აქ ჩვენ 21-ე საუკუნეში ვართ. ვიცით, რომ სამყარო უზარმაზარი ადგილია. ჩვენ მხოლოდ მეცნიერული ცოდნით ვიფეთქებთ. როგორ უნდა მოვიქცეთ უფრო დიდი იდეებით? როგორც ჩანს, ჩვენი ადამიანური საზოგადოებები მათ წაშლის, ან უგულებელყოფს მათ - შესაძლოა, ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ჩვენ ძალიან დატვირთული ვართ მათთვის.

აქ, ახალი ქრისტიანული ბიბლიის შესწავლის ადგილზე, ჩვენ ტენდენციას მივიღებთ. ჩვენ გვინდა გამოვიკვლიოთ დიდი იდეები, რომლებიც გვაძლევს ჩარჩოს უკეთესი ცხოვრების უკეთესობისკენ. აი დასაწყისი ახალი იდეების ჩამონათვალში ახალი ქრისტიანული თვალსაზრისით. თითოეული იდეისთვის, არსებობს სქოლიო, რომელიც ჩამოთვლის ზოგიერთ ცნობას შვედბორგის სასულიერო ნაშრომებში:

1. ღმერთი არსებობს. მხოლოდ ერთი ღმერთი, რომელმაც შექმნა და შეინარჩუნა მთელი სამყარო ყველა განზომილებაში, სულიერი და ფიზიკური. ¹

2. ღვთის არსს თავად სიყვარული წარმოადგენს. ეს არის ძალა, რომელიც მართავს ყველაფერს. ²

3. ღვთის არსება იქმნება, ანუ ის არსებობს, ქმნიან და ქმნიან. ³

4. არსებობს შექმნის დონეები ან ხარისხები - სულიერიდან დაწყებული, რომელთა ფიზიკური შეგრძნებებით ან სენსორებით ჩვენ ვერ ვიპოვნებთ ფიზიკურ სამყაროს იმ დონემდე, სადაც არის ჩვენი ცნობიერების უმეტესი ნაწილი, როდესაც ჩვენ აქ ცოცხლები ვართ. ⁴

5. შექმნილი სამყარო ღმერთისგან წარმოიშვა და ის შენარჩუნებულია ღმერთის მიერ, მაგრამ მნიშვნელოვანი გზით იგი ღმერთისაგან დამოუკიდებელია. მას სურს რომ ეს იყოს ცალკე, რათა თავისუფლება არსებობდეს. ⁵

6. ღმერთი მოქმედებს სიბრძნიდან სიბრძნით - კეთილი ნებით სურს და იმის გაგება, თუ როგორ უნდა მიაღწიოს მათ. ⁶

7. ქმნილების ფიზიკური დონე არსებობს იმისთვის, რომ ადამიანს ჰქონდეს შესაძლებლობა აირჩიონ თავისუფლებაში, რაციონალურობით, აღიარონ თუ არა ღმერთთან თანამშრომლობა. ⁷

8. ღმერთი ყველა ადამიანს უშვებს ყველგან, მიუხედავად მათი რელიგიისა, თავისუფლება აირჩიონ ცხოვრების სიყვარული ღვთისა და მოყვასისათვის. ⁸

9. ღმერთს უყვარს ყველას. მან იცის, რომ ჭეშმარიტი ბედნიერება მხოლოდ მაშინ ხდება, როდესაც ჩვენ უანგარო ვიყავით; როდესაც ჩვენ ნამდვილად მოტივირებულნი ვართ უფლის სიყვარულით, რომელიც საფუძვლიანად მეზობლის სიყვარულია. ის ცდილობს ყველას უხელმძღვანელოს, მაგრამ არ აიძულებს ჩვენს ნებისყოფის შესრულებას. ⁹

10. ღმერთი არ გმობს. ის გვეუბნება რა არის კარგი და რა არის ბოროტება და გონებაში მიედინება, რომ სიკეთისკენ მიგვიყვანოს. ამასთან, ჩვენ თავისუფლად შეგვიძლია უარვყოთ მისი წამყვანი და ამის ნაცვლად, ჩვენ ყველაზე მეტად ვუყვარვართ საკუთარ თავს. ყოველდღიურად ვქმნით სიკეთის ან ეგოიზმის ჩვევებს და ვცხოვრობთ ცხოვრებას ამ ჩვევების შესაბამისად. ეს ჩვევები ხდება ნამდვილი "ჩვენ", ჩვენი მმართველი სიყვარული. ¹⁰

11. ჩვენი ფიზიკური სხეულები საბოლოოდ იღუპებიან, მაგრამ ჩვენი გონების სულიერი ნაწილი გრძელდება. ეს უკვე მუშაობს სულიერ თვითმფრინავში, მაგრამ ჩვენი ცნობიერება იცვლება - ასე რომ, ჩვენ სულიერ რეალობას სრულად ვაცნობიერებთ. ¹¹

V:

323. 1. შექმნის მიზანი არის ზეცა, წარმოქმნილი ადამიანთა მოდგმისგან. სასუფეველი რომ შედგება მხოლოდ ადამიანებად დაბადებულებისაგანა ნაჩვენები იყო სამოთხისა და ჯოჯოხეთს შესახებ ტრაქტატში ასევე სხვა ადგილებშიც და რადგანაც ზეცა არ შესდგება სხვებისაგან ცხადია რომ შექმნის მიზანი არის სასუფეველი წარმოქმნილი ადამიანთა მოდგმისგან. რა არის შშექმნის მიზანი? შექმნის მიზანი მართალია ანჩვენები იყო ზემოთ (27-45), მაგრამ უფრო ნათლად დვინახავთ შემდეგი ვარაუდების ახსნით:

1. ყოველი ადამიანი იყო შექმნილი რათა სამუდამოდ იცხოვროს

2. sყოველი ადამიანი იყო შექმნილი რაა სამუდამოდ იცხოვროს ბედნიერ მდგომარეობაში

3. sამიტომ ყოველი ადმაიანი იყო შექმნილი რა თა შევიდეს სასუფეველში

4. sღვთაებრივ სიყვარულს არ შეუძლია სხვაგვარად გარდა იმისა რომ სურდეს ეს და ღვთებრივ სიბრძნეს სხვაგვარად როგორ შეუწყოს ხელი განგებით ამას.

481. 3.თუ ადამიანი ცხოვრობს ზეციურ და სულიერ სიყვარულში, ის იქნება ზეცაში;თუ ის არის ხორციელ და ცხოვრების სიყვარულში, ზეციური და სულიერი სიყვარულის გარეშე, ის იქნება ჯოჯოხეთში.ამაში დავრწმუნდი მე თვითონ, როდესაც ვნახე და ვიცნობდი ბევრს, ვინც იყვნენ აზიდულნი ზეცაში და ქვესკნელშიჩაყრილნი.პირველნი ცხოვრობდნენ ზეციური და სულიერი სიყვარულით, მეორენიკი ხორციელი სიყვარულით.ზეციურ სიყვარულად იწოდება, თუ ვინმეს უყვარს სიკეთე და სიმართლე არა რაიმე სხვა მიზეზით, არამედ თვითონ სიკეთისა და სიმართლისათვის და შემდეგ სიყვარულით იყენებს საქმეში.აქედან ხდება სიცოცხლესიკეთით და სიმართლით, ე.ი. ზეციური სიცოცხლე.ვისაც უყვარს ეს თვისებებითვითონ მათი გულისთვის და იყენებს მათ საქმეში ანდა ცხოვრობს მათი გამოყენებით, მას უყვერს უფალი ყველაზე მეტად, იმიტომ რომ ყველანაირი სიკეთრე მისგანაა, და უყვარს მოყვასი, რადგან ეს სიკეთე არის ის მოყვასი, რომელიც უნდა გიყვარდეს.პირიქით, ხორციელ სიყვარულად იწოდება ის, რომელსაც უყვარს სიკეთედა სიმართლე არა სიკათისა და სიმარტლისთვის, არამედ თავის თავისთვის, იმიტომრომ ეს თვისებები შეიძლება დაეხმაროს დიდების, პატივის და სიმდიდრის მოპოვებაში.ასეთი სიყვარული ვერ ხედავს უფალს და მოყვასს სიკეთეში, სიმართლეში, არამედ ხედავს მათში თავის თავს და ტკბება სიცრუით.ხოლო სიკეთე და სიმართლე ტყუილისათვის არის ბოროტება, ცბიერება და უსამართლობა, რაც უყვართ ასეთ ადამიანებს.იმდენად რამდენადაც თითოეული სიყვარული განსაზღვრავს მის ცხოვრებას, ამიტომ ყველა ადამიანი, მათი სიკვდილის შემდეგ, სულიერ სამყაროში გამოცხადებისას იქნება გამოკვლეული, როგორები არიან ისინი, და შეუერთდებიან სულთა იმ საზოგადოებას, რომლებიც ასეთოივე სიყვარულში არიან.ზეციური სიყვარულით მცხოვრებნი უერთდებიან ზეციურ საზმოებს, ხოლო ხორციელი სიყვარულით მცხოვრებნი_ჯოჯოხეთურს.პირველი და მეორე მდგომარეობის გავლის შემდეგ ერთნიც და მეორენიც განცალკევდებიან, ისე რომმეტად ვეღარ ნახავენ ერთმანეთს და ვეღარც იცნობენ;ეს ხდება იმიტომ, რომ თითოეული გადაიქცევა თავის სიყვარულში არა მარტო თავისი შინაგანი საწყისით სულთან მიმართებაში, არამედ გარეგნულადაც სახით, სხეულით, მეტყველებით_ასე რომ ყვველა ხდება თავისი სიყვარულის სახე გარეგნულადაც.ის კი ვინც ეძლეოდა ხორციელ სიყვარულს იქ ჩანან მოუხერხბლებლები, ნაღვლიანები, ბნელები, შეუხედავები;პირიქით ზეციური სიყვარულით მცხოვრებნი იღებენ ცოცხალ, ნათელ და მშვენიერ სახეს.ერთნიც და მეორენიც ძალიან განსხვავდებიან სულიერად და აზრებითაც:ზეციური სიყვარულით მცხოვრებნი გონიერნი და ბრძენნი არიან;ხორცილი სიყვარულით მცხოვრებნი გონებაჩლუნგები და უჭკუონი.ვისაც მიცემული აქვს უნარი დაინახოს იმ ადამიაების ზრახვების და გრძნობების შინაგანი და გარეგანი საწყისი, ვინც ცხოვრობს ზეციური სიყვარულით, ის ამშინაგან საწყისებს ხედავს თითქოსდა კაშკაშა შუქში ანდა ალში, ხოლო საგანს¬¬_თითქოსდა მრავალფერადად, ცისარტყელას ფერებით.მათი შინაგანი საწყისი კი, ვინც ცხოვრობს ხორციელი სიყვარულით, ჩანს შავი, თითქოსდა შუქისთვის ჩაკეტილი, ზოგჯერ მუქი ცეცხლისფერი, თუ ეს ადამიანი იყო შინაგანად ცბიერი და ბოროტი.მათი გარეგნობა ბინდის ფერია და ნაღვლიანი სახის.ამასთანავე ვიტყვით, შინაგანი და გარეგანი საწყისი სულისა სულიერ სამყაროში უფლის ნებით ხდება ხილული.ხორციელი სიყვარულით მცხოვრებნი ვერაფერს ხედავენ ზეციურ შუქში;ზეციური შუქი მათთვის თვალშეუვალი უკუნია;პირიქით, ჯოჯოხეთის სინათლე, რომელიც წააგავს წვადი ნახშირის ცეცხლს, მათთვის კაშკაშა შუქია.ამას გარდა, მათი შინაგანი ხედვა ზეციური შუქით მათთვის იმდენად დაბინდულია, რომ ისინი გიჟდებიან, რის გამოც ისინი გაურბიან ამ სინათლეს, ავიწყდებათ ჩანაქცევები და გამოქვაბულები, რომელთა სიღრმეც უტოლდება მათი სიცრუისა და ბოროტების დონეს.პირიქით, ზეციურ სიყვარულში მცხოვრებნი ყველაფერს ხედავენ უფრო ნათლად და უფრო მეტად მშვენიერი სახით და უფრო გონივრულად და დიდი სიბრძნით ეწვდებიან ჭეშმარიტებებს, რაც უფრო ღრმად და მაღლა აიზიდებიან ზეციურ შუქში.ხორციელ სიყვარულში მყოფთ არაფროთ არ შეუძლიათ იცხოვრონ ზეციურ სითბოში, რომელიც არის ზეციური სიყვარული, და ცხოვრობენ მხოლოდ ჯოჯოხეთის სიცხეში, რომელიც არის სისასტიკის სიყვარული უქომაგოთა მიმართ, სხვების სიძულვილი, მტრობა, სიძულვილი, შურისძიება.ეს არის ასეთი სიყვარულის ტკბობა და ნეტარება, და ამ სიყვარულში ყოფნისას ეს სულები ცხოვრობენ თავიანთი ცხოვრებით, წარმოდგენაც კი არა აქვთ, რას ნიშნავს გაუკეთო ვინმეს სიკეთე მხოლოდ სიკეთისთვის, იციან მხოლოდ სიკეთის კეთება ბოროტებით ბოროტებისთვის.ხორციელ სიყვარულში მცხოვრებნთ სუნთქვაც კი არ შეუძლიათ ზეცაში;თუ იქ მოხვდა ბოროტი სული, მას სული ეხუთება როგორც მომაკვდავ ადამიანს.პირიქით, ზეციური სიყვარულით მცხოვრებნი მით უფრო თავისუფლად სუნთქავენ და მით უფრო სავსედ გრძნობენ სიცოცხლეს, რაც უფრო ღრმად შედიან სასუფეველში.აქედან ნათელია, რომ ზეციური და სულიერი სიყვარული ადამიანში ქმნის ზეცას, იმიტომ რომ ყველაფერი, რაც კი ზეციურია, ამ სიყვარულშია თავმოყრილი, და რომ ხორციელი სიყვარული ზეციურის და სულიერის გარეშე_აყალიბებს ადამიანში ჯოჯოხეთს, იმიტომ რომ ყველაფერი ჯოჯოხეთური თავსდება ასეთ სიყვარულში.ამიტომაც ცხადია, რომ ზეცაში აიზიდება ის ვისშიც არის ზეციური და სულიერი სიყვარული, ხოლო ქვესკნელში მიდის ის, ვისშიც მხოლოდ ხორციელი და ცხოვრების სიყვარულია ზეციურის და სულიერის გარეშე.