Библия

ကမ္ဘာ ဦး 37

¹ ယာကုပ်သည် မိမိအဘတည်းခိုရာ ခါနာန်ပြည် ၌နေ၏။

² ယာကုပ် အမျိုးအနွယ်၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိများ ဟူမူကား၊ ယောသပ်သည် အသက်တဆယ်ခုနစ်နှစ်ရှိ၍၊ အစ်ကိုတို့နှင့်အတူ သိုးဆိတ်များကို ထိန်းလေ၏။ အဘ ၏မယား ဗိလဟာနှင့် ဇိလပ၏သားတို့နှင့်အတူ နေ၍၊ သူတို့အပြစ်ကို အဘအား ကြားပြောတတ်၏။

³ ဣသရေလသည် အသက်ကြီးစဉ်အခါသား ယောသပ်ကို ရသောကြောင့်၊ အခြားသော သားအပေါင်း တို့ကို ချစ်သည်ထက် ယောသပ်ကို သာ၍ချစ်၏။ အဆင်းအရောင်ထူးခြားသော အင်္ကျီကို ချုပ်၍ ပေး၏။

⁴ အဘသည် မိမိသားအပေါင်းတို့တွင်၊ ယောသပ် ကိုသာ၍ ချစ်ကြောင်းကို၊ အစ်ကိုတို့သည် သိမြင်သော အခါ၊ သူ့ကိုမုန်း၍ မေတ္တာစကားကို သူ့အား မပြော နိုင်ကြ။

⁵ ယောသပ်သည် အိပ်မက်ကို မြင်၍၊ အစ်ကို တို့အား ပြန်ပြောသဖြင့်၊ သူတို့သည် သာ၍မုန်းကြ၏။

⁶ အိပ်မက်ကို အဘယ်သို့ ပြန်ပြောသနည်းဟူမူ ကား၊ ကျွန်ုပ်မြင်ရသော အိပ်မက်ကို နားထောင်ကြပါ လော့။

⁷ ကျွန်ုပ်တို့သည် လယ်၌ကောက်လှိုင်းကို စည်း၍ နေကြစဉ်တွင်၊ ကျွန်ုပ် ကောက်လှိုင်းသည် ထ၍ မတ်တတ်နေသဖြင့်၊ သင်တို့၏ ကောက်လှိုင်းတို့သည် ဝိုင်း၍ရပ်လျက်၊ ကျွန်ုပ်ကောက်လှိုင်းကို ရှိခိုးကြသည်ဟု ပြောဆိုလေ၏။

⁸ အစ်ကိုတို့ကလည်း၊ သင်သည် ငါတို့၌ မင်းပြု ရလိမ့်မည်လော၊ ငါတို့ကို အစိုးရလိမ့်မည်လောဟု ပြန်ဆို ၍၊ သူ၏အိပ်မက်နှင့် သူ၏စကားအကြောင်းကြောင့် သာ၍မုန်းကြ၏။

⁹ တဖန်အိပ်မက်ကိုမြင်ပြန်၍ အစ်ကိုတို့အား၊ အခြားသော အိပ်မက်ကို ကျွန်ုပ်မြင်ရပြီ။ နေ၊ လနှင့်တကွ၊ ကြယ်ဆယ်တလုံးတို့သည်၊ ကျွန်ုပ်ကိုရှိခိုးကြ၏ဟု ကြား ပြောလေ၏။

¹⁰ ထိုသို့အဘနှင့် အစ်ကိုတို့အား ကြားပြောသော အခါ၊ အဘက၊ သင်မြင်သောအိပ်မက်သည် အဘယ်သို့ နည်း။ ငါနှင့်သင်၏အမိ၊ သင်၏ အစ်ကိုတို့သည် သင့်ထံ သို့ စင်စစ်လာ၍ ဦးညွှတ်ချရမည်လောဟူ၍၊ သူ့ကို ဆုံးမ လေ၏။

¹¹ အစ်ကိုတို့သည် သူ့ကိုငြူစူကြ၏။ အဘသည် ထိုအရာကို မှတ်လေ၏။

¹² အစ်ကိုတို့သည် အဘ၏သိုးဆိတ်များကို ရှေခင် မြို့မှာ ထိန်းခြင်းငှါ သွားကြ၏။

¹³ ဣသရေလသည် ယောသပ်ကိုခေါ်၍၊ သင်၏ အစ်ကိုတို့သည် သိုးဆိတ်များကို ရှေခင်မြို့မှာ ထိန်းကြ သည် မဟုတ်လော။ လာပါ။ သင့်ကို သူတို့ရှိရာသို့ ငါ စေလွှတ်မည်ဟုခေါ်လျှင်၊ ကျွန်ုပ်ရှိပါသည်ဟုဆိုသော်၊

¹⁴ အဘကသွားပါ၊ အစ်ကိုတို့သည် ချမ်းသာ သလော၊ သိုးဆိတ်တို့လည်း ကောင်းမွန်စွာရှိသလော ဟူ၍ ကြည့်ရှုပြီးလျှင်၊ ငါ့အားသိတင်းကြားပြောပါဟု မှာလိုက်လျက်၊ ဟေဗြုန်ချိုင့်မှ စေလွှတ်သဖြင့်၊သူသည် ရှေခင်မြို့သို့ ရောက်လေ၏။

¹⁵ တော၌လှည့်လည်စဉ်တွင်၊ တစုံတယောက် သောသူနှင့်တွေ့၍ ထိုသူက၊ သင်သည် ဘာကိုရှာသနည်း ဟု မေးလျှင်၊

¹⁶ အစ်ကိုများကို ရှာ၏။ အဘယ်မှာထိန်းကြသည် ကို ပြောပါဟုဆိုသော်၊

¹⁷ ထိုသူက၊ ဤအရပ်မှထွက်သွားပြီ။ ဒေါသန်မြို့သို့ သွားကြစို့ဟု သူတို့ပြောသံကို ကျွန်ုပ်ကြားခဲ့ပြီဟုဆို၏။ယောသပ်သည်လည်း၊ အစ်ကိုတို့ကို လိုက်ရှာ၍ ဒေါသန် မြို့မှာ တွေ့လေ၏။

¹⁸ အနီးသို့မရောက်မှီ အဝေး၌ရှိစဉ်ပင်၊ အစ်ကို တို့သည်မြင်လျှင်၊ သတ်ခြင်းငှါတိုင်ပင်လျက်၊

¹⁹ ကြည့်လော့။ အိပ်မက်ဆရာလာပြီ။

²⁰ ကိုင်ကြ။ သူ့ကိုသတ်၍ တစုံတခုသော တွင်းထဲ သို့ ချပစ်ကြစို့။ ဆိုးသောသားရဲတစုံတခုကိုက်စားပြီဟု ပြောကြစို့။ ထိုသို့ပြုလျှင်၊ သူ၏ အိပ်မက်တို့သည် အဘယ်သို့နေရာကျမည်ကို ကြည့်ကြစို့ဟု အချင်းချင်း ပြောဆိုကြ၏။

²¹ ထိုစကားကို ရုဗင်ကြားလျှင်၊ သူ့ကို မသတ်ဘဲ နေကြစို့ဟုဆိုလျက်၊ သူတို့လက်မှ ယောသပ်ကို နှုတ် လေ၏။

²² တဖတ် ရုဗင်က၊ သူ၏အသွေးကို မသွန်းကြနှင့်။ ကိုယ်လက်နှင့်မပြုဘဲ၊ တော၌ ဤမည်သောတွင်းထဲသို့ ချကြစို့ဟု သူတို့လက်မှ ယောသပ်ကို နှုတ်ယူ၍၊ အဘ၌ တဖန် အပ်မည်အကြံရှိသည်နှင့်ဆိုလေ၏။

²³ ယောသပ်သည် အစ်ကိုတို့ထံသို့ ရောက်သော အခါ၊ သူဝတ်သောအင်္ကျီ၊ အဆင်း ထူးခြားသောအင်္ကျီကို ချွတ်ပြီးမှ၊

²⁴ သူ့ကိုကိုင်ယူ၍ တွင်းထဲသို့ ချကြ၏။ထိုတွင်း၌ ရေမရှိ၊ သွေ့ခြောက်သောတွင်း ဖြစ်သတည်း။

²⁵ ထိုနောက် အစာစားခြင်းငှါ ထိုင်ကြစဉ် မြော်ကြည့်၍၊ ဣရှမေလအမျိုးသား အစုအဝေးသည် ဂိလဒ်ပြည်မှလာ၍ နံ့သာမျိုး၊ ဗာလစံစေး၊ မုရန်စေးများ ကို ကုလားအုပ်ပေါ်၌ တင်ဆောင်လျက်၊ အဲဂုတ္တုပြည်သို့ ခရီးသွားကြသည်ကိုမြင်လျှင်၊

²⁶ ယုဒက၊ ငါတို့သည် ညီကိုသတ်၍သေကြောင်းကို ဖွက်ထားလျှင် အဘယ်ကျေးဇူးရှိသနည်း။

²⁷ ကိုင်ကြ။ ကိုယ်တိုင်မညှဉ်းဆဲဘဲ၊ ဣရှမေလ လူတို့အား ရောင်းလိုက်ကြစို့။ သူသည် တို့ညီ၊ တို့အမျိုး ဖြစ်၏ဟု အစ်ကိုတို့အားဆိုသည်ရှိသော်၊ ညီအစ်ကိုတို့ သည် ဝန်ခံကြ၏။

²⁸ ထိုအခါ၊ မိဒျန်အမျိုးသား ကုန်သည်တို့သည် ခရီးသွားကြစဉ်တွင်၊ အစ်ကိုတို့သည် ယောသပ်ကို တွင်း ထဲက ဆွဲတင်ပြီးလျင်၊ ငွေအကျပ်နှစ် ဆယ်အဘိုးနှင့် ဣရှမေလလူတို့အား ရောင်း၍၊ ထိုသူတို့သည် ယောသပ် ကိုအဲဂုတ္တုပြည်သို့ ဆောင်သွားကြ၏။

²⁹ ရုဗင်သည်လည်း တွင်းသို့သွား၍၊ တွင်းထဲမှာ ယောသပ်မရှိသည်ကို မြင်လျင်၊ မိမိအဝတ်ကို ဆွဲဆုတ် လျက်၊

³⁰ ညီတို့ရှိရာသို့ သွား၍၊ သူငယ်မရှိပါတကား။ ငါသည် အဘယ်သို့ သွားရပါ မည်နည်းဟု ဆိုလေ၏။

³¹ သူတို့သည်လည်း၊ ယောသပ်အင်္ကျီကိုယူ၍၊ ဆိတ်သငယ်ကို သတ်ပြီးမှ၊ အင်္ကျီကိုအသွေး၌ နှစ်လေ၏။

³² ထိုနောက်မှ၊ အဆင်းထူးခြားသော ထိုအင်္ကျီကို ပေးလိုက်၍၊ အချို့တို့သည် အဘထံသို့ဆောင်ခဲ့လျက်၊ ဤအင်္ကျီကို အကျွန်ုပ်တို့ တွေ့ပါပြီ။ သား၏အင်္ကျီ ဟုတ်သည် မဟုတ်သည်ကို ကြည့်ပါဟုဆိုလျှင်၊

³³ ထိုအင်္ကျီကို အဘမှတ်မိ၍၊ ငါ့သား၏ အင်္ကျီ မှန်၏။ သူ့ကိုဆိုးသော သားရဲကိုက်စားပြီ။ အကယ်၍ ယောသပ်ကိုအပိုင်းပိုင်းကိုက်ဖြတ်ပါပြီတကားဟုဆိုလျက်၊

³⁴ မိမိအဝတ်ကို ဆွဲဆုတ်၍၊ လျှော်တေအဝတ်ကို ပတ်စည်းသဖြင့်၊ အင်တန်ကာလပတ်လုံး၊ သားကြောင့် စိတ်မသာ ညည်းတွားလျက် နေလေ၏။

³⁵ သား သမီးအပေါင်းတို့သည်၊ အဘကို နှစ်သိမ့် စေခြင်းငှါ ကြိုးစားသော်လည်း၊ သူသည် နှစ်သိမ့်စေသော စကားကို နားမထောင်ဘဲ၊ ငါ့သားရှိရာ မရဏာနိုင်ငံသို့ စိတ်မသာညည်းတွားလျက် ဆင်းသက်တော့မည်ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုသို့ယောသပ်အဘသည် သားကြောင့် ငိုကြွေးမြည်တမ်းလျက် နေလေ၏။

³⁶ ယောသပ်ကိုကား၊ မိဒျန်လူတို့သည် အဲဂုတ္တုပြည် သို့ ဆောင်သွား၍၊ ဖါရောဘုရင်၏ အမတ်ဖြစ်သော ကိုယ်ရံတော်မှူး၊ ပေါတိဖါထံမှာ ရောင်းကြ၏။

Из произведений Сведенборга

Arcana Coelestia # 4779

Изучить этот эпизод

4779. And put sackcloth upon his loins. That this signifies mourning for destroyed good, is evident from the signification of “putting sackcloth upon the loins,” as being a representative of mourning for destroyed good. For the “loins” signify conjugial love, and hence all celestial and spiritual love (n. 3021, 3294, 4277, 4280, 4575), and this from correspondence; for as all the organs, members, and viscera of the human body correspond to the Grand Man—as has been shown at the end of the chapters—so also the loins correspond to those in the Grand Man, or heaven, who have been in genuine conjugial love; and as conjugial love is the fundamental of all loves, therefore by the “loins” is signified in general all celestial and spiritual love. From this came the rite of putting sackcloth on the loins when they mourned over good destroyed, for all good is of love.

[2] That they put sackcloth on the loins to testify to this mourning may be seen from the historic and prophetic parts of the Word, as in Amos:

I will turn your feasts into mourning, and all your songs into lamentation; thus I will bring up sackcloth upon all loins, and baldness upon every head; and I will make it as the mourning of an only-begotten, and the end thereof as a bitter day (Amos 8:10); where “bringing up sackcloth upon all loins” denotes mourning over destroyed goods; “all loins” denotes all the goods of love.

In Jonah:

The men of Nineveh believed in God, and therefore they proclaimed a fast, and put on sackcloth, from the greatest of them even to the least. And when the word came unto the king of Nineveh, he arose from his throne, and laid his robe from upon him, and covered him with sackcloths, and sat on ashes. And he made proclamation, Let man and beast be covered with sackcloth (Jonah 3:5-8);

manifestly for a sign representative of mourning over the evil on account of which Nineveh was to perish; thus over destroyed good.

[3] In Ezekiel:

They shall utter a cry over thee with their voice, and shall cry bitterly, and shall cause dust to come up upon their heads, they shall roll themselves in ashes; and they shall make themselves bald for thee, and gird them with sackcloths (Ezekiel 27:30-31);

said of Tyre, the particulars being representative of mourning for falsities and evils, thus for destroyed truths and goods. “To utter a cry and to cry bitterly” denotes a lamentation over falsity or destroyed truth (n. 2240); “causing dust to come up upon the head” denotes being damned on account of evil (n. 278); “rolling themselves in ashes” denotes being damned on account of falsity; “making themselves bald” denotes mourning because the natural man had no truth (n. 3301); “girding them with sackcloths” denotes mourning because it had no good. Likewise in Jeremiah:

O daughter of My people gird thyself with sackcloth, and roll thyself in ashes; make thee the mourning of an only-begotten, the wailing of bitternesses; for the spoiler shall suddenly come upon us (Jeremiah 6:26).

Again:

The elders of the daughter of Zion shall sit in the earth, they shall keep silence, they shall cause dust to go up upon their head, they shall gird themselves with sackcloths, the virgins of Jerusalem shall cause their head to go down into the earth (Lam. 2:10);

here there are similar representatives according to the kinds of good and truth which were destroyed, as above.

[4] In Isaiah:

The prophecy concerning Moab; he shall go up to Bayith and Dibon, into the lofty places to weep; Moab shall howl over Nebo, and over Medeba; on all his heads is baldness, every beard is shaven. In his streets they have girded on sackcloth, on his housetops and in his streets he shall wholly howl, going down into weeping (Isaiah 15:2-3);

“Moab” denotes those who adulterate goods (n. 2468). The mourning over this adulteration which is signified by “Moab,” is described by such things as correspond to evil of this kind; and therefore almost the same occurs in Jeremiah:

Every head is baldness, and every beard shaven; upon all hands are cuttings, and upon the loins sackcloth. On all the housetops of Moab and in the streets thereof is wholly mourning (Jeremiah 48:37-38).

[5] When king Hezekiah heard the blasphemies which Rabshakeh spoke against Jerusalem, he rent his garments and covered himself with sackcloths (Isaiah 37:1; 2 Kings 19:1); because he spoke against Jehovah, the king, and Jerusalem, wherefore there was mourning; that it was against truth is signified by his rending his garments (n. 4763); and that it was against good, by his covering himself with sackcloth. For where truth is treated of in the Word, good also is treated of, on account of the heavenly marriage which is that of good and truth and of truth and good in every particular; as also in David:

Thou hast turned my mourning into dancing; Thou hast opened my sackcloth and girded me with joy (Psalms 30:11);

here “dancing” is predicated of truths, and “joy” of goods, as also in other passages in the Word; thus “to open sackcloth” denotes to take away mourning over destroyed good.

[6] In the second book of Samuel:

David said to Joab and to all the people that were with him, Rend your garments, and gird yourselves with sackcloth, and mourn before Abner (2 Samuel 3:31);

because a wicked deed had been committed against what is true and good, it was therefore commanded by David that they should rend their garments and gird themselves with sackcloth.

So likewise because Ahab had acted contrary to what was equitable and just (in the spiritual sense contrary to truth and good), when he heard the words of Elijah that he should be cut off, he rent his garments, and put sackcloth upon his flesh, and fasted, and lay in sackcloth, and went slowly (1 Kings 21:27).

[7] That sackcloth is predicated of destroyed good, is also evident in Revelation:

When he opened the sixth seal, lo there was a great earthquake, and the sun became black as sackcloth, and the whole moon became as blood (Revelation 6:12);

an “earthquake” denotes a change of the state of the church as to good and truth (n. 3355); the “sun” denotes the good of love (n. 1529, 1530, 2441, 2495, 4060, 4300, 4696), and therefore sackcloth is predicated of it when it is destroyed; the “moon” denotes the truth of faith (1529, 1530, 2120, 2495, 4060), of which blood is predicated, because “blood” is truth falsified and profaned (n. 4735).

[8] As being clothed in sackcloth and rolling in ashes represented mourning over evils and falsities, it also represented humiliation, and likewise repentance; for the primary thing in humiliation is to acknowledge that of himself one is nothing but evil and falsity. The same is true of repentance, which is effected solely through humiliation, and this through the confession of the heart that of himself one is of such a nature. That putting on sackcloth was a token of humiliation can be seen in 1 Kings 21:27-29; and that it was of repentance, in Matthew 11:21; Luke 10:13; but that it was nothing but a representative, thus only an external thing of the body, and not an internal thing of the heart, is plain from Isaiah:

Is it to bow down his head as a bulrush, and to lie in sackcloth and ashes? Wilt thou call this a fast, and an acceptable day to Jehovah? Is not this the fast that I choose, to open the bonds of wickedness, to break bread to the hungry? etc. (Isaiah 58:5-7).

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

Библия

1 Kings 21

Учиться

¹ It happened after these things, that Naboth the Jezreelite had a vineyard, which was in Jezreel, hard by the palace of Ahab king of Samaria.

² Ahab spoke to Naboth, saying, "Give me your vineyard, that I may have it for a garden of herbs, because it is near to my house; and I will Give you for it a better vineyard than it. Or, if it seems good to you, I will Give you its worth in money."

³ Naboth said to Ahab, "May Yahweh forbid me, that I should give the inheritance of my fathers to you!"

⁴ Ahab came into his house sullen and angry because of the word which Naboth the Jezreelite had spoken to him; for he had said, "I will not give you the inheritance of my fathers." He laid himself down on his bed, and turned away his face, and would eat no bread.

⁵ But Jezebel his wife came to him, and said to him, "Why is your spirit so sad, that you eat no bread?"

⁶ He said to her, "Because I spoke to Naboth the Jezreelite, and said to him, 'Give me your vineyard for money; or else, if it pleases you, I will Give you another vineyard for it.' He answered, 'I will not Give you my vineyard.'"

⁷ Jezebel his wife said to him, "Do you now govern the kingdom of Israel? Arise, and eat bread, and let your heart be merry. I will give you the vineyard of Naboth the Jezreelite."

⁸ So she wrote letters in Ahab's name, and sealed them with his seal, and sent the letters to the elders and to the nobles who were in his city, who lived with Naboth.

⁹ She wrote in the letters, saying, "Proclaim a fast, and set Naboth on high among the people.

¹⁰ Set two men, base fellows, before him, and let them testify against him, saying, 'You cursed God and the king!' Then carry him out, and stone him to death."

¹¹ The men of his city, even the elders and the nobles who lived in his city, did as Jezebel had sent to them, according as it was written in the letters which she had sent to them.

¹² They proclaimed a fast, and set Naboth on high among the people.

¹³ The two men, the base fellows, came in and sat before him. The base fellows testified against him, even against Naboth, in the presence of the people, saying, "Naboth cursed God and the king!" Then they carried him out of the city, and stoned him to death with stones.

¹⁴ Then they sent to Jezebel, saying, "Naboth has been stoned, and is dead."

¹⁵ It happened, when Jezebel heard that Naboth was stoned, and was dead, that Jezebel said to Ahab, "Arise, take possession of the vineyard of Naboth the Jezreelite, which he refused to give you for money; for Naboth is not alive, but dead."

¹⁶ It happened, when Ahab heard that Naboth was dead, that Ahab rose up to go down to the vineyard of Naboth the Jezreelite, to take possession of it.

¹⁷ The word of Yahweh came to Elijah the Tishbite, saying,

¹⁸ "Arise, go down to meet Ahab king of Israel, who dwells in Samaria. Behold, he is in the vineyard of Naboth, where he has gone down to take possession of it.

¹⁹ You shall speak to him, saying, 'Thus says Yahweh, "Have you killed and also taken possession?"' You shall speak to him, saying, 'Thus says Yahweh, "In the place where dogs licked the blood of Naboth, dogs will lick your blood, even yours."'"

²⁰ Ahab said to Elijah, "Have you found me, my enemy?" He answered, "I have found you, because you have sold yourself to do that which is evil in the sight of Yahweh.

²¹ Behold, I will bring evil on you, and will utterly sweep you away and will cut off from Ahab everyone who urinates against a wall, and him who is shut up and him who is left at large in Israel.

²² I will make your house like the house of Jeroboam the son of Nebat, and like the house of Baasha the son of Ahijah for the provocation with which you have provoked me to anger, and have made Israel to sin."

²³ Yahweh also spoke of Jezebel, saying, "The dogs shall eat Jezebel by the rampart of Jezreel.

²⁴ The dogs will eat he who dies of Ahab in the city; and the birds of the sky will eat he who dies in the field."

²⁵ But there was none like Ahab, who sold himself to do that which was evil in the sight of Yahweh, whom Jezebel his wife stirred up.

²⁶ He did very abominably in following idols, according to all that the Amorites did, whom Yahweh cast out before the children of Israel.

²⁷ It happened, when Ahab heard those words, that he tore his clothes, and put sackcloth on his flesh, and fasted, and lay in sackcloth, and went softly.

²⁸ The word of Yahweh came to Elijah the Tishbite, saying,

²⁹ "See how Ahab humbles himself before me? Because he humbles himself before me, I will not bring the evil in his days; but in his son's days will I bring the evil on his house."

Библия

ကမ္ဘာ ဦး 37

Из произведений Сведенборга

Arcana Coelestia # 4779

Библия

1 Kings 21

Библия

Читайте Библию

Популярные Библейские рассказы

Значение библейских слов

Планы чтения

Стих дня

Поучительные беседы о Библии

Теология

Читать Работы Сведенборга

Духовные тематики

Инструменты исследования

Инструменты

Создать аккаунт

Видео

Аудио

Классы, Курсы и Учебные группы

Найдите новые христианские группы

Интернет-ресурсы

Расширенный поиск

Подробнее

Блог проекта

О проекте

Вопросы и ответы

Друзья и сотрудники

Принять участие

Предложения / Сообщите об ошибке

Свяжитесь с нами