4247. ‘Et reversi sunt nuntii ad Jacobum, dicendo, Venimus ad fratrem tuum ad Esavum, et etiam vadit obviam tibi’: quod significet quod bonum continue influat ut appropriet sibi, nempe vera, constat a significatione ‘fratris’, hic Esavi, quod sit bonum, nempe Divini Naturalis Domini, de qua supra; et a significatione ‘venire obviam’ quod sit influere, de qua sequitur; et quia est influxus, est appropriatio.

[2] Ex illis quae prius aliquoties de his dicta sunt, constare potest quomodo se habet cum bono et vero, ac cum boni influxu in verum, et de appropriatione veri a bono, quod nempe bonum continue influat, et quod verum recipiat, vera enim sunt vasa boni; ¹ Divinum Bonum non aliis vasis applicari potest quam genuinis veris, nam sibi mutuo correspondent; cum homo in affectione veri est, in qua est in initio antequam regeneratur, tunc quoque continue bonum influit, sed nondum habet vasa, hoc est, vera quibus se applicet, hoc est, approprietur, nam homo in initio regenerationis nondum in cognitionibus est, sed tunc bonum, quia continue influit, producit ² affectionem veri, affectio enim veri non aliunde est quam a boni Divini continuo conatu influendi; inde constare potest quod etiam tunc bonum sit primo loco et quod principaliter agat, tametsi appareat sicut verum foret; cum autem homo regeneratur, quod fit in adulta aetate cum in cognitionibus est ³ , tunc bonum se manifestat, nam non tunc ita ⁴ in affectione sciendi verum est, sed in affectione faciendi illud; prius enim fuerat verum in intellectu, tunc autem est in voluntate, et cum in voluntate est, ⁵ in homine est; nam voluntas constituit ipsum hominem: talis ⁶ est circulus perennis apud hominem quod omne scientificum et omne cognitivum insinuetur ⁷ per visum vel per auditum in cogitationem et inde in voluntatem, et a voluntate per cogitationem in actum; vel quoque a memoria, quae est sicut oculus internus seu visus internus, ab hac similis est ⁸ circulus, nempe a visu illo per cogitationem in voluntatem, et a voluntate per cogitationem in actum, aut si quid obstat, in conatum agendi, qui ut primum id quod obstitit, removetur, prodit in actum.

[3] Ex his constare potest quomodo se habet cum influxu et appropriatione veri a bono, quod nempe omnium primo vera quae fidei, per auditum seu per visum insinuentur, ac tunc in memoria recondantur, et quod inde successive eleventur in cogitationem et tandem insinuentur ⁹ voluntati, in qua cum sunt, procedunt inde per cogitationem in actum, et si non in actum possunt, sunt in conatu; ipse conatus est actus internus, nam quotiescumque datur facultas, fit ille actus externus: sed sciendum quod ille sit circulus, at ¹⁰ usque est bonum quod ¹¹ illum circulum producit; vita enim quae a Domino, non influit nisi in bonum, ita per bonum, et hoc ab intimis; quod vita quae per intima influit ¹² , illum circulum producat, cuivis potest constare, nam absque vita nihil producitur; et cum vita quae a Domino, non influit nisi in bonum et per bonum, sequitur quod bonum sit quod producit, ¹³ et quod influit in vera, et appropriat illa sibi, quantum homo in veri cognitionibus est, et simul quantum recipere vult.

Notes de bas de page:

2027. Quod ‘semini tuo post te’ significet quod daturus illis qui fidem in Ipsum haberent, constat ex significatione ‘seminis’ quod sit fides, de qua n. 1025, 1447, 1610; nempe quod sit fides charitatis, de qua n. 379, 389, 654, 724, 809, 916, 1017, 1162, 1176, ¹ 1258. Fidem charitatis non habent, ita non sunt ‘semen’ hic intellectum, qui meritum ponunt in suae vitae actis, sic enim non ex Domini justitia, sed ex suamet salvari volunt; quod in illis nulla sit fides charitatis, hoc est, nulla charitas, constat exinde quod semet aliis praeferant, ita se intuentur non alios, nisi quantum illis serviunt, et qui non hoc volunt, illos vel contemnunt vel odio habent; ita ² per amorem sui dissociant et nusquam sociant, et sic destruunt quod caeleste est, nempe amorem mutuum qui est firmamentum caeli, nam ³ in illo ipsum caelum, et omnis ejus consociatio et unanimitas subsistit et consistit; quicquid enim destruit unanimitatem in altera vita, hoc contra ordinem ipsius caeli est, ita ad destructionem totius conspirat; tales sunt qui in vitae suae actis ponunt meritum, et justitiam sibi vindicant:

[2] ex his sunt plures in altera vita; ii quandoque lucent facie sicut faculae, sed ex igne fatuo qui prodit ex sui justificatione, sed sunt frigidi; visi quandoque discurrere et confirmare sui meritum ex sensu litterali Verbi, odio habentes vera quae sunt sensus interni, n. 1877; sphaera eorum est intuitiva sui, ita destructiva omnium idearum quae se non intuentur ⁴ instar cujusdam numinis; sphaera plurium talium simul est distractiva ita ut nihil sit ibi nisi inimicum et hostile, nam quisque cum idem vult, nempe ut serviatur, alterum corde necat:

[3] quidam eorum sunt inter eos qui dicunt se laboravisse in vinea Domini, cum tamen jugiter tunc volverunt animo sui praeeminentiam, gloriam, et honores, tum etiam lucrum, et sic usque quod maximi fierent in caelo, immo quod servirentur ab angelis; alios prae se corde contemnentes, ita nullo amore mutuo in quo caelum consistit, imbuti, sed amore sui in quo ponunt caelum, nam nesciunt quid caelum, de quibus videatur n. 450-452, 1594, 1679; hi sunt inter illos qui primi esse volunt, sed fiunt ultimi, [de quibus Dominus, ] Matth. 19:30; ⁵ 20:16; Marcus 10:31;

et qui dicunt se per nomen Domini prophetavisse et multas virtutes fecisse, at quibus dicitur ‘Non novi vos’, Matth. 7:22, 23 .

[4] Aliter se habet cum illis qui ex simplicitate cordis autumarunt se mereri caelum, et in charitate vixerunt, [nec amore sui capti alios prae se contempserunt; ] illi mereri caelum spectarunt ut promissum, et fatue agnoscunt id misericordiae Domini esse; nam vita charitatis hoc secum habet; ipsa charitas omne verum amat.

Notes de bas de page: