2596. Op zekere morgen was er een koor op een afstand en het werd mij uit de uitbeeldingen van het koor te weten gegeven dat het Chinezen waren, want zij vertoonden een soort van wollige geitenbok en verder een koek van gierst en een ivoren lepel, en ook de voorstelling van een drijvende stad. Zij verlangden dichter bij mij te komen en toen zij zichzelf hadden aangepast, zeiden zij dat zij alleen met mij wilden zijn, opdat zij hun gedachten zouden openen. Maar er werd hun gezegd dat zij niet alleen waren en dat er anderen waren, die verontwaardigd waren, dat zij alleen wilden zijn, hoewel zij gasten waren. Toen zij die verontwaardiging gewaar werden, verzonken zij hierover in gedachten, of zij tegenover de naaste een overtreding hadden begaan en of zij voor zichzelf iets hadden opgeëist dat anderen toebehoorde – in het andere leven worden alle gedachten meegedeeld. Het werd mij gegeven, hun ontroering waar te nemen; het was de ontroering van de erkenning dat zij hen wellicht gekrenkt hadden en ook van schaamte daarover en tevens van andere rechtschapen aandoeningen, waaruit werd onderkend, dat zij met naastenliefde waren begiftigd. Spoedig hierna sprak ik met hen en tenslotte ook over de Heer; toen ik Hem Christus noemde, werd een zekere afkeer bij hen waargenomen, maar de reden daarvan werd opengelegd, namelijk dat zij deze afkeer uit de wereld hadden meegebracht en wel een afkeer hierover, omdat zij wisten, dat de christenen slechter leefden dan zij en zonder naastenliefde. Maar toen ik Hem eenvoudig de Heer noemde, werden zij innerlijk bewogen. Daarna werden zij door de engelen onderricht, dat de christelijke leer boven alle andere leringen in de gehele wereld de liefde en de naastenliefde voorschrijft, maar dat er slechts weinigen zijn, die overeenkomstig deze leer leven.
