Komentar

 

დიდი იდეები

Po New Christian Bible Study Staff (strojno prevedeno u ქართული ენა)

A girl gazes into a lighted globe, showing the solar system.

აქ ჩვენ 21-ე საუკუნეში ვართ. ვიცით, რომ სამყარო უზარმაზარი ადგილია. ჩვენ მხოლოდ მეცნიერული ცოდნით ვიფეთქებთ. როგორ უნდა მოვიქცეთ უფრო დიდი იდეებით? როგორც ჩანს, ჩვენი ადამიანური საზოგადოებები მათ წაშლის, ან უგულებელყოფს მათ - შესაძლოა, ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ჩვენ ძალიან დატვირთული ვართ მათთვის.

აქ, ახალი ქრისტიანული ბიბლიის შესწავლის ადგილზე, ჩვენ ტენდენციას მივიღებთ. ჩვენ გვინდა გამოვიკვლიოთ დიდი იდეები, რომლებიც გვაძლევს ჩარჩოს უკეთესი ცხოვრების უკეთესობისკენ. აი დასაწყისი ახალი იდეების ჩამონათვალში ახალი ქრისტიანული თვალსაზრისით. თითოეული იდეისთვის, არსებობს სქოლიო, რომელიც ჩამოთვლის ზოგიერთ ცნობას შვედბორგის სასულიერო ნაშრომებში:

1. ღმერთი არსებობს. მხოლოდ ერთი ღმერთი, რომელმაც შექმნა და შეინარჩუნა მთელი სამყარო ყველა განზომილებაში, სულიერი და ფიზიკური. 1

2. ღვთის არსს თავად სიყვარული წარმოადგენს. ეს არის ძალა, რომელიც მართავს ყველაფერს. 2

3. ღვთის არსება იქმნება, ანუ ის არსებობს, ქმნიან და ქმნიან. 3

4. არსებობს შექმნის დონეები ან ხარისხები - სულიერიდან დაწყებული, რომელთა ფიზიკური შეგრძნებებით ან სენსორებით ჩვენ ვერ ვიპოვნებთ ფიზიკურ სამყაროს იმ დონემდე, სადაც არის ჩვენი ცნობიერების უმეტესი ნაწილი, როდესაც ჩვენ აქ ცოცხლები ვართ. 4

5. შექმნილი სამყარო ღმერთისგან წარმოიშვა და ის შენარჩუნებულია ღმერთის მიერ, მაგრამ მნიშვნელოვანი გზით იგი ღმერთისაგან დამოუკიდებელია. მას სურს რომ ეს იყოს ცალკე, რათა თავისუფლება არსებობდეს. 5

6. ღმერთი მოქმედებს სიბრძნიდან სიბრძნით - კეთილი ნებით სურს და იმის გაგება, თუ როგორ უნდა მიაღწიოს მათ. 6

7. ქმნილების ფიზიკური დონე არსებობს იმისთვის, რომ ადამიანს ჰქონდეს შესაძლებლობა აირჩიონ თავისუფლებაში, რაციონალურობით, აღიარონ თუ არა ღმერთთან თანამშრომლობა. 7

8. ღმერთი ყველა ადამიანს უშვებს ყველგან, მიუხედავად მათი რელიგიისა, თავისუფლება აირჩიონ ცხოვრების სიყვარული ღვთისა და მოყვასისათვის. 8

9. ღმერთს უყვარს ყველას. მან იცის, რომ ჭეშმარიტი ბედნიერება მხოლოდ მაშინ ხდება, როდესაც ჩვენ უანგარო ვიყავით; როდესაც ჩვენ ნამდვილად მოტივირებულნი ვართ უფლის სიყვარულით, რომელიც საფუძვლიანად მეზობლის სიყვარულია. ის ცდილობს ყველას უხელმძღვანელოს, მაგრამ არ აიძულებს ჩვენს ნებისყოფის შესრულებას. 9

10. ღმერთი არ გმობს. ის გვეუბნება რა არის კარგი და რა არის ბოროტება და გონებაში მიედინება, რომ სიკეთისკენ მიგვიყვანოს. ამასთან, ჩვენ თავისუფლად შეგვიძლია უარვყოთ მისი წამყვანი და ამის ნაცვლად, ჩვენ ყველაზე მეტად ვუყვარვართ საკუთარ თავს. ყოველდღიურად ვქმნით სიკეთის ან ეგოიზმის ჩვევებს და ვცხოვრობთ ცხოვრებას ამ ჩვევების შესაბამისად. ეს ჩვევები ხდება ნამდვილი "ჩვენ", ჩვენი მმართველი სიყვარული. 10

11. ჩვენი ფიზიკური სხეულები საბოლოოდ იღუპებიან, მაგრამ ჩვენი გონების სულიერი ნაწილი გრძელდება. ეს უკვე მუშაობს სულიერ თვითმფრინავში, მაგრამ ჩვენი ცნობიერება იცვლება - ასე რომ, ჩვენ სულიერ რეალობას სრულად ვაცნობიერებთ. 11

Bilješke:

1ღვთიური სიყვარული და სიბრძნე4, 15, 16, 23, 301, ღვთიური სწავლება46, ნამდვილი ქრისტიანული რელიგია11, 19.

2ღვთიური სიყვარული და სიბრძნე4, 29, 30, აპოკალიფსისის ახსნა 297, სამოთხის და ჯოჯოხეთის შესახებ13, 545.

3ღვთიური სიყვარული და სიბრძნე31, 32, 57, 59, 84, 169-171, 329, 330, ღვთიური სწავლება3, 27.

4ღვთიური სიყვარული და სიბრძნე65, 179, 180, 213, 230, 363.

5ღვთიური სიყვარული და სიბრძნე44, 45, 55.

6ღვთიური სიყვარული და სიბრძნე42, 43, 52, 154, ღვთიური სწავლება3, 5.

7ღვთიური სწავლება27, 71, 72, 75, 129, ნამდვილი ქრისტიანული რელიგია459, 490.

8ღვთიური სწავლება145, 322, 324, 325, 328, აპოკალიპსისის ახსნა 986, სამოთხის და ჯოჯოხეთის შესახებ522, ნამდვილი ქრისტიანული რელიგია457.

9ღვთიური სწავლება67, 322, 333, 334, სამოთხის და ჯოჯოხეთის შესახებ312, 319, 324.

10აპოკალიპსისის ახსნა 986, სამოთხის და ჯოჯოხეთის შესახებ479, 481, 525, 598. ნამდვილი ქრისტიანული რელიგია795.

11არკანა კოლესტია168, 1854, 3016, 5078, 6008, 8939, სამოთხის და ჯოჯოხეთის შესახებ445, 461, 493, 498, ღვთიური სიყვარული და სიბრძნე90, განკითხვის დღე25.

Iz Swedenborgovih djela

 

ანგელოზის სიბრძნე ღვთაებრივი ბედისწერის შესახებ #324

Proučite ovaj odlomak

  
/ 340  
  

324. რადგანაც ამ ახსნა განმამრტებებიდან ჩანს რომ ღვთის განგება არის მხოლოდ დანიშნულება ზეიცისკენ და არ შეიძება ის შეიცვალოს სხვა დანიშნულებით, ამიტომ აქ ნაჩვენები იქნება რომ შექმნის მიზანი არის სასუფეველი წარმოქმნილი ადამიანთა მოდგმისგან და ეს მოცემულია წესრიგით. პირველი ის რომ ყოველი ადამიანი იყო შექმნილი რათა იცხოვროს სამუდამოდ. ღვთაებრივი სიყვარულის და ღვთაებრივი სიბრძNს შესახებ ტრაქტატში (ნაწილი 3 და 5) ნაჩვენები იყო რომ ადმაიანში სიცოცხლის სამი დონეა რომლებიც იწოდება ბუნებრივად სულიერად და ზეციურად და რომ ეს დონეები აქტუალურია ყველა ადამიანში; ცხოველებში სიცოცხლის მხოლოდ ერთ დონეა, რომელიც წააგავს ადამიანის სიცოცხლის ბოლო დონეს, ბუნებრივს. აქედან გამომდინარეობს რომ ადმიანი თავისი სიცოცხლის უფლისკენ აღმართვით, იმის გარდა როგორც ცხოველებშია, იმყოფება ისეთ მდგომარეობაში, რომ შეუძლია გაიგოს ღვთიური სიბრძნისათვის ნიშანდობლივი და ისურვოს ღვთიური სიყვარულისათვის დამახასიათევბელი, ასეთნაირად მიიღოს ღვთაებრივი; ხოლო ღვთაებრივობის მიმღებს იქმდე რასაც ხედავს და შეიცნობს თავის თავში, არ შეუძია სხვაგვარად თუ არა მხოლოდ ღმერთთან შეთანხმებით და ამ შეხამებით იცხოვროს მარადიულად. რაშია გაომადგებოდა უფალს მთელი შექმნილის სამყარო თუკი ის არ შექმნიდა თავის ხატსა და მსგავსს რომლითაც შეძლებდა ეცნობებინა თავისი ღვთაებრივობა! სხვაგვარად ეს რა იქნეობდა თუ არა მოწესრიგება, რომ რაიმე ნივთ ყოფილიყო და არც ყოფილიყო, ანდა რომ რაიმე ნივთს ეარსება და არც ეარსება და ესხვა მიზეზის გარეშე გარდა შესაზლებლობისა შორიდან ეყურებინა უკუღართობისათვის და მუდმივი ცვალებადობისათვის, როგორც რომელიმე თეტრში. რა მოუვიდოდა ღვთაებრივობას ამ ხატებში დ მსგავსებში თუკი ისინი იარსებებდნენ არ სუბიექტებად მსახურების მიზნისათვის რომლებიც აღიქვავდნენ ღვთაებრივს ახლოს დაინახავდნენ და შეიგრძნობენდნ მას მაგრამ რადგან ღვთაებრივი უშრეტი დიდებულებითაა, იქნებოდა შეკავებული და შეეძლო შეეკავებინა ის მხოლოდ თავის თავში? რადგან სიყვარულს სურს გადასცეს თავისი სხვას და გასცეს კიდეც თავისიდან რამდენსაც შესძლებს, მითმეტეს ღვთაებრივნ სიყვარულს რომელიც უსასრულოა. შეუძლია მას ჯერ მისცეს და მერე წაართვას? მისცეს ის რაც შეიძლება დაიღუპოს – ნუთუ ეს არ არის მისცეს ის რაც შნაგანად თავისთავად არაფერია, რადგანაც ის დაღუპვით არაფერი ხდება, და მასში არ არის ის რაც არის. მაგრამ ის იძლევა იმას რაც არის და არ წყვეტს ყოფნას და ეს მუდმივია. რათა ყოველმა ადამიანმა იცხოვროს მუდმივად, მას ერთმევა ის რაც არის მასში მოკვდავი; მასში მოკვდავია მატერიალური სხეული რომლისგანაც თავისუფლდება სიკვდილით; ასეთნაირად შიშვლდება უკვდავება რომელიც არის მისი სულიერი საწყისი და ის ხდება სული ადამიანის ფორმით; მისი სულიერი საწყისი არის მისი სული. ადმიანის სულს რომ სიკვდილი არ შეუძლია ამას ხედადნენ ძველთაძველი ბრძენები რადგან ისინი ამბობდნენ: “როგორ შეუძლია სულს მოკვდეს, თუკი შეუძლია მას იყოს გონიერი?” ახლა ბევრი ვერ იგებს ამ ფილოსოფოსების შინაგან იდეას მოცემული პუნქტის შესახებ. ეს იდეა, ჩამოვარდნილი მათ საერთო ცნობიერებაში სასუფევლიდან მდგომარეობდა იმაში, რომ ღმერთ არის თვით სიბრძძნე, რომელსაც ეზიარება ადამიანი და რომ ღერთ უკდავი დ მუდმივია. რადგან მე მომეცა უფლება მესაუბრტა ანგელოზებთან ამიტომ მეც ვიტყვი რაღაცას გამოცდილებით. მე ვესაუბრე რამოდენიმე საუკუნის წინ მცხოვრებთ რომლებიც წარღვნამდე არსებოობდნენ., მცხოვრებთ უფლის ერთ ერთი მოციქულის დროს, ასევე მცხოვრებთ ემდეგ საუკუნეში და მე ყველანი ისინი წარმომმიდგებოდნენ საშუალო ასაკის ადამიანებად და მეუბნებოდნენ მე რომ მათ არ იციან რა არის სიკვდილი მხოლოდ იციან რომ ეს – მსჯავრდებაა. ყველანი კარგად მცხოვრებნი სასუფეველში მისვლის თანავე ამქვეყნიური ცხოვრების ახალგაზრდობას და მასში რჩებიან სამუდამოდ, ისინი კი ვინც ამქვეყნად მოხუცებულობამდე იცხოვრა გადადიან გაფურჩქვნის ასაკში და სილამაზეში, ადამიანი რომ სიკვდილით მარადიულად ცხოვრობს საკმაოდ ნათელია სიტყვაში სადაც სიცოცხლე ზეცაში იწოდება სამუდამო სიცოცხლეთ (მეთიუ 19:29; 25:46; მარკოზი 10:17; ლუკა 10:25; 18:30; იოანე 3:15-16, 36; 5:24-25, 39; 6:27, 40, 68; 12:50) შემდეგ ასევე უბრალოდ სიცოცხლედ (მეთიუ 18:8-9; იოანე 5:40; 20:31). უფალმა ასევე უთხრა თავის მოწაფეებს: “მე ვცოცხლობ და თქვენს იცოცხლებთ” (იოანე 14:19) და აღდგომის შესახებ რომ “ღმერთი არის ცოცხლების ღმერთ და არა მკვდრებისა” და ასევე რომც “აღარც სიკვდილი ხელეწიფებათ” (ლუკა 20:36, 38). მეორეც ის რომ ყოველი ადმაიანი იყო შექმნილი რათა მუდმივად იცხოვროს ბედნიერ მდგომარეობაში. ეს თანამიმდევრულია, რადგან მსურველი რომ ადამიანმა იცხოვროს მუდმივად ასევე ისრუვებს რომ ის ცხოვრობდეს ბენიერად. რა არის მარადიული სიცოცხლე ამ მდგომარეობის გარეშე? ყველანაირი სიყვარულ სხვას სიკეთეს უსურვებს; მშბლიური სიყვარული შვილებს უსურვებს სიეკთეს, ცოლ ქმრული სიყვარული მეუღლეს, მეგობრული სიყვარული მეგობარს უსურვებს სიეკთეს. მთუმეტეს იგივე სურდა ღვთაებრივ სიყვარულს და რა არის სიკეთე თუ არა საისიამოვნო და რა არის ღთაებრივი სიკეთე თუ არა მარადიული ნეტარებვა, ყველანაირი სიკეთე იწოდება სიკეთედ ამ სიკეთის სიამოვნებით და ნეტარებით; თუმცაღა სიკეთედ იწოდება ის რაც კეთდება და რასაც ფლობენ, მაგრამ თუკი ამაში არ არის სიამოვნება, მაშინ ის – უნაყოფო სიკეთეა; ამ ახსნა განმარტებებიდან ჩანს რომ მარადიული სიცოცხლე არის ამრადიული ნეტარება. ასეთი მდგომარეობა ადამიანისა არის შექმნის მიზანი, მაგრამ თუკი ამ მდგომარეობაში მხოლოდ ზეცაი შესულები არიან – ღმერთის ბრალი არ არის არამედ ადამიანისა; ეს რომ ადმაიანის ბრალია ამაში შემდეგში დავრწმუჯნდებით. მესამეც ის რომ ასეთნაირად ყოველი ადამიანი შეიქმნა, რათა შესულიყო სასუფეველში. ამაშია შექმნის მიზანი; მაგრამ თუკი სასუფეველში ყველანი ვერ შედიან ეს იმიტომ რომ იჟღნთებიან ჯოჯოხეთური სიამოვნებებით რომლებიც ზეციურის საპირისპიროა; ისინი კი ვინც ვერ მოიპოვებს ზეციურ ნეტარება არ შეუძლიათ სასუფეველში შესვლა რადგან ვერ შესძლებენ მის ატანას. ვინც არ უნდა იყოს მოსული სულთა სამყაროში, არავის ეუბნებიან უარს სასუფეველშ შესვლაზე, მაგრამ ის ვინც ჯოჯოხეთურ სიამოვნებაშა და შედის სასუფეველში მისი გული იყინება, სუნთქვა უჭირს, სიცოცხლე იფერფლება ის იგუდება, იტანჯება და იგრიხება გველივით. ის ასეა იმიტომ რომ საპირისპირო მოქმედებს საპირისპიროზე; მიუხედავად ამისა ადამიანად დაბადება, ამიტომ უნარით იფიქროს და ინდომოს და შემდეგ უნარით ილაპარაკოს და იმოქმედოს, მათ არ შეუძლიაძთ სიკვიდლი; მაგრამ რადგან არ შეუძიათ იცხოვრონ განსხვავებულებთან, გარდა იმათი ვინც მათ მსგავს სიამოვნებაშია, ისინი იგზავნებიან მათთან; მაშასადამე ბოროტების სიამოვნებაში მყოფი და სიკეთის სიამოვნებაში მყოფნი იგზავნებიან შესაბამისად თავიანთ მსგავსებთან; ასევე თითოეულს ეძლევა თავისი ბოროტების სიამოვნებები რათა მან არ აცდდუნოს ისინი ვინც სიკეთის სიამოვნებაშია, მაგრამ რადგან ბოროტებას არ შეუძლია არ აცდუნოს სიკეთე, რადგანა ბოროტებაში არის სიკეთის სიძულვილი, ამისათვის რათა არ მიაყენოს ზიანი, ისინი მოცილებულნი არიან და ჩანთქმულნი თავის ადგილას ჯოოჯხეთში სადაც მათი სიამოვნება იცვლება უსიამოვნებით. მაგრამ ეს არ უშლის ხელს იმას რომ შექმნით და შემდეგ დაბადებით ადამიანი არ იყოს ისეთ, რო ვერ შესძლოს სსუფეველი შესვლა, რადგან ვინც ბავშობაშ კვდება მიდის ზეცაშ ხდება მისი აღზრდა და სწავლება როგორც ამქვეყნად და სიკეთის და ჭეშმარიტების სიყვარულის გრძნობით ის ივსება სიბრძნით და ხდება ანგელოზი, იგივე შეიძებოდა ყოფილიყო ადამიანის შემთხვევაში ვინც აზრდება და განისწავლება ამქვეყნად; რადგან მასში იგივე უნარებია რაც ბავშვში; ბავშვების შესახებ სულიერ სამყაროში ზეცისა და ჯოჯოხეთს შესახებ 329-345. თუკი ეს ასე არ არის ძალიან ბევრსათვის ამქვეყნად ეს იმიტომ რომ მთ უყვართ თავიანთი სიცოცხლის პირველი ეტაპი რომელიც ბუნებრივად იწოდება და არ სურთ უარი თქვან მასზე და გახდნენ სულიერნი. განხილული თავისთავად, სიცოცხლის პირველ დონეს უყვარს მხოლოდ თავისი თავი და ცხოვრება, რადგან ის ხორციელ გრძNობებთან არის აკვშირშ, რომელიც ასევე ამქვეყნიურია, მაგრამ თვისთავად განხილულ სიცოცხლის სულიერ დონეს უყვარს ღმერთი და სასუფეველი; ასევე თავბისი თავიც უყვარს და ამქვეყნიურობაც, მაგრამ მისთვის ღმერთი და სასუფეელი – როგორც უმაღლესი, მთავარი და გაბატონებულია, თავისი თავი და ცხოვრება კი – როგორც მდაბალი გამოსაყენებელი იარაღ და მსახურია. მეოთხეც ის რომ ღვთიურ სიყვარულს არ შეუძლია სხვაგვარად თუ არა ისურვოს ეს და ღვთიურ სიბრძნეს სხვაგვარად თუ არა ხელი შეუწყოს ამას. ღვთაებრივობის დედაარსი რომ არის ღვთაებრივი სიყვარული და სიბრძნე სრულად იყო დამტკიცებული ღვთაებრივი სიყვარულის და სიბრძნის შესახებ ტრაქტატში; ასევე დამტკიცებული იყო (358-370), რომ ყველა ადმაიანურ ჩანასახში უფალი აყალიბებს ორ მიმღებს: ერთს ღვთაებრივი სიყვარულისთვის და მეორეს ღვთაებრივი სიბრძნისთვის. ღვთაებრივი სივყარულის მიმღები – ადამიანის მომავალი ნებისთვის და ღვთაებრივი სიბრძნს მიმღები მისი მომავალი შეგნებისთვის; დ ასეთნაირად მან ჩადო თთეულ ადამიანში უნარი უნდოდეს სიეკთე და უნარი გაიგოს ჭეშმარიტება. რადგან ადამიანს დაბადებიანა აქვს ეს ორი უნარი, მინიჭებული მისთვის უფლის მიერ და უფალი მათშია როგორც მისთვის კუთვნილ ადამიანში ნათელია, რომ ღვთაებრივ სიყვარულს არ შეუძია სხვაგვარად, რათა ისურვოს რომ ადმაიანი შევიდეს სასუფეველში და იქ დატკბეს მარადიული ნეტარებით, ხოლო ღვთაებრივ სიბრძნეს არ შეუძლია სხვაგავარად გარდა იმისა რომ ხელი შეუწყოს ამას. მაგრამ რადგან უფლის ღვტაებრივი სიყვარულიდან, რათა ადამიანმა შეიგრძნოს ხზეციური ბენიერება როგორც სკუთარი და ეს შესახძლებელია მხოლოდ მაშინ, თუკი ადამიანი დაკავდება მთლიანად მოჩვენებითობაში, და რასაც ის ფიქრობს, სურს, ამბობს და აკეთებს თავისით, მაშინ უფალს ზუსტად ამიტომ შეუძლია მხოლოდ გაუძღვეს ადამიანს თავისი ღვთაებრივი განგების კანონებით.

  
/ 340  
  

Iz Swedenborgovih djela

 

Apocalypse Explained #297

Proučite ovaj odlomak

  
/ 1232  
  

297. Verse 1. And I saw in the right hand of Him that sat upon the throne, signifies the Lord in respect to omnipotence and omniscience. This is evident from the signification of "right hand," as being, in reference to the Lord, omnipotence and also omniscience (of which presently); also from the signification of "Him that sat upon the throne," as being the Lord in respect to Divine good in heaven; for in general "throne" signifies heaven, in particular the spiritual heaven, and abstractly Divine truth proceeding, from which heaven is, and by which judgment is effected (See above, n. 253). By "Him that sat upon the throne," and also by "the Lamb," that took the book from Him that sat upon the throne, the Lord is meant, because by "Him that sat upon the throne" the Lord in respect to Divine good is meant, and by "the Lamb" the Lord in respect to Divine truth. There are two things that proceed from the Lord as the sun of heaven, namely, Divine good and Divine truth. Divine good from the Lord is called "the Father in the heavens," and is here meant by "Him that sat upon the throne;" and Divine truth from the Lord is called "the Son of man," but here "the Lamb." And because Divine good judges no one, but Divine truth judges, therefore it is here said that "the Lamb took the book from Him that sat upon the throne." That Divine good judges no one, but Divine truth judges, is meant by the Lord's words in John:

The Father doth not judge anyone, but hath given all judgment unto the Son; because He is the Son of man (John 5:22, 27).

"Father" means the Lord in respect to Divine good; "the Son of man," the Lord in respect to Divine truth. Divine good "doth not judge anyone," because it explores no one; but Divine truth judges, for it explores everyone. Yet it should be known, that neither does the Lord Himself judge anyone from the Divine truth that proceeds from Him, for this is so united to Divine good that they are one; but the man-spirit judges himself; for it is the Divine truth received by himself that judges him; but because the appearance is that the Lord judges, therefore it is said in the Word that all are judged by the Lord. This the Lord also teaches in John:

Jesus said, If any man hear My words and yet believe not, I judge him not; for I have not come to judge the world but to save the world. He that rejecteth Me and receiveth not My words hath one that judgeth him; the word that I have spoken, the same shall judge him in the last day (John 12:47-48).

[2] For in respect to judgment, the case is this: The Lord is present with all, and from Divine Love He wills to save all, and He turns and leads all towards Himself. Those who are in good and in truths therefrom follow, for they apply themselves, but those who are in evil and in falsities therefrom do not follow, but turn backwards from the Lord, and to turn themselves backwards from the Lord is to turn from heaven to hell; for every man-spirit is either his own good and the truth therefrom, or his own evil and the falsity therefrom. He who is a good and the truth therefrom permits himself to be led by the Lord; but he who is an evil and the falsity therefrom does not permit himself to be led; he resists with all his strength and endeavor, for his will is toward his own love; for this love is his breath and life; therefore his desire is toward those who are in a like love of evil. From this it can be seen that the Lord does not judge anyone, but that Divine truth received judges to heaven those who have received Divine truth in the heart, that is, in love; and it judges to hell those who have not received Divine truth in the heart, and who have denied it. Thence it is clear what is meant by the Lord's saying that "all judgment is given to the Son, because He is the Son of man," and elsewhere, that "He came not to judge the world but to save the world," and that the Word which He has spoken is to judge man. "

[3] These, however, are truths that do not fall into man's self-intelligence, for they are among the arcana of the wisdom of angels. (But the matter is somewhat elucidated in the work on Heaven and Hell 545-551, under the heading, The Lord casts no one into Hell, but the Spirit casts Himself Thither.) That it is the Lord who is meant by "Him that sat upon the throne," and not another whom some distinguish from the Lord and call "God the Father," can be seen by anyone from this, that the Divine that the Lord called "Father" was no other than His own Divine; for this took on the Human; consequently it was the Father of the Human; and that this Divine is infinite, eternal, uncreate, omnipotent, God, Lord, and in no way differing from the Divine Itself that some distinguish from Him and call the Father, can be seen from the received faith called Athanasian, where it is also said:

That no one of them is greatest or least, and no one of them first or last, but they are altogether equal; and that as is one, so is the other, infinite, eternal, uncreate, omnipotent, God, Lord; and yet there are not three infinites, but one; not three eternals, but one; not three uncreates, but one; not three omnipotents, but one; not three Gods and Lords, but one.

These things have been said that it may be known that by "Him that sat upon the throne" and "the Lamb," also in what follows by "God" and "the Lamb," not two, distinct from each other, are meant; but that by the one, Divine good is meant, and by the other, Divine truth in heaven, both proceeding from the Lord. That the Lord is meant by "Him that sat upon the throne," is clear also from the particulars of chapter 4 preceding, where the throne and One sitting thereon are treated of (which may be seen explained, n. 258-295); and still further in Matthew:

When the Son of man shall come in His glory, and all the holy angels with Him, then shall He sit upon the throne of His glory (Matthew 25:31; 19:28-29).

Also in Ezekiel:

Above the expanse that was over the head of the cherubim was as it were the appearance of a sapphire stone, the likeness of a throne; and upon the likeness of the throne a likeness as the appearance of a man sitting upon it (Ezekiel 1:26; 10:1).

And in Isaiah:

I saw the Lord sitting upon a throne, high and lifted up, and His train filling the temple (Isaiah 6:1).

[4] Since by "throne" heaven is signified, and by "Him that sat upon the throne" the Lord in respect to His Divine in heaven, it is said above, in chapter 3:

He that overcometh, I will give to him to sit with Me on My throne (Revelation 3:21);

signifying that he shall be in heaven where the Lord is (See above, n. 253); and therefore in what follows in this chapter it is said:

I saw, and behold in the midst of the throne a Lamb standing (Revelation 5:6);

and in chapter 22:

He showed me a river of water of life, going forth out of the throne of God and of the Lamb (Revelation 22:1).

"The throne of God and of the Lamb" means heaven and the Lord there in respect to Divine good and as to Divine truth; "God" meaning the Lord in respect to Divine good; and "the Lamb," the Lord in respect to Divine truth. A distinction is here made between the two, because there are those that receive the one more than the other. Those that receive Divine truth in good are saved; but those that receive Divine truth (which is the Word) not in good are not saved, since all Divine truth is in good and not elsewhere; consequently those that do not receive it in good reject it and deny it, if not openly yet tacitly, and if not with the mouth yet with the heart; for the heart of such is evil, and evil rejects. To receive Divine truth in good is to receive it in the good of charity; for those who are in that good receive.

  
/ 1232  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for their permission to use this translation.