1. Dat het Woord van het Oude Testament verborgenheden van de hemel bevat, en dat zowel het geheel als elke bijzonderheid daarvan op de Heer betrekking heeft, op Zijn hemel, op de Kerk, op het geloof en de dingen van het geloof, kan geen sterveling uit de letter opmaken. Uit de letter of uit de letterlijke zin ziet niemand iets anders, dan dat het in het algemeen gaat over de uiterlijke dingen van de Joodse Kerk, terwijl er overal een innerlijke zin is, dat nergens in het uiterlijke aan het licht komt, behalve dan het zeer weinige dat de Heer onthuld heeft en aan de apostelen heeft ontvouwd; zo bijvoorbeeld, dat de offeranden de Heer betekenen, het land Kanaän en Jeruzalem en ook het Paradijs, de hemel betekenen, waarom dan ook van het hemelse Kanaän en Jeruzalem gesproken wordt.

1885. Maar deze beide soorten van gezichten zijn buitengewoon en zij zijn mij alleen getoond met het doel, dat ik weten zou van welke aard zij zijn. Tot het op gewone wijzen geziene echter behoort alles wat men door de Goddelijke barmhartigheid van de Heer, in dit eerste deel vindt meegedeeld, en aan het begin van elk hoofdstuk werd geplaatst en ook erachteraan toegevoegd. Maar dit zijn geen gezichten, maar geziene dingen bij volledig wakker zijn van het lichaam en wel nu reeds sinds verscheidene jaren. Einde van hoofdstuk 15 -----

1224. Hieruit blijkt, wat deze namen in de innerlijke zin betekenen, namelijk dat de Oude Kerk, die een innerlijke was, begiftigd was met wijsheid, inzicht, wetenschap, en met erkentenissen van het ware en het goede; dergelijke dingen zijn in de innerlijke zin besloten, hoewel het alleen maar namen zijn, waaruit in de letterlijke zin niets anders tevoorschijn treedt, dan dat het evenzovele oorsprongen of vaders van natiën zijn geweest, en dus niets wat de leer betreft, nog minder iets geestelijks en hemels. Op dezelfde wijze is het gesteld bij de profeten, waar soms rijen van namen, waardoor in de innerlijke zin dingen zijn aangeduid, in een keurige orde op elkaar volgen.