2913. I reče sinovima Hetovijem, govoreći, označava one kod kojih je bila jedna nova duhovna Crkva. Ovo je vidljivo iz značenja Heta i Hetićana. U Hananu je bilo puno stanovnika, koji su nabrojani u Reči; među njima su Hetićani (vidi PostanjeXV. 20; Izlazak 3:8, 17; 13:23; Pon. Zak. (7:1; 20:17; Jošua 3:10; 11:3; 12:11; 1 o Carevima 9:20; i na drugim mestima); većina njih pripadala je Drevnoj Crkvi, koja je bila rasprostrta u nekoliko zemalja, i po celom Hananu (vidi br. 1238, 2385). Svi koji su pripadali toj crkvi, priznavali su ljubav ka bližnjemu kao glavno načelo Crkve, i ceo se nauk odnosio na ljubav ka bližnjemu i na život. Oni koji su gajili nauk o vere nazivali su se Hananejci, i bili su odvojeni od drugih stanovnika zemlje Hananske (Brojevi 13:29; vidi br. 1062; 1063, 1076). Hetiti (Hetićani) su bili među boljom vrstom u zemlji Hananskioj, što može da se vidi iz toga što je Avram boravio među njima, a posle i Isak i Jakov; kao i po tome što su oni tamo imali mesto za ukapanje, i po tome što su se oni odnosili sa skromnošću i pobožnošću prema Avramu, što je vrlo jasno iz onoga što je izneseno o njima u ovome poglavlju, osobito u stihovima 5, 6, 10, 14, 15. Otuda je ovim narodom, kao narodom s dobrim naklonostima, bila predstavljena i označena duhovna Crkva, ili istina Crkve. Ali dogodilo se s ovim kao i s drugim narodima u Drevnoj Crkvi, da su se u toku vremena udaljili od ljubavi ka bližnjemu ili dobra vere, i otuda je to da je kasnije njima bila označena obmana Crkve (kao kod Jezikilja ?? 16:45, i na drugim mestima). Ali ipak da su Hetiti bili među časnijima, može se videti iz toga, da su Hetiti služili Davidu, kao Abimeleh, 1 Samuilova 26:6, i Urija, koji je bio Hetićanin, 1 Samuilova 11:3, 6, 17, 21; čija je žena bila Betšeba, od koje je David imao Salamona, 2 Sam. (12:24. Da Hetićanin označava spoljašnja poznavanja koja se odnose na život, i koja su spoljašnje istine duhovne Crkve, vidi br. 1203. Predmet o kom se govori u ovome stihu je jedna nova Crkva, koju je Gospod ustanovio kad je pređašnja izdahnula; a predmet o kome se govori u sledećem stihu je primanje vere muđu ljudima te Crkve. Ne govori se o nekoj Crkvi među sinovima Hetovijem, nego uopšte o tome kako se Gospod podigao duhovnu Crkvu, pošto je pređašnja nestala ili bila završena; sinovi Hetovi su samo oni koji predstaljaju i označavaju. Vidi što je bilo rečeno o Crkvama; naime, da Crkva tokom vremena opada, ida je kao zaražena (br. 494, 501, 137, 2422).

Da s daljava od ljubavi ka bližnjem, i samo stvara zla i obmane (vidi br. 1834, 1836).

Da se tada kaže za Crkvu da je opustošena i razorena (br. 407, 411, 2243).

Da je Crkva ustanovljena među Neznabošcima, i zašto (br. 1366).

Da se uvek sačuva nešto u Crkvi, u Crkvi koja se pustoši, kao nukleus (br. 468, 637, 931, 2422).

Da bi ljudska rasa nestala da nema Crkve na zemlji (isto mesto). Da je Crkva srce i pluća u najvećem telu, to jest, u ljudskoj rasi (br. 637, 931, 2054, 2853). O tome kakva je duhovna Crkva (br. 765, 2669).

Da ljubav ka bližnjem, a ne vera odvojena od ljubavi ka bližnjem, sačinjava Crkvu (br. 809, 916).

Da bi Crkva bila jedna kad bi svi imali ljubav ka bližnjemu, bez obzira da li se razlikuju po nauku i po bogoštovanju (br. 1285, 1316, 1798, 1799, 1834, 1844, 2385).

Da svi ljudi na zemlji, koji su u Gospodovoj crkvi, bez obzira što su raspršeni po celoj kugli, da svi čine jednu (Crkvu), kao što je to u nebima (br. 2853).

Da je svaka Crkva i unutrašnja i spoljašnja, i da ovo zajedno sačinjava jedno (br. 409, 1083, 1098, 1100, 1242).

Da spoljašnja Crkva nije ništa, ako nema unutrašnju (br. 1795).

Da se Crkva upoređuje s izaskom i zalaskom sunca, s godišnjim dobima, i sa vremenima dana (br. 1837). I da je poslednji sud posledje vreme Crkve (br. 900, 931, 1850, 2117, 2118).

916. Da zveri i sve sitne životinje označavaju dobra čoveka Crkve: zvijeri, dobra unutrašnjeg čoveka, ono što gmiže, dobra spoljašnjeg čoveka; i da se sa ptice i sve što se miče po zemlji označavaju istine; da su ptice istine unutrašnjeg čoveka, a ono što se miče po zemlji, istine spoljašnjeg čoveka, jasno je iz onoga što je rečeno i pokazano u prethodnom stihu u pogledu divljih životinja, ptica i onoga što se miče, gde je rečeno sve što se miče i što puzi, jer su time označeni dobro i istina spoljašnjeg čoveka. Onome što je ovde rečeno, u zaključku se pridodaju pojmovi koji pripadaju Crkvi, to jest dobra i istine; naime, njima je označen kvalitet Crkve, da je ona duhovna i da je postala takva zato što je u njoj glavna bila ljubav prema bližnjemu ili dobro; stoga se ovde prvo pominju zveri i ono što se miče, a posle ptice i ono što gmiže. Crkva se naziva duhovnom onda kada deluje iz ljubavi prema bližnjem ili od dobra ljubavi prema bližnjem – a nikad kada se kaže da ima veru bez ljubavi k bližnjem, jer tada nije Crkva. Jer šta je nauk Crkve ako ne nauk o ljubavi prema bližnjemu? I čemu služi nauk o veri, osim da uči čoveka kako da postupa? Nauk ne služi samo zato da se zna i misli ono što on uči, nego zato da uči šta treba raditi. Duhovna crkva se tako naziva tek onda kada postupa iz ljubavi k bližnjemu, koje je sam nauk vere. Ili, što je isto, tek onda čovek Crkve postaje Crkva. Isto tako, čemu služi zapovest? Ne da bi je čovek znao, nego da bi živeo prema zapovesti. Jer tada je on Carstvo Gospodovo, jer se Carstvo Gospodovo sastoji jedino od uzajamne ljubavi i njene sreće. Oni koji odvajaju ljubav prema bližnjemu od vere, smatraju da spasenje dolazi od vere bez dela ljubavi k bližnjemu; oni su kainovci koji ubijaju brata Avelja, to jest ljubav prema bližnjemu. Oni su i kao ptice koje lete iznad lešine; jer vera je ptica, a čovek bez ljubavi prema bližnjem je lešina. Takvi ljudi stvaraju sebi lažnu savest ne bi li živeli kao đavoli, mrzeći bližnjega i progoneći ga, provodeći život u preljubi, a ipak verujući da će biti spaseni, kao što je vrlo poznato u hrišćanskom svetu. Šta je prijatnije čoveku nego da čuje i poveruje kako će biti spasen čak i kada živi kao divlja životinja? I sami neznabošci opažaju da je to lažno i mnogi od njih se užasavaju hrišćanskog nauka, jer vide šta je takav život. Pravi karakter takve vere očit je po tome što se nigde ne može naći život vredniji prezrenja nego u hrišćanskom svetu.