ഉള്ളടക്കപ്പട്ടിക

ഐ. [ആമുഖം] §§1-2

I. രണ്ട് ലോകങ്ങളുണ്ട്: ആത്മാക്കളും മാലാഖമാരും വസിക്കുന്ന ആത്മീയ ലോകം, മനുഷ്യർ വസിക്കുന്ന പ്രകൃതി ലോകം. §3

II. ആത്മീയ ലോകം ആദ്യം നിലനിന്നതും തുടർച്ചയായി നിലനിൽക്കുന്നതും സ്വന്തം സൂര്യനിൽ നിന്നാണ്; സ്വന്തം സൂര്യനിൽ നിന്നുള്ള പ്രകൃതി ലോകവും. §4

III. ആത്മീയ ലോകത്തിന്റെ സൂര്യൻ അതിന്റെ നടുവിലുള്ള യഹോവയാം ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള ശുദ്ധമായ സ്നേഹമാണ്. §5

IV. ആ സൂര്യനിൽ നിന്ന് ചൂടും വെളിച്ചവും പുറപ്പെടുന്നു; അതിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുന്ന ചൂട് അതിന്റെ സത്തയിൽ സ്നേഹവും അതിൽ നിന്നുള്ള പ്രകാശം അതിന്റെ സത്ത ജ്ഞാനവുമാണ്. §6

V. ചൂടും വെളിച്ചവും മനുഷ്യനിലേക്ക് ഒഴുകുന്നു: ചൂട് അവന്റെ ഇച്ഛയിലേക്ക്, അവിടെ അത് സ്നേഹത്തിന്റെ നന്മ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നു; അവന്റെ വിവേകത്തിലേക്ക് വെളിച്ചവും, അവിടെ അത് ജ്ഞാനത്തിന്റെ സത്യത്തെ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു. §7

VI. ആ രണ്ടും, ചൂടും വെളിച്ചവും, അല്ലെങ്കിൽ സ്നേഹവും ജ്ഞാനവും, ദൈവത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിലേക്ക് സംയോജിച്ച് ഒഴുകുന്നു; അതിലൂടെ അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക്, അതിന്റെ മമതകളും ചിന്തകളും; ഇവയിൽ നിന്ന് ശരീരത്തിന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളിലേക്കും സംസാരത്തിലേക്കും പ്രവൃത്തികളിലേക്കും. §8

VII. പ്രകൃതി ലോകത്തിന്റെ സൂര്യൻ ശുദ്ധമായ അഗ്നിയാണ്; പ്രകൃതിയുടെ ലോകം ആദ്യം നിലനിന്നതും തുടർച്ചയായി നിലനിൽക്കുന്നതും ഈ സൂര്യൻ മുഖേനയാണ്. §9

VIII. അതിനാൽ, ഈ സൂര്യനിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുന്ന എല്ലാം, അതിൽത്തന്നെ നിർജീവമാണ്. §10

IX. ഒരു മനുഷ്യൻ വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നതുപോലെ, ആത്മീയ വസ്ത്രം സ്വാഭാവികമായ വസ്ത്രം തന്നെ. §11

X. ആത്മീയ കാര്യങ്ങൾ, അങ്ങനെ ഒരു മനുഷ്യനെ ധരിക്കുന്നു, യുക്തിസഹവും ധാർമ്മികവുമായ ഒരു മനുഷ്യനായി ജീവിക്കാൻ അവനെ പ്രാപ്തനാക്കുന്നു, അങ്ങനെ ആത്മീയമായി സ്വാഭാവിക മനുഷ്യനായി. §12

XI. മനുഷ്യനുമായുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെയും ജ്ഞാനത്തിന്റെയും അവസ്ഥ അനുസരിച്ചാണ് ആ ഒഴുക്കിന്റെ സ്വീകരണം. §13

XII. ഒരു മനുഷ്യനിലെ വിവേകം വെളിച്ചത്തിലേക്ക്, അതായത്, സ്വർഗ്ഗത്തിലെ മാലാഖമാർ ഉള്ള ജ്ഞാനത്തിലേക്ക്, അവന്റെ യുക്തിയുടെ പോഷിപ്പിക്കലിനനുസരിച്ച് ഉയർത്താം; അവന്റെ ഇഷ്ടം സ്വർഗ്ഗത്തിന്റെ ചൂടിലേക്ക്, അതായത്, അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ പ്രവൃത്തികൾക്കനുസൃതമായി സ്നേഹത്തിലേക്ക് ഉയർത്താൻ കഴിയും. എന്നാൽ മനുഷ്യൻ ഇച്ഛിക്കുന്നതും വിവേകത്തിന്റെ ജ്ഞാനം പഠിപ്പിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നതും അല്ലാതെ ഇഷ്ടത്തിന്റെ സ്നേഹം ഉയർത്തപ്പെടുന്നില്ല. §14

XIII. മൃഗങ്ങളുടെ കാര്യത്തിൽ ഇത് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ്. §15

XIV. ആത്മീയ ലോകത്ത് മൂന്ന് പരിമാണങ്ങൾ ഉണ്ട്, പ്രകൃതി ലോകത്തും മൂന്ന് പരിമാണങ്ങൾ ഉണ്ട്, ഇതുവരേയും ഇത് അജ്ഞാതമാണ്, അതിനനുസരിച്ച് എല്ലാ ഒഴുക്കും നടക്കുന്നു. §16

XV. അവസാനങ്ങൾ ഒന്നാം പരിണാമത്തിലും, കാരണങ്ങൾ രണ്ടാമത്തേതിലും, ഫലങ്ങൾ മൂന്നാമത്തേതിലുമാണ്. §17

XVI. അതിനാൽ അതിന്റെ ഉത്ഭവം മുതൽ ഫലങ്ങളിലേക്കുള്ള ആത്മീയ പ്രവാഹത്തിന്റെ സ്വഭാവം എന്താണെന്ന് സുവിദിതമാണ്. §§18-20

12. X. ആത്മീയ കാര്യങ്ങൾ, അങ്ങനെ ഒരു മനുഷ്യനെ ധരിക്കുന്നു, യുക്തിസഹവും ധാർമ്മികവുമായ ഒരു മനുഷ്യനായി ജീവിക്കാൻ അവനെ പ്രാപ്തനാക്കുന്നു, അങ്ങനെ ആത്മീയമായി സ്വാഭാവിക മനുഷ്യനായി.

ഒരു മനുഷ്യൻ വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നതുപോലെ ആത്മാവ് ശരീരത്തെ ധരിക്കുന്നു എന്ന മുകളിൽ സ്ഥാപിച്ച തത്വത്തിൽ നിന്നുള്ള ഒരു നിഗമനമായി ഇത് പിന്തുടരുന്നു. എന്തെന്നാൽ, ആത്മാവ് മനുഷ്യമനസ്സിലേക്കും അതിലൂടെ ശരീരത്തിലേക്കും ഒഴുകുന്നു, അത് കർത്താവിൽ നിന്ന് നിരന്തരം സ്വീകരിക്കുന്ന ജീവനെ വഹിക്കുന്നു, അങ്ങനെ പരോക്ഷമായി ശരീരത്തിലേക്ക് കൈമാറുന്നു, അവിടെ, ഏറ്റവും അടുത്ത ഐക്യത്തിലൂടെ, അത് സംഭവിക്കുന്നു. ശരീരം, അത് പോലെ, ജീവിക്കാൻ. ഇതിൽ നിന്നും, അനുഭവത്തിന്റെ ആയിരം സാക്ഷ്യങ്ങളിൽ നിന്നും വ്യക്തമാകുന്നത്, ആത്മീയമായത്, ഭൗതികമായതിനോട് ചേർന്ന്, നിർജ്ജീവമായ ഒരു ജീവശക്തി എന്ന നിലയിൽ, ഒരു മനുഷ്യനെ യുക്തിസഹമായി സംസാരിക്കാനും ധാർമ്മികമായി പ്രവർത്തിക്കാനും കാരണമാകുന്നു.

[2] നാവും ചുണ്ടുകളും ഒരു പ്രത്യേക ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് സംസാരിക്കുന്നതുപോലെയും കൈകളും കൈകളും സമാനമായ രീതിയിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നതുപോലെയും കാണപ്പെടുന്നു; എന്നാൽ അത് സ്വയം ആത്മീയമായ ചിന്തയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്, അതുപോലെ തന്നെ ആത്മീയമായ ഇച്ഛയും പ്രവർത്തിക്കുന്നു, ഓരോന്നും സ്വന്തം അവയവങ്ങൾ വഴി പ്രവർത്തിക്കുന്നു, അവയിൽ തന്നെ ഭൗതികമാണ്, കാരണം പ്രകൃതി ലോകത്തിൽ നിന്ന് എടുത്തതാണ്. ഈ പരിഗണന നൽകിയാൽ, പകൽ വെളിച്ചത്തിൽ ഇത് ദൃശ്യമാകും: സംസാരത്തിൽ നിന്ന് ചിന്തയെ നീക്കം ചെയ്യുക, ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് വായ മൂകമായിരിക്കില്ലേ? അതിനാൽ, ഇച്ഛയെ പ്രവർത്തനത്തിൽ നിന്ന് നീക്കം ചെയ്യുക, ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് കൈകൾ നിശ്ചലമാകില്ലേ?

[3] സ്വാഭാവിക വസ്തുക്കളുമായുള്ള ആത്മീയ സംയോജനവും ഭൗതിക വസ്തുക്കളിൽ ജീവന്റെ രൂപഭാവവും ശുദ്ധമായ സ്പോഞ്ചിലെ മികച്ച വീഞ്ഞിനോടും മുന്തിരിയിലെ മധുരമുള്ളതും ആപ്പിളിലെ രുചികരമായ ജ്യൂസിനോടും താരതമ്യപ്പെടുത്താം. കറുവപ്പട്ടയുടെ സുഗന്ധമുള്ള ഗന്ധത്തിലേക്ക്. ഇവയിലെല്ലാം അടങ്ങിയിരിക്കുന്ന നാരുകൾ ഭൗതിക പദാർത്ഥങ്ങളാണ്, അവയ്ക്ക് രുചിയോ മണമോ ഇല്ല, അവയ്‌ക്കുള്ളിലും അവയ്‌ക്കിടയിലും ഉള്ള ദ്രാവകങ്ങളിൽ നിന്ന് അവ ലഭിക്കുന്നു; അതിനാൽ, നിങ്ങൾ ആ ചാറുകൾ പിഴിഞ്ഞെടുത്താൽ അവ ചത്ത നാരുകളായി മാറുന്നു. ജീവൻ അപഹരിച്ചാൽ ശരീരാവയവങ്ങളുടെ കാര്യവും അങ്ങനെതന്നെ.

[4] ആത്മീയ കാര്യങ്ങളും പ്രകൃതിയും തമ്മിലുള്ള സംയോജനത്താൽ ഒരു മനുഷ്യൻ യുക്തിസഹമായ ജീവിയാണെന്ന് അവന്റെ ചിന്തയുടെ വിശകലന പ്രക്രിയകളിൽ നിന്ന് വ്യക്തമാണ്; അവൻ ഒരേ കാരണത്തിൽ നിന്നുള്ള ഒരു ധാർമ്മിക ജീവിയാണെന്ന് അവന്റെ പെരുമാറ്റത്തിലെ മികവിൽ നിന്നും പെരുമാറ്റത്തിന്റെ ഔചിത്യത്തിൽ നിന്നും വ്യക്തമാണ്. ജ്ഞാനത്തിന്റെയും സ്നേഹത്തിന്റെയും, അങ്ങനെ യുക്തിയുടെയും ധാർമ്മികതയുടെയും വാസസ്ഥലം ഉള്ള മാലാഖമാരുടെ സ്വർഗത്തിലൂടെ കർത്താവിൽ നിന്നുള്ള ഒഴുക്ക് സ്വീകരിക്കാൻ കഴിയുന്ന തന്റെ കഴിവ് കൊണ്ടാണ് അവൻ ഇവ നേടിയത്. അതിനാൽ, ഒരു മനുഷ്യനിലെ ആത്മീയവും പ്രകൃതിദത്തവുമായുള്ള ഐക്യം അവനെ ആത്മീയമായി സ്വാഭാവിക മനുഷ്യനായി ജീവിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. മരണാനന്തരം സമാനമായതും എന്നാൽ സമാനതകളില്ലാത്തതുമായ രീതിയിൽ അവൻ ജീവിക്കുന്നതിന്റെ കാരണം, പ്രകൃതിലോകത്തിൽ ഭൗതികശരീരം ധരിച്ചിരുന്നതുപോലെ, അവന്റെ ആത്മാവ് പിന്നീട് ഒരു സാര ശരീരം ധരിക്കുന്നു എന്നതാണ്.

[5] മനസ്സിന്റെ ധാരണകളും ചിന്തകളും, ആത്മീയമായതിനാൽ, സംഘടിത രൂപങ്ങളിലൂടെയല്ല, സഹായമില്ലാതെ ഒഴുകുന്നുവെന്ന് പലരും വിശ്വസിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, തലയുടെ ഉൾഭാഗങ്ങൾ കാണാത്തവരും, ധാരണകളും ചിന്തകളും അവയുടെ തുടക്കത്തിലാണെന്നും, മസ്തിഷ്കം അവിടെ ഉണ്ടെന്ന് അറിയാത്തവരും, ഗ്രന്ഥികളോടൊപ്പം ചാരനിറവും വെള്ളയും ചേർന്ന ദ്രവ്യങ്ങൾ ഇഴചേർന്ന് നിർമ്മിതമാണെന്ന് അറിയാത്തവർ അങ്ങനെ സ്വപ്നം കാണുന്നു. , ഹൃദയകോശങ്ങൾ, അറകൾ, കൂടാതെ എല്ലാം മൂടുന്ന ചർമ്മങ്ങളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു; അതുപോലെ ആ അവയവങ്ങളുടെയെല്ലാം ശബ്ദത്തിനനുസരിച്ചോ വികലമായ അവസ്ഥയിലോ ഒരു മനുഷ്യൻ വിവേകത്തോടെയോ ഭ്രാന്തമായോ ചിന്തിക്കുകയും ആഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുവെന്ന് അറിയാത്തവർ; തൽഫലമായി, അവൻ തന്റെ മനസ്സിന്റെ ജൈവഘടനയനുസരിച്ച് യുക്തിസഹവും ധാർമ്മികനുമാണ്. ഒരു മനുഷ്യന്റെ യുക്തിസഹമായ കാഴ്‌ച, ആത്മീയ വെളിച്ചത്തിന്റെ തുടക്കത്തിനായി ക്രമീകരിച്ച രൂപങ്ങളില്ലാതെ, അവന്റെ സ്വാഭാവിക കാഴ്ച കണ്ണുകളില്ലാത്തതുപോലെ, അമൂർത്തമായ ഒന്നുമല്ല. അങ്ങനെ മറ്റു സന്ദർഭങ്ങളിൽ.

1. ആത്മാവിന്റെയും ശരീരത്തിന്റെയും പരസ്പരവ്യവഹാരം

മൂന്ന് അഭിപ്രായങ്ങളും പാരമ്പര്യങ്ങളും ഉണ്ട്, അവ ആത്മാവിന്റെയും ശരീരത്തിന്റെയും പരസ്പരവ്യവഹാരം, അല്ലെങ്കിൽ ഒന്നിന് മേലെ മറ്റൊന്നിന്റെ പ്രവർത്തനം, എന്നിവയെ കുറിച്ചുള്ള അനുമാനങ്ങളാണ്: ആദ്യത്തേതിനെ ശാരീരികമായ ഒഴുക്ക് എന്ന് വിളിക്കുന്നു, രണ്ടാമത്തേത് ആത്മീയ പ്രവാഹം. , മൂന്നാമത്തേത് മുൻകൂട്ടി സ്ഥാപിതമായ ഐക്യം.

ശാരീരിക പ്രവാഹം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന ആദ്യത്തേത്, ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ പ്രത്യക്ഷത്തിൽ നിന്നും അതിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ കാപട്യത്തിൽ നിന്നും ഉണ്ടാകുന്നു. കാരണം, കണ്ണുകളെ ബാധിക്കുന്ന കാഴ്ചവസ്തുക്കൾ ചിന്തയിലേക്ക് ഒഴുകുകയും അത് ഉത്പാദിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതുപോലെയാണ് ഇത് കാണപ്പെടുന്നത്. അതുപോലെ, ചെവിയെ ബാധിക്കുന്ന സംസാരം മനസ്സിലേക്ക് ഒഴുകുകയും അവിടെ ആശയങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മണം, രുചി, സ്പർശനം എന്നിവയുടെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളുമായി ഇത് സമാനമാണ്. ഈ ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ അവയവങ്ങൾക്ക് ലോകത്തിൽ നിന്ന് അവയിലേക്ക് ഒഴുകുന്ന തോന്നലുകൾ ആദ്യം ലഭിക്കുകയും മനസ്സ് ചിന്തിക്കുകയും ചെയ്യും, ഈ അവയവങ്ങളെ ബാധിക്കുന്നതനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ, പുരാതന തത്ത്വചിന്തകരും സ്‌കൂൾ വിദ്യാർത്ഥികളും വിശ്വസിച്ചു അവ ആത്മാവിലേക്ക്, അതിനാൽ ഭൗതികമോ സ്വാഭാവികമോ ആയ ഒഴുക്ക് എന്ന സിദ്ധാന്തം സ്വീകരിച്ചു.

[2] ആത്മീയമെന്നു വിളിക്കപ്പെടുന്ന രണ്ടാമത്തെ അനുമാനം, ചില ഇടയ്‌ക്കിടെയുള്ള കടന്നുകയറ്റം, ക്രമത്തിലും അതിന്റെ നിയമങ്ങളിലും ഉത്ഭവിക്കുന്നു. എന്തെന്നാൽ, ആത്മാവ് ഒരു ആത്മീയ സത്തയാണ്, അതിനാൽ ശുദ്ധവും പൂർവ്വവും ആന്തരികവുമാണ്; എന്നാൽ ശരീരം ഭൗതികമാണ്, അതിനാൽ സ്ഥൂലവും പിൻഭാഗവും ബാഹ്യവും; ശുദ്ധമായത് സ്ഥൂലത്തിലേക്കും, മുൻഭാഗം പിൻഭാഗത്തേക്കും, ആന്തരികം ബാഹ്യത്തിലേക്കും ഒഴുകേണ്ടത് ക്രമപ്രകാരമാണ്, അങ്ങനെ ആത്മീയമായത് ഭൗതികമായതിലേക്കും വിപരീതമായതിലേക്കും ഒഴുകണം. തൽഫലമായി, ചിന്താ മനസ്സ് അവരുടെ മുന്നിലുള്ള വസ്തുക്കളാൽ കണ്ണുകളിൽ പ്രചോദിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന അവസ്ഥയ്ക്ക് അനുസൃതമായി കാഴ്ചയിലേക്ക് ഒഴുകുന്നത് ക്രമപ്രകാരമാണ്, മനസ്സും അതിന്റെ ആനന്ദത്തിൽ വിനിയോഗിക്കുന്നു എന്ന് പ്രസ്താവിക്കുന്നു; അതുപോലെ സംസാരത്തിലൂടെ ചെവിയിൽ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന അവസ്ഥയനുസരിച്ച് ഗ്രഹണ മനസ്സ് കേൾവിയിലേക്ക് ഒഴുകും.

[3] മുൻസ്ഥാപിത പൊരുത്തം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന മൂന്നാമത്തെ സിദ്ധാന്തം, യുക്തി വിചാര പ്രപ്തിയുടെ പ്രത്യക്ഷത്തിൽ നിന്നും വീഴ്ചകളിൽ നിന്നും ഉയർന്നുവരുന്നു; കാരണം, മനസ്സ്, പ്രയോഗത്തിന്റേ പ്രവർത്തനത്തിൽ തന്നെ, ശരീരത്തോടൊപ്പവും ഒരേ സമയം പ്രവർത്തിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, എല്ലാ പ്രവർത്തനങ്ങളും ആദ്യം തുടർച്ചയായും പിന്നീട് ഒരേസമയം നടക്കുന്നു, തുടർന്നുള്ള പ്രവർത്തനം ഉൾപ്രവാഹവും അതെ സമയം പ്രവർത്തനം പൊരുത്തവും ആണ്; ഉദാഹരണത്തിന്, മനസ്സ് ചിന്തിക്കുകയും പിന്നീട് സംസാരിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, അല്ലെങ്കിൽ അത് ഇച്ഛിക്കുകയും പിന്നീട് പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ: അതിനാൽ ഒരേസമയം ഉള്ളത് സ്ഥാപിക്കുകയും തുടർച്ചയായതിനെ ഒഴിവാക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് യുക്തിസഹമായ പ്രപ്തിയുടെ വീഴ്ചയുമാണ്

ആത്മാവിന്റെയും ശരീരത്തിന്റെയും ഇടപെടൽ സംബന്ധിച്ച് നാലാമത്തെ അഭിപ്രായമൊന്നും ഈ മൂന്നിനു പുറമേ രൂപപ്പെടുത്താൻ കഴിയില്ല; ഒന്നുകിൽ ആത്മാവ് ശരീരത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കണം, അല്ലെങ്കിൽ ശരീരം ആത്മാവിൽ പ്രവർത്തിക്കണം, അല്ലെങ്കിൽ രണ്ടും ഒരേ സമയം തടസ്സമില്ലാതെ പ്രവർത്തിക്കണം.