423. Dat dit de naastenliefde is, komt omdat de naastenliefde als volgt gedefinieerd kan worden: de naaste dagelijks en voortdurend het goede doen, niet alleen de naaste in het enkelvoud, maar ook de naaste in het meervoud; en dit kan niet anders plaatsvinden dan door het goede en gerechte in ambt, zaken en beroep waarin eenieder is, en met hen met wie hij in enig verkeer staat; want dit doet men dagelijks en wanneer men het niet doet, heeft men het toch voortdurend in het gemoed en men denkt eraan en streeft ernaar. De mens die op deze wijze de naastenliefde beoefent, wordt meer en meer de naastenliefde in een vorm; want gerechtigheid en trouw vormen zijn gemoed en de uitoefening daarvan zijn lichaam; en allengs wil en denkt hij vanuit zijn vorm niets anders dan de dingen die tot de naastenliefde behoren. Zulke mensen worden tenslotte als diegenen van wie in het Woord gezegd wordt, dat zij de Wet in hun harten geschreven hebben. Zij stellen ook geen verdienste in de werken, aangezien zij daar niet aan denken, maar aan de plicht, namelijk, dat het de burger betaamt zo te doen. Maar de mens kan geenszins van zichzelf uit geestelijke gerechtigheid en geestelijke trouw handelen; want elk mens heeft het van zijn ouders geërfd, dat hij het goede en het gerechte ter wille van zichzelf en van de wereld doet, en geen enkel mens, dat hij dit ter wille van het goede en gerechte doet. Daarom verkrijgt alleen hij die de Heer vereert en uit Hem handelt, wanneer hij uit zichzelf handelt, de geestelijke naastenliefde en neemt die, door de uitoefening ervan, in zich op.
