1757. Het spreken van de geesten met de mens vindt plaats, zoals eerder gezegd, door woorden, maar het spreken van geesten onder elkaar door denkbeelden die aan de woorden ten grondslag liggen, van de aard van de gedachten, maar niet zo duister, als de mens heeft wanneer hij in het lichaam leeft, maar duidelijk zoals het spreken is. Het menselijk denken wordt, na de scheiding van het lichaam, duidelijker en helderder, en de denkvoorstellingen komen elk op zichzelf te staan, zodat zij tot bepaalde taalvormen dienen, want het duistere is met het lichaam verdwenen en zo wordt het denken – als het ware bevrijd van zijn banden, waarin het verstrikt was en als gevolg van de schaduwen, waarin het gehuld was – meer direct en vandaar de aanschouwing, aanvoeling en aanduiding onmiddellijker.

937. Hieruit kan ook blijken, van welke aard het Woord van de Heer in de innerlijke zin is. In de zin van de letter verschijnt het zo grof, dat men niet beter weet, of er wordt alleen van zaaiing en oogst, van koude en hitte, van zomer en winter en van dag en nacht gesproken, terwijl het toch verborgenheden van de Oude of geestelijke Kerk in zich bevat. De woorden zelf in de zin van de letter zijn van dien aard, dus als het ware meest algemene vaten, in elk waarvan zovele en zo grote hemelse verborgenheden vervat zijn, dat zij nooit, ook niet voor het tienduizendste deel, zouden kunnen worden uitgeput; want de engelen kunnen, uit de Heer, in deze zo uiterst algemene, aan de aardse dingen ontleende woorden met onbegrensde verscheidenheid geheel het verloop van de wedergeboorte en de staat van degene die wedergeboren moet worden en van hem die wedergeboren is, zien, terwijl de mens nauwelijks iets ziet. Vervolg over de hellen. Hier over de hellen van de gierigaards; en over het vuile Jeruzalem, en de rovers in de woestijn; voorts over de drekhellen van degenen, die louter voor het genot geleefd hebben.