andere waarheid en goedheid, dan hetgeen tot het lichaam en de wereld behoort, en dit aanbidt hij ook. De geestelijke mens erkent het geestelijke en het hemelse ware en goede, maar dit vanuit het geloof waaruit hij ook handelt, maar niet zozeer uit liefde. De hemelse mens gelooft en voelt het geestelijke en hemelse ware en goede en hij erkent geen ander geloof dan hetgeen uit de liefde is, waaruit hij ook handelt. Ten tweede: de doeleinden van de dode mens beogen alleen het lichamelijke en wereldse leven, en hij weet niet wat het eeuwige leven is en wat de Heer, en als hij het weet, gelooft hij het niet. De doeleinden van de geestelijke mens beogen het eeuwige leven, en dus de Heer. De doeleinden van de hemelse mens zijn gericht op de Heer, en zo op Zijn koninkrijk en op het eeuwige leven. Ten derde: wanneer de dode mens in strijd is, bezwijkt hij bijna altijd; wanneer hij niet in strijd is, heersen bij hem het kwade en het valse en hij is een slaaf. Zijn banden zijn uiterlijke, zoals vrees voor de wet, voor het verlies van het leven, van rijkdommen, weelde en goede naam. De geestelijke mens is in strijd, maar overwint altijd; de banden die over hem heersen, zijn innerlijke en worden banden van het geweten genoemd. De hemelse mens is niet in strijd; als het kwade en het valse hem belagen, veracht hij ze, waarom hij ook overwinnaar wordt genoemd; hij heeft geen waarneembare banden, waardoor hij in toom gehouden wordt, maar hij is vrij. Zijn banden, die zich niet vertonen, zijn de innerlijke gewaarwordingen van het goede en ware.

1733. Dat de woorden ‘Bezitter van de hemelen en van de aarde’ de verbinding van de binnenste mens of Jehovah met de innerlijke en uiterlijke mens betekenen, blijkt uit de betekenis van de hemel en de aarde. Hemel wordt datgene genoemd, wat innerlijk in de mens is en aarde datgenen wat uiterlijk is. dat de hemel datgene betekent wat innerlijk is in de mens, komt omdat de mens naar de innerlijke dingen een beeld van de hemel is en dus een hemel in het klein. De innerlijke mens van de Heer is in de meest eigenlijke zin de hemel, daar de Heer alles in alle dingen van de hemel is en dus de hemel zelf. Dat de uiterlijke mens de aarde wordt genoemd, volgt hieruit. Daarom wordt dan ook onder de nieuwe hemelen en de nieuwe aarde, waarvan bij de profeten en in de Openbaring sprake is, niets anders verstaan dan het rijk van de Heer, en eenieder die het rijk van de Heer is, of in wie het rijk van de Heer is. Dat de hemel en de aarde dit betekenen, zie men met betrekking tot de hemel de nrs. 82, 911, en over de aarde in de nrs. 82, 620, 636, 913.

Dat ‘de Allerhoogste God, Bezitter van de hemelen en de aarde’ hier de verbinding van de binnenste mens met de innerlijke en uiterlijke mens bij de Heer betekenen, kan hieruit blijken, dat de Heer naar de Binnenste Mens Jehovah Zelf was, en daar de binnenste mens, of Jehovah de uiterlijke mens leidde en onderwees als een vader de Zoon, wordt de Heer naar de uiterlijke mens met betrekking tot Jehovah ‘Zoon Gods’ genoemd, echter met betrekking tot de moeder ‘Zoon des Mensen’. De binnenste mens van de Heer, die Jehovah Zelf is, is degene die hier de Allerhoogste God wordt genoemd, en voordat de volledige verbinding had plaatsgevonden, wordt Hij Bezitter van de hemelen en de aarde genoemd, dat wil zeggen, Bezitter van alle dingen, welke bij de innerlijke en de uiterlijke mens zijn, die hier, zoals gezegd, met de hemelen en de aarde worden bedoeld.

10828. The Lord came into the world to save the human race, which if He had not done so would have perished in eternal death. He saved it by subduing the hells which were molesting every person coming into the world and going out of it, and at the same time by glorifying His Human; for having accomplished this He is able to keep the hells in subjection for evermore. The subjection of the hells and the glorification of His Human simultaneously was accomplished by means of temptations which His Human was allowed to undergo and by repeated victories in them, His passion on the Cross being the final temptation and the complete victory. The truth that the Lord subdued the hells is His own teaching in John,

Jesus said, Now My soul is troubled. Father, rescue Me from this hour. But on account of this I came to this hour. Father, glorify Your name. A voice came from heaven, [saying,] I have both glorified it and will glorify it again. Then Jesus said, Now is the judgement of this world, now will the prince of this world be cast outdoors. John 12:27-28, 31.

In the same gospel,

Have confidence, I have overcome the world. John 16:33.

And in Isaiah,

Who is this who comes from Edom, marching in the vast numbers of His strength, mighty to save? My own arm brought salvation to Me. Therefore He became their Saviour. Isaiah 63:1-19; 59:16-21.

The truth that He glorified His Human, and the truth that the passion on the Cross was the final temptation and the complete victory, through which He was glorified, is again His own teaching in John,

After Judas went out Jesus said, Now is the Son of Man glorified, and God will glorify Him in Himself, and will glorify Him at once. John 13:31-32.

In the same gospel,

Jesus said, Father, the hour has come. Glorify Your Son, that Your Son also may glorify You. Now, Father, glorify Me with the glory which I had with You before the world was. John 17:1, 5.

In the same gospel,

Now My soul is troubled. Father, glorify Your name. And a voice came from heaven, [saying,] I have both glorified it and will glorify it again. John 12:27-28.

And in Luke,

Ought not the Christ to have suffered this and to enter into His glory? Luke 24:26.

'Glorifying' means making Divine. From all this it is now clear that unless the Lord had come into the world and been made Man, and by this means had delivered from hell all those who believe in Him and love Him, no mortal being could have been saved. This is what should be understood by the statement that without the Lord there is no salvation.