1. Prefazione dell’Autore

Il Signore parlando ai suoi discepoli della fine dei tempi, cioè nell’ultimo periodo della chiesa, ¹ dice, all’avvicinarsi della predetta fine, in merito al successivo stato di amore e fede: ²

Subito dopo l’afflizione di quei giorni il sole si oscurerà e la luna non darà il suo splendore, e le stelle cadranno dal cielo, e le potenze dei cieli saranno scosse. Ed allora apparirà nel cielo il segno del Figlio dell’uomo; ed allora tutte le tribù della terra faranno cordoglio, e vedranno il Figliuolo dell’uomo venire sulle nuvole del cielo con gran potenza e gloria. E manderà i suoi angeli con gran suono di tromba a radunare i suoi eletti dai quattro venti, da un capo all’altro dei cieli. (Matteo 24:29-31)

Coloro che si soffermano sul mero significato letterale di queste parole, hanno la convinzione che alla fine dei tempi, quando vi sarà il giudizio universale, tutte queste cose avranno luogo, così come sono descritte nel senso letterale, cioè che il sole e la luna si oscureranno e le stelle cadranno dal cielo, e che il segno del Signore apparirà nel cielo, ed egli stesso sarà visto sulle nubi, con gli angeli e con le trombe al seguito; inoltre è predetto in altri passi che l’intero universo sarà distrutto, e poi sorgerà un nuovo cielo e una nuova terra. Tale è la convinzione della maggior parte degli uomini nella chiesa, nel presente. Ma coloro che sono in questa fede ignorano i segreti che sono nascosti in ogni minimo dettaglio della Parola; in realtà in ogni singolo vocabolo della Parola vi è un significato interiore che concerne le cose spirituali e celesti anziché le cose naturali e mondane, così come appaiono nel senso letterale. E questo è vero non solo per il significato di gruppi di parole, ma per ciascuna parola. ³ Perché la Parola è scritta esclusivamente per corrispondenze ⁴ , affinché vi possa essere un significato interiore in ogni singolo particolare di essa. Quale sia questo significato lo si può vedere da tutto ciò che è stato scritto al riguardo in Arcana Coelestia [pubblicato nel 1749-1756]; e dalle citazioni attinte da quell’opera, nell’illustrazione del Cavallo Bianco [dell’Apocalisse, pubblicato nel 1758] cui si fa riferimento nell’Apocalisse.

È in conformità di quel significato spirituale, che deve essere inteso l’avvento del Signore dal cielo, sulle nuvole, di cui al passo sopra citato. Ivi il sole che si oscura significa il Signore quanto all’amore; ⁵ la “luna” si riferisce alla fede; ⁶ le stelle indicano la conoscenza del bene e della verità, o dell’amore e della fede; ⁷ il “segno del Figlio dell’uomo nel cielo” indica la manifestazione della Divina verità; le “tribù della terra” significano tutte le cose concernenti la verità ed il bene, o la fede e l’amore; ⁸ “l’avvento del Signore sulle nuvole del cielo, in gloria e potenza,” significa la sua presenza nella Parola e la sua rivelazione; ⁹ le “nuvole” significano il senso letterale della Parola, ¹⁰ e la “gloria” il senso interiore della Parola; ¹¹ gli “angeli con gran suono di tromba” indicano il cielo quale sorgente della Divina verità. ¹² Tutto questo chiarisce cosa deve intendersi con queste parole del Signore, vale a dire che alla fine della chiesa, quando non vi sarà più alcun amore, e quindi alcuna fede, il Signore svelerà il significato interiore della Parola e rivelerà i segreti del cielo. I segreti rivelati nelle seguenti pagine riguardano il cielo e l’inferno, nonché la vita dell’uomo dopo la morte. L’uomo della chiesa attualmente ha una scarsa conoscenza del cielo e dell’inferno, o della sua vita dopo la morte, sebbene questi argomenti siano contemplati e descritti nella Parola; ciò nondimeno molti di quelli nati in seno alla chiesa, negano queste cose, dicendo nel loro intimo, “Chi mai è venuto da quel mondo e ha confermato queste cose?” Per evitare che questo atteggiamento negazionista, invalso specialmente presso quelli pervasi dalla saggezza mondana, possa contaminare e traviare le persone semplici nel cuore e nella fede, mi è stato concesso di essere associato agli angeli e di parlare con loro, come tra uomo e uomo, e anche di vedere come sono i cieli e gli inferni, e questo da tredici anni, ormai; quindi, adesso posso descrivere ciò che ho visto è udito, nell’auspicio che l’ignoranza possa essere illuminata, e l’incredulità, dissipata. Le presenti rivelazioni sono estese ora perché questo deve intendersi per la venuta del Signore.

Примітки:

4581. ‘Et libavit super illam libamen’: quod significet Divinum Bonum Veri, constat ex significatione ‘libaminis’ quod sit Divinum Bonum Veri, de qua sequitur; primum enim dicendum quid bonum veri: bonum veri est id quod bonum fidei alibi dictum fuit, estque amor erga proximum seu charitas: sunt duo genera universalia boni, unum quod dicitur bonum fidei, alterum quod vocatur bonum amoris. Bonum fidei est quod significatur per ‘libamen’, et bonum amoris quod per ‘oleum’; qui ad bonum perducuntur a Domino per vim internam, illi sunt in bono amoris, at qui per viam externam, illi sunt bono fidei; homines Ecclesiae caelestis, similiter angeli intimi seu tertii caeli in bono amoris sunt, sed homines Ecclesiae spiritualis, similiter angeli medii seu secundi caeli, in bono fidei sunt; inde est quod illud bonum dicatur bonum caeleste, hoc autem ¹ bonum spirituale; differentia est quae inter velle bene ex velle bene ac inter velle bene ex intelligere bene; hoc itaque, nempe bonum spirituale seu bonum fidei, seu bonum veri, est quod ² per ‘libamen’ significatur, illud autem, nempe bonum caeleste, seu bonum amoris, est quod per ‘oleum’ in sensu interno intelligitur:

[2] quod talia per oleum et libamen significata sint, non quidem videri potest nisi ex sensu interno, sed usque ab unoquovis, quod sancta per illa repraesentata fuerint, nam nisi sancta ³ per illa repraesentata fuissent, quid libare libamen et fundere oleum super statuam lapidis foret aliud quam quoddam ludicrum idololatricum; similiter ac nisi sancta significarent et involverent dum rex creatur, nempe coronam imponere capiti ejus, ungere illum oleo ex cornu super frontem et super poplites manuum, sceptrum in manum ejus dare, ac insuper gladium, et claves, purpureo amictu circumdare, et tunc sedere super solio argenteo, ac dein in regio ornatu equitare, et quoque ad mensam postea ab optimatibus ministrari, praeter plura; haec nisi repraesentarent sancta, et per correspondentiam cum illis quae sunt caeli et inde Ecclesiae, sancta essent, non forent nisi lusus quales infantum sed in majore forma, aut sicut lusus super theatris;

[3] sed usque omnia illa ritualia traxerunt suam originem ab antiquissimis temporibus quando ritualia sancta fuerunt ex eo quod repraesentarent sancta, et corresponderent sanctis quae in caelo et inde in Ecclesia; hodie quoque sancta habentur, non ex eo quod sciant quid repraesentant aut quibus correspondent, sed per interpretationem sicut emblematum quae in usu; si autem scirent quid repraesentat et cui sancto correspondet corona, oleum, cornu, sceptrum, ensis, claves, [purpureus amictus, solium argenteum]

equitatio super equo albo, comestio ministrantibus optimatibus, de illis multo sanctius cogitarent; sed hoc non sciunt, et ⁴ quod mirum, hoc non scire volunt, in tantum sunt repraesentativa et significativa quae in talibus et quae ubivis in Verbo, in mentibus hodie deleta.

[4] Quod ‘libamen’ significet bonum veri seu bonum spirituale, constare potest a sacrificiis in quibus adhibebantur; sacrificia fiebant vel ex armento vel ex grege, et erant repraesentativa ⁵ cultus interni Domini, n. 922, 923, 1823, 2180, ⁶ 2805, 2807, 2830, 3519; illis adjiciebantur minhah et libamen, ‘minhah’ quae constabat ex similagine mixta oleo, significabat bonum caeleste, seu quod idem, bonum amoris, ‘oleum’ amorem in Dominum et ‘similago’ charitatem erga proximum; ‘libamen’ autem, quod constabat ex vino, significabat bonum spirituale, seu quod idem, bonum fidei; utrumque itaque, nempe minhah et libamen, eadem quae panis et vinum in Sancta Cena.

[5] Quod illa adjicerentur holocaustis et sacrificiis, constat apud Mosen,

Facies ⁷ agnos duos filios anni in diem juge, agnum unum facies mane, et agnum alterum facies inter vesperas, et decima similaginis mixta oleo tuso, quadrante hinis, et libamen quadrantis hinis vini agno primo; ita quoque agno alteri, Exod. 29:38-41:

apud eundem,

Facietis in die, quo motitatis manipulum primitiarum messis, agnum integrum filium anni sui in holocaustum Jehovae, cujus minhah duae decimae similaginis mixtae oleo, ... et libamen ejus vinum, quarta hinis, Lev. 23:12,

13, 18:

apud eundem,

In die quo implentur dies naziraeatus, ... offeret munus suum Jehovae, sacrificia, ... ut et calathum azymorum ex similagine, placentas mixtas oleo, ac lagana azymorum uncta oleo, cum minhah eorum, et libaminibus eorum, Num. 6:13-17:

apud eundem,

Super holocaustum facient minham e similagine decimam mixtam quarta hinis olei, vinum in libamen, quartam hinis: aliter super holocaustum ex ariete, et aliter ex bove, Num. 15:3, 4, 5-11 ⁸ :

apud eundem,

Ad holocaustum jugis facies... libamen quarta hinis in agnum; in sancto liba libamen vini Jehovae, Num. 28:6, 7;

porro de minhis et libaminibus in sacrificiis varii generis, Num. 28:7, 6 ad fin. ; 29:1 ad fin.

[6] Quod ‘minhah et libamen’ illa significaverint, constare etiam potest ex eo quod amor et fides faciant omne cultus; et quod ‘panis’, qui ibi similago mixta oleo, et ‘vinum’, significent amorem et fidem, ita omne cultus, in Sancta Cena, de qua n. 1798, 2165, 2177, 2187, 2343, 2359, 3464, 3735, 3813, 4211, 4217.

[7] Cum autem recesserunt a genuino repraesentativo cultus Domini, et converterunt se ad deos alios, ac illis libaverunt libamina, tunc per ‘libamina’ significabantur illa quae opposita sunt charitati et fidei, nempe mala amoris mundi, et falsa; ut apud Esaiam,

Incaluistis in diis sub omni arbore viridi, ... etiam illis effudisti libamen, obtulisti minham ⁹ , 57:5, 6;

‘incalescere in diis’ pro concupiscentiis falsi; quod ‘dii’ sint falsa, n. 4402 f. , 4544; ‘sub omni arbore viridi’ pro ex fide omnium falsorum, n. 2722, 4552; ‘effundere illis libamen et offerre minham’ pro cultu illorum:

apud eundem,

Vos qui desertis Jehovam, qui obliviscimini montis sanctitatis Meae, qui disponitis Gadi ¹⁰ mensam, et impletis Menio ¹¹ libamen, 65:11:

apud Jeremiam,

Filii colligunt ligna, et patres accendunt ignem, et mulieres depsunt massam, ad faciendum placentas reginae caelorum, et ad libandum libamina ¹² diis aliis, 7:18:

[8] ¹³ apud eundem,

Faciendo faciemus omne verbum, quod exivit ex ore nostro, suffiendo reginae caelorum, et libando ei libamina quemadmodum fecimus nos et patres nostri, ... et principes nostri in urbibus Jehudae, et in plateis Hierosolymae, xliv

17-19; ‘regina caelorum’ pro omnibus falsis, ‘exercitus’ enim ‘caelorum’ in genuino sensu sunt vera, in opposito autem falsa, similiter rex et regina, ita ‘regina’ pro omnibus, ‘ei libare libamina’ est colere:

[9] apud eundem,

Chaldaei comburent urbem, et domos super quarum tectis suffiverunt baali, et libaverunt libamina diis aliis, xxxii

29;

‘Chaldaei’ pro illis qui in cultu in quo falsum ; ‘comburere urbem’ pro destruere et vastare illos qui in doctrinalibus falsi; ‘super domuum tectis suffire baali’ pro cultu mali, ¹⁴ libare libamina diis aliis' pro cultu falsi:

[10] apud Hoscheam,

Non habitabunt in terra Jehovae, et revertetur Ephraim in Aegyptum, et in Assyria immundum comedent, non libabunt Jehovae vinum, 9:3, 4;

non habitare in terra Jehovae pro non esse in bono amoris; ‘revertetur Ephraim in Aegyptum’ pro quod intellectuale Ecclesiae fiet ¹⁵ scientificum et sensuale; ‘in Assyria immundum comedent’ pro impuris et profanis ex ratiocinatione; ‘non libabunt Jehovae vinum’ pro nullo cultu ex vero:

[11] apud Mosen,

Dicetur, Ubi dii eorum, petra cui confisi sunt, qui adipem sacrificiorum comederunt, biberunt vinum libaminis eorum? surgant et juvent eos, Deut. 32:37, 38;

‘dii’ pro falsis, ut supra; ‘qui adipem sacrificiorum comederunt’ pro quod destruxerint bonum cultus, ‘biberunt vinum libaminis eorum’ pro quod verum cultus. Libamina etiam de sanguine praedicantur ¹⁶ apud Davidem,

Multiplicabunt dolores eorum, ad alium festinarunt, ne libabo libamina eorum de sanguine, et ne tollam nomina illorum super labia mea, Ps. 16:4,

et per illa significantur profanationes veri, ‘sanguis’ enim in illo sensu est violentia illata charitati, n. 374, 1005, et profanatio, n. 1003.

Примітки:

3813. Quod ‘carnem’ attinet, significat illa in sensu supremo Proprium Divini Humani Domini, quod est Divinum Bonum, in sensu respectivo proprium ‘hominis voluntarium’ vivificatum a Proprio Divini Humani Domini, hoc est, a Divino Bono Ipsius; hoc proprium est quod vocatur proprium caeleste, quod in se est solius Domini appropriatum illis qui in bono ¹ sunt et inde in vero; tale proprium est angelis qui in ² caelis, et hominibus qui quoad interiora sua seu quoad spiritum sunt in regno Domini; at in opposito sensu ‘caro’ significat proprium hominis voluntarium, quod in se non nisi quam malum est, et quia non vivificatum a Domino vocatur mortuum, et inde homo ille dicitur mortuus.

[2] Quod ‘caro’ sit in supremo sensu Proprium Divini Humani Domini, ita Divinum Bonum Ipsius, constat a Domini verbis apud Johannem, Jesus dixit, Ego sum panis vivens qui e caelo descendit, si quis comederit ex hoc pane, vivet in aeternum. Panis quem Ego dabo, caro Mea est, quam Ego dabo pro mundi vita. Pugnarunt inter se invicem Judaei, dicentes, Quomodo potest Hic dare carnem ad ³ edendum? Dixit ergo illis Jesus, Amen, amen, dico vobis, nisi comederitis carnem Filii hominis, et biberitis Ipsius sanguinem, non habebitis vitam in vobis ipsis: qui manducat Meam carnem, et bibit Meum sanguinem, habet vitam aeternam, et Ego resuscitabo illum extremo die, nam caro Mea est vere cibus, et sanguis Meus est vere potus, qui manducat Meam carnem, et bibit Meum sanguinem, in Me manet, et Ego in illo; ... hic est panis qui e caelo descendit,

6:51-58;

quod hic ‘caro’ sit Proprium Divini Humani Domini, ita Divinum Bonum, manifeste patet, estque illa quae in Sancta Cena vocatur ‘corpus’; quod corpus ibi seu caro sit Divinum Bonum, et sanguis Divinum Verum, videatur n. 1798, 2165, 2177, 3464, 3735; et quia panis et vinum idem significant cum carne et sanguine, ‘panis’ nempe Divinum Bonum Domini, et ‘vinum’ Divinum Verum Ipsius,

⁴ ideo haec loco illorum mandata sunt'; inde est quod Dominus dicit, ‘Ego sum panis vivens, panis quem Ego dabo, caro Mea est; qui manducat Meam carnem, et bibit Meum sanguinem, in Me manet et Ego in illo, hic est panis qui e caelo descendit’; ‘comedere’ quod sit communicari, conjungi, et appropriari, videatur n. 2187, 2343, 3168, 3523 f. , 3596.

[3] Idem repraesentabatur in Ecclesia Judaica per quod ‘carnem sacrificiorum comederent Aharon, filii ejus, et ipsi qui sacrificabant, ⁵ ac alii qui mundi erant, et quod hoc sanctum esset’, videatur Exod. 12:7-9; 29:30-34; Lev. 7:15-21;

8:31; Deut. 12:27; 16:4; ⁶ quare ‘si immundus comederet de carne illa, exscinderetur e populis suis’, Lev. 7:21;

quod haec dicta sint ‘panis’, videatur n. 2165; quod caro illa ‘caro sanctitatis’ vocata sit, Jer. 11:15; Hagg. 2:12;

et ‘caro muneris, quae super mensis in regno Domini’, Ezech. 40:43, ubi de novo Templo; per quod cultus Domini in regno Ipsius significari constat.

[4] Quod ‘caro’ in sensu respectivo sit proprium voluntarium apud hominem a Divino Bono Domini vivificatum, constat quoque ab his locis;

apud Ezechielem,

Dabo illis cor unum; et spiritum novum dabo in mediovestri, et removebo cor lapidis e carne eorum, et dabo illis cor carnis, 11:19; 36:26;

‘cor lapidis e carne eorum’ pro voluntario et proprio non vivificato, ‘cor carnis’ pro voluntario et proprio vivificato; quod ‘cor’ sit repraesentativum boni voluntarii, videatur n. 2930, 3313, 3635:

apud Davidem,

Deus, Deus meus Tu, mane quaero Te, sitit anima mea Tibi, desiderat Te caro mea in terra siccitatis, et lassus sine aquis, Ps. 63:2 [KJV 1):

apud eundem,

Desiderat anima mea erga atria Jehovae, cor meum et caro mea jubilant erga Deum vivum, Ps. 84:3 ⁷ [KJV 2):

[5] apud Hiobum, Cognovi Redemptorem meum, vivit, et postremum superpulvere surget, et post cute mea circumdabuntur haec, et ex carne mea videbo Deum, Quem ego videbo mihi, et oculi mei videbunt, et non alius, 19:25-27;

‘cute circumdari’ pro naturali, quale secum homo post mortem habet, de qua n. 3539; ‘ex carne videre Deum’ pro ex proprio vivificato, ideo dicit, ‘Quem ego videbo mihi, et oculi mei videbunt, et non alius’; quia in antiquis Ecclesiis notum fuit quod ‘caro’ significaret proprium, et Liber Hiobi est liber Ecclesiae Antiquae, n. 3540 f. , ⁸ ita ex significativo de his, ut de pluribus aliis, secundum morem illius temporis, locutus est: qui itaque inde deducunt quod ipsum cadaver a quatuor ventis colligetur, et resurget, non sciunt sensum internum Verbi; qui sensum internum norunt, sciunt quod in alteram vitam venturi sint corpore, sed puriore, sunt enim ibi corpora puriora, nam se mutuo vident, inter se mutuo loquuntur, omni sensu quali in corpore gaudent, sed exquisitiore; corpus quod homo circumfert in terra, est pro usibus ibi, ideo consistit ex ossibus et carne, ⁹ et corpus quod spiritus in altera vita circumfert, est pro usibus ibi, et non consistit ex ossibus et carne, sed ex talibus quae illis correspondent, videatur n. 3726.

[6] Quod ‘caro’ in opposito sensu significet proprium hominis voluntarium, quod in se non nisi quam malum est, constat ex his locis;

apud Esaiam,

Vir carnem brachii sui comedent, 9:19 [KJV 20):

apud eundem,

Cibabo oppressores ¹⁰ tuos carne ipsorum, et sicut musto sanguine eorum inebriabuntur, 49:26:

apud Jeremiam,

Cibabo ¹¹ eos carne filiorum eorum, et carne filiarum eorum, et vir carnem socii sui comedent, 19:9:

apud Zachariam,

Reliquae comedent quaelibet carnem alterius, 11:9:

apud Mosen,

Castigabo vos ¹² septuplo propter peccata vestra, et comedatis carnem filiorum vestrorum, et carnem filiarum vestrarum comedetis, Lev. 26:28, 29;

proprium voluntarium seu natura hominis ita describitur, est enim non nisi quam malum et inde falsum, ita odium contra vera et bona, quae significantur per comedere carnem brachii sui, carnem filiorum et filiarum, carnem alterius:

[7] apud Johannem, Vidi unum angelum stantem in sole, qui clamavit voce magna, dicens omnibus avibus volantibus in medio caelo, Venite et congregamini ad cenam magni Dei, ut comedatis carnes regum, et carnes chiliarchorum, et carnes fortium, et carnes equorum et sedentium super illis, et carnes omnium liberorum et servorum, et parvorum et magnorum, Apoc. 19:17, 18; Ezech. 39:17-20;

quod per ‘carnes regum, chiliarchorum, fortium, equorum et sedentium super illis, liberorum et servorum’ non significentur talia, unicuique constare potest, ita quod per ‘carnes’ significentur alia quae hactenus ignota sunt; quod mala quae ex falsis, et mala ex quibus falsa, quae ex proprio voluntario hominis, ex singulis patet.

[8] Quia falsum quod ex proprio intellectuali hominis resultat, in sensu interno est ‘sanguis’, et malum quod ex proprio voluntario ejus, est ‘caro’, Dominus de homine regenerando ita loquitur, Quotquot receperunt, dedit illis potestatem, ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius, qui non ex sanguinibus, neque e voluntate carnis, neque e voluntate viri, sed ex Deo nati sunt, Joh. 1:12, 13;

inde est quod per ‘carnem’ in genere intelligatur omnis homo, videatur n. 574, 1050 f. ; nam sive hominem dicas, sive proprium hominis, idem est.

[9] ¹³ Quod per ‘carnem’ in supremo sensu significetur Divinum Humanum Domini, ¹⁴ patet a loco supra allato, et quoque ab hoc apud Johannem, Verbum caro factum est, et habitavit in nobis, et vidimus gloriam Ipsius, gloriam sicut unigeniti a Patre, 1:14;

ex hac carne vivificatur omnis caro, hoc est, ex Divino Humano Domini omnis homo, per appropriationem amoris Ipsius, quae appropriatio significatur per ‘comedere carnem Filii hominis’, Joh.

6:51-58;

et per comedere panem in Sancta Cena, panis enim est corpus seu caro, Matth. 26:26, 27.

Примітки: