1304. Dat de woorden ‘laat ons voor ons een stad bouwen, en een toren’ betekenen, dat zij een leer en een godsdienst verzonnen, kan blijken uit de betekenis van de stad en uit de betekenis van de toren, waarin over wat hierna volgt. Met de Kerk is het zo gesteld, dat wanneer de liefde ten opzichte van de naaste terugtreedt en de eigenliefde haar plaats overneemt, de leer van het geloof, voor zover zij niet tot de zelfverheerlijking kan worden gekeerd, niets is, en dat ook in de eredienst niets voor heilig wordt gehouden, dan wat ten eigen bate strekt, en dus niets dan wat tot de zelfverheerlijking behoort; alle eigenliefde brengt dit met zich mee. Want wie zichzelf boven anderen liefheeft, haar niet alleen allen, die hem niet dienen, en begunstigt hen slecht, wanneer zij knechten zijn geworden, maar hij is er, voor zover de banden die hem binden het vrijlaten, zelfs op uit zich boven God te verheffen. Dat de eigenliefde van dien aard is, wanneer men haar de teugel laat schieten, is mij aanschouwelijk voorgesteld. Dit nu is het, wat door de stad en de toren wordt aangeduid: de eigenliefde en alle begeerte die daaruit voortkomt; dit is het allervuilste en onheiligste, en het is het eigenlijke wezen van de hel zelf. Hieruit kan eenieder opmaken, van welke aard de godsdienst is, die van binnen dergelijke dingen bevat.