Biblija

 

Ezekiel 34

Studija

   

1 At ang salita ng Panginoon ay dumating sa akin, na nagsasabi,

2 Anak ng tao, manghula ka laban sa mga pastor ng Israel, manghula ka, at iyong sabihin sa kanila, sa mga pastor, Ganito ang sabi ng Panginoong Dios: Sa aba ng mga pastor ng Israel na pinakakain ang kanilang sarili! hindi baga dapat pakanin ng mga pastor ang mga tupa?

3 Kayo'y nagsisikain ng gatas, at kayo'y nangananamit sa inyo ng lana, inyong pinapatay ang mga pinataba; nguni't hindi ninyo pinakakain ang mga tupa.

4 Hindi ninyo pinalakas ang payat, o inyo mang pinagaling ang may sakit, o inyo mang tinalian ang may bali, o inyo mang ibinalik ang iniligaw, o inyo mang hinanap ang nawala; kundi inyong pinagpunuang may karahasan at may kahigpitan.

5 At sila'y nangalat dahil sa walang pastor, at sila'y naging pagkain sa lahat ng hayop sa parang, at sila'y nangalat.

6 Ang aking mga tupa ay nagsisilaboy sa lahat ng bundok, at sa lahat na mataas na burol: oo, ang aking mga tupa ay nangalat sa buong ibabaw ng lupa; at walang magsiyasat o humanap sa kanila.

7 Kaya't kayong mga pastor, pakinggan ninyo ang salita ng Panginoon:

8 Buhay ako, sabi ng Panginoong Dios, walang pagsala na dahil sa ang aking mga tupa ay naging samsam, at ang aking mga tupa ay naging pagkain sa lahat na hayop sa parang, sapagka't walang pastor, o hinanap man ng aking mga pastor ang aking mga tupa, kundi ang mga pastor ay nagsikain, at hindi pinakain ang aking mga tupa;

9 Kaya't, Oh kayong mga pastor, pakinggan ninyo ang salita ng Panginoon:

10 Ganito ang sabi ng Panginoong Dios, Narito, ako'y laban sa mga pastor; at aking aalisin ang aking mga tupa sa kanilang kamay, at akin silang patitigilin ng pagpapakain ng mga tupa; at hindi na naman pakakanin ng mga pastor ang kanilang sarili; at aking ililigtas ang aking mga tupa sa kanilang bibig, upang huwag maging pagkain sa kanila.

11 Sapagka't ganito ang sabi ng Panginoong Dios: Narito, ako, sa makatuwid baga'y ako, sisiyasat ng aking mga tupa, at aking hahanapin sila.

12 Kung paanong hinanap ng pastor ang kaniyang kawan sa kaarawan na siya'y nasa gitna ng kaniyang mga tupa na nangangalat, gayon ko hahanapin ang aking mga tupa; at ililigtas ko sila sa lahat ng dako na kanilang pinangalatan sa maulap at madilim na araw.

13 At aking ilalabas sila sa mga bayan, at pipisanin ko sila mula sa mga lupain, at dadalhin ko sila sa kanilang sariling lupain; at pasasabsabin ko sila sa mga bundok ng Israel, sa tabi ng mga daan ng tubig, at sa lahat na tinatahanang dako sa lupain.

14 Aking pakakanin sila sa mabuting pastulan; at sa mga mataas na bundok ng kataasan ng Israel ay malalagay ang kanilang kulungan: doon mangahihiga sila sa mabuting kulungan; at sa matabang pastulan ay manginginain sila sa mga bundok ng Israel.

15 Ako ay magiging kanilang pastor ng aking mga tupa at aking pahihigain sila, sabi ng Panginoong Dios.

16 Aking hahanapin ang nawala, at ibabalik ang iniligaw, at tatalian ang nabalian, at palalakasin ang may sakit: nguni't aking lilipulin ang mataba at malakas; aking pakakanin sila sa katuwiran.

17 At tungkol sa inyo, Oh aking kawan, ganito ang sabi ng Panginoong Dios: Narito, ako'y humahatol sa gitna ng hayop at hayop, sa gitna ng mga lalaking tupa at mga kambing na lalake.

18 Inaakala baga ninyong munting bagay sa inyo na kumain sa mabuting pastulan, nguni't inyong marapat yapakan ng inyong mga paa ang nalabi sa inyong pastulan? at uminom sa malinaw na tubig, nguni't inyong marapat lampisawin ng inyong mga paa ang nalabi?

19 At tungkol sa aking mga tupa, kanilang kinakain ang inyong niyapakan ng inyong mga paa, at kanilang iniinom ang nilampisaw ng inyong mga paa.

20 Kaya't ganito ang sabi ng Panginoong Dios sa kanila: Narito, ako, sa makatuwid baga'y ako, ay hahatol sa matabang tupa at sa payat na tupa.

21 Sapagka't inyong itinulak ng tagiliran at ng balikat, at inyong sinuwag ng inyong mga sungay ang lahat na may sakit, hanggang sa inyong napangalat sila;

22 Kaya't aking ililigtas ang aking kawan, at hindi na sila magiging samsam; at ako'y hahatol sa tupa at tupa.

23 At ako'y maglalagay ng isang pastor sa kanila, at kaniyang papastulin sila sa makatuwid baga'y ang aking lingkod na si David; kaniyang papastulin sila, at siya'y magiging kanilang pastor,

24 At akong Panginoon ay magiging kanilang Dios, at ang aking lingkod na si David ay prinsipe sa kanila; akong Panginoon ang nagsalita.

25 At ako'y makikipagtipan sa kanila ng tipan ng kapayapaan, at aking papawiin ang mga masamang hayop sa lupain; at sila'y magsisitahang tiwasay sa ilang, at mangatutulog sa mga gubat.

26 At aking gagawing mapapalad sila at ang mga dakong nangasa palibot ng aking burol; at aking palalagpakin ang ulan sa kapanahunan; magkakaroon ng ulan ng pagpapala.

27 At ang punong kahoy sa parang ay magbubunga, at ang lupa'y magsisibol ng halaman niya, at sila'y matitiwasay sa kanilang lupain; at kanilang malalaman na ako ang Panginoon, pagka aking binali ang tali ng kanilang pamatok, at aking nailigtas sila sa kamay ng mga pinaglilingkuran nila.

28 At sila'y hindi na magiging pinakahuli sa mga bansa, o lalamunin man sila ng hayop sa lupa; kundi sila'y magsisitahang tiwasay, at walang tatakot sa kanila.

29 At aking pagkakalooban sila ng mga pananim na ikababantog, at sila'y hindi na mangalilipol pa ng kagutom sa lupain, o magtataglay pa man ng kahihiyan sa mga bansa.

30 At kanilang malalaman na akong Panginoon nilang Dios ay sumasa kanila, at sila na sangbahayan ni Israel ay aking bayan, sabi ng Panginoong Dios.

31 At kayong mga tupa ko, na mga tupa sa aking pastulan ay mga tao, at ako'y inyong Dios, sabi ng Panginoong Dios.

   

Iz Swedenborgovih djela

 

Apocalypse Explained #649

Proučite ovaj odlomak

  
/ 1232  
  

649. Verse 7. And when they shall have finished their testimony, signifies in the end of the church, when the Divine of the Lord is no longer acknowledged, and thence there is no longer any good of love or truth of doctrine. This is evident from the signification of "testimony," as being the acknowledgment of the Divine in the Lord, and thence of the good of love and truth of doctrine (of which presently), and from the signification of "to finish it," as being to bring to an end; and as this comes to an end at the end of the church; "to finish" here signifies the end of the church; and as there is then no longer any acknowledgment of the Divine in the Lord, there is therefore no good of love or truth of doctrine.

[2] That this is the signification of "testimony," can be seen from what has been thus far said about "the two witnesses," namely, that by them the good of love and charity and the truth of doctrine and faith are meant, because these are what especially testify concerning the Lord, for they are from the Lord, and are His with man; therefore "their testimony" signifies preaching concerning these. That "testimony" here signifies the acknowledgment of the Divine in the Lord is evident from what follows in Revelation:

That the testimony of Jesus is the spirit of prophecy (Revelation 19:10).

For unless a man acknowledges this from the heart, and believes it from spiritual faith, he can have no ability to receive the good of love or the truth of doctrine.

[3] At the end of the church indeed the Lord is preached, and from doctrine a Divine is also attributed to Him like the Divine of the Father; yet scarcely anyone thinks of His Divine, for the reason that they place it above or outside of His Human; therefore they do not look to the Lord when they look to His Divine, but to the Father as to another, and yet the Divine that is called the Father is in the Lord, as He Himself teaches in John 10:30, 38; 14:7. For this reason men think of the Lord in the same way as they think of a common man, and from that thought their faith flows, however much they may say with the lips that they believe in His Divine. Let anyone explore, if he can, the idea of his thought about the Lord, whether it be not such. But when it is such man cannot be conjoined to the Lord by faith and love, nor through conjunction receive any good of love or truth of faith. This, then, is why there is at the end of the church no acknowledgment of the Lord, that is, of the Divine in the Lord and from the Lord. It is believed that there is an acknowledgment of the Divine of the Lord, because such is the doctrine of the church; but so long as His Divine is separated from His Human, His Divine is yet not acknowledged interiorly but only exteriorly, and to acknowledge exteriorly is to acknowledge with the mouth only and not with the heart, or in speech only and not in faith.

[4] That this is so can be seen from Christians in the other life, where the thoughts of the heart are manifested. When they are permitted to speak from doctrine and from what they have heard from preaching they attribute a Divine to the Lord, and call it their belief; but when their interior thought and faith are explored they have no other idea of the Lord than as of a common man who has no Divine. It is man's interior thought that is the source of his faith; and as such is the thought and consequent faith of man's spirit, there is plainly no acknowledgment of the Divine in the Lord and from the Lord in the Christian world at the end of the church. In other words, there is an external acknowledgment of the Divine of the Lord, but no internal, and an external acknowledgment is of the natural man alone, while internal acknowledgment is of his very spirit; and after death the external acknowledgment is put to sleep, while the internal is the acknowledgment of his spirit. From this it can in some measure be seen how what follows is to be understood, namely, "the beast that cometh up out of the abyss shall overcome and kill the two witnesses," and their "bodies shall be seen upon the street of the city that is called Sodom and Egypt," and afterwards that "the spirit of life entered into them."

  
/ 1232  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for their permission to use this translation.

Biblija

 

Jeremiah 12:4

Studija

       

4 How long shall the land mourn, and the herbs of the whole country wither? for the wickedness of those who dwell therein, the animals are consumed, and the birds; because they said, He shall not see our latter end.