Dit is een van de meest geliefde verhalen uit de Bijbel, en het is niet moeilijk te begrijpen waarom. Het is gemakkelijk voor ons om de worsteling van de discipelen voor te stellen om hun kleine schip over het stormachtige Meer van Galilea te krijgen, en hun verbazing als Jezus naar hen toekomt, wandelend over de golven alsof het water een Romeinse weg is. We kunnen sympathie opbrengen voor Petrus, die in een opwelling van verbazing zelf het water op gaat, om vervolgens door angst te worden bevangen. En we kunnen er een duidelijke geestelijke boodschap uit trekken, namelijk vertrouwen op de Heer en geloven in zijn kracht.

(参考: Apocalyps Uitgelegd 514 [21])

Maar is dat alles wat er is? Liep Jezus alleen over het water om de discipelen en de lezer te verbazen? Of had het een diepere betekenis?

Volgens de Schriften illustreert het verhaal het feit dat de nieuwe kerk die door Jezus in het leven werd geroepen geestelijk leven zou brengen in de hele wereld, en niet alleen in de enge groep van specifieke gelovigen - en dat de Heer vandaag de dag op dezelfde manier in de wereld werkt.

Een van de belangrijkste symbolen hier is de zee, die staat voor hen die zich in de periferie van de kerk bevinden. Zij hebben enige geestelijke kennis en een grote hoeveelheid natuurlijke kennis, alles vloeibaar en onstuimig. Een ander symbool is het schip, dat staat voor de specifieke overtuigingen van de discipelen, hun doctrine. Zij varen met dat schip, alleen, in de turbulentie van de overtuigingen van de buitenwijken van de kerk. De golven laten zien dat zij werden aangevallen door argumenten van natuurlijke ideeën; de wind laat zien dat hun leer niet verheven genoeg was om werkelijk op één lijn te staan met de macht van de Heer.

Zo komt Jezus tot hen bij dageraad - wat het begin van Zijn nieuwe kerk betekent - lopend over het water. Hieruit blijkt dat Hij in Zijn volmaakte liefde en goedheid leven brengt, zelfs aan hen die in uiterlijke overtuigingen verkeren. Aanvankelijk herkennen de discipelen Hem niet en zijn bang - de reactie van hen die in een lagere geestelijke toestand verkeren op de opmars van een hogere. Maar Jezus stelt hen gerust, en Petrus - die de ware ideeën vertegenwoordigt die voortkomen uit het verlangen naar het goede - durft zelf over het water te lopen.

Voor een moment, gesteund door het geloof in Jezus, werkt het. Ware ideeën, gebaseerd op het verlangen naar het goede, kunnen werken zonder de steun van een specifiek leerstellig systeem, zelfs in de drukte van het natuurlijke denken. Maar de discipelen zijn er nog niet klaar voor; Petrus' vertrouwen laat hem in de steek en Jezus moet hem terugbrengen naar het schip. Het eindresultaat is echter een geestelijke vooruitgang voor de discipelen. Het feit dat de wind ophoudt als Jezus aan boord komt, laat zien dat hun leerstellige opvattingen zijn verbeterd; ze zijn meer in overeenstemming met de macht van de Heer (voorgesteld door de wind). En wat is dit verschil? Dat wordt geïllustreerd door het feit dat zij buigen en Jezus aanbidden, Hem de Zoon van God noemend.

Dus wat betekent dit voor ons? Wij zijn (hopelijk in ieder geval) in wezen discipelen - mensen met enige kennis van de Heer en het verlangen om goed te zijn. Wat we dus kunnen leren is dat de liefde van de Heer niet beperkt is tot ons of tot hen die geloven zoals wij - het is voor iedereen, overal, in elk bereik van de zee. En we moeten misschien werken aan ons vertrouwen in de Heer en ons geloof in zijn kracht, als we het water op willen en de wereld willen helpen.

(参考: Apocalyps Uitgelegd 514 [21])