326. მაგრამ ეს წინადადებები განხილულ დამტკიცებული იქნება ცალ ცალკე. პირველი ის რომ ღმერთს აღიარება ქმნის ღერთს შესახბემას ადამიანთან და ადამიანისა ღერთთან და ღმერთს უარყფა კი განცალკევებას. ზოგიერთს შეუძია იფიქროს რომ ის ვინც ღერთს არ არღიარებს შეიძლება ასევე გადარჩენილნი იყონ ისევე როგორც მორწმუნენნი რომლებიც ეწწვიან წესიერ ცხოვრებას ისინი ამბობენ:” რას აკეთებს აღიარება, ნუთუ ის მხოლოდ და მხოლოდ აზრი არ არის? განა უფრო ადვილად არ ვაღიარებ როცა ნამდვილად გავიგებ რომ არის ღერთი? მე გამიგია ამის შესახბე მაგრამ მე იგი არ მინახავს; გააკეთს ის რომ მე ის დავინახო და მე ვიწამებ მას. ” ასე ამბობენ ძალიან ბევრნი მათ შორის ისნი ვინც უარყოფს ღერთს როცა მათ უფლება ეძლვათ იმსჯელონ ადამიანთან ვინც ღმერთს აღიარებს. მაგრამ ღმერთის აღიარება რომ ახამებს, მისი უარყოფა კი აცალკევებს ახსნილ იქნება ზოგიერთ საბუთთ რომელიც მე შევიცანი სულიერ სამყასროში. იქ, როცა ვიმე გაიფიქრებს და მოინდომებს მასთან ლაპარაკს, მაშნ ის სხვა იქვე იქნება; იქ ეს ასეა და სხვაგვარად არ არის; მიზეზი ამისა ისაა, რომ სულიერ სამყაროში არ არსეობბს მანძილი როგორ ბუნებრივიში მაგრამ არის მხოლოდ მანძილის მოჩვენებითობა. მეორე ის რომ რადგან ფიქრს, სხვსი გაცნობისა, წარმოქმნის ყოფნ, სიყვაურლი, სხვის მიმართ გარკვეულ გრძნობას წარმოქმნის შეხამება, საიდნაც წარმოიქმენბა ის რომ ორნი დადიან ერთად მეგობრულად საუბრობენ ცხოვრობენ ერთ სახლში ან ერთ საზოგადოებაშ, ხვდებიან ერთმანეტს ხშირად და უწევენ ურთერთდახმარებას. პირიქითაც ხდება როცა ერთს არ უყვარს მეორე და უფრო მეტიც ეზიზღება ის ის მას ვერ ხედავს, არ მიდის მასთან და ისინი იქ დაშორებულნი არიან იმდენად რამდენადაც ძლიაერია უსიყვარულობა ანდა სიძლვილი, და ისეც ხდება რომ თუკი ერთ ესწრება და მეორეს ახსენდება თავისი სიძულვილი ის ხდება უხილავი. ამ ამგალთებიდან შეგვიძლია დავინახოთ საიდანაა ყოფნა და საიდანაა შეხამება სულიერ სამყაროში ანუ რომ ყოფნა წარმოიქმნება სხვისი მოგონებით და მისი ნახვის სურვილით, ხოლო შეხამება გრძნობისგან რომელიც სიყვარულისთვისაა ნიშნანდობლივი, იგივე ემართება ყვეალფერს ადამიანის სულში, ეს უთვალავია და შეხამებადი და ერთად გრძნობით ანდა იმმის მიხედვით ერთს როგორ უყვარს მეორე. ეს შეხამება არის სულიერი შეხამება თავისი მსგავსი როგორც საერთ ისე ნაწილებით; ეს სულიერი შეხამება დასაბამს იღებს ღმერთის შეხამებიდან სულიერ სამყაროსთან, საერთოდ და ნაწილობრივაც; აქედან ცხადია რომ ვინნც რამდენად იცის ღმერთი და ფიქრობს მასზე ცოდნით იმდენად ეხამება ღმერთ მას; და პირიქით ვინც რამდენად არ იცის ღმერთი ღერთ იმდენად არ არის და ვინც რამდენად უარყოფს მას იმდენად ის განცალკევებულია მისგან. შეხამება წამოქმნის იმას რომ ღმერთი ადამიანის სახეს აბრუნებს თავისკენ და მიმართავს მას; ამტომა ყველა ზეციური ანგელოზი სახით მიმართულია ზღერთისკენ როგორც მზისკენ და ყველა ჯოჯოხეთური სული ატრიალებს თავს მისგან. ამ განმარტებებიდან ნათლად ჩანს რა წარმოქმნის ღმერთს აღიარებას და რა წარმოქმნილსს მის უარყოფას. ამქვეყნად ღმერთის უარმყოფელი უარყოფს მას სიკვდილის შემდეგაც და ისინი ხდებიან ორგანიზმები იგივე როგორ ც ზემოთ იყო აღწერილი (319) ორგანიზაცია კი მქვეყნად მოწყობილი რჩება სამუდამოდ. მეორეც ის რომ ყველა აღიარებს ღმერთს და შეეხამება მას თავისი სიცოცხლის სიეკთით. ყველა ვინც რაიმე იცის რელიგიაზე, შეუძლია იცოდეს ღმერთც, მათ ასევე შეუძლიათ ლაპარკი ღმერთზე ცოდნით ანდა მეხსიერებით და ზოგიერთს ფიქრიც კიშეუძია ღერთზე შეგნებით; მაგრამ თუკი ადმიანი არ ცხოვრობს კარგად, ეს ყველაფერი წარმოშობს მხოლოდ ყოფნას, რადგან მიუხედავად ამისა მას შეუძი ზურგი აქციოს ღერთს და შებრუნდეს ჯოჯოხეთისკენ რაც ხდება კიდეც თუკი წესივრად არ ცხოვრობს. მაგრამ ღერთის გულით აღიარება შეუძლიათ მხოლოდ მათ ვინც აკრგად ცხოვრობს, უფალი, მათი ცხოვრების სიკეთის მხედვიდვით, მათ ხელს აღებინებს ჯოჯოხეთძე და აბრუნებს თავისკენ ომიტომ რომ მხოლოდ ასეთებს უყვართ ღერთი რადგან უყვართ ღვთაებრივი ღმერთდან გამომდინარე, მათი კეთებით; ღღერთდან გამოსული ღვთაებრივი არის მისი ცნებების კანონები; მისი ღვტაებრივი არის ღერთ იმიტომ რომ ის თთნ არის გამომავალი თავისი ღვთაებერივი და ამაშია ღერთის მიმართ სიყვარული. ამიტომაც ამბობს ღერთი: “ვისაც აქვს ჩემ მცნებები დაიცავს მათ, მას ვუყვარვარ მე, ხოლო ვისაც მე ვუყვარვარ შეიყვარებს მას მმა ჩემი; ვისაც არ ვუყვარვარ არ იცავს ჩემს სიტყვებს” (იოანე 14:21, 24). ამ მიზეზითაა ათ მცნების ორი ფიცარი სჯულისა: ერთ ღმერთსთვის მეორე ადამიანისთვის; უფალი მუდმივად მოქმედებს რომ ადმაიანმა მიღოს ის, რაც ღმერთის სჯულის ფიცარზეა, მაგრამ თუკი ადამიანი არ აკეთებს იმას რაც ადამიანის სჯულის ფიცარზეა მაშინ ის ვერ ღებულობს იმის გულითად აღიარებას, რც ღერთის სჯულის ფიცარზეა, ხოლო არ მიღებით ის მიერთებული არ არის ამიტომაც ეს ორი სჯულის ფიცარი წარმოადგენს ერთს და იწოდებიან კავშირის სჯულის ფიცრად; კავშირი ნიშნავს გაერთიანებას. ყველა აღიარებს ღმერთს და უერთდება მას თავისი სიცოცხლის სიკეთთ იმიტომ რომ სიცოცხლის სიკეთე მსგავსია სიკეთსა რომელიც ღერთშია და მაშასადამე რომელიც ღერთიდანაა; როცა ადმაიანი ცხოვრების სიეკთეშია მაშინ შეერთება ხდება. პირიქითაა ცხოვრების ბოროტების შემთხვევვაში ეს ბოროტება უკუაგდებს უფალს. მესამეც ის რომ ცხოვრების სიკეთე, ანუ კარგი ცხოვრება – ესაა ბოროტებისათვის თავის არიდება იმიტომ რომ ეს ეწინააღმდეგება რელიგიას დ მაშასადამე ღერთს. ამაში რომაა ცხოვრების სიეკთე ანუ კარგი ცცხოვრება, კარგად იყო ნაჩვენები ტრაქტატში ცხოვრების სწავლება ახალი იერუსალიმისათვის თაბვიდან ბოლომდე. მხოლოდ აი რას დავუმატებ: თუკოი შენ აკეთებ სიკეთეს მთელი სისრულით მაგალითად აშენებ ტაძრებს რთავ მათ და ავსებ საჩუქრებით, თუკი საკუთარ თავზე იღებს საავადმყოფოსხარჯებსდა თავშესაფრებს, თუკი ყოველდღე გაასცემ მოწყალებას, თუკი ეხმარები ქვრივებს და ობლებს თუკი ესწრები ღვთსმსახურებებს, თუკი ამ საქმეებზე ფიქრობ ლაპარაკობ და ქადდაგებ თთქოსდა გულიდან და ამავდროულად თავს არ არიდებ ბოროტებას როგორც ღერთის საწინააღმდეგო ცოდვას, მაშინ მთელი ეს სიკეთე არ არის სიკეთე ის პირმოთნეობაა, და პატივისათვის გაკეთებული რადგან მაშში შნაგანდ ბორროტებაა რადგან თთოეულის სიცოცხლე ყველაფერში და თითეულში მისი საქმიდანაა. აქედან ცხადია რომ ბოროტებისათვის თავის არიდება, ოიმიტომ რომ ეს რელიგიას ეწინააღმდეგება და ასეთნარირად ღმერთსაც ეს კარგი ცხოვრებაა. მეოთხეც ის რომ ესაა ყველა რელიგიაში საერთო, რომლითაც თთეულს შეუძია გადარჩენილი იყოს. ღმერთს აღარება და ბოროტებაზე უარის თქმა იმიტომ რომ ეს ღმერთის წინააღმდეგაა ორი პუნქტია, რომლითაც რელიგია არის რელიგია თუკი ერთ ერთი აკლია არ შეიძლება ითქვას რომ ეს რელიგიაა; რადგან ღერთს აღარება და ბოროტების კეთება – წინააღმდეგობრივობაა; ასევე სიკეთის კეტება ღმერთს არ აღიარებით; ერთი არ არსებობს მეორის გარეშე, ღვთს ნებით გამზადებული იყო რომ თთქმის ყველგან იყო რელიგია და რომ ყველა რელიგიაში იყოს ეს ორი პუნქტი ასევე უფლის მიერაა გაკეთებული, რომ ვინც აღიარებს ღმერთს და არ აკეთებს ბოროტებას იმიტომ რომ ეს ღმერთს წინააღმდეგაა აქვს დგილი ზეცაში; რადგან ზეცა მთიანად წარმოადგენს ადამიანის მსგავსს რომლის სიცოცხლე და სული არის ღერთი; ამ ზეციურ ადამიანში არის ყველაფერი ის რაც ბუნებრივ ადამიანში იმ განსხვევბით როგორც არსებობს ზეციურსა და ბუნებრივს შორის. ცნობილია რომ ადამიანში არამარტო ორგანოები, რომელბიც შედგენილია სისხძარღვებითა და ნერვიულიი ბოჭკოებით, არამედ ასევე: კანი, აპკი, ძაღვები, ხრტილები, ძვლები, თირკმელები და კბილები: ეს ორგანოები სასიცოცხლოა მაგრამ ნაკლები დონით ვიდრე ის ორგანოები რომლებსაც ისინი აკავშირებენ, ფარავენ და საყრდენად ემსახურებიან. ზეციური ადამიანი რომელიც არის სასუფეველი, არ შეიძლება შედგენილი იყოს ერთი რელიგიის ადმიანებით, მაგრამ საჭიროა რომ ის შედგენილი იყოს ყელა რელიგიის ადამიანებით, ამიტომაც ყველს ვინც სიცოცხლეში იყენებდა ეკლესიის ამ ორ პნქტს აქვს ადგილიზ ეციურ ადამიანში ანუ სასუფეველში და ტკებება თავისი შესაბამისი სიკეთით; მაგრამ ამის შესახებ დაწვრილებით იყო ლაპარაკი ზემოთ (254). ეს ორი პუნქტი რომ ძირითადია ყველა რელიგიაში შეგვილია დავინახოთ იქიდან რომ ერთსაც და მეროესაც გვასწავლის ათ მცნება; ათ მცნება იყო სიტყვის საწყისი; ისინი ხმამაღლა წარმოითქვა იეღოვას მიერ სინაის თიდან, ამოტვიფრული იქნა უფლის კალმით ქვის ფიცრებზე და მოთავსებული იქნა კიდობანში დაერქვა იეღოვას მიერ და შეადგინეს სკინიის სიწმინდეთა სიწმინდეები და იერუსალიმის ტაძრები და მათთ ყველაფერი რაც იყო კიდობანში, სიწმინდე იყო, აღარაა ლაპარაკი უამრავ სხვა რამეზე რაც ეხება ათმ მცნებას, რაც გადმოცემული იყო სიტყვით ცხოვრების სწავლებაში ახალი იერუსალიმისთვის. (53-61). დავამატებ ამას: სიტყვიდან ცნობილია რომ კიდობანი, სადაც ინახებოდა ორი ფიცარი სჯულისა რომლებზეც ამოტვიფრული იყო ათი მცნება, აღებული იქნა ფილისტინელების მიერ დ მოთავსებული დაგონის ტაძარში აშდოდში, რომ დაგონი დაეცა მიწაზე მათ წინაშე და შემდეგ მისი თავი და ორი ხელი, ტანიდან მოწყვეტილი ნაპოვნი იქნა ტაძრის პარმაღზე; აშდოდის მცხოვრებნი იმ რამოდენიმე ათასეულთან ერთად იქნენ დაავადებულნი ბუგრებით, კიდობანის მიზეზით და მათი მიწა განადგურდა თაგვების მიერ, შემდეგ ასევე რომ ფილიტინელებმა მათი მეთაურის რჩევით გააკეთეს ხუთი ბუგრი და ხუთი თაგვი ოქრისგან და ახალი ურები და ამ ურემზე მოათავსეს კიდობანი და მის ახლოს ოქროს ბუგრები და ვირთხები; და რომ ორი ძროხით რომელბიც ურმებში შეაბეს, მათ გაუგზავნეს კიდობანი ისრრაელის შვილეს, რომლებმაც მსხვერპლად სესწირეს ძროხები და ურემიც დაჩეხეს (1 სამუილი 5 და 6). ახლა ნათქვამი იქნება თუ რა ეს ნიშნავს ეს ყვეალფერი: ფილიტიმელები არიან ისინი ვინც გულმოწყალებისაგან გამოყოფილ რწმენაში არიან, დაგონი წარმოადგენდა ამ სარწმუნოებრივ მოძღვრებას, ავადმყოფობები რომლებითაც ისინი დაავადდნენ აღნიშნავდნენ ბუნებრივ სიყვარულს რომელიც, გამოყოფილი სულიერი სიყვარულიდან უწმინდურია; თგვები აღნიშნავენ ეკლესიის გაჩანაგებას ჭეშმარტიტებების დამახინჯებებით; ახალი ურემი რომელითაც მათ გაგზავნეს კიდობანი არის ახალი დოქტრინა ამგრამ ბუნებრივი რადგან ურემი სიტყვაში აღნიშნავს დოქტრინას სულიერი ჭეშმარტებების მიხედვით, ფურები აღნიშნავს სიყვარულის ბუნებრივ კეთლს გრძნობას განწმენდილს; ოქროის თაგვებბის აღნიშნავდა იმას რომ ეკლესიის გაჩანაგება სიკეთთაა აცილებული, რადგან სიტყვაში ოოქრო აღნიშნავს სიკეთეს; ფურების ბღავილი გზაში ბუნებრივი ადამიანის ბოროტების ჟინის რთული გადაქცევაა კეთლ გრძნობებში; ფურების და ურმის მსხვერპლშეწირვა, რომ ასეთნაირად უფალს გული მოულბა. ეს ისაა რაც იგულისხმება სულიერად ამ საგნებში: გააერთიანო ისინი ერთ აზრში და გამოიყენო. იჯსინი ვინც არიან გულმოწყალებისაგან ანცლკევებულ რწმენაში წარმოადგინეს ფილისტიმელების სახით ჩანს რწმენის შესახებ ახალი იერუსალიმის სწავლებაში (49-54) და რომ კიდობანი, მასში ჩადებული ათ მცნების მიზეზით იყო ეკლესიის წმინდა ნივთი ჩანს ახალი იერუსალიმისათვის ცხოვრების სწავლებაში, 53-61.
