圣经文本

 

Ezekiel第16章

学习

   

1 Muling ang salita ng Panginoon ay dumating sa akin, na nagsasabi.

2 Anak ng tao, ipakilala mo sa Jerusalem ang kaniyang mga kasuklamsuklam.

3 At sabihin mo, Ganito ang sabi ng Panginoong Dios sa Jerusalem: Ang iyong pinagmulan at ang iyong kapanganakan ay ang lupain ng Cananeo; ang Amorrheo ay iyong Ama, at ang iyong ina ay Hethea.

4 At tungkol sa iyong kapanganakan, nang araw na ikaw ay ipanganak ay hindi naputol ang iyong pusod, o napaliguan ka man sa tubig upang linisin ka; ikaw ay hindi pinahiran ng asin, o nabalot man.

5 Walang matang nahabag sa iyo; upang gawin ang anoman sa mga ito sa iyo, na maawa sa iyo; kundi ikaw ay nahagis sa luwal na parang, sapagka't ang iyong pagkatao ay itinakuwil, nang araw na ikaw ay ipanganak.

6 At nang ako'y dumaan sa tabi mo, at makita kita na nagugumon sa iyong dugo, sinabi ko sa iyo, Bagaman ikaw ay nagugumon sa iyong dugo, mabuhay ka: oo, sinabi ko sa iyo, Bagaman ikaw ay nagugumon sa iyong dugo, mabuhay ka.

7 Pinarami kita na parang damo sa parang, at ikaw ay kumapal at dumakilang mainam, at ikaw ay nagtamo ng mainam na kagayakan: ang iyong dibdib ay naganyo, at ang iyong buhok ay lumago; gayon ma'y ikaw ay hubo at hubad.

8 Nang ako nga'y magdaan sa tabi mo, at tumingin sa iyo, narito, ang iyong panahon ay panahon ng pagibig; at aking iniladlad ang aking balabal sa iyo, at tinakpan ko ang iyong kahubaran: oo, ako'y sumumpa sa iyo, at nakipagtipan sa iyo, sabi ng Panginoong Dios, at ikaw ay naging akin.

9 Nang magkagayo'y pinaliguan kita ng tubig; oo, aking nilinis na mainam ang iyong dugo, at pinahiran kita ng langis.

10 Binihisan din naman kita ng yaring may burda, at sinapatusan kita ng balat ng foka, at binigkisan kita sa palibot ng mainam na kayong lino, at binalot kita ng sutla.

11 Ginayakan din naman kita ng hiyas, at nilagyan ko ng mga pulsera ang iyong mga kamay, at ng isang kuwintas ang iyong leeg.

12 At nilagyan ko ng hikaw ang iyong ilong, at ng mga hikaw ang iyong mga tainga, at isang magandang putong ang iyong ulo.

13 Ganito ka nagayakan ng ginto at pilak; at ang iyong damit ay mainam na kayong lino, at sutla at yaring may burda; ikaw ay kumain ng mainam na harina, at ng pulot, at ng langis; at ikaw ay lubhang maganda, at ikaw ay guminhawa sa kalagayang pagkahari.

14 At ang iyong kabantugan ay nangalat sa gitna ng mga bansa dahil sa iyong kagandahan; sapagka't naging sakdal dahil sa aking kamahalan na aking inilagay sa iyo, sabi ng Panginoong Dios.

15 Nguni't ikaw ay tumiwala sa iyong kagandahan, at nagpatutot dahil sa iyong kabantugan, at ikinalat mo ang iyong mga pakikiapid sa bawa't nagdaraan; yao'y kaniya nga.

16 At kinuha mo ang iyong mga suot, at ginawa mo para sa iyo ang mga mataas na dako na kagayakan na may sarisaring kulay, at nagpatutot sa kanila: ang gayong mga bagay ay hindi na darating, o mangyayari pa man.

17 Kinuha mo naman ang iyong mga magandang hiyas na ginto at pilak, na aking ibinigay sa iyo, at ginawa mo sa iyo ng mga larawan ng mga tao, at iyong ipinagpatutot sa kanila;

18 At iyong kinuha ang iyong mga bihisang may burda, at ibinalot mo sa kanila, at inilagay mo ang aking langis at ang aking kamangyan sa harap nila.

19 Ang aking tinapay naman na aking ibinigay sa iyo, mainam na harina, at langis, pulot, na aking ipinakain sa iyo, iyong inilagay nga sa harap nila na pinakamasarap na amoy; at ganito nangyari, sabi ng Panginoong Dios.

20 Bukod dito'y kinuha mo ang iyong mga anak na lalake at babae, na iyong ipinanganak sa akin, at ang mga ito ay iyong inihain sa kanila upang lamunin. Ang iyo bagang mga pakikiapid ay maliit na bagay.

21 Na iyong pinatay ang aking mga anak, at iyong ibinigay sila na pinararaan sila sa apoy?

22 At sa lahat ng iyong mga kasuklamsuklam, at ng iyong mga pakikiapid hindi mo inalaala ang mga kaarawan ng iyong kabataan, nang ikaw ay hubo at hubad, at nagugumon sa iyong dugo.

23 At nangyari, pagkatapos ng iyong buong kasamaan (sa aba, sa aba mo! sabi ng Panginoong Dios),

24 Na ikaw ay nagtayo para sa iyo ng isang matayog na dako, at gumawa ka para sa iyo ng mataas na dako sa bawa't lansangan.

25 Itinayo mo ang iyong mataas na dako sa bawa't bukana ng daan, at ginawa mong kasuklamsuklam ang iyong kagandahan, at ibinuka mo ang iyong mga paa sa bawa't nagdaraan, at pinarami mo ang iyong pakikiapid.

26 Ikaw naman ay nakiapid din sa mga taga Egipto, na iyong mga kalapit bayan, na malaki sa pangangatawan; at iyong pinarami ang iyong pakikiapid upang mungkahiin mo ako sa galit.

27 Narito nga, iniunat ko ang aking kamay sa iyo, at binawasan ko ang iyong karaniwang pagkain, at ibinigay kita sa balang maibigan ng nangagtatanim sa iyo, na mga anak na babae ng mga Filisteo, na nangapapahiya sa iyong kalibugan.

28 Ikaw naman ay nagpatutot din sa mga taga Asiria, sapagka't ikaw ay hindi nasisiyahan: oo, ikaw ay nagpatutot sa kanila, at gayon ma'y hindi ka nasisiyahan.

29 Bukod dito'y iyong pinarami ang iyong pakikiapid sa lupain ng Canaan, hanggang sa Caldea; at gayon ma'y hindi ka nasisiyahan.

30 Pagkahinahina ng iyong loob, sabi ng Panginoong Dios, palibhasa'y iyong ginagawa ang lahat na bagay na ito, na gawa ng isang hambog na patutot:

31 Sa iyong pagtatayo ng iyong matayog na dako sa bukana ng bawa't daan, at ginagawa mo ang iyong mataas na dako sa bawa't lansangan; at hindi ka naging gaya ng isang patutot sa iyong pagwawalang kabuluhan ng upa.

32 Isang babae na napakakalunya! na tumatanggap sa iba na kahalili ng kaniyang asawa!

33 Sila'y nagbibigay ng mga kaloob sa lahat ng mga patutot: nguni't ikaw ay nagbibigay ng iyong mga kaloob sa lahat na mangliligaw sa iyo, at iyong sinusuhulan sila, upang sila'y magsilapit sa iyo sa bawa't dako, dahil sa iyong mga pakikiapid.

34 At ang kaibahan ng ibang mga babae ay nasa iyo sa iyong mga pakikiapid, sa paraang walang sumusunod sa iyo upang makiapid: at sa iyong pagbibigay ng upa, at walang upa na ibinibigay sa iyo, kaya't ikaw ay kaiba.

35 Kaya't, Oh patutot, pakinggan mo ang salita ng Panginoon:

36 Ganito ang sabi ng Panginoong Dios, Sapagka't ang iyong karumihan ay nahayag, at ang iyong kahubaran ay nalitaw sa iyong mga pakikiapid sa mga mangliligaw sa iyo; at dahil sa lahat ng diosdiosan na iyong mga kasuklamsuklam, at dahil sa dugo ng iyong mga anak, na iyong ibinigay sa kanila;

37 Kaya't, narito, aking pipisanin ang lahat na mangingibig sa iyo, na iyong pinagkaroonan ng kalayawan, at lahat ng iyong inibig, sangpu ng lahat na iyong kinapuotan; akin ngang pipisanin sila laban sa iyo sa bawa't dako, at aking ililitaw ang iyong kahubaran sa kanila, upang kanilang makita ang iyong buong kahubaran.

38 At aking hahatulan ka na gaya ng hatol sa mga babaing nangangalunya at nagbububo ng dugo; at aking dadalhin sa iyo ang dugo ng kapusukan at ng paninibugho.

39 Ikaw ay ibibigay ko rin sa kanilang kamay, at kanilang ibabagsak ang iyong matayog na dako, at igigiba ang iyong mga mataas na dako, at kanilang huhubaran ka ng iyong mga suot, at kukunin ang iyong magandang mga hiyas; at kanilang iiwan ka na hubo at hubad.

40 Sila naman ay mangagaahon ng isang pulutong laban sa iyo, at babatuhin ka nila ng mga bato, at palalagpasan ka ng kanilang mga tabak.

41 At susunugin nila ng apoy ang iyong mga bahay, at maglalapat ng mga kahatulan sa iyo sa paningin ng maraming babae; at aking patitigilin ka sa pagpapapatutot, at ikaw naman ay hindi na magbibigay pa ng upa.

42 Sa gayo'y aking papawiin ang aking kapusukan sa iyo, at ang aking paninibugho ay hihiwalay sa iyo, at ako'y matatahimik, at hindi na magagalit pa.

43 Sapagka't hindi mo naalaala ang mga kaarawan ng iyong kabataan, kundi ako'y pinapagiinit mo sa lahat ng mga bagay na ito; kaya't, narito, akin namang pararatingin ang iyong lakad sa iyong ulo, sabi ng Panginoong Dios: at hindi ka na gagawa ng kahalayang ito, na higit kay sa lahat ng iyong mga kasuklamsuklam.

44 Narito, bawa't sumasambit ng mga kawikaan ay sasambitin ang kawikaang ito laban sa iyo, na sasabihin, Kung ano ang ina, gayon ang kaniyang anak na babae.

45 Ikaw ang anak na babae ng iyong ina, na nagtakuwil ng kaniyang asawa at ng kaniyang mga anak; at ikaw ang kapatid ng iyong mga kapatid, na nagtakuwil ng kanilang mga asawa at ng kanilang mga anak: ang inyong ina ay Hetea, at ang inyong ama ay Amorrheo.

46 At ang iyong panganay na kapatid na babae ay ang Samaria na tumatahan sa iyong kaliwa, siya at ang kaniyang mga anak na babae; at ang iyong bunsong kapatid na babae na tumatahan sa iyong kanan ay Sodoma at ang kaniyang mga anak.

47 Gayon ma'y hindi ka lumakad sa kanilang mga lakad, o gumawa man ng ayon sa kanilang kasuklamsuklam, kundi wari napakaliit na bagay, ikaw ay hamak na higit kay sa kanila sa lahat ng iyong mga lakad.

48 Buhay ako, sabi ng Panginoong Dios, ang Sodoma na iyong kapatid na babae ay hindi gumawa, siya o ang kaniyang mga anak na babae man, na gaya ng iyong ginawa, ng ginawa mo, at ng iyong mga anak na babae.

49 Narito, ito ang kasamaan ng iyong kapatid na babae na Sodoma; kapalaluan, kayamuan sa tinapay, at ang malabis na kapahingahan ay nasa kaniya at sa kaniyang mga anak na babae; at hindi man niya pinalakas ang kamay ng dukha at mapagkailangan.

50 At sila'y palalo at gumawa ng kasuklamsuklam sa harap ko: kaya't aking inalis sila, ayon sa aking minagaling.

51 Kahit ang Samaria ay hindi nakagawa ng kalahati ng iyong mga kasalanan, nguni't pinarami mo ang iyong mga kasuklamsuklam na higit kay sa kanila, at iyong pinabuti ang iyong mga kapatid na babae sa pamamagitan ng lahat mong mga kasuklamsuklam na iyong ginawa.

52 Ikaw rin naman, taglayin mo ang iyong sariling kahihiyan, sa iyong paglalapat ng kahatulan sa iyong mga kapatid na babae; sa iyong mga kasalanan na iyong nagawa na higit na kasuklamsuklam kay sa kanila, sila'y lalong matuwid kay sa iyo: oo, malito ka, at taglayin mo ang iyong kahihiyan, sa iyong pagpapabuti sa iyong mga kapatid na babae.

53 At aking panunumbalikin uli sila mula sa kanilang pagkabihag, sa pagkabihag ng Sodoma at ng kaniyang mga anak na babae, at sa pagkabihag ng Samaria at ng kaniyang mga anak na babae, at sa pagkabihag ng iyong mga bihag sa gitna nila.

54 Upang iyong taglayin ang iyong sariling kahihiyan, at ikaw ay mapahiya dahil sa lahat na iyong ginawa sa iyong pagaliw sa kanila.

55 At ang iyong mga kapatid na babae ang Sodoma at ang kaniyang mga anak na babae mangagbabalik sa kanilang dating kalagayan; at ang Samaria at ang kaniyang mga anak na babae ay mangagbabalik sa kanilang dating kalagayan; at ikaw at ang iyong mga anak ay mangagbabalik sa inyong dating kalagayan.

56 Sapagka't ang iyong kapatid na babae na Sodoma ay hindi nabanggit ng iyong bibig sa kaarawan ng iyong kapalaluan;

57 Bago nalitaw ang iyong kasamaan, gaya sa panahon ng kapulaan sa mga anak na babae ng Siria, at sa lahat na nangasa palibot niya, na mga anak na babae ng mga Filisteo, na siyang kumukutya sa iyo sa palibot.

58 Iyong isinagawa ang iyong kahalayan at ang iyong mga kasuklamsuklam, sabi ng Panginoon.

59 Sapagka't ganito ang sabi ng Panginoong Dios, Akin namang gagawin sa iyo na gaya ng iyong ginawa, na iyong hinamak ang sumpa sa pagsira ng tipan.

60 Gayon ma'y aalalahanin ko ang aking tipan sa iyo nang mga kaarawan ng iyong kabataan, at aking itatatag sa iyo ang isang walang hanggang tipan.

61 Kung magkagayo'y aalalahanin mo ang iyong mga lakad, at mapapahiya ka, pagka iyong tatanggapin ang iyong mga kapatid na babae, ang iyong mga matandang kapatid at ang iyong batang kapatid: at aking ibibigay sila sa iyo na mga pinakaanak na babae, nguni't hindi sa pamamagitan ng iyong tipan.

62 At aking itatatag ang aking tipan sa iyo; at iyong malalaman na ako ang Panginoon;

63 Upang iyong maalaala, at malito ka, at kailan pa man ay hindi mo na bukahin ang iyong bibig, dahil sa iyong kahihiyan, pagka aking pinatawad ka ng lahat na iyong nagawa, sabi ng Panginoong Dios.

   

来自斯威登堡的著作

 

Apocalypse Explained#608

学习本章节

  
/1232  
  

608. And sware by him that liveth unto the ages of the ages.- That this signifies truth from His own Divine, is evident from the signification of swearing, as denoting asseveration and confirmation, and when stated of the Lord, as denoting truth, of which we shall speak presently; and from the signification of, "him that liveth unto the ages of the ages," as denoting the Divine from eternity, which alone lives, and which is the source of life to all in the universe, both to angels and men. That this is the signification of him that liveth unto the ages of the ages, may be seen above (n.289, 291, 349). That to swear signifies asseveration and confirmation, but, in the present case, truth, because from the angel, by whom the Lord is meant, is evident from this fact, that to swear is to assert and confirm the truth of a statement, and when done by the Lord, means Divine verity. For oaths are taken only by those who are not interiorly in truth itself, that is, by those who are not interior but only exterior men; therefore they are never taken by angels, and much less therefore by the Lord. But the reason why He is said to swear in the Word, and why the sons of Israel were allowed to swear by God, is, that they were merely exterior men, and because when the asseveration and confirmation of the internal man, comes into the external, it takes the form of an oath. And in the Israelitish church all things were external, and these represented and signified things internal. The case is similar also in regard to the Word in the sense of the letter. It is therefore evident that by the angel swearing by Him that liveth unto the ages of the ages, is not meant that he thus sware, but that he said in himself that it was the truth, and that this falling into the natural sphere, became, according to correspondences, changed into the form of an oath.

[2] Now because to swear is only an external act corresponding to the confirmation of the mind of the internal man, and consequently signifies it, therefore in the Word of the Old Testament it is said to be lawful to swear by God, and even God Himself is said to take an oath. That this signifies confirmation, asseveration, and the absolute truth, or that a thing is true, is evident from the following passages.

Thus in Isaiah:

"Jehovah hath sworn by his right hand, and by the arm of his strength" (62:8).

And in Jeremiah:

"Jehovah of hosts hath sworn by his soul" (51:14; Amos 6:8).

And again, in Amos:

"The Lord Jehovih hath sworn by his holiness" (4:2).

And again, in the same prophet:

"The Lord Jehovah hath sworn by the excellency of Jacob" (8:7).

And in Jeremiah:

"Behold, I have sworn by my great name" (44:26).

Jehovah swearing by His right hand, by His soul, by His holiness, and by His name, signifies by the Divine Truth; for the right hand of Jehovah, the arm of His strength, His holiness, His name, and His soul, mean the Lord as to Divine Truth, thus Divine Truth proceeding from the Lord. The signification of the excellency of Jacob is similar, for the mighty one of Jacob means the Lord as to Divine Truth.

[3] That to swear, when stated of Jehovah, signifies confirmation from Himself, or from His Divine, is evident in Isaiah:

"By myself have I sworn, the word has gone out of my mouth, and shall not be recalled" (45:23).

And in Jeremiah:

"I swear by myself, saith Jehovah, that this house shall become a desolation" (22:5).

Because swearing, when stated of Jehovah, signifies Divine Truth, therefore it is said in David,

"Jehovah hath sworn in truth unto David; He will not turn from it" (Psalm 132:11).

[4] Jehovah God, or the Lord, never swears, for it does not belong to God Himself, or the Divine Truth, to swear; but when God, or the Divine Truth, wills to have anything confirmed before men, then that confirmation, passing into the natural sphere, becomes an oath or takes the solemn formula of an oath in the world. It is therefore evident, that although God never swears, yet in the sense of the letter of the Word, which is the natural sense, it may be said that He swears. This therefore is the signification of swearing when stated of Jehovah or the Lord in the preceding passages, and also in the following.

Thus in Isaiah:

"Jehovah of hosts hath sworn, saying, Surely as I have thought, so shall it come to pass" (14:24).

And in David:

"I have made a covenant with my chosen, I have sworn unto David my servant. O Lord, thou swearest unto David in truth" (Psalm 89:3, 35, 49).

And again:

"Jehovah hath sworn, and will not repent" (Psalm 110:4).

And in Ezekiel:

"I sware unto thee, and entered into a covenant with thee, and thou becamest mine" (16:8).

And in David:

"Unto whom I sware in my anger" (Psalm 95:11).

And in Isaiah:

"I have sworn that the waters of Noah should no more go over the earth" (54:9).

And in Luke:

"To remember his holy covenant; the oath which he sware to our father Abraham" (1:72, 73).

And in David:

"He was mindful of his covenant which he made with Abraham, and his oath with Isaac" (Psalm 105:8, 9).

And in Jeremiah:

"That I may establish the oath which I have sworn unto your fathers" (11:5 32:22).

"The land which I sware to give to your fathers" (Deuteronomy 1:35 10:11; 11:9, 21; 26:3, 15; 31:20; 34:4).

[5] From these things it is evident what is meant by the angel lifting up his hand to heaven, and swearing by Him that liveth unto the ages of the ages.

Similarly in Daniel:

"I heard the man (vir) clothed in linen, when he held up his right hand and his left hand unto the heavens, and sware by him that liveth unto the ages of the ages" (12:7).

This signifies affirmation before the angels concerning the state of the church, that what follows is Divine Truth.

[6] Since the church instituted with the sons of Israel was a representative church, in which all things that were commanded were natural things, representing and consequently signifying spiritual things, therefore the sons of Israel, with whom the church was, were allowed to swear by Jehovah, and by His name, also by the holy things of the church, and this represented, and therefore signified, internal confirmation, and also truth. This will be evident from the following passages.

Thus in Isaiah:

"He who blesseth himself in the earth let him bless himself in the God of truth; and he that sweareth in the earth let him swear by the God of truth" (65:16).

And in Jeremiah:

"Swear by the living Jehovah, in truth, in judgment, and in justice" (4:2).

And in Moses:

"Thou shalt fear Jehovah thy God, and serve him, and shalt swear in his name" (Deuteronomy 6:13; 10:20).

And in Isaiah:

"In that day shall five cities in the land of Egypt swear to Jehovah of hosts" (19:18).

And in Jeremiah:

"If in learning they will learn the ways of my people, to swear by my name, Jehovah liveth" (12:16).

And in David:

"Every one that sweareth by" God "shall glory, but the mouth of them that speak a lie shall be stopped" (Psalm 63:11).

To swear by God, signifies to speak truth, for it follows, "but the mouth of them that speak a lie shall be stopped." That they swore by God, see also Genesis 21:23, 24, 31; Joshua 2:12; 9:20; Judges 21:7; 1 Kings 1:17.

[7] Since the ancients were allowed to swear by Jehovah God, it therefore follows that it is a most serious evil to swear falsely or to lie; as is evident from these passages.

Thus in Malachi:

"I will be a witness against the sorcerers, and against the adulterers, and against false swearers" (3:5).

And in Moses:

"Thou shall not swear a lie by my name, so that thou profane the name of thy God," and "thou shalt not take the name of thy God in vain" (Deuteronomy 5:11; Leviticus 19:12; Zech. 5:4).

And in Jeremiah:

"Run ye to and fro through the streets of Jerusalem, and see if there be those that say, By the living Jehovah; surely they swear falsely. Thy sons have destroyed me, and sworn by no god" (5:1, 2, 7).

And in Hosea:

"Israel, swear not, Jehovah liveth" (4:15).

And in Zephaniah:

"And I will cut off them that swear by Jehovah, and that swear by their king; and them that are turned back from Jehovah" (1:4, 5, 6).

And in Zechariah:

"Love not the oath of a lie" (8:17).

And in Isaiah:

"Hear ye this, O house of Jacob, which swear by the name of Jehovah, not in truth, nor in justice" (48:1).

And in David:

"He that hath clean hands and a pure heart, who hath not lifted up his soul unto vanity, nor sworn deceitfully" (Psalm 24:4).

[8] From these passages it is clear, that the ancients, who were in the representatives and significatives of the church, were allowed to swear by Jehovah God, in order to testify truth, and by that oath it was signified that they thought what was true, and willed what was good. But it was more especially permitted to the sons of Jacob, since they were altogether natural and external men, and not internal and spiritual; and mere external or natural men desire to have the truth attested and confirmed by oaths, whereas internal or spiritual men do not desire it, yea, are averse from oaths, and account them horrible, especially those in which God and the holy things of heaven and the church are appealed to, and they are satisfied with saying and with having it said, that a thing is true, or that it is so.

[9] Since swearing is not of the internal or spiritual man, and since the Lord, when He came into the world, taught men to be internal or spiritual, and to that end afterwards abrogated the external things of the church, and opened the internal things of it, therefore he also forbad swearing by God and by the holy things of heaven and the church. This is clear from his own words in Matthew:

"Ye have heard that it hath been said, Thou shall not swear, but shall perform unto the Lord thine oaths; I say unto you, Swear not at all; neither by heaven; for it is God's throne; neither by the earth; for it is his footstool; neither by Jerusalem, for it is the city of the great King. Neither shalt thou swear by thy head, because thou canst not make one hair white or black" (5:33-36).

In this passage those holy things which must not be made use of in taking oaths are mentioned, namely, heaven and earth, Jerusalem and the head. And heaven means the angelic heaven, wherefore it is called the throne of God (that by the throne of God is meant that heaven, may be seen above, n. 253, 462, 477); the earth means the church (see above, n. 29, 304, 413, 417), it is therefore called the footstool of God's feet (that the footstool of God's feet means the church, see above, n. 606); Jerusalem means the doctrine of the church, it is therefore called the city of the great God (Dei) (that a city denotes doctrine, may be seen above, n. 223); and the head means intelligence therefrom (see above, n. 553, 577); it is therefore said, "thou canst not make one hair white or black," which signifies, that man can understand nothing of himself.

[10] Again, in the same Evangelist:

"Woe unto you, ye blind guides, because ye say, Whosoever shall swear by the temple, it is nothing; but whosoever shall swear by the gold of the temple, he is a debtor! Ye fools and blind; for whether is greater, the gold, or the temple that sanctifieth the gold? And whosoever shall swear by the altar, it is nothing but whosoever sweareth by the gift that is upon it, he is guilty. Ye fools and blind; for whether is greater, the gift, or the altar that sanctifieth the gift? Whosoever therefore shall swear by the altar, sweareth by it, and by all things thereon. And whosoever shall swear by the temple, sweareth by it, and by Him that dwelleth therein. And he that sweareth by heaven, sweareth by the throne of God, and by Him that sitteth thereon" (23:16-22).

The reason why they were not to swear by the temple and by the altar, is, that to swear by them, was to swear by the Lord, by heaven, and by the church. For the temple, in the highest sense, means the Lord as to Divine Truth, and, in the respective sense, heaven and the church as to the same, also all worship from Divine Truth (see above, n. 220). And the altar signifies the Lord as to Divine Good, and, in the respective sense, heaven and the church as to that good, also all worship from Divine Good (see above, n. 391). And because by the Lord are meant all Divine things which proceed from Him, for He Himself is in them, and they are of Him, therefore he who swears by Him, swears by all things that are of Him. Similarly, he who swears by heaven and by the church, swears by all the holy things which pertain to them, for heaven embraces and contains them; and similarly the church; it is therefore said, that the temple is greater than the gold of the temple, because the temple sanctifies the gold, and that the altar is greater than the gift which is upon it, because the altar sanctifies the gift.

  
/1232  
  

Translation by Isaiah Tansley. Many thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.