Biblija

 

Exodo 33

Studija

   

1 At sinalita ng Panginoon kay Moises, Yumaon ka, sumampa ka mula rito, ikaw at ang bayan na iyong isinampa mula sa lupain ng Egipto, na patungo kayo sa lupain na aking isinumpa kay Abraham, kay Isaac, at kay Jacob, na aking sinasabi, Sa iyong binhi ay aking ibibigay.

2 At aking susuguin ang isang anghel sa unahan mo: at aking palalayasin ang Cananeo, ang Amorrheo, at ang Hetheo, at ang Pherezeo, ang Heveo, at ang Jebuseo:

3 Sa isang lupaing binubukalan ng gatas at pulot: sapagka't hindi ako sasampa sa gitna mo; sapagka't ikaw ay bayang may matigas na ulo; baka ikaw ay aking lipulin sa daan.

4 At nang marinig ng bayan ang masasamang balitang ito, ay nanangis sila: at walang taong nagsuot ng kaniyang mga pahiyas.

5 At sinabi ng Panginoon kay Moises, Sabihin mo sa mga anak ni Israel, Kayo'y isang bayang may matigas na ulo: kung ako'y sumampa sa gitna mo na sangdali, ay lilipulin kita: kaya't ngayo'y alisin mo ang iyong mga pahiyas sa iyo upang aking maalaman kung anong aking gagawin sa iyo.

6 At ang mga anak ni Israel ay naghubad ng kanilang mga pahiyas mula sa bundok ng Horeb.

7 Kinaugalian nga ni Moises na dalhin ang tolda at itayo sa labas ng kampamento, na malayo sa kampamento at kaniyang tinawag iyon, Tabernakulo ng kapisanan. At nangyari na bawa't magsiyasat sa Panginoon ay lumalabas na pumaparoon sa tabernakulo ng kapisanan, na nasa labas ng kampamento.

8 At nangyari, pagka si Moises ay lumalabas na napasa sa Tolda, na ang buong bayan ay bumabangon at tumatayo, bawa't lalake sa pintuan ng kaniyang tolda at pinanonood si Moises hanggang sa makapasok sa Tolda.

9 At nangyari, pagka si Moises ay pumapasok sa Tolda ay bumababa ang haliging ulap at tumitigil sa pintuan ng Tolda ang Panginoon ay nakikipagsalitaan kay Moises.

10 At nakikita ng buong bayan ang haliging ulap at tumitigil sa pintuan ng Tolda; at ang buong bayan ay tumitindig at sumasamba, na bawa't isa'y sa tabi ng pintuan ng kaniyang tolda.

11 At nakikipagsalitaan ang Panginoon kay Moises ng mukhaan, gaya ng isang taong nakikipagsalitaan sa kaniyang kaibigan. At siya'y bumabalik uli sa kampamento, datapuwa't ang kaniyang tagapangasiwang si Josue, na anak ni Nun, na may kabataan pa, ay hindi umaalis sa Tolda.

12 At sinabi ni Moises sa Panginoon, Tingnan mo, iyong sinasabi sa akin: Isampa mo ang bayang ito: at hindi mo ipinakilala sa akin kung sino yaong susuguin mo na kasama ko. Gayon ma'y iyong sinabi, Aking nakikilala ka sa pangalan, at ikaw rin naman ay nakasumpong ng biyaya sa aking paningin.

13 Ngayon nga, isinasamo ko sa iyo, na kung ako'y nakasumpong ng biyaya sa iyong paningin, ay ituro mo sa akin ngayon ang iyong mga daan, upang ikaw ay aking makilala, na ano pa't ako'y makasumpong ng biyaya sa iyong paningin: at akalain mo, na ang bansang ito ay iyong bayan.

14 At kaniyang sinabi, Ako'y sasa iyo, at ikaw ay aking bibigyan ng kapahingahan.

15 At sinabi niya sa kaniya, Kung ikaw ay hindi sasa akin ay huwag mo na kaming pasampahin mula rito.

16 Sapagka't saan ngayon makikilala na ako'y nakasumpong ng biyaya sa iyong paningin, ako at ang iyong bayan? hindi ba dahil sa ikaw ay lumalakad na kasama namin, upang kami ay maging bukod, ako at ang iyong bayan, sa lahat ng bayan na nasa balat ng lupa?

17 At sinabi ng Panginoon kay Moises, Akin ding gagawin ang bagay na ito na iyong sinalita: sapagka't ikaw ay nakasumpong ng biyaya sa aking paningin, at ikaw ay aking nakikilala sa pangalan.

18 At sinabi ni Moises, Ipakita mo sa akin, idinadalangin ko sa iyo, ang iyong kaluwalhatian.

19 At kaniyang sinabi, Aking papangyayarihin ang aking buong kabutihan sa harap mo, at aking itatanyag ang pangalan ng Panginoon sa harap mo; at ako'y magkakaloob ng biyaya sa kanino mang aking ibig pagkalooban, at ako'y magmamaawain sa kanino mang aking ibig kaawaan.

20 At kaniyang sinabi, Hindi mo makikita ang aking mukha: sapagka't hindi maaaring makita ako ng tao at mabuhay.

21 At sinabi ng Panginoon, Narito, may isang dako sa tabi ko, at ikaw ay tatayo sa ibabaw ng batong iyan:

22 At mangyayari, na samantalang ang aking kaluwalhatian ay dumadaan, na aking ilalagay ka sa isang bitak ng bato, at tatakpan kita ng aking kamay hanggang sa ako'y makaraan:

23 At aking aalisin ang aking kamay, at iyong makikita ang aking likod: datapuwa't ang aking mukha ay hindi makikita.

   

Biblija

 

Genesis 50:24

Studija

       

24 At sinabi ni Jose sa kaniyang mga kapatid: Ako'y namamatay: nguni't tunay na dadalawin kayo ng Dios, at dadalhin kayo mula sa lupaing ito hanggang sa lupain na kaniyang isinumpa kay Abraham, kay Isaac at kay Jacob.

Iz Swedenborgovih djela

 

Arcana Coelestia #10559

Proučite ovaj odlomak

  
/ 10837  
  

10559. 'And Moses said to Jehovah' means annoyance that the Divine, and so the Church itself, does not reside with them. This is clear from the meaning of 'saying' here as annoyance, for it includes what comes after it, this being what he actually said; and what comes after it is an expression of annoyance because the Divine was not willing to reside with them. That being so, the Church would not reside with them to make them more distinguished than all who are on the face of the earth, as is evident from verse 16 below. The reason why Moses' words to Jehovah were an expression of annoyance because of this was that Moses now represents the head of the Israelite nation, see above in 10556; therefore he speaks on behalf of himself and of that nation, for in verse 16 he says 'I and the people'. And since he now represents that nation as its head, the words 'Moses said to Jehovah' mean annoyance, for anyone who is by nature like that nation is annoyed with God if he does not attain his desires.

[2] This is how all whose interest lies in external things devoid of what is internal behave; for if they revere and worship God, and seem to love Him, they do so not for His sake but their own. Their only desire is for pre-eminence over others and greater wealth than others. This burning desire is what moves them to revere, worship, and seemingly love Him. But if they do not obtain the things they desire they forsake God. The fact that that nation was like this is plainly evident from the historical narratives in the Word. The following words spoken by Jacob have a similar meaning,

Jacob made a vow, saying, If God will be with me, and guard me on this road on which I am walking, and will give me bread to eat and clothing to wear, and I come back in peace to my father's house, then Jehovah will be my God. Genesis 28:20-21.

The import of these words is that if he received those things he would acknowledge Jehovah as his God, but if he did not receive them he would not do so. Of such a mind also was the nation descended from him. This explains why that nation forsook Him so many times and worshipped other gods, till at length they were for that reason expelled from the land of Canaan, first the Israelite nation and afterwards the Jewish.

[3] It is evident that the cause of the annoyance referred to above lay in the fact that they would not become more distinguished than all throughout the whole world if Jehovah did not go with them. Another cause of that annoyance was that the Church itself would not exist among them, which follows from this, that being led by Jehovah into the land of Canaan means being made a Church. The reasons for this are that the Church had existed in the land of Canaan since most ancient times, and that the Word could not have been written anywhere else than in that land, thus among the nation that possessed it, and the place where the Word exists is where the Church exists. The Word could not have been written anywhere else than there because all the places throughout the whole of that land, and those around it - the mountains, valleys, rivers, forests, and everything else - had become representative of celestial and spiritual realities, and the literal sense of the Word in both the historical sections and the prophetical parts must of necessity consist of such representative things. It must do so because the interiors of the Word, which are celestial and spiritual, terminate in such things and so to speak rest on them like a house on its foundations. For unless the Word as to its literal sense, which is the last and lowest level of it, rested on those things it would be like a house without foundations. The truth of this is evident from the Word, in that references are made so many times to places in that land, all of which, having become representative, are signs for the realities of heaven and the Church.

[4] All this explains why being led into the land of Canaan means the establishment of the Church and why Moses' annoyance has to do with the same thing, though nothing of that was in his mind.

The Church had existed in the land of Canaan since most ancient times, and for this reason all the places there became representative, see 3686, 4447, 4454, 4516, 4517, 5136, 6306, 6516, 8317, 9320, 9325.

For the same reason 'the land of Canaan' in the Word means the Church, in the places referred to in 9325.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.