1
Loquentibus autem illis ad populum, supervenerunt sacerdotes, et magistratus templi, et sadducæi,
2
dolentes quod docerent populum, et annuntiarent in Jesu resurrectionem ex mortuis :
3
et injecerunt in eos manus, et posuerunt eos in custodiam in crastinum : erat enim jam vespera.
4
Multi autem eorum, qui audierant verbum, crediderunt : et factus est numerus virorum quinque millia.
5
Factum est autem in crastinum, ut congregarentur principes eorum, et seniores, et scribæ in Jerusalem.
6
Et Annas princeps sacerdotum, et Caiphas, et Joannes, et Alexander, et quotquot erant de genere sacerdotali.
7
Et statuentes eos in medio, interrogabant : In qua virtute, aut in quo nomine fecistis hoc vos ?
8
Tunc repletus Spiritu Sancto Petrus, dixit ad eos : Principes populi, et seniores, audite :
9
si nos hodie dijudicamur in benefacto hominis infirmi, in quo iste salvus factus est,
10
notum sit omnibus vobis, et omni plebi Israël : quia in nomine Domini nostri Jesu Christi Nazareni, quem vos crucifixistis, quem Deus suscitavit a mortuis, in hoc iste astat coram vobis sanus.
11
Hic est lapis qui reprobatus est a vobis ædificantibus, qui factus est in caput anguli :
12
et non est in alio aliquo salus. Nec enim aliud nomen est sub cælo datum hominibus, in quo oporteat nos salvos fieri.
13
Videntes autem Petri constantiam, et Joannis, comperto quod homines essent sine litteris, et idiotæ, admirabantur, et cognoscebant eos quoniam cum Jesu fuerant :
14
hominem quoque videntes stantem cum eis, qui curatus fuerat, nihil poterant contradicere.
15
Jusserunt autem eos foras extra concilium secedere : et conferebant ad invicem,
16
dicentes : Quid faciemus hominibus istis ? quoniam quidem notum signum factum est per eos, omnibus habitantibus Jerusalem : manifestum est, et non possumus negare.
17
Sed ne amplius divulgetur in populum, comminemur eis, ne ultra loquantur in nomine hoc ulli hominum.
18
Et vocantes eos, denuntiaverunt ne omnino loquerentur, neque docerent in nomine Jesu.
19
Petrus vero et Joannes respondentes, dixerunt ad eos : Si justum est in conspectu Dei, vos potius audire quam Deum, judicate.
20
Non enim possumus quæ vidimus et audivimus non loqui.
21
At illi comminantes dimiserunt eos : non invenientes quomodo punirent eos propter populum, quia omnes clarificabant id quod factum fuerat in eo quod acciderat.
22
Annorum enim erat amplius quadraginta homo, in quo factum fuerat signum istud sanitatis.
23
Dimissi autem venerunt ad suos, et annuntiaverunt eis quanta ad eos principes sacerdotum et seniores dixissent.
24
Qui cum audissent, unanimiter levaverunt vocem ad Deum, et dixerunt : Domine, tu es qui fecisti cælum et terram, mare et omnia quæ in eis sunt :
25
qui Spiritu Sancto per os patris nostri David, pueri tui, dixisti : Quare fremuerunt gentes, et populi meditati sunt inania ?
26
Astiterunt reges terræ, et principes convenerunt in unum adversus Dominum, et adversus Christum ejus ?
27
Convenerunt enim vere in civitate ista adversus sanctum puerum tuum Jesum, quem unxisti, Herodes, et Pontius Pilatus, cum gentibus, et populis Israël,
28
facere quæ manus tua et consilium tuum decreverunt fieri.
29
Et nunc, Domine, respice in minas eorum, et da servis tuis cum omni fiducia loqui verbum tuum,
30
in eo quod manum tuam extendas ad sanitates, et signa, et prodigia fieri per nomen sancti filii tui Jesu.
31
Et cum orassent, motus est locus in quo erant congregati : et repleti sunt omnes Spiritu Sancto, et loquebantur verbum Dei cum fiducia.
32
Multitudinis autem credentium erat cor unum, et anima una : nec quisquam eorum quæ possidebat, aliquid suum esse dicebat, sed erant illis omnia communia.
33
Et virtute magna reddebant Apostoli testimonium resurrectionis Jesu Christi Domini nostri : et gratia magna erat in omnibus illis.
34
Neque enim quisquam egens erat inter illos. Quotquot enim possessores agrorum aut domorum erant, vendentes afferebant pretia eorum quæ vendebant,
35
et ponebant ante pedes Apostolorum. Dividebatur autem singulis prout cuique opus erat.
36
Joseph autem, qui cognominatus est Barnabas ab Apostolis (quod est interpretatum Filius consolationis), Levites, Cyprius genere,
37
cum haberet agrum, vendidit eum, et attulit pretium, et posuit ante pedes Apostolorum.
