4300. En de zon rees hem op; dat dit de verbinding van de goede dingen betekent, staat vast uit de betekenis van het verrijzen van de zon, namelijk de verbinding van de goede dingen; dat door het opgaan van de dageraad wordt aangeduid dat de verbinding nabij is of aanvangt, zie nr. 4283; hieruit volgt dat het verrijzen van de zon de verbinding zelf is; want de zon betekent in de innerlijke zin de hemelse liefde, nrs. 1529, 1530, 2441, 2495, 3636, 3643, 4060; dus de goede dingen, want deze zijn van die liefde; wanneer de hemelse liefde zich bij de mens openbaart, dat wil zeggen, wanneer zij wordt bemerkt, dan wordt er gezegd dat de zon hem verrijst, want dan worden de goede dingen van die liefde met hem verbonden.

3862. In 3858 above it was shown that 'the twelve tribes' meant all things forming part of truth and good, or of faith and love. In this present paragraph, now that the sons of Jacob individually after whom the tribes were named are the subject, a second arcanum is to be brought to light, namely the meaning which each son carries. In heaven all celestial and spiritual warmth, or love and charity, is in its external form felt as the glow from the sun, and in heaven all celestial and spiritual light, or faith, is in its external form seen as the light from the sun. Also that celestial and spiritual warmth holds wisdom within itself, and the light from that source holds intelligence, and they do so because they flow from the Lord, who is the Sun of heaven, see 1053, 1521-1533, 1619-1632, 2441, 2495, 2776, 3138, 3167, 3190, 3195, 3222, 3223, 3338, 3339, 3341, 3413, 3485, 3636, 3643.

These paragraphs show that all good is a product of the warmth which flows from the Lord as the Sun, and that all truth is a product of the light from that source. They also show that all affections which go with love or good are variations of that celestial and spiritual warmth flowing from the Lord, and that this is the origin of changes of state. They show too that all thoughts which go with truth or faith are variations of that celestial and spiritual light which flows from the Lord, and that this is the origin of intelligence. All angels in heaven are bathed in that warmth and light. Their affections and thoughts have no other source, nor are they anything else. This is evident from the different forms of communication employed by the angels, in that because those forms of communication have their origin in heavenly warmth and light, they consist of variations and modifications of heavenly light containing heavenly warmth, and are therefore indescribable and so varying and complete as to be quite beyond one's comprehension, 3342, 3344, 3345.

[2] So that these things might be manifested in a representative way in the world names were given to each of the sons of Jacob which meant the universal divisions of good and truth, or of love and faith, and so the universal manifestations of variation in celestial and spiritual warmth and of variation in light from that source. What determines the intensity of the flame and the brightness from it is the actual order of those universal manifestations. When love comes first in such order, everything which follows within genuine order from that love is flaming, but when faith comes first everything which follows within genuine order is full of light, yet with all the differences that the things which follow entail. If however they do not follow according to genuine order everything is obscure, and in ever differing ways. But this order and resulting differences will in the Lord's Divine mercy be discussed later on. This then is how the Lord gave answers by means of the Urim and Thummim and how according to the state of the actual thing in question they received answers by means of lights and their flashes from the precious and transparent stones on which the names of the twelve tribes had been inscribed. For as has been stated, inscribed on the names were the universal divisions of love and faith which exist in the Lord's kingdom and so the universal manifestations of flame and light by which those divisions of love and faith are represented in heaven.

[3] First therefore let evidence from the Word be presented to confirm that the order of the names in which the tribes are mentioned varies in the Word, and that each variation of their order is determined by the particular state of the subject under discussion there. And from such evidence one may see that the answers from the Lord given by means of the Urim and Thummim were radiations of light determined by the particular states of the thing - such variations being due to the order of all that was involved. For the entire light of heaven is made to vary by the different states which that thing passes through, and those states are made to vary by the order in which good and truth come. But which aspect of truth or good is meant by each name will be evident from the explanation that is being given. That is to say, Reuben means faith from the Lord; Simeon faith possessed by the will which is received from the Lord; Levi spiritual love, which is charity; Judah the Divinity of love, and the Lord's heavenly kingdom. What the other eight mean will be stated in the next chapter. Described here is the order in which they were born, which was as follows: Reuben, Simeon, Levi, Judah, Dan, Naphtali, Gad, Asher, Issachar, Zebulun, Joseph, Benjamin - see verses 32-35 of the present chapter, and then Genesis 30:6, 8, 11, 13, 18, 20, 24; 35:18. This order is determined by the state of the subject that is being dealt with at this point, which is that of the regeneration of man, for this starts with the truth of faith, meant by 'Reuben', progresses from this towards the willing of truth, meant by 'Simeon', and from this to charity, meant by 'Levi', and so on to the Lord, who is meant in the highest sense by 'Judah'. The progression of spiritual conception and birth, or regeneration, from what is external to what is internal has been stated immediately above in 3860; that is, the progression is from the truth of faith to the good of love.

[4] Before Jacob came to Isaac his father in Mamre, or Kiriath Arba, his sons are mentioned in Genesis 35:23-26 in the following order: Reuben, Simeon, Levi, Judah, Issachar, Zebulun, Joseph, Benjamin, Dan, Naphtali, Gad, Asher. In this case those by Leah and Rachel come first, and those by the servant-girls last, this being determined by the state of the subject dealt with at that point. They are listed in yet another order when they travelled and came into Egypt, in Genesis 46:9-19; in another when before his death they were blessed by Jacob, who by then was Israel, in Genesis 49:3-27; and in another again when blessed by Moses, in Deuteronomy 33:6-24. And when they encamped around the Tent of Meeting they did so in the following order: To the east Judah, Issachar, Zebulun; to the south Reuben, Simeon, Gad; to the west Ephraim, Manasseh, Benjamin; to the north Dan, Asher, Naphtali, Numbers 2:1-end. In what order they stood on Mount Gerizim to bless the people, or on Mount Ebal to curse them, see Deuteronomy 27:12-13. When the princes chosen from each tribe were sent to spy out the land they are listed in Numbers 13:4-16 in the following order: Reuben, Simeon, Judah, Issachar, Ephraim, Benjamin, Zebulun, Joseph or Manasseh, Dan, Asher, Naphtali, Gad. But there is a different order to the princes who were to divide the land for inheritance, Numbers 34:19-29. In what order the lot fell when it was cast, at the time that the land was divided for inheritance, see Chapters 13 - 19 of Joshua.

[5] When the boundaries of the new or holy land which the tribes were to inherit are referred to in Ezekiel the tribes are mentioned in the following order: Dan, Asher, Naphtali, Manasseh, Ephraim, Reuben, Judah, Benjamin, Simeon, Issachar, Zebulun, Gad. All are described from the corner pointing east to the corner pointing to the sea or west, except Gad which was situated at the south corner pointing towards the south, Ezekiel 48:1-7, 23-26. And where the gates of the new or holy city are referred to they are mentioned in the following order: Facing north the three gates of Reuben, Judah, and Levi; facing east the three gates of Joseph, Benjamin, and Dan; facing south the three gates of Simeon, Issachar, and Zebulun; facing west the three gates of Gad, Asher, and Naphtali, Ezekiel 48:31-34. For the order of those sealed, twelve thousand from each tribe, see Revelation 7:5-8. In all these places the listing of the tribes depends completely on the state of the subject dealt with, to which the order corresponds. That particular state is evident from what comes before and after.

[6] The order of the precious stones in the Urim and Thummim is mentioned and described in the Word, but which tribes individual stones corresponded to is not mentioned. For those stones represented all things belonging to the light shed by heavenly flame, that is, all aspects of truth originating in good, or of faith originating in charity. And because they represented these things heavenly light itself shone through them in a miraculous way in accordance with the state of the subject concerning which a question was asked and an answer was given. Flashing and bright light stood for a positive answer concerning good and truth, which light was accompanied by variations of the stones' colours according with the differences of the state of good and truth, as in heaven where all celestial and spiritual things are expressed by means of lights and their differences, and in a way beyond description and completely incomprehensible to man. For as has been shown frequently, heavenly light includes life from the Lord, and so includes wisdom and intelligence. Consequently the differences in light include everything that constitutes the life, that is, everything that constitutes wisdom and intelligence, while the differences in flaming, flashing, and shining include everything that constitutes the life of good and the life of truth received from good, that is, of love to the Lord and of faith derived from that love. Such then were the Urim and Thummim which were on the breastplate of the ephod and were over Aaron's heart. The nature of them is also evident from the fact that the terms Urim and Thummim mean lights and perfections, and that the breastplate in which they were set is called the breastplate of judgement, because judgement consists in intelligence and wisdom, 2235. The reason it was worn over Aaron's heart was that 'the heart' means Divine love, see 3635 and the section at the end of the present chapter. For this reason also those precious stones were placed in settings of gold, for 'gold' in the internal sense means good which is an attribute of love, 113, 1551, 1552, and 'precious stone' truth which shines through from good, 114.

[7] The Urim and Thummim are spoken of in Moses as follows,

You shall make the breastplate of judgement, the work of designing, like the work of the ephod you shall make it; out of gold, violet, and purple, and twice-dyed scarlet, and of fine-twined linen you shall make it. It shall be square when doubled. And you shall set within it stone-settings, four rows of stones shall there be. There shall be sockets of gold in their settings. And the stones shall be according to the names of the sons of Israel, twelve according to their names. The engravings of a signet, each one according to its name, there shall be for the twelve tribes. Exodus 28:15-21; 39:8-14.

Which stones had to be set in each row is also specified in those chapters. And further,

The breastplate shall not come away from the ephod. And Aaron shall bear the names of the sons of Israel on the breastplate of judgement over his heart when he goes into the holy place, for a remembrance before Jehovah continually. And you shall put into the breastplate of judgement the Urim and Thummim, and they shall be over Aaron's heart when he goes in before Jehovah. And Aaron shall bear the judgement of the sons of Israel over his heart before Jehovah continually. Exodus 28:28-30; Leviticus 8:7-8.

The fact that Jehovah or the Lord was inquired of and gave answers by means of the Urim is seen in Moses,

Jehovah said to Moses, Take Joshua the son of Nun. You shall place some of your glory on him, so that all the congregation of the children of Israel may be obedient. He shall stand before Eleazar the priest, and he shall inquire for him in the judgement of the Urim before Jehovah. Numbers 27:18, 20-21.

And in Samuel,

Saul inquired of Jehovah, but Jehovah did not answer him by dreams, or by the Urim, or by prophets. 1 Samuel 28:6.

2441. Dat de woorden ‘De zon was opgegaan boven de aarde’ de laatste tijd betekenen, die het Laatste Oordeel wordt genoemd, blijkt uit de betekenis van de zonsopgang, wanneer gehandeld wordt over de tijden en de staten van de Kerk; dat de tijden van de dag, en ook de tijden van het jaar in de innerlijke zin de achtereenvolgende staten van de Kerk betekenen, is eerder in nr. 2323 aangetoond; en dat de dageraad of de morgen de komst van de Heer of de nadering van Zijn Rijk betekent, in nr. 2405; zo betekent hier nu de opgang van de zon of haar opgang boven de aarde de tegenwoordigheid zelf; en dit om deze reden, dat zowel de zon als het oosten de Heer betekent; dat de zon Hem betekent, zie men in de nrs. 31, 32, 1053, 1521, 1529, 1530, 1531, 2120;

en het oosten, nr. 101.

De reden waarom de tegenwoordigheid van de Heer hetzelfde is als de laatste tijd, die het Oordeel wordt genoemd, is deze, dat Zijn tegenwoordigheid de goeden van de bozen scheidt en dit brengt met zich mee, dat de goeden in de hemel worden geheven en de bozen zichzelf in de hel werpen, want in het andere leven is het als volgt gesteld: de Heer is de Zon voor de gehele hemel, zie de nrs. 1053, 1521, 1529, 1530, 1531, want het is het Goddelijk hemelse van Zijn liefde, dat zo voor hun ogen verschijnt en inderdaad het licht zelf van de hemel uitmaakt; voor zoveel zij dus in de hemelse liefde zijn, worden zij in dit hemelse licht, dat van de Heer uitgaat, opgeheven; voor zoveel zij echter van de hemelse liefde verwijderd zijn, storten zij zichzelf van dit licht vandaan in helse duisternis. Dit is nu de reden dat het opgaan van de zon, waardoor de tegenwoordigheid van de Heer wordt aangeduid, zowel de zaligmaking van de goeden als de verdoeming van de bozen insluit, en dat nu pas gezegd wordt, dat Loth te Zoar kwam – dat wil zeggen, dat diegenen behouden werden, die hier door Loth worden uitgebeeld – en direct daarop, dat Jehovah over Sodom en Amora regenen deed zwavel en vuur, dat wil zeggen dat de bozen verdoemd werden. Aan hen die in de boosheden van de eigen- en de wereldliefde zijn, dat wil zeggen, die haatgevoelens koesteren tegen alle dingen die tot de liefde tot God en tot de liefde voor de naaste behoren, verschijnt het licht van de hemel inderdaad als dikke duisternis, vandaar dat in het Woord gezegd wordt, dat de zon voor hen was zwart geworden, waarmee wordt aangeduid, dat zij alles van de liefde en van de naastenliefde verwierpen en alles aannamen wat daaraan tegenovergesteld is; zoals bij Ezechiël:

‘Als Ik u zal uitblussen, zal Ik de hemelen bedekken, en hun sterren zwart maken; Ik zal de zon bedekken met een wolk, en de maan zal haar licht niet laten lichten; alle lichtende lichten aan de hemelen zal Ik over u zwart maken, Ik zal een duisternis maken over uw land’, (Ezechiël 32:7, 8);

eenieder kan zien, dat door de hemelen bedekken, de sterren zwart maken, de zon bedekken, de lichtende licht zwart maken, andere dingen worden aangeduid. Evenzo bij Jesaja:

‘De zon zal verduisterd worden in haar opgang’, (Jesaja 13:9, 10);

en bij Joël:

‘De zon en de maan worden zwart en de sterren trekken haar glans in’, (Joël 2:2, 10);

zo kan het dus duidelijk zijn, wat door de volgende woorden van de Heer wordt aangeduid, waar sprake is van de laatste tijd van de Kerk die het Oordeel wordt genoemd, bij Mattheüs:

‘Terstond na de verdrukking van die dagen, zal de zon verduisterd worden en de maan zal haar licht niet geven en de sterren zullen van de hemel vallen’, (Mattheüs 24:29), namelijk dat door de zon niet de zon, noch door de maan de maan en ook niet door sterren de sterren worden aangeduid, maar door de zon de liefde en de naastenliefde, door de maan het geloof daaruit en door de sterren de erkentenissen van het goede en ware, waarvan dan gezegd wordt dat zij verduisterd worden, hun licht verliezen en van de hemel vallen, wanneer er geen erkenning van de Heer meer is en geen liefde tot Hem en geen liefde jegens de naaste; en wanneer deze teniet zijn gedaan, neemt de eigenliefde met de valsheden daarvan bezit van de mens, want het een is het gevolg van het ander, vandaar ook bij Johannes het volgende:

‘De vierde engel goot zijn fiool uit op de zon, en het werd haar gegeven de mensen te verzengen door vuur en de mensen werden verhit met grote hitte en lasterden de naam van God’, (Openbaring 16:8, 9);

waar eveneens gehandeld wordt over de laatste tijden van de Kerk, wanneer alle liefde en naastenliefde uitgeblust worden, of naar de gewone spreektaal, wanneer er geen geloof meer is. De uitblussing van de liefde en van de naastenliefde wordt bedoeld met het uitgieten van de fiool op de zon en de toen daaruit voortvloeiende eigenliefde en de begeerten ervan daarmee, dat de mensen met vuur verzengd werden en verhit met grote hitte; daardoor kwam de lastering van de naam van God. De Oude Kerk verstond onder de zon niets anders dan de Heer en het Goddelijk hemelse van Zijn Liefde en daarom was het hun tot een ritus, te bidden toegekeerd naar de opgang van de zon, daarbij dan geenszins aan de zon denkend; maar nadat de nakomelingen met de overige dingen van uitbeeldende en aanduidende aard ook dit verloren hadden, begonnen zij de zon en de maan zelf te vereren en deze eredienst breidde zich toen uit over vele natiën, in die mate, dat zij er tempels aan wijdden en gedenktekens oprichtten, en omdat de zon en de maan toen een tegenovergestelde zin ontvingen, betekenden zij de eigen- en wereldliefde, en die zijn geheel en al aan de hemelse en geestelijke liefde tegenovergesteld. Daarom wordt in het Woord onder de eredienst van zon en maan de eredienst van zichzelf en van de wereld verstaan, zoals bij Mozes:

‘Opdat gij misschien uw ogen niet opheft naar de hemel en aanziet de zon en de maan en de sterren van het ganse heir der hemelen en wordt aangedreven en gij u voor die buigt en hen dient’, (Deuteronomium 4:19);

en bij dezelfde:

‘Wanneer hij heengaat en dient andere goden en de zon of de maan of alle heir der hemelen, hetwelk Ik niet geboden heb; zo zult gij hen met stenen stenigen en zij zullen sterven’, (Deuteronomium 17:3, 5);

in dergelijke afgoderij werd de oude eredienst verdraaid, toen zij niet meer geloofden dat er iets innerlijks werd aangeduid in de riten van de Kerk, maar alleen iets uiterlijks. Evenzo bij Jeremia:

‘Ter zelver tijd zullen zij de beenderen van de koningen van Jehudah, van de vorsten, van de priesters, van de profeten en van de inwoners van Jeruzalem uitspreiden voor de zon en voor de maan en voor het ganse heir der hemelen, die zij liefgehad en die zij gediend hebben’, (Jeremia 8:1, 2);

de zon staat voor de eigenliefde en de begeerten ervan; dat zij de beenderen zouden uitspreiden, betekent de helse dingen, die daartoe behoren.

Bij dezelfde:

‘Hij zal de opgerichte beelden van het huis van de zon verbreken, welke in het land van Egypte zijn, en hij zal de huizen van de goden van Egypte met vuur verbranden’, (Jeremia 43:13);

de beelden van het huis voor de zelfverheerlijking.