圣经文本

 

Genesis第1章

学习

1 Nang pasimula ay nilikha ng Dios ang langit at ang lupa.

2 At ang lupa ay walang anyo at walang laman; at ang kadiliman ay sumasa ibabaw ng kalaliman; at ang Espiritu ng Dios ay sumasa ibabaw ng tubig.

3 At sinabi ng Dios Magkaroon ng liwanag; at nagkaroon ng liwanag.

4 At nakita ng Dios ang liwanag na mabuti, at inihiwalay ng Dios ang liwanag sa kadiliman.

5 At tinawag ng Dios ang liwanag na Araw, at tinawag niya ang kadiliman na Gabi. At nagkahapon at nagkaumaga ang unang araw.

6 At sinabi ng Dios, Magkaroon ng isang kalawakan sa gitna ng tubig, at mahiwalay ang tubig sa kapuwa tubig.

7 At ginawa ng Dios ang kalawakan, at inihiwalay ang tubig na nasa ilalim ng kalawakan, sa tubig na nasa itaas ng kalawakan: at nagkagayon.

8 At tinawag ng Dios ang kalawakan na Langit. At nagkahapon at nagkaumaga ang ikalawang araw.

9 At sinabi ng Dios, Mapisan ang tubig na nasa silong ng langit sa isang dako, at lumitaw ang katuyuan, at nagkagayon.

10 At tinawag ng Dios ang katuyuan na Lupa, at ang kapisanan ng tubig ay tinawag niyang mga Dagat: at nakita ng Dios na mabuti.

11 At sinabi ng Dios, Sibulan ang lupa ng damo, pananim na nagkakabinhi, at punong kahoy na namumunga ayon sa kaniyang pagkakahoy, na taglay ang kaniyang binhi sa ibabaw ng lupa, at nagkagayon.

12 At ang lupa ay sinibulan ng damo, pananim na nagkakabinhi, ayon sa kaniyang pagkapananim, at ng punong kahoy na namumunga, na taglay ang kaniyang binhi, ayon sa kaniyang pagkakahoy, at nakita ng Dios na mabuti.

13 At nagkahapon at nagkaumaga ang ikatlong araw.

14 At sinabi ng Dios, Magkaroon ng mga tanglaw sa kalawakan ng langit upang maghiwalay ng araw sa gabi; at maging pinakatanda, at pinakabahagi ng panahon, ng mga araw at ng mga taon:

15 At maging pinakatanglaw sa kalawakan ng langit, upang tumanglaw sa ibabaw ng lupa: at nagkagayon.

16 At nilikha ng Dios ang dalawang malaking tanglaw; ang malaking tanglaw ay upang magpuno sa araw, at ang maliit na tanglaw ay upang magpuno sa gabi: nilikha rin niya ang mga bituin.

17 At mga inilagay ng Dios sa kalawakan ng langit, upang tumanglaw sa ibabaw ng lupa,

18 At upang magpuno sa araw at sa gabi, at upang maghiwalay ng liwanag sa kadiliman: at nakita ng Dios na mabuti.

19 At nagkahapon at nagkaumaga ang ikaapat na araw.

20 At sinabi ng Dios, Bukalan ng sagana ang tubig ng mga gumagalaw na kinapal na may buhay, at magsilipad ang mga ibon sa itaas ng lupa sa luwal na kalawakan ng himpapawid.

21 At nilikha ng Dios ang malalaking hayop sa dagat, at ang bawa't may buhay na kinapal na gumagalaw, na ibinukal na sagana ng tubig, ayon sa kanikaniyang uri at ang lahat na may pakpak na ibon, ayon sa kanikaniyang uri: at nakita ng Dios na mabuti.

22 At mga binasbasan ng Dios, na sinabi, Kayo'y magpalaanakin, at magpakarami, at inyong punuin ang tubig sa mga dagat, at magpakarami ang mga ibon sa lupa.

23 At nagkahapon at nagkaumaga ang ikalimang araw.

24 At sinabi ng Dios, Bukalan ang lupa ng mga may buhay na kinapal, ayon sa kanikaniyang uri ng hayop at ng mga kinapal na umuusad, at ng mga ganid sa lupa, ayon sa kanikaniyang uri: at nagkagayon.

25 At nilikha ng Dios ang ganid sa lupa ayon sa kaniyang uri, at ang hayop ayon sa kaniyang uri, at ang bawa't umuusad sa ibabaw ng lupa ayon sa kanikaniyang uri: at nakita ng Dios na mabuti.

26 At sinabi ng Dios, Lalangin natin ang tao sa ating larawan, ayon sa ating wangis: at magkaroon sila ng kapangyarihan sa mga isda sa dagat, at sa mga ibon sa himpapawid, at sa mga hayop, at sa buong lupa, at sa bawa't umuusad, na nagsisiusad sa ibabaw ng lupa.

27 At nilalang ng Dios ang tao ayon sa kaniyang sariling larawan, ayon sa larawan ng Dios siya nilalang; nilalang niya sila na lalake at babae.

28 At sila'y binasbasan ng Dios, at sa kanila'y sinabi ng Dios, Kayo'y magpalaanakin, at magpakarami, at kalatan ninyo ang lupa, at inyong supilin; at magkaroon kayo ng kapangyarihan sa mga isda sa dagat, at sa mga ibon sa himpapawid, at sa bawa't hayop na gumagalaw sa ibabaw ng lupa.

29 At sinabi ng Dios, Narito, ibinigay ko sa inyo ang bawa't pananim na nagkakabinhi, na nasa ibabaw ng balat ng lupa, at ang bawa't punong kahoy na may bunga ng punong kahoy na nagkakabinhi; sa inyo'y magiging pagkain:

30 At sa bawa't hayop sa lupa, at sa bawa't ibon sa himpapawid; at sa bawa't nagsisiusad sa ibabaw ng lupa na may buhay ay ibinigay ko ang lahat na pananim na sariwa na pinakapagkain; at nagkagayon.

31 At nakita ng Dios ang lahat ng kaniyang nilikha, at, narito, napakabuti. At nagkahapon at nagkaumaga ang ikaanim na araw.

来自斯威登堡的著作

 

Coronis (An Appendix to True Christian Religion)#23

  
/60  
  

23. PROPOSITION THE SECOND

The Adamic, or Most Ancient Church of this Earth

The world has hitherto believed that by "the creation of heaven and earth," in the first chapter of Genesis, is meant the creation of the universe, according to the letter; and by Adam, the first man of this globe. Seeing that the spiritual or internal sense of the Word has not been disclosed till now, the world could not believe otherwise; nor, consequently, that by "creating heaven and earth" is meant to collect and found an angelic heaven from those who have finished with life in the world, and by this means to derive and produce a Church on earth (as above, n. 18-20); and that by the names of persons, nations, territories and cities, are meant such things as are of heaven, and at the same time of the Church: in like manner, therefore, by "Adam." That by "Adam," and by all those things which are related of him and his posterity in the first chapters of Genesis, are described the successive states of the Most Ancient Church-which are: its rise, or morning, its progression into light, or day; its decline, or evening; its end, or night; and after this the Last Judgment upon those composing it, and thereafter a new angelic heaven from the faithful, and a new hell from the unfaithful, according to the series of the progressions laid down in the preceding Proposition-has been explained, unfolded and demonstrated in detail in the ARCANA CAELESTIA on Genesis and Exodus, the labour of eight years, published in London; which work being extant in the world, nothing further is necessary than to recapitulate therefrom the universals respecting this Most Ancient Church, which will be cited in the present volume. At the outset, however, some passages shall be adduced from the Word, by which it is proved that by "creating" is there signified to produce and form anew, and, properly, to regenerate; on which account it is that regeneration is called a "new creation," by which the universal heaven of angels and the universal Church of men, exist, consist and subsist. That "creating" signifies this, is plainly manifest from these passages in the Word:

Create in me a clean heart, O God; and renew a steadfast spirit in the midst of me (Psalm 51:10).

Thou openest the hand, they are filled with good; Thou sendest forth the Spirit, they are created (Psalm 104:28, 30).

The people that shall be created shall praise Jah (Psalm 102:18).

Thus said Jehovah, thy creator, O Jacob; thy former, O Israel: Every one that is called by My Name, I have created for My glory (Isa. 43:1, 7).

That they may see, know, consider and understand, that the hand of Jehovah hath done this, and the Holy One of Israel hath created it (Isa. 41:20).

In the day that thou wast created, they were prepared; thou wast perfect in thy ways from the day that thou was created, until perversity was found in thee (Ezek. 28:13, 15):

these things are concerning the king of Tyre.

Jehovah that createth the heavens, that spreadeth abroad the earth, that giveth breath unto the people upon it (Isa. 42:5; 45:12, 18).

Behold I create a new heaven and a new earth; be ye glad to eternity in that which I create: behold I will create Jerusalem a rejoicing (Isa. 65:17-18).

As the new heavens and the new earth, which I will make, shall stand before Me (Isa. 66:22).

I saw a new heaven and a new earth: the former heaven and the former earth are passed away (Rev. 21:1).

We, according to promise, look for new heavens and a new earth, wherein shall dwell righteousness (2 Peter 3:13).

From these passages it is now manifest what is spiritually meant in the first chapter of Genesis, by the verses,

In the beginning God created the heaven and the earth; and the earth was waste and empty (Gen. 1:1-2).

The earth's being said to be "waste and empty," signifies that there was no longer any good of life or truth of doctrine with its inhabitants. That "wasteness" and "emptiness" signify the lack of those two essentials of the Church, will be established in Proposition IV of this volume, respecting the Israelitish Church, by a thousand passages from the Word: at present let the following in Jeremiah serve for some illustration:

I saw the earth, when, behold, it was vacant and empty; and [I looked] towards the heavens, when their light was not. Thus said Jehovah, The whole earth shall be wasteness; for this shall the earth mourn, and the heavens above shall be made black (Jer. 4:23, 27-28).

  
/60  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.