4298. En Jakob noemde de naam van de plaats Peniël; dat dit de staat van de verzoekingen betekent, staat vast uit de samenhang; oudtijds werden aan plaatsen waar iets bijzonders voorviel, namen gegeven en deze namen waren tekenend voor de zaak die daar voorviel en voor de staat ervan, nrs. 340, 2643, 3422; aan deze plaats werd een naam gegeven die de staat van de verzoekingen betekende, want de staat van de verzoekingen wordt hier beschreven door de worsteling en het kampen van Jakob; Peniël betekent in de oorspronkelijke taal ‘de aangezichten van God’ ; dat ‘de aangezichten van God’ zien, wil zeggen, de zwaarste verzoekingen doorstaan, zal in wat volgt worden ontvouwd.

10614. En Jehovah daalde neer in de wolk; en Hij stond met hem daar; dat dit betekent het uiterlijke van het Woord, waarin het Goddelijke is, staat vast uit de betekenis van de wolk, namelijk de letterlijke zin van het Woord, dus het uiterlijke ervan, waarover in de voorrede tot (Genesis 18) en in de nrs. 4060, 4391, 5922, 6343, 6752, 8106, 8781, 9430, 10574; en uit de betekenis van staan met Mozes daar, wanneer het Jehovah betreft, te weten het Goddelijke daarin.

Dat Jehovah aan Mozes in de wolk verscheen, is omdat door Mozes in dit hoofdstuk wordt uitgebeeld het uiterlijke van het Woord dat het innerlijke opneemt en wat het uiterlijke dat niet opneemt, nr. 10607; de Heer immers verschijnt aan eenieder volgens de hoedanigheid van hem, nrs. 6832, 8814, 8819, 9434, 10551.

Hier zal in het kort worden gezegd wat het uiterlijke is dat het innerlijke opneemt en wat het uiterlijke dat niet opneemt.

In het Woord is een uiterlijke zin, een innerlijke zin en een binnenste zin; het Woord in de uiterlijke zin is zodanig als het verschijnt in de letter, deze zin is natuurlijk, omdat die is aangepast aan het bevattingsvermogen van de mensen; de mens immers denkt natuurlijk; het Woord echter in de innerlijke zin is geestelijk, omdat het is aangepast aan het verstand van de engelen in het geestelijk rijk van de Heer; die engelen immers denken geestelijk.

Maar het Woord in de binnenste zin is hemels, omdat het is aangepast aan de doorvatting van de engelen in het hemels rijk van de Heer; de engelen daar immers denken boven-geestelijk.

Omdat het Woord zodanig is, volgt dat het ene in het andere is in een eendere orde; het binnenste in het innerlijke en het innerlijke in het uiterlijke; vandaar de volgorde in verband van alle dingen en de invloeiing volgens de volgorde en vandaar het blijven bestaan van het ene vanuit het andere.

Hieruit blijkt, dat de innerlijke dingen in volgorde zijn in het uiterlijke, vanwege een eendere reden als waarin het vroegere is in het latere in opeenvolgende wijze, ofwel het einddoel in de oorzaak en de oorzaak in de uitwerking, of zoals bij de mens, de wil in zijn denken en het denken in de spraak.

Wanneer dus de mens zodanig is, dat hij in de uiterlijke dingen van het Woord, van de Kerk en van de eredienst, het heilige van binnen in zich doorvoelt, dan is bij hem het uiterlijke waarin het innerlijke is, want dat heilige is vanuit het innerlijke, omdat het vanuit de hemel is.

Het is dit uiterlijke dat Mozes uitbeeldt.

Maar wanneer de mens zodanig is, dat hij in het uiterlijke van het Woord, van de Kerk en van de eredienst, niet het innerlijk heilige doorvoelt, dan is bij hem het van het innerlijk gescheiden uiterlijke.

In dit uiterlijke was de Israëlitische natie, zie nr. 10396.