222. 1. Een mens kan worden binnengelaten in de wijsheid van de geestelijke dingen en eveneens in de liefde van die dingen en toch niet hervormd worden.
De oorzaak is omdat de mens de redelijkheid en de vrijheid heeft; door de redelijkheid kan hij worden opgeheven in een wijsheid bijna gelijk aan die van de engelen en door de vrijheid in een liefde die niet ongelijk is aan de liefde van de engelen. Niettemin, hoedanig de liefde is, zodanig is de wijsheid; indien de liefde hemels en geestelijk is, wordt de wijsheid eveneens hemels en geestelijk; indien daarentegen de liefde duivels en hels is, is eveneens de wijsheid duivels en hels. Die liefde kan weliswaar dan in de uitwendige vorm en zo voor anderen verschijnen zoals hemels en geestelijk, maar in de inwendige vorm, wat het wezen zelf ervan is, is zij duivels en hels, niet buiten hem maar binnen hem. Dat zij zodanig is verschijnt niet aan de mensen, omdat mensen natuurlijk zijn en natuurlijk zien en horen en de uitwendige vorm natuurlijk is. Maar dat zij zodanig is verschijnt aan de engelen, omdat engelen geestelijk zijn en geestelijk zien en horen en de inwendige vorm geestelijk is. Hieruit blijkt dat de mens kan worden binnengelaten in de wijsheid van de geestelijke dingen en ook in de liefde van die dingen en toch niet hervormd worden, maar dan alleen in de natuurlijke liefde van die dingen, niet echter in de geestelijke dingen ervan. De oorzaak is, dat de mens zichzelf kan binnenlaten in de natuurlijke liefde, maar alleen de Heer in de geestelijke liefde, en wie hierin zijn binnengelaten, worden hervormd, maar wie alleen in de natuurlijke liefde zijn binnengelaten, worden niet hervormd. Dezen zijn immers voor het merendeel huichelaars en velen van hen uit de orde van de Jezuïeten, die innerlijk niet iets van het Goddelijke geloven, maar uiterlijk met de Goddelijke dingen zoals waarzeggers spelen.
