4299. Omdat ik God van aangezichten tot aangezichten heb gezien en mijn ziel bevrijd is geweest; dat dit betekent dat Hij de zwaarste verzoekingen doorstond, alsof zij uit het Goddelijke waren, staat vast uit de betekenis van ‘God zien’, namelijk de toenadering tot Hem door de innerlijke dingen, namelijk door de goede en ware dingen, vandaar de tegenwoordigheid, zie nr. 4198 en uit de betekenis van de aangezichten, nrs. 1999, 2434, 3527, 3573, 4066;

en dus het denken en de aandoeningen, want deze beide zijn de innerlijke dingen, omdat zij van de ziel en van het gemoed zijn en zich in het aangezicht openbaren; en uit de betekenis van ‘mijn ziel is bevrijd geweest’ namelijk doorstaan, namelijk de Goddelijke tegenwoordigheid. Dat door al die dingen wordt aangeduid dat Hij de zwaarste verzoekingen doorstond alsof zij uit het Goddelijke waren, kan nergens anders vandaan blijken dan uit de naastgelegen en de verderaf gelegen oorzaken van de verzoekingen; de naastgelegen oorzaken zijn de boze en valse dingen bij de mens, die hem in verzoekingen leiden, dus de boze geesten en genieën die ze ingieten, nr. 4249; toch kan niemand verzocht worden, dat wil zeggen, enige geestelijke verzoeking ondergaan, dan alleen degene die een geweten heeft, want de geestelijke verzoeking is niets anders dan een marteling van het geweten; dus kunnen geen anderen verzocht worden dan zij die in het hemels en geestelijk goede zijn, want dezen hebben een geweten; de overigen hebben het niet en weten zelfs niet eens wat een geweten is; het geweten is de nieuwe wil en het nieuwe verstand uit de Heer; en dus is het de tegenwoordigheid van de Heer bij de mens en deze tegenwoordigheid is des te dichter nabij, hoe meer de mens in de aandoening van het goede of van het ware is; indien de tegenwoordigheid van de Heer dichter nabij is dan de mens naar verhouding in de aandoening van het goede of het ware is, dan komt de mens in verzoeking; de oorzaak hiervan is dat de boze en valse dingen die bij de mens zijn, die getemperd zijn met de goede en ware dingen bij hem, de nadere tegenwoordigheid niet kunnen doorstaan; dit kan vaststaan uit wat in het andere leven bestaat, namelijk dat de boze geesten geenszins enig hemels gezelschap kunnen naderen of zij beginnen angstig en gemarteld te worden; verder dat de boze geesten het niet verdragen dat de engelen hen onderzoeken, want zij worden terstond gemarteld en vallen in onmacht; en eveneens hieruit dat de hel van de hemel is verwijderd, met als oorzaak dat de hel de hemel niet verdraagt, dat wil zeggen, de tegenwoordigheid van de Heer die in de hemel is; vandaar komt het, dat in het Woord van hen gezegd wordt:

‘Dan zullen zij aanvangen te zeggen tot de bergen: Valt op ons en tot de heuvelen; Verbergt ons’, (Lukas 23:30);

en elders:

‘Zij zullen tot de bergen en tot de steenrotsen zeggen: Stort over ons en verbergt ons van het aangezicht van Degene die op de troon zit’, (Openbaring 6:16);

ook verschijnt de nevelachtige en duistere sfeer die uitwasemt van de boze en valse dingen van degenen die in de hel zijn, in de gedaante van een berg of een steenrots, waaronder zij verborgen worden, zie de nrs. 1265, 1267, 1270. Hieruit nu kan men weten dat ‘ik heb God van aangezichten tot aangezichten gezien en mijn ziel is bevrijd geweest’ de zwaarste verzoekingen betekent, alsof die uit het Goddelijke waren. De verzoekingen en de martelingen verschijnen alsof zij uit het Goddelijke waren, omdat ze, zoals gezegd, door de Goddelijke tegenwoordigheid van de Heer ontstaan, toch zijn ze niet vanuit het Goddelijke of uit de Heer, maar uit de boze en valse dingen die bij degene zijn die verzocht of gemarteld wordt; uit de Heer immers gaat niet dan het heilige, goede, ware en barmhartige voort; het is dit heilige, namelijk het goede, het ware en het barmhartige, dat diegenen die in de boze en valse dingen zijn, niet kunnen uithouden, omdat die dingen tegenovergesteld of strijdig zijn; de boze dingen, de valse dingen en de onbarmhartigheid streven aanhoudend daarnaar om die heilige dingen te schenden en voor zoveel als zij ze aanvallen voor zoveel worden zij gemarteld; en wanneer zij aanvallen en vandaar gemarteld worden, dan menen zij dat het het Goddelijke is dat hen martelt; dit is het wat wordt verstaan onder ‘alsof zij uit het Goddelijke waren’. Dat niemand Jehovah van aangezicht tot aangezicht kan zien en leven, was aan de Ouden bekend en van daar ging de erkentenis daarover over op de nakomelingen van Jakob; daarom waren zij zozeer verheugd wanneer zij enig engel hadden gezien en toch leefden; zoals in het Boek Richteren:

‘Gideon zag, dat het een engel van Jehovah was; daarom zei Gideon: Heer Jehovah, daarom omdat ik een engel van Jehovah gezien heb van aangezicht tot aangezicht; en Jehovah zei tot hem: Vrede zij u, vrees niet, omdat gij niet sterven zult’, (Richteren 6:22, 23). In hetzelfde Boek:

‘Manoach zei tot zijn echtgenote: Stervende zullen wij sterven, omdat wij God gezien hebben’, (Richteren 13:22);

en bij Mozes:

‘Jehovah zei tot Mozes:

‘Gij zult Mijn aangezichten niet kunnen zien, omdat de mens Mij niet zal zien en leven’, (Exodus 33:20). Dat van Mozes wordt gezegd dat hij met Jehovah sprak van aangezicht tot aangezicht, (Exodus 33:11) en dat ‘Jehovah hem gekend heeft van aangezicht tot aangezicht’, (Deuteronomium 34:10), is omdat Hij hem verscheen in een menselijke vorm die aangepast was aan zijn opneming en die uiterlijk was, namelijk als een oude man met een baard, die bij hem gezeten was, zoals ik door de engelen hierover ben onderricht; vandaar hadden ook de Joden geen andere voorstelling dan zoals van een zeer oud mens met een lange en sneeuwwitte baard, die meer dan de andere goden wonderen kon doen; niet dat Hij de Allerheiligste was, omdat zij niet wisten wat het heilige was; te minder zouden zij ooit het heilige hebben kunnen zien dat uit Hem voortgaat, omdat zij in een lichamelijke en aardse liefde waren, zonder heilig innerlijke, nrs. 4289, 4293.

249. Hoofdstuk 20. Over de Gewijde Schrift of het Woord.

De mens kan zonder onthulling vanuit het goddelijke, niets weten over het eeuwige leven, zelfs niet iets aangaande God, en nog minder aangaande de liefde en het geloof in Hem. Want de mens wordt geboren in louter onwetendheid, en daarna zal hij vanuit de wereldlijke dingen alles leren en zijn verstand vormen. Ook wordt hij vanwege overerving geboren in elk boze, hetgeen is vanuit de eigenliefde en de wereldliefde, en de verkwikkelijke dingen daaruit regeren voortdurend en suggereren dingen die lijnrecht indruisen tegen het goddelijke. Vandaar nu is het dat de mens niets over het eeuwige leven weet, en derhalve moet er noodzakelijk een onthulling zijn, waaruit hij het mag weten.

4302. En hij was hinkende op zijn dij; dat dit betekent dat de ware dingen nog niet in die orde waren geschikt dat zij alle tegelijk met het goede konden binnengaan in het hemels geestelijk goede, staat vast uit de betekenis van hinken, namelijk in het goede zijn waarin nog niet de echte ware dingen zijn, maar in de algemene waarin de echte ware dingen kunnen worden ingeboezemd en zulke dingen die niet met de echte ware dingen in strijd zijn, waarover hierna; maar in de hoogste zin, waarin over de Heer wordt gehandeld, wordt door hinken op de dij aangeduid dat de ware dingen nog niet in die orde waren geschikt dat zij alle met het goede in het hemels geestelijk goede konden binnengaan; dat de dij het hemels geestelijk goede is, zie de nrs. 4277, 4278. Wat de orde betreft waarin de ware dingen zullen zijn wanneer zij het goede binnengaan, hier het hemels geestelijk goede, deze orde kan evenmin begrijpelijk uiteengezet worden, want eerst moet men weten wat de orde is en daarna hoedanig de orde voor de ware dingen is en verder wat het hemels geestelijk goede is en daarna hoe die ware dingen door het goede in dat hemels geestelijk goede binnengaan; ook al werden deze dingen beschreven, dan zouden zij toch slechts voor diegenen duidelijk zijn die in de hemelse doorvatting zijn en geenszins voor hen die alleen in een natuurlijke doorvatting zijn; want degenen die in de hemelse doorvatting zijn, zijn in het licht van de hemel dat uit de Heer is, in welk licht het inzicht en de wijsheid is; diegenen echter die in het natuurlijk licht zijn, zijn in geen inzicht en geen wijsheid, dan alleen voor zoveel als het licht van de hemel in dit licht invloeit en dit zo schikt dat die dingen die van de hemel zijn, zoals in een spiegel of als in een zeker representatief beeld verschijnen in die dingen die van het natuurlijk licht zijn, want het natuurlijk licht laat zonder de invloeiing van het licht van de hemel niets van het geestelijk ware zien. Over de orde waarin de ware dingen moeten zijn om het goede te kunnen binnengaan, kan alleen dit worden gezegd, dat alle ware dingen evenals de goede dingen, zowel ten aanzien van de algemene als ten aanzien van de bijzondere, ja zelfs ten aanzien van de meest afzonderlijke, in de hemel in die orde zijn gerangschikt dat het ene op het andere betrekking heeft in zo’n vorm als waarin de leden, organen en ingewanden van het menselijk lichaam of de nutten ervan zijn, in het algemeen en ook in het bijzonder en ook in de meest afzonderlijke dingen wederzijds op elkaar betrekking hebben en maken dat zij één zijn; vandaar, namelijk vanuit de orde waarin de ware en de goede dingen zijn, wordt de hemel zelf de Grootste Mens genoemd; het leven zelf ervan is uit de Heer, die vanuit Zich alle en de afzonderlijke dingen in zo’n orde schikt; vandaar is de hemel de gelijkenis en het beeld van de Heer; wanneer dus de ware dingen in zo’n orde zijn geschikt als waarin de hemel is, dan zijn zij in de hemelse orde en kunnen zij het goede binnengaan; de ware en de goede dingen zijn bij elke engel in zo’n orde en eveneens worden de ware en de goede dingen bij ieder mens die wordt wederverwekt, in zo’n orde geschikt; in één woord, de orde van de hemel is de rangschikking van de ware dingen die van het geloof zijn, in de goede dingen die van de naastenliefde jegens de naaste zijn, en de rangschikking hiervan in het goede dat van de liefde tot de Heer is. Dat hinken wil zeggen in een goede zijn waarin nog niet de echte ware dingen zijn, maar al wel de algemene waarin zij kunnen worden ingeboezemd en zulke dingen die niet met de echte ware dingen in strijd zijn, dus dat de kreupelen diegenen zijn die in het goede zijn, maar niet in het echte goede, met als oorzaak de onwetendheid van het ware, in dit goede zijn de heidenen die in de wederzijdse naastenliefde leven; dit kan vaststaan uit die plaatsen in het Woord waar de kreupelen en de hinkenden in de goede zin worden vermeld, zoals bij Jesaja:

‘De ogen der blinden zullen geopend worden en de oren der doven zullen geopend worden; alsdan zal de kreupele springen als een hert en de tong van de stomme zal zingen’, (Jesaja 35:5, 6).

Bij Jeremia:

‘Zie, Ik zal hen aanbrengen uit het land van het noorden en Ik zal hen vergaderen van de zijden der aarde; onder hen de blinde en de kreupele, de zwangere en de barende tezamen’, (Jeremia 31:8).

Bij Micha:

‘Te dien dage, gezegde van Jehova, zal Ik de hinkende verzamelen en de verstotene vergaderen; en Ik zal de hinkende tot overblijfselen stellen en de verstotene tot een talrijke natie en Jehovah zal over hen regeren in de berg Zions, van nu aan en in het eeuwige’, (Micha 4:6, 7).

Bij Zefanja:

‘Te dien tijde zal Ik de hinkende zaligen en de verstotene vergaderen en Ik zal haar stellen tot een lof en tot een naam’, (Zefanja 3:19). Dat in deze plaatsen de kreupele en de hinkende niet een kreupele en een hinkende is, kan eenieder zien, want er wordt van hen gezegd dat zij springen zullen, dat zij vergaderd zullen worden en dat zij tot overblijfselen gesteld zullen worden en dat zij gezaligd zullen worden, maar het is duidelijk dat met hen diegenen worden aangeduid die in het goede zijn, maar niet zozeer in de ware dingen, dus zodanig als de rechtschapen natiën zijn en eveneens dergelijke mensen binnen de Kerk. Zulke mensen worden ook verstaan onder de kreupelen over wie de Heer spreekt bij Lukas:

‘Jezus zei: Wanneer gij een gastmaal zult houden, zo roep de armen, de verminkten, de kreupelen en de blinden; dan zult gij gezegend zijn’, (Lukas 14:13, 14). En bij dezelfde:

‘De heer des huizes zei tot zijn dienstknecht: Ga haastelijk uit in de straten en wijken van de stad en breng de armen en de verminkten en de kreupelen en de blinden hierin’, (Lukas 14:21). De Oude Kerk onderscheidde de naaste of de naasten jegens wie zij de werken van de naastenliefde zouden betrachten, in klassen en sommigen noemden zij verminkten, anderen kreupelen en sommigen blinden en anderen doven, en zij verstonden daaronder diegenen die geestelijk zodanig waren; zoals ook sommigen: hongerenden, dorstenden, vreemdelingen, naakten, zieken, gevangenen, (Mattheüs 25:33-36);

eveneens: weduwen, wezen, behoeftigen, armen, ellendigen; onder hen verstond men geen anderen dan zij die ten aanzien van het ware en het goede zodanig waren en die op dienovereenkomstige wijze moesten worden onderricht, op de weg geleid en dus zo verzorgd worden wat hun zielen betreft. Maar omdat heden niet de naastenliefde de Kerk maakt, maar het geloof, weet men daarom in het geheel niet wat er onder hen in het Woord verstaan wordt, terwijl het toch voor iedereen duidelijk is dat er niet wordt bedoeld dat de verminkten, de kreupelen en de blinden tot het gastmaal geroepen moeten worden en dat het niet door de heer des huizes bevolen werd om zulke mensen binnen te brengen, maar diegenen die geestelijk zodanig zijn; verder dat in elk van de dingen afzonderlijk die de Heer gesproken heeft, het Goddelijke is en dus een hemelse en geestelijke zin. Evenzo onder de woorden van de Heer bij Markus:

‘Indien uw voet u ergert, houw hem af; het is beter kreupel tot het leven in te gaan, dan twee voeten hebbende, geworpen te worden in de gehenna des vuurs, in het onuitblusselijke vuur’, (Markus 9:45; Mattheüs 18:8);

onder de voet die afgehouwen moet worden indien die ergerde, wordt het natuurlijke verstaan, dat zich voortdurend tegen het geestelijke verzet, namelijk dat het vernietigd moet worden indien het tracht de ware dingen te beknotten; en dat het dus, vanwege de weerspannigheid en de tegenspraak van de natuurlijke mens, beter is om in het eenvoudig goede te zijn, hoewel in de ontkenning van het ware; dit wordt aangeduid door kreupel tot het leven ingaan; dat de voet het natuurlijk is, zie de nrs. 2162, 3147, 3761, 3986, 4280. Door de kreupelen worden in het Woord ook diegenen verstaan die niet in het goede zijn en vandaar niet in het ware, zoals bij Jesaja:

‘Dan zal de roof verdeeld worden, al vermenigvuldigende, de hinkenden zullen de roof roven’, (Jesaja 33:23).

Bij David:

‘Wanneer ik hink, verblijden zij zich en vergaderen zij zich; tegen mij vergaderen zich de kreupelen die ik niet ken’, (Psalm 35:15). En omdat door het kreupele zulke mensen werden aangeduid, was het ook verboden om enig kreupele te offeren, (Deuteronomium 14:21, 22; Maleachi 1:8, 13);

en ook dat niet enig kreupele uit het zaad van Aharon het priesterambt bedienen zou, (Leviticus 21:18). Met de kreupele is het evenzo gesteld als met de blinde, want de blinde betekent in de goede zin diegenen die in de onwetendheid van het ware zijn en in de tegenovergestelde zin zij die in de valse dingen zijn, nr. 2383. In de oorspronkelijke taal wordt door een ander woord de kreupele en door een andere de hinkende uitgedrukt en door de kreupele worden in de eigenlijk zin diegenen aangeduid die in het natuurlijk goede zijn waarin de geestelijke ware dingen vanwege de natuurlijke schijnbaarheden en de begoochelingen van de zinnen niet kunnen invloeien; en in de tegenovergestelde zin diegenen die in geen natuurlijk goede zijn, maar in het boze, dat de invloeiing van het geestelijk ware geheel en al verhindert; door de hinkende worden echter in de eigenlijke zin diegenen aangeduid die in het natuurlijk goede zijn waarin de algemene ware dingen worden toegelaten, maar niet de bijzondere en de afzonderlijke; de oorzaak hiervan is de onwetendheid; in de tegenovergestelde zin echter degenen die in het boze zijn en dus zelfs niet eens de algemene ware dingen toelaten.