5292. ‘In septem annis abundantiae annonae’: quod significet quae insinuata sunt illis temporibus cum multiplicata vera cum bonis, constat ex significatione ‘annorum’ quod sint status, et inde quoque tempora, de qua sequitur; et ex significatione ‘abundantiae annonae’ quod sit multiplicatio veri, seu multiplicatum verum, de qua supra n. 5276, 5278, 5280; hic itaque multiplicata vera cum bonis, quia vera non sunt aliquid nisi cum bonis, et vera non reconduntur in interiore homine, ¹ de qua re mox supra n. 5291, nisi quae conjuncta bonis. Quod ‘anni’ significent non solum status sed etiam tempora, est quia ‘anni’ in sensu interno significant integros status, hoc est, integras periodos a status principio ad finem; hae periodi non aliter exprimi possunt quam per tempora, nec aliter capi ab illis qui in tempore sunt quam sicut tempora; quod anni et dies sint et status et tempora, videatur n. 23, 487, 488, 493, 893, 2906.

Footnotes:

662. ‘Omne quod in terra, exspirabit’: quod significet eos qui ab Ecclesia illa et tales facti sunt, [constare potest ex his; ] quod ‘terra’ non significet universum terrarum orbem, sed modo illos qui ab Ecclesia fuerunt, prius ostensum est; ita nusquam intelligitur hic aliquod diluvium, minus diluvium universale, sed exspiratio seu suffocatio eorum qui ibi, cum separati a reliquiis, ita ab intellectualibus veri et voluntariis boni, proinde a caelis. Quod ‘terra’ significet tractum ubi Ecclesia, proinde eos qui ibi, praeter loca prius ex Verbo allata, etiam haec confirmationi sint;

apud Jeremiam,

Sic dixit Jehovah, Desolata erit tota terra, et consummationem non factam, propter hoc lugebit terra, et atrati erunt caeli desuper, 4:27, 28;

ibi ‘terra’ pro habitatoribus ubi Ecclesia, quae vastata:

apud Esaiam,

Commovebo caelum, et concutietur terra e loco suo, 13:13;

‘terra’ pro homine vastando ubi Ecclesia:

apud Jeremiam,

Erunt confossi Jehovae in die illo a fine terrae usque ad finem terra, 25:33;

ubi ‘finis terrae’ non significat universum orbem terrarum, sed modo tractum ubi Ecclesia, proinde homines qui fuerunt Ecclesiae:

apud eundem,

Gladium Ego vocans super omnes habitatores terrae; ...

venit tumultus usque ad finem terrae, quia lis Jehovae contra gentes, 25:29, 31;

ubi nec intelligitur universus orbis, sed modo tractus ubi Ecclesia, proinde habitator, seu homo Ecclesiae; ‘gentes’ ibi pro falsis:

apud Esaiam,

Ecce Jehovah exiens e loco Suo ad visitandum iniquitatem habitatoris terrae, 26:21;

similiter:

apud eundem,

Annon auditis? annon indicatum est ab initio vobis? annon intelligitis fundamenta terrae? 40:21:

apud eundem,

Jehovah creans caelos, Ille Deus formans terram, et faciens eam, Idem stabiliens eam, 45:18;

‘terra’ pro homine Ecclesiae:

apud Zachariam, Dictum Jehovae extendentis caelos, et fundantis terram, et formantis spiritum hominis in medio ejus, 12:1;

‘terra’ manifeste pro homine Ecclesiae. Terra distinguitur ab humo, ut homo Ecclesiae et ipsa Ecclesia, aut sicut amor et fides.

5278. ‘Et oblivioni dabitur omnis abundantia annonae in terra Aegypti’: quod significet remotionem veri et privationem ejus apparentem in utroque naturali, constat ex significatione 'oblivisci seu ‘oblivioni dari’ quod sit remotio et inde privatio apparens; ex significatione ‘abundantiae annonae’ quod sit multiplicatio veri seu multiplicatum verum, de qua mox supra n. 5276; et ex significatione 'terrae Aegypti' quod sit mens naturalis seu naturale hominis, hic utrumque, ut mox supra n. 5276.

[2] Quod oblivisci seu ‘oblivioni dari’ sit remotio et privatio apparens, est quia ita se habet cum memoria et inde cogitatione; illa de quibus homo cogitat, sunt immediate sub ejus intuitu, et quae ei rei affinia sunt, se sistunt ordine circum, usque ad non affinia quae sunt remotissima, et tunc in oblivione; quae opposita sunt, inde separantur, et pendent deorsum, et se sistunt subter, et aequilibrant illa quae supra sunt; ordinatio haec fit per bonum quod influit; ita se habet cum omni cogitatione hominis; quod ita se habeat, ex cogitationibus in altera vita apparet, cogitationes enim ibi in luce caeli solent quandoque visibiles sisti, et tunc apparet talis earum dispositionis forma; inde constare potest quod ‘oblivisci’ in sensu interno non aliud sit quam remotio, et privatio apparens.