In algemene zin vertegenwoordigt het "geboren worden" in de Bijbel de ene geestelijke toestand die een andere voortbrengt, meestal een vorm van liefde of genegenheid die waarheid of begeerten voor het goede voortbrengt of "baart". Dit is niet moeilijk te zien: Als je van iemand houdt, geeft die liefde op natuurlijke wijze geboorte aan ideeën over hoe je goed kunt zijn voor die persoon en hem of haar gelukkig kunt maken. Daarom staan zonen en dochters in de Bijbel voor ware ideeën en verlangens naar het goede.

Op een hoger niveau vertegenwoordigt het geboren worden echter wat de Schriften "wedergeboorte" noemen, of het levenslange proces van het uitstellen van onze natuurlijke gedachten en verlangens en het omarmen van het geestelijk leven van de Heer. Dit is wat de Bijbel bedoelt als hij spreekt over "wedergeboorte" - als we ons leven van de Heer leven, zal Hij uiteindelijk onze kwade verlangens wegnemen, zodat we als engelen in de hemel "geboren" kunnen worden, vrij van kwade verlangens en duistere gedachten.

Natuurlijk zijn deze twee betekenisniveaus echt één: De Heer is de liefde zelf, en als we ons op één lijn stellen met Hem worden we zelf vormen van liefde en waarheid, uitingen van Zijn liefde, net zoals het verlangen om iets goeds te doen de uitdrukking kan zijn van je liefde voor een vriend.

(Notae: Apocalyps Uitgelegd 28; Hemelse Verborgenheden 1803, 2048, 2628, 3860, 4610, 5160, 5348, 8982, 9454; Apocalyps Uitgelegd 710 [2], 721 [2])

5348. En aan Jozef werd geboren, twee zonen; dat dit betekent daaruit het goede en het ware, namelijk vanuit de invloeiing van het hemelse van het geestelijke in het natuurlijke, staat vast uit de betekenis van geboren worden, namelijk wedergeboren worden, dus het geboren worden van het ware vanuit het goede of van het geloof uit de naastenliefde, waarover de nrs. 4070, 4668, 5160;

dat de geboorten waarover in het Woord wordt gehandeld, geestelijke geboorten zijn, zie de nrs. 1145, 1255, 1330, 3263, 3279, 3860, 3866, en uit de betekenis van de zonen, hier Menasse en Efraïm, te weten het goede en het ware, waarover hierna; met Menasse immers wordt de wil van het nieuwe natuurlijke aangeduid en met Efraïm het verstandelijke ervan, of wat hetzelfde is, met Menasse wordt het goede van het nieuwe natuurlijke aangeduid, omdat van het goede wordt gesproken met betrekking tot de wil en met Efraïm het ware ervan, omdat van het ware wordt gesproken met betrekking tot het verstandelijke; ook elders wordt, waar men leest dat twee zonen zijn geboren, met de een het goede aangeduid en met de ander het ware, zoals met Ezau en Jakob; dat met Ezau het goede wordt aangeduid, zie de nrs. 3302, 3322, 3494, 3504, 3576, 3599;

dat met Jakob het ware wordt aangeduid, nrs. 3305, 3509, 3525, 3546, 3576; evenzo met de twee zonen van Jehudah uit Tamar, Perez en Zera, nrs. 4927-4929;

en hier dus met Menasse en Efraïm; hier wordt nu gehandeld over de geboorte van dezen, omdat in het vlak voorafgaande werd gehandeld over de invloeiing van het hemelse van het geestelijke in het natuurlijke en vandaar over de wedergeboorte van dit, die enig en alleen door het goede en het ware plaatsvindt.