圣经文本

 

Genesis第8章

学习

   

1 Recordatus autem Deus Noë, cunctorumque animantium, et omnium jumentorum, quæ erant cum eo in arca, adduxit spiritum super terram, et imminutæ sunt aquæ.

2 Et clausi sunt fontes abyssi, et cataractæ cæli : et prohibitæ sunt pluviæ de cælo.

3 Reversæque sunt aquæ de terra euntes et redeuntes : et cœperunt minui post centum quinquaginta dies.

4 Requievitque arca mense septimo, vigesimo septimo die mensis, super montes Armeniæ.

5 At vero aquæ ibant et decrescebant usque ad decimum mensem : decimo enim mense, primo die mensis, apparuerunt cacumina montium.

6 Cumque transissent quadraginta dies, aperiens Noë fenestram arcæ, quam fecerat, dimisit corvum,

7 qui egrediebatur, et non revertebatur, donec siccarentur aquæ super terram.

8 Emisit quoque columbam post eum, ut videret si jam cessassent aquæ super faciem terræ.

9 Quæ cum non invenisset ubi requiesceret pes ejus, reversa est ad eum in arcam : aquæ enim erant super universam terram : extenditque manum, et apprehensam intulit in arcam.

10 Expectatis autem ultra septem diebus aliis, rursum dimisit columbam ex arca.

11 At illa venit ad eum ad vesperam, portans ramum olivæ virentibus foliis in ore suo : intellexit ergo Noë quod cessassent aquæ super terram.

12 Expectavitque nihilominus septem alios dies : et emisit columbam, quæ non est reversa ultra ad eum.

13 Igitur sexcentesimo primo anno, primo mense, prima die mensis, imminutæ sunt aquæ super terram : et aperiens Noë tectum arcæ, aspexit, viditque quod exsiccata esset superficies terræ.

14 Mense secundo, septimo et vigesimo die mensis arefacta est terra.

15 Locutus est autem Deus ad Noë, dicens :

16 Egredere de arca, tu et uxor tua, filii tui et uxores filiorum tuorum tecum.

17 Cuncta animantia, quæ sunt apud te, ex omni carne, tam in volatilibus quam in bestiis et universis reptilibus, quæ reptant super terram, educ tecum, et ingredimini super terram : crescite et multiplicamini super eam.

18 Egressus est ergo Noë, et filii ejus : uxor illius, et uxores filiorum ejus cum eo.

19 Sed et omnia animantia, jumenta, et reptilia quæ reptant super terram, secundum genus suum, egressa sunt de arca.

20 Ædificavit autem Noë altare Domino : et tollens de cunctis pecoribus et volucribus mundis, obtulit holocausta super altare.

21 Odoratusque est Dominus odorem suavitatis, et ait : Nequaquam ultra maledicam terræ propter homines : sensus enim et cogitatio humani cordis in malum prona sunt ab adolescentia sua : non igitur ultra percutiam omnem animam viventem sicut feci.

22 Cunctis diebus terræ, sementis et messis, frigus et æstus, æstas et hiems, nox et dies non requiescent.

   

来自斯威登堡的著作

 

Arcana Coelestia#933

学习本章节

  
/10837  
  

933. Quod ‘frigus et aestus’ significent statum hominis qui regeneratur, qui talis quoad recipiendum fidem et charitatem, [et] quod ‘frigus’ significet nullam fidem et charitatem, ‘aestus’ autem charitatem, constat a significatione ‘frigoris et aestus’ in Verbo, ubi praedicantur de regenerando vel regenerato, vel de Ecclesia; tum quoque constat a serie, nempe ab illis quae praecedunt et quae sequuntur, nam de Ecclesia agitur; in versu praecedente, quod homo non amplius ita se perdere poterit; in hoc versu, quod semper aliqua Ecclesia exstitura, quae describitur primum quomodo se habet cum fit, seu cum regeneratur homo ut fiat Ecclesia, et mox de regenerato, qualis; ita de omni statu hominis Ecclesiae.

[2] Quod talis ejus status sit cum regeneratur, nempe ‘frigus et aestus’, seu nulla fides et charitas, tum fides et charitas, non ita constare alicui potest nisi ab experientia, et quidem per 1 reflexionem ad experientiam; et quia pauci sunt qui regenerantur, et inter eos qui regenerantur, pauci si ulli qui reflectunt, aut quibus reflectere datur, super statum suae regenerationis, his paucis licet dicere: homo cum regeneratur, vitam accipit a Domino, nam prius non vixisse dici potest; vita mundi et corporis non est vita, sed vita caelestis et spiritualis unice est vita; homo per regenerationem a Domino ipsam vitam accipit, et quia prius nullam vitam habuit, alternat nulla vita et ipsa vita, hoc est, nulla fides et charitas et aliqua fides et charitas; nulla fides et charitas hic significatur per ‘frigus’, aliqua fides et charitas per ‘aestum’;

[3] quod ita se habet; quoties homo est in corporeis suis et mundanis, tunc est nulla fides et charitas, hoc est, ‘frigus’, nam tunc operantur corporea et mundana, proinde quae sunt ejus propria; quamdiu homo est in iis, tunc est absens aut remotus a fide et charitate, sic ut ne quidem cogitet de caelestibus et spiritualibus; causa est quia nusquam simul esse possunt apud hominem caelestia et corporea, nam voluntas hominis prorsus deperdita est; at cum corporea hominis et ejus voluntaria non operantur sed quiescant, tunc Dominus per internum ejus hominem operatur et tunc est in fide et charitate, quod hic vocatur ‘aestus’; cum iterum redit in corpus iterum est in frigore; et cum corpus seu quod corporis est, quiescit et quasi nullum est, tunc est in aestu; et sic per vices; nam talis est conditio hominis quod apud eum caelestia et spiritualia non possint simul esse cum ejus corporeis et mundanis, sed vices sunt: haec sunt quae unicuivis regenerando fiunt, et quidem tamdiu, quamdiu est in stat regenerationis; nam aliter homo non potest regenerari, hoc est, mortuo fieri vivus, ex causa, ut dictum, quia voluntas ejus prorsus deperdita est, quae ideo prorsus separatur a nova voluntate quam accipit a Domino, quae est Domini, non hominis: exinde nunc constat potest quid per ‘frigus et aestum’ hic significatur.

[4] Quod ita se res habeat, quisque regeneratus potest ab experientia scire, nempe, quo cum in corporeis et mundanis est, tunc absens et remotus sit ab internis ut non solum de illis nihil cogitet sed apud se sentiat tunc quasi frigus sed cum quiescunt corporea et mundana, quod tunc in fide et charitate sit: tum quoque ab experientia scire potest quod haec alternent; quare etiam cum corporea et mundana superfluere incipiunt et volunt dominari, tunc in angustias et tentationes venit, usque dum in talem statum redactus sit ut externus homo obsequia praestet interno, qui obsequia nusquam praestare potest nisi dum quiescit et quasi nullus est. Ultima posteritas Antiquissimae Ecclesiae non potuit regenerari, quia ut dictum, intellecta et voluntaria apud eos unum mentem constituerunt; quare intellectualia non potuerunt separari ab eorum voluntariis, et sic per vices esse in caelestibus et spiritualibus et per vices in corporeis et mundanis; sed iis erat continuum frigus in caelestibus et continuus aestus in cupiditatibus, sic ut apud eos nulla alternatio dari potuerit.

脚注:

1. The editors of the third Latin edition made a minor correction here. For details, see the end of the appropriate volume of that edition.

  
/10837  
  

This is the Third Latin Edition, published by the Swedenborg Society, in London, between 1949 and 1973.